Κόλαση-παράδεισος, ένα pull-up δρόμος
Clutch εμφάνιση; Check. Τακτική προσαρμογή του χαμένου; Check. X-factor ετών 19; Check. Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος αναλύει τους παράγοντες που χάραξαν τη μοίρα του τρίτου τελικού, χωρίς να ξεχνάει την άτυπη "σούμα" των 13 πόντων.
Τρίτος τελικός με νικητή τον Ολυμπιακό μετά από ένα ακόμη κλειστό παιχνίδι, που όπως και τα προηγούμενα κρίθηκε στις λεπτομέρειες, επιβεβαιώνοντας πως βλέπουμε την πιο συναρπαστική σειρά τελικών της τελευταίας -τουλάχιστον- δεκαετίας. Οι Πειραιώτες έκαναν το 2-1 και πλέον βρίσκονται μια νίκη μακριά από τον τίτλο, έστω κι αν όλα τα προηγούμενα δείχνουν ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Ούτε για τον έναν, ούτε για τον άλλον.
Θα πρέπει να εκτιμηθεί ιατρικά και η κατάσταση του Γιώργου Πρίντεζη. Κι αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να "μπαλώσει" ακόμη και τη δική του τεράστια απουσία στο 4ο παιχνίδι, ενδεχομένως ο τραυματισμός του να αλλάξει τις ισορροπίες σε περίπτωση 5ου τελικού. Διότι δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Πρίντεζης ήταν πολύ φορμαρισμένος, αλλά περισσότερο η ιδιαιτερότητα ότι είναι με διαφορά ο καλύτερος ένας-εναντίον-ενός παίκτης του Ολυμπιακού.
Σε ότι αφορά τον 3ο τελικό ο Παναθηναϊκός ναι μεν έλεγχε το ματς στο μεγαλύτερο μέρος του, ωστόσο, στο τέλος οι "ερυθρόλευκοι" ήταν αυτοί που με αντεπίθεση διαρκείας πήραν τη νίκη, που έδειξαν να την αξίζουν με την εικόνα τους στο τέλος. Διότι στο τελευταίο δεκάλεπτο οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη έμειναν για 9 λεπτά με ένα εντός πεδιάς καλάθι, χάνοντας και τέσσερις κρίσιμες βολές με το ματς στο "Χ". Την ίδια ώρα ο Βασίλης Σπανούλης σημείωσε 11 πόντους, "καθαρίζοντας" επί της ουσίας το παιχνίδι.
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού αν και στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς ήταν βιαστικός στο να εκτελέσει από την περιφέρεια (ενδεικτικό ότι δεν είχε ούτε μια ασίστ), στο τέλος φώναξε "παρών", επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό του clutch. Και πάλι όμως δεν είναι τα δύο (σημαντικά) τρίποντα που πέτυχε, όσο το γεγονός ότι για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι προσπάθησε να μπει ξανά στο ματς βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ και κάνοντας επίθεση στο καλάθι. Έτσι πήρε τα δύο φάουλ από τον Καλάθη, σημειώνοντα τέσσερις βολές.
Όσο για τα δύο μεγάλα σουτ που έβαλε; Και τα δύο με δεξιά ντρίμπλα. Ο Παναθηναϊκός δεν αντέδρασε σωστά επιτρέποντας στον Σπανούλη να κάνει το "καλό του". Να πάει δηλαδή στην αγαπημένη του κίνηση. Και το πλήρωσε. Στην πρώτη πρωταγωνιστές ήταν οι Καλάθης-Γκιστ με τον 34χρονο γκαρντ να βάζει ένα πολύ δύσκολο σουτ, ενώ στη δεύτερη ο παίκτης που μάρκαρε τη μπάλα ήταν ο Διαμαντίδης, ο οποίος δεν κατάφερε να κρατήσει τον αντίπαλο του εκεί που ήθελε με αποτέλεσμα να μπει το νέο σουτ-μαχαιριά, που έκρινε το παιχνίδι.
Κατά τα άλλα ο Ολυμπιακός βρήκε τον τρόπο να γυρίσει το παιχνίδι όχι τόσο με τα αμυντικά σχήματα που έριξε στο παρκέ ο Γιάννης Σφαιρόπουλος (ο Στρόμπερι ήταν σημείο αναφοράς για πρώτη φορά στους τελικούς), όσο με τους 5 συνεχόμενους πόντους του Παπαπέτρου, που μπήκε αντί του τραυματία Πρίντεζη και έδωσε σημαντική επιθετική πνοή. Όταν ο Ολυμπιακός κατέληξε στο καλό του σχήμα (Χάκετ-Σπανούλης-Λοτζέσκι-Παπαπέτρου-Χάντερ) έγινε πραγματικά απειλητικός.
Διότι προηγουμένως τα καλά σημεία του Ολυμπιακού είχαν έρθει είτε με τον Λοτζέσκι στο ρόλο του εκτελεστή (και ως "2"), είτε μέσα από την πολύ καλή άμυνα του 2ου δεκαλέπτου. Με εξαιρέσεις τις ένας-ένας φάσεις του Χάκετ, ή το πολύ δύσκολο καλάθι που πέτυχε ο Πρίντεζης, όπως μόνο αυτός ξέρει να πετυχαίνει.
Ο "αλλαγμένος" Παναθηναϊκός
Από εκεί και πέρα αξίζει να σταθούμε πολύ στην καθοδήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη. Μετά το δεύτερο ματς ο προπονητής του Παναθηναϊκού είχε σταθεί σε δύο προβλήματα: στο γεγονός ότι δεν μπορεί να κάνει εύκολα rotation στους ψηλούς ώστε να ξεκουράσει τον Φώτση και τον Γκιστ και στο ότι η ομάδα του δεν επιτέθηκε καλά εναντίον των αλλαγών.
Οι "πράσινοι" κατάφεραν να λύσουν και τα δύο αυτά προβλήματα. Καταρχάς σε ότι αφορά τη διαχείριση των ψηλών είδαμε στο πρώτο ημίχρονο ο Φώτσης να παίρνει 9 λεπτά ξεκούρασης και ο Γκιστ 10, με τον Αμερικανό να αγωνίζεται εντέλει 24 λεπτά. Πως το κατάφερε αυτό ο προπονητής του Παναθηναϊκού; Δίνοντας 15 λεπτά στον Γιώργο Παπαιγάννη και βάζοντας ακόμη και τον Χαραλαμπόπουλο στο "4".
Αξίζει να σταθούμε στους δύο 19χρονους του "τριφυλλιού" που πέτυχαν 17 πόντους συνολικά, οι 10 εκ των οποίων με ένας-ένας φάσεις από το post. Μεγάλη υπόθεση. Οι δυο τους με άλλα λόγια πέτυχαν περισσότερους προσωπικούς πόντους από όσους πέτυχαν οι άλλοι παίκτες ή αντίπαλοι στο παρκέ του ΣΕΦ.
Ο Παπαγιάννης από τη μεριά του έκανε ένα πολύ καλό επιθετικό παιχνίδι: 9 πόντοι και 5 επιθετικά ριμπάουντ. Με 4/5 δίποντα, εκ των οποίων τα δύο σημειώθηκαν με δύσκολα (για τους άλλους - εύκολα για εκείνον λόγω της επαφής που έχει με το καλάθι) δεξιά χουκ. Στην άμυνα είχε περισσότερες δύσκολες στιγμές, κυρίως λόγω της μανίας του να πηδάει ή να μην βάζει σωστά τα πόδια του. Ωστόσο, στο πρώτο δεκάλεπτο όταν πέρασε για πρωτη φορά στο παρκέ έγινε το τυρί μπροστά από τη φάκα που δεν είδε ο Ολυμπιακός. Οι Πειραιώτες άρχισαν να παίζουν συνέχεια πάνω του, χωρίς όμως να έχουν κέρδος. Αποτέλεσμα; Να αλλάξει άρδην η εικόνα του ματς.
Περιττό να γίνει αυτή τη στιγμή κάποια μεγαλύτερη ανάλυση σχετικά με τα ολέθρια λάθη που ειχαν να κάνουν με τον παραγκωνισμό των συγκεκριμένων παικτών για χάριν του Πάβλοβιτς και του Κούζμιτς.
Ο Χαραλαμπόπουλος από την άλλη έγινε "στόχος" στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, για να περάσουμε και στο δεύτερο ζήτημα που κλήθηκε να αποκωδικοποιήσει ο Αργύρης Πεδουλάκης. Στην ανάλυση μετά τον 2ο τελικό είχε αναφερθεί χαρακτηριστικά ότι το πρόβλημα των "πρασίνων" είναι ότι δεν έχουν τους περιφερειακούς να ποστάρουν όπως γινόταν στην προηγούμενη θητεία του "Άρτζι", δηλαδή παίκτες σαν τον Μασιούλις, τον Ούκιτς, ή τον νεότερο Διαμαντίδη.
Παρόλα αυτά βρέθηκε ο παίκτης. Ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Αυτός έβαλε στην πλάτη του τον Μάντζαρη και τον Σπανούλη, αυτός δημιούργησε φθορά, σκορ και ευκαιρίες για τους υπόλοιπους από το post. Σπουδαία υπόθεση να βλέπουμε έναν 19χρονο αν γίνεται σημείο αναφοράς στην επίθεση! Διότι ήταν ξεκάθαρος ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησαν οι "πράσινοι" να λύσουν το πρόβλημα τους απέναντι στην άμυνα με αλλαγές του Ολυμπιακού.
α) Πόσταραν τον Χαραλαμπόπουλο
β) έβαλαν στο mismatch τον Βασίλη Σπανούλη
γ) προσπάθησαν να υποστηρίξουν την "τιμωρία" των mismatch με σκριν μακριά από τη μπάλα.
Αν σ' αυτά προσθέσουμε την αποτελεσματικότητα του Καλάθη και του Φελντέιν στο πρώτο ημίχρονο (τόσο εκτελεστικά, όσο και δημιουργικά) θα μπορέσουμε να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να ελέγχει το παιχνίδι για 35 λεπτά.
Ίσως μάλιστα η εικόνα του παιχνιδιού να ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε και η αστοχία σε εύκολες φάσεις, σε λέι-απ δηλαδή. Ο Παναθηναϊκός έχασε 5 τέτοιες εύκολες φάσεις, οι 3 εκ των οποίων αντί να γίνουν πόντοι υπέρ του, κατέληξαν σε πόντοι κατά. Εφτά συνολικά. Και έξι που δεν μπήκαν; Η σούμα μας κάνει 13. Αν μη τι άλλο μεγάλο νούμερο για ένα ακόμη κλειστό παιχνίδι.
Θα αναρωτηθεί κανείς αν το τελευταίο σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έχασε τη νίκη μέσα από τα χέρια του; Όχι ακριβώς. Οι "πράσινοι" δεν ήταν σε αντίστοιχα "καλή" μέρα για να πάρουν το διπλό, έστω κι αν σε ότι αφορά τη λειτουργία τους ήταν πολύ καλύτεροι σε σχέση με το ματς του ΟΑΚΑ.
Μέτρησε, όμως, το "φίνις" που έκανε ο Σπανούλης. Οι προσωπικές του φάσεις έκριναν το παιχνίδι όταν αυτό βρέθηκε στην κόψη του ξυραφιού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
