Ο 17χρονος Λούκα Ντόνσιτς πανηγύρισε τον "πρώτο" τίτλο του την Κυριακή. Τυπικά δεν είναι ο πρώτος, γιατί είχε συμμετοχή και στο περσινό νταμπλ της Ρεάλ, αλλά ουσιαστικά είναι. Πέρσι θα λέγαμε "βοήθησε", ενώ τώρα λέμε "οδήγησε".

Το βράδυ της Κυριακής, λοιπόν, οδήγησε τη Ρεάλ στην κατάκτηση του Copa Del Rey, μετά το 97-95 επί της Βαλένθια. Είχε 9 πόντους, 4 ριμπάουντ, 6 ασίστ σε 24 λεπτά συμμετοχής, τελειώνοντας μάλιστα το παιχνίδι. Ακόμη μια φορά ήταν μες στις επιλογές του Πάμπλο Λάσο στις φάσεις που "καίνε", στις φάσεις που κρίνουν τον νικητή. Μια γλυκιά δικαίωση για τον Ισπανό προπονητή και τη διοίκηση των Μαδριλένων, που το καλοκαίρι πήραν μια γενναία απόφαση. Όταν αποχώρησε για το ΝΒΑ ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ, δεν απέκτησαν παίκτη με το ίδιο αντίβαρο, αλλά προτίμησαν να αναβαθμίσουν τον Ντόνσιτς και να τον υποστηρίξουν με έναν ρολίστα που ήξερε πρόσωπα και καταστάσεις, τον Ντοντάι Ντρέιπερ.

Τεράστιο παράσημο για τον Λάσο. Τεράστια προσωπική επιτυχία. Η ανάδειξη ενός τεράστιου ταλέντου για το παγκόσμιο μπάσκετ, η εμπιστοσύνη και η στήριξη του που του πρόσφερε αποτελούν από μόνα τους στοιχεία ικανά να κερδίσουν κάθε debate για την προπονητική του υστεροφημία. Δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για τίτλους και νεοτερισμούς. Αρκεί αυτό. Σε μια εποχή μάλιστα που ο Ντόνσιτς και ο κάθε Ντόνσιτς έχει περισσότερα να πάρει, παρά να δώσει μαι ομάδα σαν τη Ρεάλ. Με το ΝΒΑ να παραφυλάει η "βασίλισσα" ετοιμάζει επί της ουσίας έναν παίκτη, με όλο αυτό το κόστος, για να τον δει να παίζει το καλύτερο του μπάσκετ στην Αμερική. Το buy-out που θα εισπράξει δεν ισοσκελίζει όλη αυτή την προσπάθεια. Η ανταμοιβή είναι περισσότερο ηθική, συν το όλο hype που δημιουργείται γύρω από το όνομα του παίκτη και της ομάδας. Μην ξεχνάμε ότι η παρουσία ενός νέου/φρέσκου προσώπου είναι πάντα λόγος ενθουσιασμού για τον κόσμο. Όλο αυτό, όμως, ανήκει σε άλλο θέμα, μεγαλύτερο. Ας επικεντρωθούμε καλύτερα στον Ντόνσιτς και στο ερώτημα: "πόσο καλός είναι τελικά".

Η απάντηση είναι "τόσο".

Ο Λούκα Ντόνσιτς σε οκτώ μέρες θα γίνει 18 ετών. Τυπικά είναι ακόμη 17. Αυτό, όμως, δεν τον εμποδίζει:

Α) να είναι ο ένας εκ των δύο παικτών σε ολόκληρη την Euroleague με περισσότερους από 8 πόντους, 4 ριμπάουντ και 4 ασίστ. Ο μοναδικός που έχει μεγαλύτερους μέρους όσους και στις τρεις κατηγορίες είναι ο Νικ Καλάθης. Ο Ντόνσιτς έχει 8.7 πόντους, 4.2 ριμπάουντ, 4.0 ασίστ και 14.1 ranking σε 19 λεπτά, ενώ ο διεθνής γκαρντ του Παναθηναϊκού μετράει 11 πόντους, 4.4 ριμπάουντ και 5.9 ασίστ.

Μόνο που ο Σλοβένος γκαρντ έχει πολύ καλύτερα ποσοστά: 55% στα δίποντα (έναντι 52%), 42% στα τρίποντα (έναντι 27%) και 84% στις βολές (έναντι 45%!!!), παίζει 10 λεπτά λιγότερα και έχει μεγαλύτερο ranking από τον Καλάθη (13.8).

Β) να είναι ο MVP της διοργάνωσης τις τελευταίες οκτώ αγωνιστικές. Αν λάβουμε υπόψη μας τον δεύτερο γύρο και την τελευταία αγωνιστική που (29-30 Δεκεμβρίου), τότε ο 17χρονος είναι ο παίκτης με το καλύτερο ranking σε όλη την Euroleague και παράλληλα ένας από τους βασικούς συντελεστές της ομάδας που σ' αυτό το διάστημα αναρριχήθηκε στην κορυφή της κατάταξης.

Ο Ντόνσιτς από εκείνη την ημέρα έχει 11.4 πόντους, 5.8 ριμπάουντ, 6.2 ασίστ και 22.7 στο ranking! Με αυτούς τους μέσους όσους θα ήταν 11ος στα ριμπάουντ (και πρώτος ανάμεσα στους γκαρντ) και 2ος σε ασίστ, αν συγκρίνουμε με τα νούμερα που έχουν οι υπόλοιποι παίκτες σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Σε ότι αφορά το ranking, ωστόσο, έρχεται πρώτος. Έχει 22.7 σ' αυτές τις οκτώ αγωνιστικές (εφτά για εκείνον, διότι έχασε ένα ματς λόγω διαστρέμματος), αφήνοντας δεύτερο τον Μπραντ Ουαναμέικερ (21.8), τρίτο τον Κιθ Λάνγκφορντ (20.2) και του Ούντο (19.3) και Τζέιμς (19.3) να κλείνουν την 5άδα.

Κανείς δεν έκανε τόσα πολλά σε τόσο μικρή ηλικία

Ο Ντόνσιτς ανήκει στο σπάνιο είδος των παικτών που κατάφεραν όχι μόνο να λάμψουν, αλλά και να πρωταγωνιστήσουν από τόση μικρή ηλικία. Έπαιξε για πρώτη φορά σε ηλικία 16 ετών και 6 μηνών, κλείνοντας την παρθενική του σεζόν με 3.5 πόντους, 2.3 ριμπάουντ, 2.0 ασίστ σε 11 λεπτά.

Στο παρελθόν υπήρξαν παίκτες που πήραν πολύ μικροί το βάπτισμα του πυρός, όπως ο συνομήλικος του Τζανάν Μούσα, ο οποίος ντεμπούταρε με την Τσεντεβίτα. Μόνο που εκείνος το έκανε σε ομάδα μικρότερου βεληνεκούς και ακόμη δεν έχει καταφέρει να γίνει πρωταγωνιστής στη συγκεκριμένη.

Αν ανατρέξουμε στη σύγχρονη εποχή της Euroleague, δεν υπάρχει παίκτης που να έχει καταφέρει τόσα πολλά, σε τόσο μικρή ηλικία. Η αναζήτηση θα πρέπει να φτάσει στη δεκαετία του '90 και σε περιπτώσεις όπως ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και ο Πάου Γκασόλ που άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε ο Αΐτο Ρενέσες στα 16 τους χρόνια, για να βρεθούν τα "ταίρια" του Ντόνσιτς. Αλλά για μια στιγμή. Μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της Euroleague και τον Γκασόλ που με τα 1.170 παιχνίδια στο NBA, τα δύο πρωταθλήματα (2009, 2010, τις 6 εμφανίσεις σε all-star game, τα δύο ασημένια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012), το χρυσό στο Παγκόσμιο του 2006 και στα τρία χρυσά σε Ευρωμπάσκετ (2009, 2011, 2015).

Οι "βενιαμίν" της σύγχρονης εποχής χάνουν στο match-up με το παιδί θαύμα της Ρεάλ. Να τους δούμε;

Ο Ρίκι Ρούμπιο έκανε ντεμπούτο στα 16 του χρόνια στη Μπανταλόνα (3.6 πόντοι, 2 ασίστ σε 18 λεπτά), αλλά επί της ουσίας έφτασε να έχει ρόλο αντίστοιχο του Ντόνσιτς και σε μια ομάδα αντίστοιχη της Ρεάλ, όταν στα 19 του έπαιξε με τα "μπλαουγράνα" (6.8 πόντοι, 4.1 ασίστ, 2.9 ριμπάουντ σε 21 λεπτά). Το έκανε, λοιπόν, δύο χρόνια μετά και αφού προηγουμένως είχε πάρει πολύτιμες εμπειρίες σε μια ομάδα μικρότερου βεληνεκούς όπως η "Πένια". Στην οποία μάλιστα έμαθε να νικάει κατακτώντας το Copa Rel Rey και το Eurocup του 2008.

Ο Τσεντί Οσμάν ντεμπούταρε στην Εφές τη σεζόν 2013-14 σε ηλικία 18 ετών και 8 μηνών. Είχε 3.8 πόντους σε 12 λεπτά συμμετοχής. Μόνο που ο διεθνής Τούρκος γκαρντ δεν έχει ξεφύγει ποτέ από την ταμπέλα του "ρολίστα". Ακόμη και τώρα που πλησιάζει τα 22 δεν έχει ξεπεράσει τους 8 πόντους καριέρας.

Ο Νίκος Ζήσης έκανε μεν το ντεμπούτο του 17 ετών και 7 μηνών, αλλά ήταν 18 ετών όταν απέκτησε ρόλο αντάξιο του Ντόνσιτς της πρώτης χρονιάς: Τη σεζόν 2001-02 σε 19 παιχνίδια είχε 4.5 πόντους, 1.1 ασίστ σε 14 λεπτά συμμετοχής.

Ο Κώστας Βασιλειάδης ανήκει στη λίστα με τους νεαρότερους παίκτες που αγωνίστηκαν ποτέ στην Euroleague. Ήταν 16 ετών και 9 μηνών όταν έπαιξε για πρώτη φορά με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στην Euroleague. Έκλεισε, όμως, εκείνη τη σεζόν με 2 μόλις συμμετοχές και κανέναν πόντο. Χρειάστηκαν να περάσουν 6 χρόνια για να επιστρέψει στο κορυφαίο επίπεδο, αγωνιζόμενος στα 22 του στη Μάλαγα.

Ο Μιχάλης Λούντζης έγινε το 2014 ο δεύτερος νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης. Ο γεννημένος το 1998 που είχε σκοράρει στα playoffs κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, έχει παίξει μόλις σε 4 παιχνίδια συνολικά στην Euroleague.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έκανε ντεμπούτο πριν κλείσει τα 17 του χρόνια, σε ένα παιχνίδι κόντρα στη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Παρότι αγωνίζεται για 4η σεζόν, όμως, στην Euroleague δεν έχει εδραιώσει τη θέση του στην ομάδα. Έχει παίξει 25 ματς συνολικά και έχει σκοράρει 39 πόντους. Ο Ντόνσιτς είχε 38 στα τρία τελευταία παιχνίδια του.

Ο Αντρέα Μπαρνιάνι που έμελλε να γίνει Νο1 του ντραφτ ήταν 19 ετών όταν άρχισε να δείχνει το ταλέντο του με τη Μπενετόν (3.7 πόντοι, 2.1 ριμπάουντ σε 9 λεπτά) και 20 όταν άρχιζε να παίζει ως πρωταγωνιστής: 10.9 πόντοι, 4.1 ριμπάουντ σε 21 λεπτά.

Ο Ντανίλο Γκαλινάρι είναι αντίστοιχο παράδειγμα. Έκανε ντεμπούτο με το Μιλάνο στα 18 του, αλλά έγινε πρωταγωνιστής μετά τον δανεισμό του στην Πάβια και την επιστροφή του στην Αρμάνι. Έγινε πρωταγωνιστής στα 19 του όταν είχε 14.9 πόντους, 4.2 ριμπάουντ σε 32 λεπτά τη σεζόν 2007-08.

Ο Φουρκάν Κορκμάζ που εντυπωσιάζει με τις μικρές εθνικές ομάδες ανήκει σε άλλη κατηγορία. Έκανε δυναμικό μπάσιμο στα 17 του χρόνια όταν έπαιξε 19 ματς (10 λεπτά κατά μέσο όρο) έχοντας 3.5 πόντους, 1.4 ριμπάουντ και 41% στα τρίποντα, αλλά αυτή έμελλε να είναι και η πιο παραγωγική χρονιά του. Σταδιακά άρχισε να παίζει λιγότερο με αποτέλεσμα να έχει αγωνιστεί μόλις 2 ματς στη φετινή Εφές, πριν δοθεί δανεικός στην Μπάνβιτ.

Ο Ντάριο Σάριτς, νυν στέλεχος των Φιλαδέλφεια Σίξερς, έκανε ντεμπούτο στα 18 του με την ΚΚ Ζάγκρεμπ, αλλά επί της ουσίας "ντύθηκε" πρωταγωνιστής στα 20 του χρόνια όταν είχε 9.9 πόντους, 6.4 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ σε 24 λεπτά με την Εφές.

Ο Μάριο Χεζόνια έπαιξε για πρώτη φορά στην Euroleague πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, μόνο που εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε ελάχιστα. Επί της ουσίας έπαιξε σε ένα ακόμη ματς. Μικρή συμμετοχή είχε και την επόμενη χρονιά (1.6 πόντοι σε 14 παιχνίδια), ενώ επί της ουσίας απέκτησε "κανονικό" ρόλο στη Μπαρτσελόνα στα 19 του χρόνια όταν είχε 7.7 πόντους , 2 ριμπάουντ, 1.0 ασίστ σε 16 λεπτά.

Ο Γιαν Βέσελι εμφανίστηκε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο στα 18 του χρόνια, τότε ως το "3άρι" της Παρτίζαν. Είναι το πιο κοντινό παράδειγμα στην περίπτωση Ντόνσιτς, παίζοντας όμως σε άλλη θέση. Είχε 4.8 πόντους και 3.4 ριμπάουντ σε 19 λεπτά. Ένα χρόνο μόλις "μεγαλύτερος" από τον Σλοβένο.

Ο Μάντας Καλνιέτις είχε επίσης εμφανιστεί σε μικρή ηλικία στο στερέωμα της Euroleague. Συγκεκριμένα στα 19 του χρόνια όταν είχε 6.8 πόντους στα πρώτα τέσσερα ματς που έπαιξε τη σεζόν 2005-2006. Χρειάστηκε όμως να γίνει 23 για να αποκτήσει τη στόφα του πρωταγωνιστή σε μια ομάδα με μικρότερες απαιτήσεις όπως είναι η Ζαλγκίρις.

Ο Ζοάν Πετρό είναι ένα παράδειγμα παιδιού-θαύματος. Έπαιξε 17 ετών στην Ορτέζ (2.1 πόντοι, 1.3 ριμπάουντ σε 7 παιχνίδια). Λόγω θέσης, όμως, κέρδισε από νωρίς ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ, πριν προλάβει καν να γίνει πρωταγωνιστής στην Euroleague. Υπέγραψε στα 19 του χρόνια συμβόλαιο με τους Σόνικς.

Τι κάνει τον Ντόνσιτς ξεχωριστό

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Λούκα Ντόνσιτς, αυτό που του επιτρέπει να λάμπει από τόση μικρή ηλικία, είναι ο συνδυασμός μεγέθους, τεχνικής κατάρτισης και μπασκετικής ευφυίας. Το γεγονός ότι αγωνίζεται στη θέση "1" και έχει μπόι πάνω από δύο μέτρα (2.01), του δίνει τη δυνατότητα να καλύπτει το ηλικιακό του μειονέκτημα στην έκρηξη και την ταχύτητα. Αν έχει έστω και ένα μειονέκτημα αυτή τη στιγμή ο Σλοβένος είναι το γεγονός ότι δεν έχει τόσο γρήγορα πόδια, κάτι που φαίνεται κατά κύριο λόγο στην άμυνα. Το μέγεθος του, όμως, του επιτρέπει να κρύβει αυτό το πρόβλημα και παράλληλα του δίνει ένα μεγάλο αβαντάζ, ειδικά όταν βρίσκεται μακριά από τη μπάλα.

Ο βασικός τρόπος για να μετρήσουμε το "ταλέντο" κάποιου παίκτη είναι η πάσα. Γιατί μαρτυρά την οξυδέρκεια, την ταχύτητα σκέψης και την ικανότητα του παίκτη να προβλέψει την εξέλιξη της φάσης. Ο Ντόνσιτς, λοιπόν, πέρα από το συγκριτικό πλεονέκτημα του ύψους, που του επιτρέπει να βλέπει πάνω από την άμυνα και να πασάρει με άνεση, έχει αποδείξει την κλάση του με μοναδικές εμπνεύσεις.

Παράδειγμα:

Αναζητώντας στα προηγούμενα χρόνια παρόμοιο μπασκετικό καλούπι, το μάτι πέφτει πάνω σ' αυτό του Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Που επίσης έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο από τα 18 του χρόνια, ως ξένος μάλιστα στην Στεφανέλ Τριέστε. Οι δύο τους έχουν παρόμοια στοιχεία από άποψη φυσικής κατάστασης, μεγέθους, οξυδέρκειας και χαρακτήρα. Γιατί αν μη τι άλλο δεν αρκεί μόνο η καλή αθλητική πάστα και το ατόφιο μπασκετικό ταλέντο. Για να κάνει κάποιος αυτά που κάνει ο Ντόνσιτς χρειάζεται καρδιά. Όσο χώρο και να πάρει ένας ταλαντούχος παίκτης, πρέπει να το έχει μέσα του για να αρπάξει την ευκαιρία, να τον περιχαρακώσει και να τον κάνει δικό του.

Θυμίζει κάτι;

Αν τον συγκρίνουμε με την προηγούμενη γενιά θα βρίσκαμε "ταίρι" στο πρόσωπο του Θοδωρή Παπαλουκά. Ο Ντόνσιτς εξάλλου είναι δίμετρο πλέι-μέικερ, όπως και ο προκάτοχος του που έλαμψε με τον Ολυμπιακό, την ΤΣΣΚΑ και την Μακάμπι. Έχουν αρκετά κοινά, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο κάνουν επίθεση στον προσωπικό τους αντίπαλο και τελειώνουν φάσεις. Με τη διαφορά ότι ο Ντόνσιτς δείχνει -παρά το νεαρό της ηλικίας του- ότι έχει κι άλλα όπλα στην επιθετική του φαρέτρα, όπως το (απαγορευμένο την προηγούμενη 10ετία) floater, αλλά και το σουτ μετά από ντρίμπλα. Σε ότι αφορά τη χρήση του μεγέθους και την αλλαγή ρυθμού, ωστόσο, οι δύο παίκτες έχουν πολλά κοινά.

Ξανά: θυμίζει κάτι;

Ο Ντόνσιτς τη φετινή χρονιά έχει δώσει αρκετές παραστάσεις. Είχε 17 πόντους κόντρα στη Ζαλγκίρις, σημειώνοντας δύο μεγάλα τρίποντα στο κρίσιμο τελευταίο δίλεπτο. Είχε 16 πόντους, 6 ριμπάουντ και 5 ασίστ κόντρα στη Μπάμπεργκ. Είχε 17 πόντους, 5 ριμπάουντ, 9 ασίστ και 31 ranking στην Κωνσταντινούπολη κόντρα στην Εφές. Είχε 10 πόντους, 11 ριμπάουντ και 8 ασίστ (και 32 ranking) απέναντι στην Μακάμπι, πρόσθεσε 17 πόντους με καθοριστικό κλέψιμο και καλάθι στην κλειστή νίκη επί του Μιλάνο, έδωσε σόου με 16 πόντους, 9 ριμπάουντ και 6 ασίστ στο θριαμβευτικό διπλό στη Μπασκόνια, ενώ έκανε ρεκόρ ασίστ (με 11) στην εκτός έδρας επικράτηση στο Καζάν.

Αξίζει, όμως, να δούμε αναλυτικά και τα υπόλοιπα κατορθώματα του Ντόνσιτς για να κατανοήσουμε το μέγεθος του ταλέντου του.

Don't fear, Luca is here

Έχει υψηλό συντελεστή πόντων ανά κατοχή στις επιθέσεις του λεγόμενου "short clock", των τελευταίων 4 δευτερολέπτων, δηλαδή. Έχει 1.034 πόντους/ανά κατοχή, που τον αξιολογεί ως "εξαιρετικό". Άλλοι μπορούν να τον ονομάσουν ως "άγνοια κινδύνου". Στα ισπανικά το λένε αλλιώς.

Το παιχνίδι είναι το Εφές-Ρεάλ. Απομένουν λιγότερο από 2 λεπτά και το σκορ είναι "Χ". Και ο Ντόνσιτς αποφασίζει να σουτάρει με back-step και απόλυτη φυσικότητα σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα που θα κάνει σε ένα γήπεδο μπάσκετ ένας 17χρονος που παίζει στην Euroleague. Στα τελευταία λεπτά. Και μάλιστα εκτός έδρας.

Ο μύθος του Μάτζικ Τζόνσον χτίστηκε στη rookie σεζόν του. Όταν έπαιξε στον τελικό με τους Sixers ως "5άρι" αντί του τραυματία Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Πηγαίνοντας η ομάδα στο γήπεδο ο Μάτζικ κάθισε στη θέση του βετεράνου Τζαμπάρ. Κοίταξε τους συμπαίκτες του που περνούσαν δίπλα του και τους είπε με ένα πελώριο χαμόγελο: "Don't fear. EJ is here". Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε με πρωταγωνιστή τον Ντόνσιτς στις 8 Δεκεμβρίου του 2016, χωρίς το πούλμαν όμως.

Ο Σέρχιο Γιουλ ήταν εκτός 12άδας - τραυματίας - από το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις. Όταν το ματς πήγε στην κόψη του ξυραφιού ο Ντόνσιτς πήρε τη μπάλα με τέτοιον τρόπο που θα ορκιζόσουν ότι είπε "don't fear, Luca is here". Σκοράρει για τρεις πόντους 1.37' πριν το τέλος και ενώ το σκορ είναι 86-86. Σκοράρει για τρεις -ξανά- στα 44' κάνοντας το 92-86. Ένας αμούστακος που πηγαίνει στην προπόνηση με τη μαμά του, μόλις πήρε τη θέση του καλύτερου closer της φετινής σεζόν. Σαν. Να. Μην. Συμβαίνει. Τίποτα.

Μαέστρος του pick-n-roll

Έχει εξαιρετικές επιδόσεις στο pick-n-roll. Το 31.4% των πόντων του προέρχονται από συνεργασίες στη μπάλα. Συνολικά έχει 1.223 πόντους/ανά κατοχή όταν τρέχει pick-n-roll, επιδεικνύοντας το 5ο καλύτερο PPP σε όλη τη διοργάνωση! Μπροστά του βρίσκονται δύο γκαρντ (Ουότερς και Πριτζιόνι) και δύο 3άρια με λίγες φάσεις, ο Γκάι Πνίνι και ο Μπλέικ Σιλμπ.

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι οι Μαδριλένοι προσπαθούν να εξαργυρώσουν την ικανότητα του, την οποία υποστηρίζουν με την παρουσία του καλύτερου pick-n-roll ψηλού τους, του Οθέλο Χάντερ. Κατά βάση όσο βρίσκεται στο "1" ο Ντόνσιτς, η Ρεάλ παίζει με τον πρώην παίκτη του Ολυμπιακού στο "5", ακριβώς γιατί είναι αυτός που ρολάρει πιο γρήγορα και μπορεί να συνεργαστεί καλύτερα με τον Σλοβένο.

Αυτή τη στιγμή το προφίλ που τον χαρακτηρίζει είναι του "παίκτη-ομάδας". Αυτό φαίνεται και από τα νούμερα. Το 58% των pick-n-roll που παίρνει καταλήγουν σε πάσα. Και εν αντιθέσει με τους περισσότερους scoring guards, η πάσα που προτιμά να "βλέπει" (58%) είναι αυτή που οδηγεί σε κάποιον σουτέρ, όχι απαραίτητα στον ψηλό.

Χάρις στο ύψος του μπορεί να δει όλες τις πάσες, όποια κι αν είναι η αμυντική επιλογή του αντιπάλου. Ακόμη και απέναντι σε hedge-out.

Ξεχωρίζει ο τρόπος με τον οποίο "βάζει" τον αμυντικό στην πλάτη του και χρησιμοποιεί το μέγεθος του για να δημιουργήσει χώρο. Επί της ουσίας τον "απενεργοποιεί" και μετατρέπει αυτή την άμυνα "δύο εναντίον δύο" σε υπόθεση "2-εναντίον-1".

Από τη στιγμή που δυσκολεύεται να νικήσει τον προσωπικό του αντίπαλο με την έκρηξη, το πρώτο βήμα ή την απειλή του σουτ (παραμένει η τελευταία του επιλογή, χωρίς να σημαίνει ότι είναι κακός σουτέρ), βρίσκει τον τρόπο να τον κερδίσει με δύο τρόπους:

α) την αλλαγή ρυθμού, ειδικά αν έχει προηγηθεί screen στη μπάλα.

β) το ύψος του. Πηγαίνει τον αντίπαλο του κοντά και εκτελεί από πάνω του.

Τι του αρέσει να κάνει

Ο Ντόνσιτς, λοιπόν, αποφεύγει τις φάσεις ένας-εναντίον-ενός, αλλά αντίθετα προτιμά τα screen στη μπάλα. Αυτό που κάνει καλά είναι να διαβάζει τα πόδια του αντιπάλου του και να βρίσκει τον τρόπο να επιτεθεί. Όταν κερδίσει το χώρο, χρησιμοποιεί το σώμα του, φτάνει κοντά στη στεφάνη και τελειώνει τη φάση.

Μια από τις αγαπημένες φάσεις της Ρεάλ είναι η ακόλουθη: ένα γρήγορο screen στη μπάλα μεταξύ περιφερειακών που βάζει την άμυνα σε στιγμιαίο πρόβλημα. Ο σκρίνερ παίρνει εν συνεχεία screen, ελευθερώνοντας επί τους ουσίας τον αριστερό διάδρομο του Σλοβένου που ορμάει στο καλάθι, έχοντας πάντα υπόψη του την διέξοδο της πάσας στη γωνία, καθώς ο συγκεκριμένος αμυντικός είναι ο μοναδικός που μπορεί να υπερασπιστεί το καλάθι.

Το (σχετικά) παράδοξο είναι ότι το χέρι που εμπιστεύεται περισσότερο για να επιτεθεί στο καλάθι είναι το αριστερό. Εκεί καταφεύγει σε φάσεις ένας-εναντίον-ενός, προς αυτή την κατεύθυνση του αρέσει να παίρνει τα pick-n-roll, αν και δεξιόχειρας.

Στα τελειώματα προτιμά το "καλό" του χέρι και είναι πού σημαντικό για τον ίδιο ότι σουτάρει το ίδιο αποτελεσματικά τόσο με αριστερή, όσο και με δεξιά ντρίμπλα. Αυτό ενδεχομένως να είναι και το σημείο-κλειδί στην εξέλιξη του.

Όσο για το παιχνίδι στο post; Φέτος κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα ντριμπλάροντας με πλάτη στο καλάθι, επιτρέποντας στον μπασκετικό κόσμο να ρίξει κλεφτές ματιές στο μέλλον. Είναι δεδομένο ότι το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού θα μπει στο ρεπερτόριο του:

Τι κρύβει για αυτόν το μέλλον;

Είναι δεδομένο ότι δεν θα γίνει ποτέ ο πιο αθλητικός παίκτης του παρκέ. Μπορεί όμως να εξελιχθεί στον ψηλό γκαρντ που θα μπορεί να σουτάρει με ντρίμπλα, να πασάρει, να παίξει στο post και να τελειώσει φάσεις μες στο καλάθι. Να εξελίξει δηλαδή το παιχνίδι του Τεόντοσιτς, δημιουργώντας ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, διαθέτοντας όμως ένα ευρύτερο πακέτο με τελειώματα μες στη ρακέτα.

Είναι εντυπωσιακό το πόσα πολλά μπορεί να πετύχει στην καριέρα του ένας 17χρονος που αποτελεί βασικό γρανάζι σε μια ομάδα που διεκδικεί τη Euroleague. Το "ταβάνι του ο ουρανός" είναι κλισέ, αλλά αληθινό. Δεν έχουμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο άθλημα, που είναι τόσο απαιτητικό στο κομμάτι της αθλητικότητας, ανήλικους να γίνονται πρωταγωνιστές. Και είναι σίγουρο ότι ο Ντόνσιτς είναι ξεχωριστός.

Ενδεχομένως να αρκούσε μόνο αυτό το βίντεο:

Καθοδηγεί την ομάδα, δείχνει στον συμπαίκτη του που πρέπει να πασάρει και όταν η επίθεση μοιάζει χαμένη κάνει νεύμα στον ψηλό να έρθει για pick-n-roll. Στη σύγχρονη εποχή που οι πλέι-μέικερ θεωρούνται είδος υπό εξαφάνιση, ο 17χρονος Ντόνσιτς δείχνει ότι ξέρει να τρέχει μια ομάδα. Σπάνιο.

Αν δεν αρκεί το βίντεο, ίσως να κάνουν τη δουλειά τα τρία ακόλουθα GIFS.

Δείξε μου έναν πλέι-μέικερ που κάνει αυτό:

Δείξε μου έναν 17χρονο που κάνει αυτό:

Δείξε μου οποιονδήποτε παίκτη να αποφασίζει να κάνει αυτό:

Και θα σου πω πως είναι σπουδαίος. Αν τα κάνει όλα μαζί, δε, σημαίνει ότι θα γίνει μοναδικός.