Η εικόνα του τρίτου τελικού ήταν ίδια με αυτή των δύο προηγούμενων τελικών. Μια μάχη ενέργειας, που είχε έναν θριαμβευτή: τον Ολυμπιακό. Οι "ερυθρόλευκοι" κατάφεραν να επιβάλουν τον ρυθμό τους (όχι τόσο στο transition, όσο στην ένταση του αγώνα) και να εκμεταλλευτούν την αριθμητική τους υπεροχή. Εξού και το strength in numbers του προηγούμενου άρθρου. Ο Παναθηναϊκός ασθμαίνοντας προσπαθούσε να ακολουθήσει, δίχως να έχει τις εναλλακτικές ή τον τρόπο να κρατήσει ψηλά τα επίπεδα της δικής του ενέργειας. Έτσι έχασε ριμπάουντ, έχασε κατοχές και εντέλει έχασε και τα παιχνίδια.

Η μόνη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα δύο παιχνίδια ήταν ο οίστρος του Βασίλη Σπανούλη. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού τέλειωσε το παιχνίδι με 23 πόντους, πραγματοποιώντας την καλύτερη (από επιθετικής παραγωγικότητας) εμφάνιση του από το 2012 απέναντι στον Παναθηναϊκό. Συγκεκριμένα είναι η δεύτερη καλύτερη του επίδοση μετά τους 24 πόντους που είχε σημειώσει στον 5ο τελικό του 2012, στο παιχνίδι δηλαδή που "ερυθρόλευκοι" είχαν στεφτεί πρωταθλητές.

Αν πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα σημεία που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη σειρά των τελικών αυτά είναι:

• Η ζώνη του Παναθηναϊκού. Στο πρώτο παιχνίδι, σε συνδυασμό με την "ερυθρόλευκη" αστοχία, έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Ήταν απάγγειο για τους "πράσινους" σε όλα τα παιχνίδι, μόνο που στον 2ο και στον 3ο τελικό οι Πειραιώτες βρήκαν τον τρόπο να την ανακρούσουν, είτε με περιφερειακά σουτ, είτε με επιθετικά ριμπάουντ. Στο τελευταίο παιχνίδι το "τριφύλλι" παντρεύτηκε την άμυνα ζώνης κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο παρκέ ο Εστέμπαν Μπατίστα, ο οποίος ήταν φανερά εκτός ρυθμού.
• Γενικότερα η μεγαλύτερη διαφορά των δύο ομάδων ήταν η συχνότητα με την οποία έφταναν στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας. Οι φάσεις δηλαδή στη στεφάνη. Ο Ολυμπιακός κέρδισε κατά κράτος αυτή τη μάχη. Όχι μόνο "τρύπησε" την αντίπαλη άμυνα με διεισδύσεις, αλλά ακόμη κυριάρχησε στις μάχες των ψηλών (ριμπάουντ, τελειώματα κτλ), την ώρα που ο Παναθηναϊκός έδειξε μια τρομερή αδυναμία να υπερασπιστεί το δικό του καλάθι, να αλλοιώσει δηλαδή φάσεις. Λογικό από τη στιγμή που στο "5" έπαιζε κατά κύριο λόγο ο Μαυροκεφαλίδης (που δεν είναι καθαρό 5άρι) και ο ανέτοιμος Μπατίστα).
• Δύο παίκτες κλειδιά. Πέρα του Σλούκα που έκανε τη διαφορά στο πρώτο παιχνίδι (το ματς που ενδεχομένως στο -18 να είχε αλλάξει την ιστορία της σειράς), ο Μαυροκεφαλίδης ήταν μακράν του δεύτερου ο πιο παραγωγικός παίκτης του Παναθηναϊκού και από την άλλη ο Τρεμέλ Ντάρντεν, που έκανε πολύ καλές εμφανίσεις. Ο Αμερικανός φόργουορντ φέτος πραγματοποίησε τα 4 καλύτερα παιχνίδια του απέναντι στους "πράσινους", αποτελώντας τον κοινό παρανομαστή στο "ερυθρόλευκο" 5-0. Το μόνο ματς που δεν έπαιξε, ήταν αυτό του κυπέλλου.

Ο απολογισμός

Η διαφορά στην εικόνα των δύο ομάδων ήταν σημαντική, με τον Παναθηναϊκό να διαθέτει 3-4 παίκτες "έτοιμους" για αυτά τα παιχνίδια, που τελικά δεν έφταναν. Η παραδοχή ότι ο Παναθηναϊκός ήταν χειρότερος από κάθε άλλη φορά, δεν υποτιμά, ούτε αδικεί την προσπάθεια του Ολυμπιακού, ειδικά από τη στιγμή που η δυναμικότητα του αντιπάλου δεν είναι επί της ουσίας δικό του πρόβλημα. Δεν μπορεί κανείς, όμως, να αφήσει εκτός εξίσωσης τις απουσίες των "πρασίνων" (Γκιστ, Παππάς, Μπατίστα), ή τη σύγκριση με τις προηγούμενες ομάδες, που επίσης ξεκίνησαν από άλλη αφετηρία πριν τους τελικούς, αλλά κατέληξαν στην κορυφή του βάθρου.

