Μετά τον Στρέλνιεκς ο Ολυμπιακός προχώρησε στην απόκτηση δύο ψηλών, ολοκληρώνοντας επί της ουσίας το παζλ της front-line, που θα επικυρωθεί τυπικά μετά την παραμονή του Νίκολα Μιλουτίνοφ και του Κεμ Μπιρτς. Ο λόγος για τον Γιώργο Μπόγρη και τον Κιμ Τίλι, που θα καλύψει τη θέση πίσω από τον Γιώργο Πρίντεζη.

Εκ πρώτης επιβεβαιώνεται η πρόθεση των "ερυθρολεύκων" να αλλάξουν τον σχεδιασμό τους σε ότι αφορά τις θέσεις των ξένων/κοινοτικών. Πέρσι το "4" κάλυψαν πέρα του Πρίντεζη αρχικά ο Ιωάννης Παπαπέτρου (που "μετακόμισε" στο "3" όταν τραυματίστηκε ο Ματ Λοτζέσκι) και ο Δημήτρης Αγραβάνης. Εντέλει ο Πρίντεζης ήταν αυτός που τράβηξε το περισσότερο κουπί και μετά τον μαραθώνιο της Euroleague παρουσιάστηκε φανερά κουρασμένος και χωρίς ενέργεια, όπως φάνηκε στη σειρά των τελικών. Για αυτό και οι Πειραιώτες πήραν την απόφαση να αποκτήσουν ξένο back-up "4" και αντί για τρεις ξένους σέντερ, να προσθέσουν τον Γιώργο Μπόγρη. Κάτι που σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή θα κινηθούν με έξι ψηλούς (Μιλουτίνοφ, Μπιρτς, Πρίντεζη, Μπόγρη, Τίλι, Αγραβάνη) και ένα 3άρι (Παπαπέτρου) που μπορεί να προσφέρει σε χαμηλά σχήματα.

Είναι φανερό ότι οι "ερυθρόλευκοι" στοχεύουν να γεμίσουν ακόμη περισσότερο το ρόστερ τους, μαθαίνοντας από την περσινή χρονιά ότι το νέο format της Euroleague είναι άκρως απαιτητικό. Για αυτό και θα προσθέσουν φαινομενικά έναν περισσότερο παίκτη τόσο στους ψηλούς, όσους και στην περιφέρεια. Συν του ότι υπάρχουν τρεις παίκτες που μπορούν να παίξουν και στις δύο θέσεις. Κι αν ο Πρίντεζης παίζει "5" μόνο σε πολύ ειδικές καταστάσεις, δεν ισχύει το ίδιο για τους Αγραβάνη και Τίλι που έχουν τη δυνατότητα να αποδώσουν ως σέντερ για περισσότερα λεπτά μες στο παιχνίδι.

Όπως και στην περίπτωση του Στρέλνιεκς έτσι και σε αυτή του Τίλι ο Ολυμπιακός βαδίζει εκ του ασφαλούς. Αποφάσισε να δώσει καλά χρήματα για παίκτες που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να παίξουν το ρόλο για τον οποίο καλούνται. Δεν επέλεξε παίκτες-στοιχήματα. Αντίθετα ποντάρει στην εμπειρία τους στη Euroleague. Και οι δύο μπορούν να χαρακτηριστούν ρολίστες-πολυτελείας, όπως είχαμε μάθει να τους λέμε παλαιότερα. Επί της ουσίας το μοναδικό ερωτηματικό για τον Γάλλο είναι το πως ακριβώς προφέρεται το όνομα του. Το Τιγί που είναι και το ορθό κατά την γαλλική, αμερικανοποιήθηκε και έγινε Τίλι σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, οπότε θα μείνουμε σ' αυτό. Και αφού το ξεκαθαρίσαμε να δούμε με λεπτομέρειες το αγωνιστικό του προφίλ.

