Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός επιστρέφουν στην Αθήνα με δύο πολύτιμες νίκες. Οι "ερυθρόλευκοι" έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα επικρατώντας εκτός έδρας -με σχετική ευκολία- του δυνατότερου (στα χαρτιά πάντα) αντιπάλου στον όμιλο, ενώ η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Λαμποράλ Κούτσα, φλερτάροντας με πολλά ρεκόρ.

Λίγα λόγια για τον Ολυμπιακό:

- Οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν για νικήσουν σε δεύτερο παιχνίδι που... στραβώνει και αυτό αν μη τι άλλο είναι κάτι πολύ σημαντικό για τη στιγμή που θα έρθουν τα ματς που δεν έχουν γυρισμό. Μετά από ένα πολύ καλό ημίχρονο, με σαφή αμυντικό προσανατολισμό, ο Ολυμπιακός αισθάνθηκε την καυτή ανάσα του Αρόγιο (που έβαλε κάποια πραγματικά δύσκολα σουτ) και των χιλιάδων φίλων της Γαλατάσαραϊ, αλλά δεν πτοήθηκε.

Επανέφερε την καλή του περιφερειακή άμυνα και πάτησε πάνω στην τακτική επιλογή του Αταμάν, ο οποίος προτίμησε στα τελευταία λεπτά να παίζει pick-n-roll με τον "4" (Ντάντλεϊ) και όχι με τα 5άρια, στρώνοντας έτσι χαλί στην άμυνα των "ερυθρολεύκων".

- Ο φετινός Ολυμπιακός χάρη στην αθλητική του αναβάθμιση μες στο καλάθι έχει πολύ καλύτερη "σούμα" στο σκοράρισμα, από φάσεις που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν χαμένοι: επιθετικά ριμπάουντ που καταλήγουν σε καρφώματα, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο pick-n-roll, αλλοιώσεις, κοψίματα και λέι-απ που καταλήγουν στο σίδερο ή στο ταμπλό. Αυτοί είναι 5-10 πόντοι, που κάνουν τη διαφορά.

- Η περιφέρεια του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή διαθέτει έξι παίκτες (Σπανούλης, Λο, Μάντζαρης., Σλούκας, Λοτζέσκι, Περπέρογλου) που έχουν δύο σημαντικά γνωρίσματα: παίρνουν σωστές αποφάσεις, μπορούν να βάλουν μεγάλα σουτ. Κι αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολα να αντιμετωπισθεί από οποιαδήποτε ομάδα.

Λίγα λόγια για τον Παναθηναϊκό

- Οι "πράσινοι" είχαν σωστή προσέγγιση στο παιχνίδι τους και παίζοντας με αρκετά μεγάλη ταχύτητα (βοήθησε και το πολύ καλό rotation του κόουτς Πεδουλάκη), απέφυγαν τη μεγάλη παγίδα της αμυντικής επιλογής του Σέρτζιο Σκαριόλο. Έχοντας ελάχιστους παίκτες στη διάθεση του (8) ο Ιταλός κατέφυγε στην άμυνα ζώνης για να αποφύγει το φόρτωμα με φάουλ.

Μια τέτοια επιλογή βάζει στον αντίπαλο ένα ψυχολογικό πρόβλημα, ότι θα παίξει για μεγάλο διάστημα (όλο το παιχνίδι;) μια παθητική άμυνα. Ο Παναθηναϊκός, ωστόσο, δεν έριξε το ρυθμό του. Ούτε έμεινε στο να πασάρει γύρω-γύρω. Δημιούργησε ρήγματα, έψαξε τα post, κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα και βρήκε τα σουτ.

Και το να πει κάποιος ότι "σούταραν συνέχεια απ' έξω" είναι κάτι βιαστικό και χωρίς ουσία, αφού το "τριφύλλι" είχε σωστό πλάνο: οι περισσότερες επιθέσεις του έγιναν "από μέσα προς τα έξω", ενώ με pick-n-roll συνεργασίες ουσιαστικά μετέτρεψε τη ζώνη σε... man-to-man. Τα πολλά τρίποντα ήταν αποτέλεσμα της άμυνας της Λαμποράλ και όχι "καπρίτσιο" των παικτών του Πεδουλάκη.

- Το νούμερο για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύονται στον Παναθηναϊκό δεν είναι τα 18 τρίποντα (παρά ένα ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης), αλλά οι 31 ασίστ, που αποτελούν επίσης ρεκόρ. Είναι δείγμα της καλής κυκλοφορίας, του πλουραλισμού και της διάθεσης της ομάδας να βρει την καλύτερη δυνατή φάση μετά από σωστό διάβασμα.

Για το παιχνίδι του Ολυμπιακού τα έχουν γράψει αναλυτικά ο Παντελής Διαμαντόπουλος και ο Γιάννης Φιλέρης και για αυτό του Παναθηναϊκού ο Γιάννης Ντεντόπουλος και η Νίκη Μπάκουλη , οπότε θα έχει μεγαλύτερη ουσία να σταθούμε σε δύο παίκτες, που κάνουν τη διαφορά, έστω κι αν αυτό δεν τους έχει πιστωθεί.

Δηλαδή τον...

Μπρεντ Πέτγουεϊ

Ο Αμερικανός φόργουορντ έκανε και δεύτερο καλό παιχνίδι. Ή για την ακρίβεια φάνηκε ότι το ματς με τη Μάλαγα ήταν αυτό το "κλικ" που χρειαζόταν για να πάρει μπρος, να "ξεμπουκώσει", σύμφωνα με την αποδυτηριακή διάλεκτο. Όπως και με τη Μάλαγα, έτσι και με τη Γαλατάσαραϊ ο Πέτγουεϊ ήταν αυτός που ήρθε από τον πάγκο και έδωσε την ώθηση που έψαχνε ο Ολυμπιακός.

Ναι και στα δύο παιχνίδια έβαλε σουτ, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πήγε στο ριμπάουντ, κυνήγησε φάσεις στις περιστροφές, έπαιξε καλή άμυνα στα πόδια, πάσαρε και εντέλει τέλειωσε το ματς με 11 πόντους (3/3 εντός πεδιάς και 3/3 βολές) και μια γεμάτη στατιστική.

Σε συνέχεια της παραπάνω αναφοράς για τους "έξτρα πόντους" που κερδίζει ο Ολυμπιακός χάρις στα αθλητικά προσόντα των ψηλών του, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μεγάλη αλλαγή φαίνεται στο πρόσωπο του Πέτγουεϊ. Εκεί όπου πέρσι ο Ολυμπιακός έριχνε ταχύτητα όταν ο Πρίντεζης καθόταν στον πάγκο, τώρα διατηρεί την ίδια, αν δεν την αυξάνει.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ο Πέτγουεϊ έχει το μεγαλύτερο βαθμό στο ranking σε όλη την ομάδα του Ολυμπιακού. Έχει 27, όσο και οι Σπανούλης-Λοτζέσκι, οι δύο παίκτες που έχουν πιο ηχηρή παρουσία στα πρώτα ματς.

Για τον Λοτζέσκι θα αναφερθούμε σε άλλο κείμενο, προς το παρών αρκεί αυτό του Μίχαλου, οπότε πίσω στον αριστερόχειρα φόργουορντ για την περίπτωση του οποίου οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: 12 πόντοι ανά παιχνίδι με 60% στα δίποντα, 83% στα τρίποντα και 100% στα τρίποντα, 3 ριμπάουντ και 1.0 κόψιμο σε 17 λεπτά συμμετοχής.

Το καλοκαίρι όταν ειπώθηκαν πολλά για τις μεταγραφικές επιλογές του Ολυμπιακού (με αποκορύφωμα το ότι " ο Λοτζέσκι είναι το προσωπικό στοίχημα του Μπαρτζώκα", λες και τους άλλους τους επέλεξε ο καφετζής στο ΣΕΦ), η προσωπική μου άποψη ήταν ότι ο μεγαλύτερος "τζόγος" αφορούσε την περίπτωση του Πέτγουεϊ και όχι τους άλλους παίκτες, που είτε λόγω εμπειρίας, λόγω προφίλ ή θέσης φάνταζαν πιο "σίγουροι". Ο πρώην παίκτης του Ρεθύμνου είχε αναμφίβολα τα προσόντα να παίξει στη Euroleague, οπότε το θέμα δεν ήταν αυτό. Ούτε καν το η σύνδεση του με τον Κιάμο ή τη μουσική.

Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν αν θα είναι έτοιμος πνευματικά για τις δυσκολίες της διοργάνωσης, αν θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτό το "πρέπει" που συνάδει με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τις άλλες ομάδες που είναι καταδικασμένες στον πρωταθλητισμό, αν θα μπορούσε πχ μετά από μια κακή ήττα να σηκώσει το κεφάλι και να παίξει καλά στο "απαιτητικό" ΣΕΦ. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνει μια χαρά.

...Και τον Ρόκο Λένι Ούκιτς

Το πόσο σημαντικός είναι για τον Παναθηναϊκό ο Κροάτης φαίνεται από τον τρόπο που χρησιμοποιείται παρότι αντιμετωπίζει πρόβλημα. Κόντρα στον Ολυμπιακό έπαιξε ουσιαστικά χωρίς προπόνηση και υποχρεωτικά έμεινε στο παρκέ 13 λεπτά.

Στη Λιθουανία αγωνίστηκε 22 λεπτά (8 πόντοι, 4 ασίστ), ενώ με την Κάχα Λαμποράλ έπαιξε άλλα 21 (6 πόντοι, 5 ασίστ). Και μιλάμε για ένα παιχνίδι που είχε ανοίξει από το πρώτο ημίχρονο και έμοιαζε εύκολο για τον Παναθηναϊκό. Το ότι τον χρησιμοποίησε τόσο πολύ ο Πεδουλάκης είναι ένα δείγμα, του πόσο σημαντικός είναι για αυτή την ομάδα των "πρασίνων". Και πόσο τους... πληγώνει, που δεν είναι 100% έτοιμος.

Βάσει σχεδιασμού ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει μια "οριακή" ισορροπία στα γκαρντ. Υπάρχει ο Διαμαντίδης, ο Κάρι (με παρόμοια χαρακτηριστικά με τον αρχηγό των "πρασίνων"), ο Ούκιτς και ο άγουρος Παππάς, που δεν έχει κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του προπονητή του, έστω κι αν έχει κάνει αρκετά σταθερά βήματα προόδου από την αρχή της σεζόν.

Ο καταλυτικός ρόλος του Ούκιτς δεν αφορά μόνο το αριθμητικό του θέματος, αλλά και το αγωνιστικό. Ο Κροάτης σε σύγκριση με τους Κάρι και Διαμαντίδη είναι ένας παίκτης που δίνει ενέργεια στην ομάδα. Είναι ο κατεξοχήν παίκτης που θα βάλει τη μπάλα κάτω και θα δημιουργήσει ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα, θα πάρει φάσεις στο ένας-εναντίον-ενός και θα μαρκάρει αποτελεσματικά τη μπάλα. Ο Κάρι λόγω προσόντων και ο Διαμαντίδης λόγω χρόνου συμμετοχής (και ηλικίας πλέον) δεν μπορούν να το κάνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη την ενέργεια του Κροάτη. Για αυτό και η δική του συμβολή στο ματς με την Λαμποράλ Κούτσα είναι ξεχωριστή, ειδικά αφού μιλάμε για ένα ματς που οι "πράσινοι" χρειάστηκε να '"ματσάρουν" με τον αντίπαλο παίζοντας για μεγάλο διάστημα με δύο γκαρντ.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι το μπάσκετ είναι ένα σύνολο μικρών πραγμάτων που γίνονται μεγάλα. Συμφωνείτε;