Κέρδισε γιατί είχε πλέι-μέικερ

Ένα-ένα, όμως… Ακόμη δεν έχουν ξεπρηστεί από τις αγκωνιές της Σιένα οι «πράσινοι». Ας δούμε πρώτα τα κάποια σημεία κλειδιά της επικράτησης επί της αξιόμαχης και αξιοθαύμαστης ιταλικής ομάδας.

• Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ο κορυφαίος παίκτης του ημιτελικού. Μπορεί ο Καλάθης να έκλεψε την παράσταση (πρώτος σκόρερ), ωστόσο, στο μπάσκετ αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία δεν είναι η εκτέλεση, αλλά η δημιουργία. Και δεν είναι μόνο οι 9 ασίστ που έδωσε ο αρχηγός του «τριφυλλιού», όσο ο τρόπος που πάσαρε απέναντι στην επιθετική άμυνα της Σιένα (hedge-out).

Παρότι ο ψηλός έβγαινε μακριά από το καλάθι για να ανακόψει το δρόμο του (τακτική που ακολουθεί με επιτυχία επί σειρά ετών η ιταλική ομάδα), ο Διαμαντίδης έβρισκε τον κατάλληλο (αμαρκάριστο δηλαδή) παίκτη, την κατάλληλη στιγμή, δημιουργώντας αυτόματα ένα πλεονέκτημα για την ομάδα του.

Απλά στο πρώτο ημίχρονο οι δύο περιφερειακοί (Περπέρογλου-Σάτο) δεν μετέτρεπαν τις πάσες σε πόντους. Ο Διαμαντίδης, ωστόσο, συνέχισε με σταθερότητα να σηκώνει στους ώμους του το κομμάτι της δημιουργίας, κάνοντας μόλις ένα λάθος σε 32 λεπτά!

Αυτό θα πει πλέι-μέικερ! Εν αντιθέσει με τους Μπο ΜακΚάλεμπ και Μάρκο Γιάριτς, που ήθελαν να γίνουν πρωταγωνιστές. Ο πρώτος, αν κι από τραυματισμό, έκανε... άνω-κάτω το παιχνίδι της Σιένα προσπαθώντας χωρίς ισορροπία να τελειώσει φάσεις μες στη ρακέτα, ενώ ο δεύτερος έκανε κάποια γρήγορα άστοχα σουτ και βγήκε εκτός ματς.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είχε «άσο» για αυτό και κέρδισε.

• Πολύτιμη ήταν κι η συνεισφορά του Ίαν Βουγιούκα, που αποτελεί μια αξιόπιστη λύση στο low-post. Ο Παναθηναϊκός τον «σημάδευε» το χρόνο που βρισκόταν στο παρκέ κι ο διεθνής σέντερ εξαργύρωσε την εμπιστοσύνη αυτή. Η σημαντικότερο βοήθεια του ήταν τα 6 κερδισμένα φάουλ.

• Το θέμα της φθοράς των φάουλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο, άλλωστε, στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Η Σιένα ποντάρει πολλά στη σκληρή άμυνα, που βασίζεται στις επαφές, αλλά και στην καλή τοποθέτηση των χεριών. Τα γρήγορα φάουλ, ωστόσο, δημιούργησαν πρόβλημα σε τρεις παίκτες κλειδιά (Μος, Λαβρίνοβιτς και Ράκοβιτς).

Ο Πιανιτζάνι προσπάθησε με συχνές αλλαγές (αντίθετα ο Παναθηναϊκός έπαιξε με 9 παίκτες) να κρατήσει «φρέσκια» την ομάδα του και να αποφύγει επιπλέον προβλήματα με φάουλ, αλλά ήταν φανερό ότι ειδικά χωρίς τον Λαβρίνοβιτς η Σιένα ήταν… άλλη ομάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι όταν αποχώρησε με 4 φάουλ στο τρίτο δεκάλεπτο το «τριφύλλι» ξέφυγε για πρώτη φορά στο παιχνίδι.

Διαβάστε περισσότερα για την επιμέρους απόδοση των "πρασίνων" ή το εκπληκτικό παιχνίδι του Νικ Καλάθη.

• Το σημείο αναφοράς στην επίθεση των Ιταλών ήταν το low-post. Η Μοντεπάσκι προσπάθησε να χτυπήσει κοντά στο καλάθι, αλλά βρήκε… τοίχο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όταν οι Ράκοβιτς-Λαβρίνοβιτς (οι κατεξοχήν low-post παίκτες) βρισκόντουσαν στον πάγκο με φάουλ κι ο Χέρστον δεν μπορούσε να βρει πλεονέκτημα απέναντι στην άμυνα του «Ζοτς».

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για μεγάλο διάστημα (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο) την «τέσσερις ζώνη και ένας man-to-man», που ουσιαστικά δεν επιτρέπει στους αντίπαλους περιφερειακούς να παίξουν με πλάτη στο καλάθι .Έτσι ο Χέρστον, που είναι πολύ καλός σε αυτό το κομμάτι, κατέληξε να σουτάρει το ένα τρίποντο, μετά το άλλο αφήνοντας την ομάδα του χωρίς εναλλακτικό σχέδιο.

Χωρίς… αντίπαλο η Μακάμπι

Στο «πάνω-κάτω» η Μακάμπι είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Κι όταν κατάφερε να επιβάλλει αυτόν τον ρυθμό, με γρήγορα σουτ και αιφνιδιασμούς, πήρε μια άνετη πρόκριση.

Ως εκείνο το σημείο οι Μαδριλένοι, με σαφή πρόθεση να ρίξουν το τέμπο τροφοδότησαν τους ψηλούς (έπαιζε διαρκώς με δύο ψηλούς) σε σταθερή βάση. Όταν, όμως, είδαν το ένα σουτ της Μακάμπι να μπαίνει μετά το άλλο, έχασαν τη συγκέντρωση τους, έγιναν βιαστικοί και μοιραία είδαν την πρόκριση να… πετάει από τα χέρια τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι Ισραηλινοί πήραν πολλούς πόντους από την περιφέρεια (12/23 τρίποντα). Κι αν ορισμένα ήταν τυχερά (όπως εκείνο το Έιντσον με ταμπλό), άλλα ήρθαν λόγω… ανωτέρας βίας, διότι η «ομάδα του λαού» είχε διπλό… σχέδιο δράσης: το ένα ονομαζόταν Σοφοκλής Σχορτσιανίτης (16 πόντοι, 5 κερδισμένα φάουλ) και το άλλο Τζέρεμι Πάργκο.

Ο τελευταίος απέδειξε ότι είναι ένας από τους κορυφαίους γκαρντ στην Ευρωλίγκα. Ειδικά στο «ένας-ένας» είναι ασυναγώνιστος. Και δεν είναι μόνο οι 13 πόντοι, αλλά οι 7 ασίστ κι η αίσθηση ότι όποτε ήθελε να «τρυπούσε» την αντίπαλη άμυνα.

Και τώρα τελικός…

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να παίζει με τον αέρα του φαβορί. Έχει κορμό, εμπειρία και ψυχολογία. Αν και το μεγάλο προσόν είναι αφενός ότι ξέρει να «σταματάει» τον Σχορτσιανίτη (ξεκινάει «χτυπώντας» τον στην επίθεση), αλλά και να κερδίζει τα ματς στο μισό γήπεδο.

Μην ψάχνετε μακριά. Αυτό θα είναι το «στοίχημα» του αγώνα. Αν ο Παναθηναϊκός παίξει σε αργό τέμπο, θα έχει εύκολο έργο. Αν προσπαθήσει να νικήσει τη Μακάμπι στο… τρέξιμο, λογικά θα «σκάσει».

Δεν διαφέρει πολύ η προσέγγιση από τα ματς με τη Μπαρτσελόνα, καθώς κι η Μακάμπι στηρίζεται πολύ στα επιθετικά της ξεσπάσματα (αν κι η είναι πολύ χειρότερη αμυντική ομάδα).

Κι ο Καλάθης θα έχει πολύ τρέξιμο με τον Πάργκο…