Αμυντικός τοπ επιπέδου

Η οικογένεια του Τίλι είναι "βολεϊκή". Ο πατέρας του είναι κάτι σαν τον Παναγιώτη Γιαννάκη του γαλλικού βόλεϊ. Αρχηγός της εθνικής ομάδας και νυν προπονητής. Τα αδέρφια του μοιράστηκαν μεταξύ καλαθιού και φιλέ, με τον Κιμ να έχει φανερά τα χαρακτηριστικά του άλλου αθλήματος, κυρίως το γρήγορο άλμα. Είναι ένας εξαιρετικός αθλητής με πολύ γρήγορα πόδια, που διακρίνεται για τον έλεγχο του κορμιού του και την καλή κίνηση των χεριών. Είναι ψηλός (2.11), μακρύς και μοιάζει να έχει ελατήρια στα πόδια.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του επιτρέπουν να είναι ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς της διοργάνωσης. Γιατί α) έχει πολύ καλή πλάγια μετακίνηση που του επιτρέπει να μένει μπροστά από οποιοδήποτε παίκτη (ψηλό ή κοντό) β) χρησιμοποιεί καλά τα χέρια και το σώμα του για να προστατεύσει το καλάθι και να αποφύγει το φάουλ γ) μπορεί να παίξει τόσο στο έδαφος, όσο και στον αέρα δ) δείχνει ότι έχει υψηλό IQ ε) έχει πολύ καλή ισορροπία σώματος που του επιτρέπει να είναι ένας από τους καλύτερους στη διαδικασία των close-out (άμυνα στην περιφέρεια από θέση βοήθειας) στην Euroleague. Το τελευταιο όχι μόνο είναι σπάνιο, αλλά είναι και το δυσκολότερο είδος άμυνας.

Μεγάλη σημασία έχει και το υψηλό μπασκετικό IQ. Φαίνεται από συγκεκριμένες αμυντικές φάσεις ότι αντιδρά γρήγορα (στις αυτόματες αλλαγές για παράδειγμα) είτε παίζει άμυνα στη μπάλα, είτε μακριά από αυτή όταν καλείται να μπει σε διαδικασία περιστροφών. Πέρα από αυτά, όμως, διακρίνεται για δύο ακόμη ιδιαίτερα αμυντικά στοιχεία:

α) Παρότι είναι 2.11 παίζει άμυνα ως περιφερειακός. Θυμίζει κατά κάποιον τρόπο έναν άλλον κορυφαίο ευρωπαϊκό αμυντικό, τον Βίκτορ Κλαβέρ που μπορεί να μαρκάρει όλες τις θέσεις της 5άδας.

β) Έχει υψηλή συγκέντρωση και μπορεί να παίζει άμυνα για 24''. Οι περισσότεροι παίκτες θέλουν/μπορούν/αντέχουν να παίξουν άμυνα για περιορισμένο χρόνο, για μερικά μόνο δευτερόλεπτα σε κάθε επίθεση. Όχι, όμως, ο Τίλι που δεν παρατάει φάσεις.

Συνολικά το ύψος, τα μακριά χέρια, η ταχύτητα, το άλμα και η συνολική του αμυντική ικανότητα θα βελτιώσουν ακόμη περισσότερο την εικόνα του Ολυμπιακού. Είναι παίκτης που μπορεί με άνεση να μαρκάρει κοντύτερους αντιπάλους (μετά από αλλαγή) και παράλληλα να γεμίσει το γήπεδο, δίνοντας πολύ καλές βοήθειες. Κάτι που κάνει για παράδειγμα ο Γιαν Βέσελι στη Φενέρμπαχτσε, αλλά δεν μετραφράζεται σε καμία στατιστική κατηγορία.

Ψεγάδια και ερωτηματικά

Επί της ουσίας το μοναδικό του αμυντικό μειονέκτημα είναι η έλλειψη δύναμης. Ο Τίλι είναι μέτριος στην post-up άμυνα. Ξέρει να βάζει το κορμί του και τα χέρια του, αλλά υστερεί στην σωματική επαφή. Το ίδιο ισχύει και για τις φάσεις που καλείται να μαρκάρει ψηλότερο παίκτη στην καρδιά της ρακέτας.

Μικρό το κακό θα πει κανείς. Υπάρχουν ομαδικές άμυνες για να καλυφθεί αυτό το πρόβλημα, το οποίο δεν είναι τόσο έντονο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολλοί πάουερ-φόργουορντ που έχουν παιχνίδι με πλάτη. Και ο ένας εξ αυτών αγωνίζεται στην ίδια ομάδα. Επομένως , το μοναδικό ερωτηματικό που αφορά τις αμυντικές ικανότητες του Τίλι αφορούν το μικρό νούμερο που έχει σε ριμπάουντ και κοψίματα. Έχει μόλις 3.8 (2.4 αμυντικά) και 0.2 κοψίματα. Νούμερα που δεν αντιπροσωπεύουν έναν παίκτη με μπόι 2.11 και τέτοιες αλτικές ικανότητες.

Για την ακρίβεια είχε μόλις 6 κοψίματα σε 32 παιχνίδια στην Euroleague, ενώ ποτέ στην καριέρα του δεν ξεπέρασε το ένα μπλοκ ανά παιχνίδι. Μοναδικό άλλοθι το γεγονός ότι έπαιζε στο "4" και τα κοψίματα του θα ερχόντουσαν από θέση βοήθειας και όχι από φάση pick-n-roll, όπως συμβαίνει με άλλους παίκτες.

