Δεν είναι και πολύ εύκολο να μιλήσεις για μπάσκετ, όταν το κυριακάτικο παιχνίδι δεν θα μείνει στην ιστορία για τον τρόπο που έπαιξαν οι δύο ομάδες, αλλά για όλα τα άλλα. Αυτά δηλαδή για τα οποία τα έγραψε πολύ καλά ο Γιάννης Φιλέρης. Δύσκολη δουλειά, κάποιος πρέπει να την κάνει όμως...

Οπότε ιδού τα σημεία, οι παίκτες και τα νούμερα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) που έκριναν τον τελικό και χάρισαν στον Παναθηναϊκό το κύπελλο Ελλάδος.

Η μάχη του "θέλω τη μπάλα πιο πολύ"

Τα ντέρμπι κρίνονται πρωτίστως από τομείς όπως η ενέργεια, το πάθος, η θέληση. Και τα ριμπάουντ είναι ο απλούστερος δείκτης για να μετρηθούν αυτά, καθώς εν μέρει αποτυπώνει το "πόσο θέλει κάποιος να πάει στη μπάλα". Στο παιχνίδι πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός κυριάρχησε. Στον τελικό κυπέλλου ήταν η σειρά του Παναθηναϊκού.

Το παιχνίδι ξεκίνησε με 10-1 υπέρ των "πρασίνων" (με αυτό το μοναδικό ριμπάουντ να καταλήγει σε... βήματα) και συνεχίστηκε με εντυπωσιακό τρόπο 13-3 στο 10' και 22-10 στο ημίχρονο. Υπάρχει το άλλοθι της αστοχίας του Ολυμπιακού, που ουσιαστικά έδωσε περισσότερες μπάλες προς διεκδίκηση στη δική του επίθεση, αλλά τα νούμερα είναι συντριπτικά υπέρ των νικητών, που δεν έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες και έκλεισαν το παιχνίδι με 9 "σκουπίδια" περισσότερο. Είναι ή δεν είναι σημαντική παράμετρος για ένα ματς που κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό;

Λάσμε ο κυρίαρχος

Ο Διαμαντίδης ήταν πραγματικά εντυπωσιακός (19 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 2 κλεψίματα και μόλις 3 λάθη σε 36 λεπτά συμμετοχής), ο Ούκιτς καθοριστικός, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι το κλειδί για τη νίκη ήταν ο Στέφαν Λάσμε. Η παρουσία του ήταν καταλυτική για την εξέλιξη του παιχνιδιού, το οποίο άλλαζε εντελώς μορφή όταν αυτός βρισκόταν στον πάγκο φορτωμένος με φάουλ.

Το 3ο του φάουλ (στη κοκορομαχία με τον Άντιτς) έριξε την απόδοση της ομάδας του, όπως παραδέχτηκε στη SUPER BALL ο Αργύρης Πεδουλάκης και το ίδιο έγινε όταν αναγκάστηκε να καθίσει εκ νέου με 4 φάουλ στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν ήταν μόνο ότι έδινε ουσία στις pick-n-roll συνεργασίες με τον Διαμαντίδη (16 πόντοι ε 6/8 δίποντα, τα τρία εκ των οποίων με θεαματικά alley-hoop καρφώματα), αλλά κυρίως ότι θωράκιζε τη ρακέτα του Παναθηναϊκο΄. Είχε 6 ριμπάουντ και 4 κοψίματα, πιάνοντας το εκπληκτικό 1.248 στο tendex!

Όσο βρισκόταν αυτός στο κέντρο της ρακέτας το λέι-απ ήταν απαγορευμένη λέξη για τους Πειραιώτες, που από την άλλη είχαν ευκολότερο έργο να "χτυπήσουν" μες στο καλάθι όταν βρισκόταν στο "5" είτε ο Σχορτσιανίτης, είτε ο Τσαρτσαρής.