Από εκεί και πέρα η επόμενη (κυριολεκτικά) μέρα του τελικού πυροδοτεί τις πρώτες συζητήσεις για την επόμενη (μεταφορικά) μέρα των δύο ομάδων. Ο απολογισμός, οπότε, που προηγείται του προγραμματισμού έχει ίσως τη μεγαλύτερη αξία την παρούσα χρονική στιγμή.

Η παρακαταθήκη του Ολυμπιακού πέρα από τα αποτελέσματα

Τέλειωσε τη χρονιά με το πρωτάθλημα. Το πρώτο μετά το 2012, το δεύτερο μετά το 1997. Από μόνο του αυτό είναι παράσημο. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τη συμμετοχή στον τελικό του φάιναλ-φορ της Μαδρίτης, η χρονιά κρίνεται εκ των αποτελεσμάτων επιτυχημένη. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, ωστόσο, είναι αλήθεια ότι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Ολυμπιακού δεν είναι ο τίτλος η ο τελικός. Είναι τα θετικά αποτελέσματα ενός μοντέλου λειτουργίας που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και έχει φτάσει να θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση. "Ακολουθήσαμε το μοντέλου του Ολυμπιακού" έλεγε ο Μιζράχι μετά το φάιναλ-φορ του Μιλάνου, βάζοντας ένα παράσημο και στο στήθος των "ερυθρολεύκων", μαζί με αυτό του πρωταθλητή που κρέμασαν από το λαιμό οι παίκτες του Ντέιβιντ Μπλατ. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε την συνθήκη "value for money" και πλέον το παράδειγμα του δεν χρησιμοποιείται μόνο στα αθλητικά, αλλά ακόμη και στις επιχειρήσεις. Αληθινή ιστορία, το έχω ακούσει με τα αυτιά μου.

Το πρόγραμμα, οπότε, κρίνεται επιτυχημένο. Αυτό το "η καλύτερη ομάδα της εφταετίας" για το οποίο καυχιούνται οι ισχυροί άνδρες του Ολυμπιακού. Και δεν χρειάζεται κανείς να τσεκάρει το παλμαρέ για να συμφωνήσει. Μπορεί να το κάνει βλέποντας μια ομάδα που έχει έναν σταθερό κορμό, τον οποίο μπορεί να κρατήσει για χρόνια. Το καλοκαίρι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, θα περάσουν ένα από τα πιο εύκολα καλοκαίρια της ζωής τους. Ουσιαστικά ο μοναδικός πονοκέφαλος θα είναι το συμβόλαιο του Κώστα Σλούκα και από εκεί και πέρα θα γίνουν οι απαραίτητες προσθαφαιρέσεις πάνω σε ένα ήδη συμπαγές οικοδόμημα. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό, καθότι τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ η παρουσία ενός καλού κορμού έχει γίνει συνώνυμο της επιτυχίας.

Αυτό το καλοκαίρι ελάχιστοι παίκτες δεν έχουν συμβόλαιο (είτε οψιόν της ομάδας για παραμονή), ενώ υπάρχει έτοιμη λύση για το πόστο του προπονητή. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ήρθε ως προσωρινή λύση (υπογράφοντας ως το τέλος της χρονιάς), αλλά κέρδισε επάξια την εμπιστοσύνη και λογικά θα συνεχίσει στο τιμόνι της ομάδας. Ποιοι είναι οι παίκτες χωρίς συμβόλαιο; Οι Σλούκας, Ντάνστον και Κατσίβελης. Κατά τα άλλα στη θητεία του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο κορμός των Σπανούλη, Πρίντεζη, Μάντζαρη, Σλούκα έχει διανθισθεί με σημαντικές προσθήκες ταλαντούχων Ελλήνων παικτών επιπέδου Εθνικής ομάδας όπως αυτές των Αγραβάνη, Παπαπέτρου και Καββαδά, αλλά και με την απόκτηση οικονομικών πλην αποδοτικών ξένων, όπως είναι ο Ματ Λοτζέσκι, ο Μπράιαν Ντάνστον, ο Οθέλο Χάντερ, ο Μπρεντ Πέτγουεϊ, ο Όλιβερ Λαφαγιέτ, αλλά και ο Τρεμέλ Ντάρντεν, έστω κι αν το δικό του συμβόλαιο ήταν αρκετά ακριβότερο από τους άλλους Αμερικανούς της ομάδας. Αυτό σημαίνει ότι και ο συγκεκριμένος προπονητής έχει αφήσει την παρακαταθήκη του στην ομάδα, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στο recruiting, ενισχύοντας την στρατηγική που έχει χαράξει εδώ και χρόνια η διοίκηση των αδερφών Αγγελόπουλων.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχει παρόν. Έχει ταυτότητα. Έχει και μέλλον. Τρία στα τρία στο ερωτηματολόγιο του "τι σημαίνει επιτυχημένη ομάδα".

Το δύσκολο αύριο του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη έχει μπροστά του ένα ακόμη δύσκολο καλοκαίρι, για το οποίο γράφει και η Νίκη Μπάκουλη . Όπως το 2012, όπως και το 2014. Το φετινό πείραμα μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένο. Προσοχή: όχι επειδή η ομάδα έμεινε με έναν τίτλο, το κύπελλο. Το πλάνο ελληνοποίησης απέτυχε κατά το ήμισυ με την αποχώρηση του Ντούσκο Ιβάνοβιτς κι η συνέχεια έμοιαζε με το λεγόμενο damage control. Οι μικροί έμειναν στην άκρη του πάγκου και επί της ουσίας μια χρονιά πήγε στράφι. Αναμενόμενο; Άλλη κουβέντα. Νομίζω ότι όποιος περίμενε ότι η "ελληνοποίηση" του Παναθηναϊκού θα περιελάμβανε 17χρονους παίκτες στην πρώτη γραμμή ήταν βαθιά νυχτωμένος.

Μήπως η φράση "πήγε στράφι" είναι βαριά; Και υπερβολική; Ενδεχομένως. Το ουσιαστικό κέρδος του "τριφυλλιού" ήταν το βήμα μπροστά που έκαναν ο Βλάντο Γιάνκοβιτς και ο Νίκος Παππάς. Και από κοντά ο Λευτέρης Μποχωρίδης που είχε ευκαιρίες, μερικές εκ των οποίων άρπαξε από τα μαλλιά. Τρία γρανάζια που μπορέσουν να παίξουν καταλυτικό ρόλο σ' αυτό που θα ονομάζεται "ελληνικός κορμός του Παναθηναϊκού". Δεν φέρνει κανείς αντίρρηση. Ειδικά ο Γιάνκοβιτς δικαίωσε την εμπιστοσύνη που του δόθηκε έχοντας τη θέση του βασικού σμολ-φόργουορντ σε μια ομάδα επιπέδου Top-8. Κατά τα άλλα ο Χαραλαμπόπουλος έκανε τα αναμενόμενα βήματα, ο Κόνιαρης έμεινε πίσω λόγω τραυματισμού, ο Λούντζης πήρε 1-2 ευκαιρίες (όπως στη Μόσχα) και οι Παπαγιάννης-Διαμαντακος αρκέστηκαν σε κάποια σκόρπια παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Αν, όμως, γίνει μια ενδελεχής βαθμολόγηση των ξένων παικτών, τότε θα πει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός δεν "κέρδισε" ούτε έναν παίκτη για την επόμενη σεζόν. Ίσα-ίσα έχασε και τον "σίγουρο", τον Τζέιμς Γκιστ δηλαδή. Ο Αμερικανός μπορεί να έχει συμβόλαιο ως το 2017, αλλά μετά το δεύτερο κρούσμα είναι άγνωστο αν θα μείνει. Και επειδή ο Παναθηναϊκός θα τον χάσει λόγω τιμωρίας και επειδή ενδέχεται να μην θέλει στην ομάδα έναν παίκτη που υπέπεσε στο ίδιο παράπτωμα δύο φορές. Αν βάλουμε τον Μπατίστα σε μια διαφορετική κατηγορία, τότε μπορούμε να πούμε ότι κανείς από τους Νέλσον, Σλότερ, Μπλουμς, Κούπερ και Μόργκαν εδραίωσαν τη θέση τους. Υπο προϋποθέσεις ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να συνεχίσει στην ομάδα (όπως για παράδειγμα ο Κούπερ), αλλά αυτό είναι διαφορετική ιστορία.

Οι "πράσινοι" επέλεξαν βάσει οικονομικών δεδομένων να ψωνίσουν από το δεύτερο και το τρίτο ράφι (από την αγορά του Eurocup), φτιάχνοντας μια ομάδα Ιβάνοβιτς, η οποία κρίθηκε αποτυχημένη με βάση την απομάκρυνση του προπονητή. Ναι, μεν κέρδισε και τις τέσσερις ομάδες του φάιναλ-φορ, ναι μεν έφτασε στους "8", αλλά εντέλει έκανε περισσότερες ήττες από νίκες στην Ευρώπη και "σκουπίστηκε" στους τελικούς. Είναι λογικό επομένως ο Παναθηναϊκός να επιχειρήσει με νέο προπονητή ένα (νέο) restart. Είναι μια δύσκολη διαδικασία. Το 2012 τα πράγματα τα είχε κάνει εύκολα η φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη που θέλησε να κάνει μια "έτοιμη" ομάδα με παρόν, αλλά χωρίς μέλλον. Το να φτιάξεις για το αύριο, είναι η πραγματική δύσκολη δουλειά. Κι αυτό που πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός είναι να χαράξει πρώτα την στρατηγική του, να καθορίσει τι πραγματικά θέλει από την επόμενη (και τις επόμενες) σεζόν και στη συνέχεια να βρει τον κατάλληλο προπονητή να υποστηρίξει αυτό το πλάνο.