Το επιθετικό του ρεπερτόριο

Αναφέρθηκε και προηγουμένως ότι ο Τίλι είναι ένα ρολίστας, ένας παίκτης που μπορεί να δώσει πολλά στην άμυνα, αλλά δεν έχει προσωπικές φάσεις στην επίθεση. Είναι από τους παίκτες που περιμένουν τη δημιουργία των συμπαικτών τους για να σκοράρουν. Στο ισπανικό πρωτάθλημα είχε πέρσι 6.4 πόντους, ενώ στην Euroleague 6.9 πόντους. Με υψηλά ποσοστά και στις δύο διοργανώσεις. Στην Lega Edensa είχε 75% στις βολές, 55% στα δίποντα και 39% στα τρίποντα και στην ευρωπαϊκή διοργάνωση είχε: 91% στις βολές, 62% στα δίποντα και 40% στο τρίποντο. Να σημειωθεί, όμως, ότι είχε πολύ λίγες προσπάθειες (λιγότερη από μια εύστοχη βολή και λιγότερο από ένα εύστοχο τρίποντο ανά παιχνίδι).

Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, η αγωνιστική του εκτόξευση στο δεύτερο γύρο. Από τους 3.8 πόντους και το 5.5 ranking των πρώτων 14 παιχνιδιών, στους 9 πόντους και το 11.8 ranking στα επόμενα 15 ματς. Η αποχώρηση του Μπαρνιάνι και ο τραυματισμός του Σενγκέλια έκαναν χωρο στον Τίλι, που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και έκανε κάποια σπουδαία ματς. Κι από εκεί που στον πρώτο γύρο δεν είχε ξεπεράσει τους 6 πόντους, στον δεύτερο είχε 8 ματς με διψήφιο νούμερο πόντων, φτάνοντας να σκοράρει 20 πόντους με τη Γαλατάσαράι (5/6 δίποντα, 3/4 τρίποντα) και 19 πόντους με το Μιλάνο (4/5 δίποντα, 3/3 τρίποντα).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μόνο σταθερά καλό σημείο στο επιθετικό του παιχνίδι είναι το σουτ από μέση απόσταση. Το "καλό" του, δηλαδή, είναι το σουτ από τα 5-6 μέτρα. Κατά τα άλλα - όπως προκύπτει και από τα προηγμένα στατιστικά - η επιθετική του συγκομιδή είναι μοιρασμένη: το 28% των πόντων του έρχονται από στατικά σουτ, το 18% από κίνηση χωρίς τη μπάλα, το 15% από φάσεις στο transition, το 13% από επιθετικά ριμπάουντ και το 13% από pick-n-roll.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι πολύ γρήγορος και αυτό του δίνει το δικαίωμα να τρέχει με ταχύτητα στον αιφνιδιασμό. Στοιχείο που αναζητούν στον Ολυμπιακό και μπορούν να επενδύσουν, καθώς είναι δεδομένη και η ικανότητα του Πρίντεζη στο ανοιχτό γήπεδο ως πρώτο trailer (cutter). Στα θετικά του είναι η ικανότητα του να κινείται χωρίς τη μπάλα (άλλο ένα δείγμα υψηλού IQ*) και η έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα κίνησης χωρίς τη μπάλα:

Αλλά και φάσεις από επιθετικό ριμπάουντ:

Από την άλλη δεν έχει παιχνίδι με πρόσωπο ή πλάτη. Δεν έχει την ικανότητα να νικήσει στο ένας-ένας τον προσωπικό του αντίπαλο. Σε 32 παιχνίδια στην Euroleague σκόραρε μόλις 4 πόντους με πλάτη στο καλάθι, πέτυχε άλλους 2 σε isolation και δεν σκόραρε ούτε μια φορά με σουτ μετά από ντρίμπλα.

Οι "προσωπικές" του στιγμές στη Μπασκόνια ερχόντουσαν από κάποια plays που τον έβγαζαν με screen κοντά στο καλάθι, για να κάνει ένα γρήγορο τελείωμα. Το γεγονός ότι δεν παίζει με τη μπάλα στα χέρια δεν είναι απαραίτητα κακό. Κυρίως γιατί ξέρει πολύ καλά το ρόλο του και αποφεύγει αυτές τις φάσεις. Δεν βγαίνει από το ρεπερτόριο και τη ζώνη της άνεσης του.

Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της Μπασκόνια ήταν η εναλλαγή των ρόλων των ψηλών. Τα 5άρια (Μπαρνιάνι-Βόιτμαν, ακόμη και ο Τζοπ) έπαιζαν μακριά από το καλάθι και τα 4άρια (Σενγκέλια-Τίλι) έπαιζαν κοντά σε αυτό. Ο Τίλι εκμεταλλευτόταν αυτή τη συγκυρία και λειτουργούσε πολλές φορές ως pick-n-roll ψηλός (χάρις στα γρήγορα πόδια του και την ικανότητα του να τελειώσει φάσεις πάνω από τη στεφάνη), ή απλά κρυβόταν στην τελική γραμμή. Ο Ολυμπιακός επίσης αρέσκεται να "χτυπάει" on-ball screens με το 4άρι (Πρίντεζη), ακόμη και στην κορυφή του τριπόντου, ρόλο που μπορεί να παίξει με επιτυχία ο Τίλι.

Δεν είναι stretch-four

Αναφέρθηκε και προηγουμένως ότι ο Τίλι σουτάρει εξαιρετικά από τα 5-6 μέτρα. Αν και εκτελεί με καλά ποσοστά πίσω από τη γραμμή (40% φέτος στην Euroleague και 39% στην ACB) απέχει πολύ από αυτό που λέμε τυπικό stretch-four, το 4άρι με άλλα λόγια που έχει καλό σουτ και ανοίγει με το παιχνίδι του τις αποστάσεις. Το να σουτάρει για τρεις πόντους δεν είναι το αγαπημένο του. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι φέτος επιχειρούσε 1.7 τρίποντα ανά παιχνίδι και ευστοχούσε σε 0.7.

Αντίστοιχα ήταν τα νούμερα του και τα προηγούμενα χρόνια που ήταν αρκετά σταθερά σε άλλους τομείς (πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ, κοψίματα). Τις σεζόν 2014-15 και 2015-16 είχε ευστοχήσει συνολικά σε 18 τρίποντα, δηλαδή 1 κάθε 3 παιχνίδια. Νούμερα πολύ χαμηλά, όπως προκύπτει και από τη σύγκριση με άλλους πάουερ-φόργουορντ που έχουν ως βασικό στοιχείο το σουτ ή το περιφερειακό παιχνίδι: ο Ντισόν Τόμας είχε 3.6, ο Μπροκ Μότουμ είχε 2.6, ο Κρις Σίνγκλετον είχε 3.3, ο Όστιν Ντέι είχε 2.9, ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ 2.3, ο Αντριέν Μορμάν είχε 3.6, ο Αντρέι Βοροντσέβιτς είχε 3.1, ο Νικολό Μέλι είχε 2.8.

Υπό άλλες συνθήκες το γεγονός ότι δεν θεωρείται "τρίποντος", ίσως να φάνταζε ως τόσο σημαντικό. Απλά ενισχύεται από το γεγονός Α) ότι ούτε ο Πρίντεζης είναι stretch-four, αν και έχει σταθερά καλά ποσοστά και Β) ότι ο Ολυμπιακός έχει χτίσει την επίθεση του σε μια pick-n-roll λογική, που απαιτεί χώρους και καλό spacing. Οι καλές στιγμές του Τίλι είναι όταν κινείται στην τελική γραμμή ή στα 5-6 μέτρα.

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε, λοιπόν, πως θα προσπαθήσει να τον αξιοποιήσει ο Ολυμπιακός στις φάσεις που ο Σπανούλης θα παίζει pick-n-roll. Αν, δηλαδή, θα παίζει το ρόλο μιας spot-up απειλής, περιμένοντας να εκτελέσει όταν πιάνει τη μπάλα στο τρίποντο, ή αν θα κινείται πλέον με έναν διαφορετικό τρόπο, υπό τον φόβο να περιορίζει τους χώρους.

Το μεγάλο συν και το μεγάλο πλην

Πίσω στο αρχικό συμπέρασμα. Όπως και ο Στρέλνιεκς, έτσι και ο Τίλι είναι συνειδητοποιημένοι παίκτες. Και αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι η οικονομία. Ο Γάλλος φόργουορντ έχει 1.168 πόντους/ανά κατοχή, που τον κατατάσσει στην 11η θέση της διοργάνωσης, που τυγχάνει να είναι εντυπωσιακή. Μόλις μια θέση πάνω από αυτόν βρίσκεται ο Στρέλνιεκς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Τίλι ξέρει να παίζει με λίγες μπάλες και λίγα σουτ.

Δεν είναι ένας on-ball παίκτης (όπως για παράδειγμα ο Άντονι Ράντολφ), που χρειάζεται κατοχές για να βρει ρυθμό, να μπει στο παιχνίδι και να είναι παραγωγικός. Επιχειρεί λιγότερα από 5 σουτ στα 19 λεπτά που αγωνίζεται. Και ευστοχεί στο 54% αυτών των προσπαθειών, ενώ παράλληλα κάνει ελάχιστα λάθη (0.7).

Παράλληλα είναι μαθημένος να παίζει έναν αντίστοιχο ρόλο: να έρχεται συχνά από τον πάγκο (18 ματς πέρσι), όπως θα συμβαίνει και στον Ολυμπιακό και κυρίως να είναι συνειδητοποιημένος. Ο Ολυμπιακός ποντάρει τα τελευταία χρόνια στη χημεία του. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να διαταραχθούν οι ρόλοι. Με άλλα λόγια οι "ερυθρόλευκοι" έψαχναν έναν ρολίστα και βρήκαν έναν από τους καλύτερους και πιο "σίγουρους" που θα μπορούσαν να βρουν. Δεν επέλεξαν να φέρουν έναν ταλαντούχο παίκτη και να τον "καλουπώσουν" ως back-up, ούτε επιχείρησαν να βρουν ένα "στοίχημα" (Μπιρτς, Πέτγουεϊ κλτ) για να ποντάρουν πάνω του. Και αυτό είναι το μεγάλο "συν" του Τίλι.

Όσο για το μεγάλο "πλην"; Θέλει ανάλυση. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι ο Ολυμπιακός έχει χτίσει μια συγκεκριμένη μεταγραφική πολιτική, που έγινε εντονότερη φέτος: πληρώνει καλά τους βασικούς Έλληνες και ψάχνει value for money λύσεις για τις άλλες θέσεις. Ο Τίλι μπορεί να κοστίζει παραπάνω από μια απλή "οικονομική" λύση, αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε αυτά τα χρήματα, δεν υπάρχει διαθέσιμος παίκτης που να είναι ΚΑΙ καλός αμυντικός ΚΑΙ να έχει ένας-ένας ΚΑΙ να σουτάρει καλά. Το πιθανότερο σε αυτή την περίπτωση θα ήταν α) να κατέληγε στο ΝΒΑ β) να έπαιρνε περισσότερα χρήματα από τις ομάδες με τα μεγαλύτερα μπάτζετ από Ρωσία και Τουρκία. Επομένως, ισχύει και εδώ το κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.

Επομένως θα πρέπει να δεχτούμε ως πλεονέκτημα ότι ο Ολυμπιακός πήρε δύο ξένους που θα διαταράξουν τη χημεία, αντίθετα θα παίξουν σημαντικό ρόλο ως σπεσιαλίστες (στο τρίποντο ο Στρέλνιεκς και στην άμυνα ο Τίλι). Με άλλα λόγια υπέγραψαν δύο κομμάτια που κολλάνε στο παζλ. Από την άλλη θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Ολυμπιακός έκανε όντως διορθωτικές κινήσεις σε ότι αφορά τα δύο μεγάλα περσινά του προβλήματα που του στέρησαν τους τίτλους στα ματς με τη Φενέρμπαχτσε και τον Παναθηναϊκό. Κι αν για το ένα (τη λύση που θα κρατήσει φρέσκο τον Πρίντεζη) έγιναν μεθοδευμένες κινήσεις, για το άλλο δεν ισχύει το ίδιο. Ποιο είνια αυτό; Η εναλλακτική λύση όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τους δύο βασικούς on-ball παίκτες (ο τρίτος ο Γκριν έφυγε, ενώ ο τέταρτος είναι ο Μιλουτίνοφ), δηλαδή τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη.

Να το πούμε διαφορετικά; Ο Ολυμπιακός πέρσι είχε πρόβλημα (στα συγκεκριμένα παιχνίδια που χάριζαν τίτλο) απέναντι σε άμυνα με αλλαγές και ψηλά 4άρια, που εγκλώβισαν τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη. Δεν προστέθηκε άλλος παίκτης με ικανότητα στο ένας-ένας. Αντίθετα ο Στρέλνιεκς και ο Τίλι είναι παίκτης που όχι απλά δεν διακρίνονται, αλλά είναι ίσως και οι χειρότεροι ανά τη θέση τους σε αυτό το κομμάτι. ΟΚ, ίσως να είναι βιαστικό, καθώς ενδεχομένως να λύσει αυτό το πρόβλημα ο ένας εκ των δύο περιφερειακών. Για να δούμε.

*Θα ακολουθήσει την Τετάρτη παρουσίαση και ανάλυση της μεταγραφής του Γιώργου Μπόγρη.