Οι 18 πόντοι ήταν... περισσότεροι

Καμιά φορά οι αριθμοί ξεγελούν. Διότι το 18 δίπλα από το όνομα του Ρόκο Λένι Ούκιτς δεν αποτυπώνει την αλήθεια, για τον απλό λόγο ότι τα δικά του καλάθια μέτρησαν περισσότερο. Για παράδειγμα το τρίποντο που πετυχαίνει με σπάσιμο μέσης στη λήξη των 24'' δεν είναι απλά... τρεις πόντοι. Ήταν το διάστημα που ο Παναθηναϊκός είχε μπλεχτεί στα δίχτυα της "ερυθρόλευκης" άμυνας και σε κάθε κατοχή ξόδευε τα δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσει σε μια τραβημένη προσπάθεια. Το τρίποντο αυτό "σκότωσε" την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Το ίδιο συνέβη και με το γκολ-φάουλ που σημείωσε αμέσως μετά το τρίποντο του Σλούκα. Ήταν η φάση που ο Ολυμπιακός είχε πάρει για πρώτη (και μοναδική όπως αποδείχτηκε) φορά το προβάδισμα και μια τόσο άμεση απάντηση έβγαλε το "τριφύλλι" από μια δύσκολη ψυχολογική θέση. Διότι αν από το +17 βρισκόταν για περισσότερο χρόνο πίσω στο σκορ, θα είχε σίγουρα ένα μεγάλο πρόβλημα να αντιμετωπίσει.

Μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος παίκτης νίκησε το χρονόμετρο και στο τέλος του ημιχρόνου με ένα δύσκολο σουτ μετά από ντρίμπλα. Τέτοια καλάθια μετρούν περισσότερο, ειδικά όταν έρχονται ως απάντηση σε μια καλή άμυνα.

Και δεν είναι μόνο ο Κροάτης που βρήκε... μπόσικο τον Βασίλη Σπανούλη ή ο Λάσμε αυτοί που έδωσαν τις απαιτούμενες επιθετικές λύσεις. Το έκανε ο Γκιστ, αλλά και ο Τζέισον Καπόνο σημειώνοντας προσωπικά καλάθια, που έβγαλαν τον Παναθηναϊκό από τη δύσκολη θέση στην τέταρτη περίοδο.

Η κακή μέρα του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός είχε για μεγάλο διάστημα πρόβλημα στην εκτέλεση. Ο Παναθηναϊκός, όπως συνηθίζει, προστάτευσε με επιτυχία τη ρακέτα του δίνοντας αρκετές προσπάθειες για αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ. Οι παίκτες που "τιμώρησαν" από το τρίποντο στο ΣΕΦ (Παπανικολάου, Περπέρογλου) είχαν 0/5 το βράδυ της Κυριακής και συνολικά ο Ολυμπιακός αν εξαιρέσει κανείς τον Άντιτς είχε 4/17 τρίποντα ως το 30', ξεκινώντας μάλιστα μετά τη διακοπή με συνεχόμενες άστοχες προσπάθειες.

Ήταν φανερό ότι ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα στο κομμάτι της δημιουργίας την ώρα που ο Σπανούλης αναγκαζόταν να διώχνει τη μπάλα από τα χέρια του και να τη στέλνει στην περιφέρεια, όπου τα σουτ ήταν συνήθως άστοχα. Για αυτό και οι Πειραιώτες έγιναν πραγματικά απειλητικοί μόνο όταν έπαιξαν με τρεις γκαρντ (διάστημα που ο Λο βρήκε πολλές φάσεις) και τους Άντιτς-Χάινς , το καλύτερο δηλαδή αμυντικό τους δίδυμο ψηλών ταυτόχρονα στο παρκέ. Ήταν το σημείο που κατάφεραν μέσα από την άμυνα τους να βρουν λύσεις, να πιέσουν πάσες και να βγάλουν τον αντίπαλο από την άνεση τους.

Συμπέρασμα: όταν μια ομάδα έχει το προβάδισμα για όλο το παιχνίδι πλην μιας φάσης, τότε είναι αυτή που δικαιούται τη νίκη. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ αποτελεσματικός στο να προστατεύσει το καλάθι του, ο Ολυμπιακός "πέταξε" τα πρώτα 17 λεπτά και στο τέλος δεν είχε την πολυτέλεια να παίξει σε κάτι λιγότερο από το "κόκκινο". Έτσι συμβαίνει συνήθως μετά από άσχημα ξεκινήματα.

Η ουσία είναι ότι με αυτή τη νίκη οι "πράσινοι" παίρνουν τον πρώτο τίτλο της χρονιάς. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα "κυριαρχίας" ή "ψυχολογικής ανάσας", καθώς οι τελικοί απέχουν πολύ και ως τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν.