Μ-π-α-σ-κ-ε-τ-ά-ρ-α

Το «πως φτάσαμε ως εδώ» είναι το εύκολο. Το «τι γίνεται τώρα» είναι το δύσκολο. Το… παρόν, όμως, αυτό το ταξίδι των πλέι-οφ της Ευρωλίγκα δηλαδή, είναι το σημαντικότερο και το έχουμε περάσει όλοι μας στο «ντούκου».

Ο Παναθηναϊκός στο 2-1 κι ο Ολυμπιακός στο 1-2. Πολύ πολύ διαφορετικά τα πράγματα από την περασμένη Τετάρτη. Μόνο που κι ο τίτλος του περασμένου κειμένου «Προκρίνεται όποιος κάνει τρεις νίκες», ισχύει και τώρα. Δεν τέλειωσε τίποτα, ούτε για τους μεν, ούτε για τους δε. Κι ούτε πρόκειται να τελειώσει έτσι εύκολα.

Η ουσία, όμως, είναι αλλού. Και δεν αφορά ούτε σκορ, ούτε λεπτομέρειες, ούτε αναλύσεις. Ο καθένας διαβάζει, γράφει, σκέφτεται για την «ένας-τέσσερις» του Ομπράντοβιτς, για τα λάθη του Ολυμπιακού, για την αφλογιστία της Μπαρτσελόνα ή το «ξύλο» της Σιένα. Ακόμη χειρότερα ασχολείται με τη διαιτησία ή με άλλες λεπτομέρειες, αλλά όχι με το ίδιο το παιχνίδι.

Βλέπουμε απίστευτα παιχνίδια! Και οι τέσσερις σειρές είναι εκπληκτικές. Κατά τη γνώμη μου ζούμε αυτές τις ημέρες τα καλύτερα πλέι-οφ στην ιστορία της Ευρωλίγκα. Ειδικά η «μονομαχία» του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα είναι επική. Τρία κλειστά ματς που τα έχουν όλα: προσωπικότητες, τακτική, σασπένς, ένταση…

Και το πρώτο που ακούς είναι για διαιτησία, είτε βλέπεις τηλεόραση, είτε ακούς ραδιόφωνο, είτε διαβάζεις εφημερίδες/sites. Οι φίλοι των ομάδων είναι λογικό να «τρελαίνονται», οι παίκτες κι οι προπονητές να ανεβάζουν ρυθμούς και να «χάνονται» στο πάθος της στιγμής, αλλά ας αναλογισθούμε το εκπληκτικό μπάσκετ που βλέπουμε.

Διότι κατά την προσωπική μου άποψη το 120-118 με τρύπιες άμυνες και «μπουμπουνητά» στην πρώτη πάσα δεν είναι… θεαματικό. Αντίθετα οι σκληρές άμυνες, η σύγκρουση της τακτικής κι οι προσωπικές «υπογραφές» (Ναβάρο, Διαμαντίδης κτλ κτλ) είναι αυτές που συνθέτουν την τελειότερη μορφή του αθλήματος.

«Άσε μας ρε φίλε, εδώ καιγόμαστε…» θα πει κάποιος, που δεν αποκλείεται να χρησιμοποιήσει άλλη λέξη από το «φίλε». Εγώ, όμως, θα ρωτήσω; Αν δεν πάρεις τον τίτλο τι διαφορά έχει; Και να αποκλειστεί ο Παναθηναϊκός θα κουβαλάει για πολλά χρόνια τα «παράσημα» των δύο τελευταίων αγώνων.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τον Ολυμπιακό, μόνο που εκεί τα παιχνίδια αν και εντυπωσιακά δεν συνοδεύονται από ανάλογα δραματικό φινάλε. Και τα τρία ματς έληξαν με μεγάλες διαφορές, αλλά και πάλι βλέπουμε αμφίρροπες αναμετρήσεις και μια σειρά που φαίνεται ότι έχει… ψωμί ακόμη. Ανάλογη εικόνα στο Μακάμπι-Κάχα Λαμποράλ, αλλά και στο Βαλένθια-Ρεάλ που έχει ήδη δύο «σπασμένες» έδρες.

Οπότε ας απολαύσουμε το μπάσκετ που βλέπουμε.

Παιχνίδια του μυαλού

Οι προσγειωμένοι κλείνουν εισιτήρια για Βαρκελώνη. Οι αισιόδοξοι μιλούν για το 6 αστέρι. Οι «τρελαμένοι» περιμένουν τους Λέικερς. Είπαμε, όμως. Προκρίνεται όποιος κάνει τρεις νίκες. Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός έχει παίξει καλύτερα στα τρία ματς από την Ευρωλίγκα και δικαιούται (σήμερα Τετάρτη) να προκριθεί. Επειδή, όμως, κάθε ματς έχει τη δική του ιστορία κι είναι διαφορετικό, θα πρέπει να περιμένουμε.

Διότι υπάρχει κι ο αντίλογος. Ότι ο Παναθηναϊκός παίζει για τρίτο σερί παιχνίδι στο «κόκκινο». Ο Ομπράντοβιτς ποντάρει (βραχυπρόθεσμα) στα σίγουρα με ένα μικρό rotation, ρισκάροντας όμως το μακροχρόνιο «κόστος», δηλαδή την κούραση των βασικών του παικτών: ο Διαμαντίδης παίζει 34 λεπτά, ο Μπατίστ 27 λεπτά, ο Νίκολας 25 λεπτά, ο Σάτο 26 λεπτά, ο Φώτσης 22 λεπτά, ο Καλάθης 23 λεπτά κι ο Τσαρτσαρής άλλα 17. Οι υπόλοιποι (Μάριτς, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου, Τέπιτς, Βουγιούκας) παίζουν ελάχιστα και σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού.

Αυτό δεν αφαιρεί από τον Παναθηναϊκό τον… πρώτο λόγο για την πρόκριση, διότι απλούστατα χρειάζεται μια νίκη σε δύο παιχνίδια. Η Μπαρτσελόνα βρίσκεται τώρα με την πλάτη στον τοίχο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι «πράσινοι» δεν χρειάζονται μια νέα υπέρβαση για να κάνουν το 3-1. Κι αν ο όρος υπέρβαση είναι λίγο υποτιμητικός για μια ομάδα με τόσες προσωπικότητες, ταλέντο και εμπειρία, τότε επιτρέψτε μου να διορθώσω: χρειάζεται ένα ακόμη «μεγάλο» παιχνίδι.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Διαμαντίδης ήταν «επικός» και στα τρία ματς. Επίσης σε κανένα δεν αντιμετώπισε πρόβλημα με φάουλ, παρά μόνο στο τελευταίο 4λεπτο αυτή την Τρίτη, χρονικό διάστημα που δεν αναγκάζει τον προπονητή να τον αποσύρει για να τον προστατεύσει. Να αναφερθεί εδώ ότι οι «πράσινοι» σουτάρουν με υψηλά ποσοστά από το τρίποντο (50% στη σειρά), στοιχεία που αποτελούν συστατικά της «ημέρας» που βρίσκεται μια ομάδα.

Από την άλλη πρέπει να τους πιστωθούν η εξαιρετική επίδοση στα ριμπάουντ (34 ανά παιχνίδι, με 11 επιθετικά!) απέναντι σε μια ομάδα με κορμιά και παίκτες με αθλητικά προσόντα, αλλά κυρίως το αμυντικό πλάνο. Τα δύο παραπάνω στοιχεία αποτελούν την «παρακαταθήκη» του Παναθηναϊκού για το 4 ματς. Και πρέπει να τα προσθέσουμε στα «υπέρ» για την εξέλιξη της σειράς.

Για τρία σερί ματς ο Παναθηναϊκός έχει «εγκλωβίσει» τη Μπαρτσελόνα. Δεν την αφήνει να κάνει το παιχνίδι της. Κι αυτό που ξεκίνησε σαν έκπληξη (η άμυνα τέσσερις ζώνη κι ένας μαν-του-μαν με τους Νίκολας, Καλάθη και Διαμαντίδη να κυνηγούν τον Ναβάρο), εξελίχθηκε σαν ένα «παιχνίδι μυαλού».

Οι «μπλαουγράνα» την… πάτησαν στο πρώτο παιχνίδι, αν και σώθηκαν τελικά από τα μακρινά σουτ των αναπληρωματικών. Στο δεύτερο ματς δεν προσπάθησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και «έμπλεξαν» σε αυτή τη σύνθετη άμυνα. Στο τρίτο παιχνίδι, για το οποίο είχαν και περισσότερο χρόνο να προετοιμαστούν, παρουσίασαν μεν κάποιες ιδέες (η τοποθέτηση του πολύ καλού σουτέρ Μόρις στη γωνία, τα screen στον Ναβάρο στα σημεία που παίζουν οι ψηλοί κι όχι οι περιφερειακοί, κάποια plays να βρίσκουν τον Ισπανό να έχει χώρο και να παίζει με τη μπάλα σε κίνηση), αλλά τελικά έπαιξαν καλύτερα με τον «Λα Μπόμπα» στον πάγκο.

Πλέον είναι θέμα… πνευματικό. Διότι μια ομάδα –ειδικά με την ποιότητα της Μπαρτσελόνα- έχει τη δυνατότητα να βρει καλές επιλογές σε μια άμυνα που αφήνει αρκετό χώρο. Αν μη τι άλλο η χρήση της σύνθετης άμυνας για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως κάνει ο Παναθηναϊκός, δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να προσαρμοστεί, να διαβάσει τις αδυναμίες και να βρει τελικά τις λύσεις. Το κακό, όμως, είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το θέμα δεν είναι τακτικό, αλλά πνευματικό. Οι Ισπανοί έχουν «κομπλάρει» από αυτή την άμυνα και ενώ οι λύσεις είναι εκεί, δεν μπορούν να τις εκμεταλλευτούν.

Σε μεγάλο βαθμό διαπιστώθηκε ότι στο τρίτο παιχνίδι ήταν «θολωμένοι». Για τρία δεκάλεπτα σούταραν μόνο μαρκαρισμένοι. Ο Άντερσον προσπαθεί μόνο να εκτελέσει κι όχι να δημιουργήσει, αλλάζουν διαρκώς άμυνες χωρίς να… πιστεύουν ουσιαστικά καμία και γενικά δείχνουν μακριά από την ομάδα που προσπαθούσε μέσα από τη σκληρή άμυνα να επιβάλει τον ρυθμό της.

Για αυτό κι ο Πασκουάλ χρησιμοποίησε για μεγάλο διάστημα παίκτες με ικανότητα στα… μετόπισθεν (Ίνγκλις, Σάδα) και πρόσθεσε άμυνα ζώνης (3-2), θέλοντας εμφανώς να αλλάξει το ρυθμό. Δεν είχε, όμως, ξεκάθαρο πλάνο, ίσως λόγω της πίεσης που νιώθει όλη η ομάδα μετά το «μπρέικ» και τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του Παναθηναϊκού.

Τι εννοώ με το πλάνο; Ο Παναθηναϊκός επέλεξε στη σειρά ένα σχέδιο δράσης. Του βγήκε, το κράτησε και επέμεινε σε αυτό. Ουσιαστικά επιλέγει να ρισκάρει τα μακρινά σουτ ορισμένων παικτών, για να αναχαιτίσει το πικ-εν-ρολ παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, να μη δώσει miss-match στον Άντερσον και να περιορίσει τον Ναβάρο. Παρά τα 4/4 του Ρούμπιο, ο Ομπράντοβιτς δεν άλλαξε πλάνο. Επέμεινε, την ώρα που οι «μπλαουγράνα» άλλαζαν τη μια άμυνα, μετά την άλλη , κάτι που στα δικά μου μάτια έμοιαζε με κινήσεις πανικού κι όχι σχέδιο προ μελέτης.

Και κάτι τελευταίο… Κλειδί για τη νίκη του Παναθηναϊκού ήταν τα τρία γρήγορα φάουλ (σε ένα λεπτό) που πήρε ο Διαμαντίδης στην αρχή της τέταρτης περιόδου. Ο Παναθηναϊκός πήγε από νωρίς στο μπόνους και βρήκε λύσεις από τη γραμμή, την ώρα που φάνηκε να «κολλάει» στην επίθεση. Τέτοιες λεπτομέρειες κρίνουν τέτοια παιχνίδια.

* Το πιο αστείο που διάβασα χθες στο ίντερνετ αφορά τη... λεζάντα της παρακάτω φωτογραφίας.

Φέρτε ένα τσιγάρο για τον Μήτσο...

Κατά… Μάρκο Ευαγγέλιο

«Ήταν… πρώην παίκτης. Τελείως αγύμναστος». Αυτό έλεγαν στη Σιένα όταν έφεραν τον Μάρκο Γιάριτς για να καλύψει το κενό του Μπο ΜακΚάλεμπτ. Ο πρώην ΝΒΑερ για πάνω από ένα μήνα ήταν εκτός πλάνων, έπαιζε λίγο (στον «τελικό» του Top-16 με την Παρτίζαν για παράδειγμα δεν αγωνίστηκε καθόλου) και έμοιαζε σαν μια… πολύ κακή επιλογή.

Να που, όμως, έμελλε να κάνει τη διαφορά. Σουτάροντας -ακόμη και σε λάθος στιγμές- με μεγάλη αυτοπεποίθηση ο Γιάριτς «ζεστάθηκε» από την αρχή και «εκτέλεσε» τον Ολυμπιακό. Μπορεί αρχικά να χάλασε το ρυθμό της Σιένα, αλλά βάζοντας στην επανάληψη το ένα μεγάλο σουτ, μετά το άλλο έκανε τη ζημιά στον Ολυμπιακό.

Ένας παίκτης, όμως, δεν μπορεί να κρίνει ένα ολόκληρο παιχνίδι. Αντίθετα οι Ιταλοί στηρίχτηκαν πρώτα στην σκληρή τους άμυνα για να κάμψουν την αντίσταση των Πειραιωτών. Κι οι δύο ομάδες προσπάθησαν να ρίξουν… ξύλο. Έπαιξαν αρκετά επιθετικά (με αρνήσεις στα σκριν, πολλές επαφές με το σώμα και τα χέρια), αν και τελικά αυτή που κατάφερε να επιβληθεί (και εδώ) πνευματικά ήταν η Σιένα.

Ο Ολυμπιακός που δεν είχε εύκολο καλάθι δεν είχε ηρεμία. Το καταλάβαινε κανείς από τις αντιδράσεις των παικτών. Ακόμη κι ο πάντα ψύχραιμος και συγκεντρωμένος Σπανούλης έμοιαζε εκτός εαυτού. Κάπως έτσι ήρθαν τα 20 λάθη, που χάρισαν κατοχές στον αντίπαλο, εύκολα καλάθια και ουσιαστικά γκρέμισαν την αυτοπεποίθηση των «ερυθρολεύκων».

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν η έλλειψη ισορροπίας στην επίθεση. Οι περισσότερες επιθέσεις ξεκινούσαν περιφερειακά και πολλές φορές έμοιαζε ο Ολυμπιακός να παίζει με πέντε παίκτες μακριά από το καλάθι. Με τον Νεστέροβιτς στο παρκέ οι «ερυθρόλευκοι» έδειξαν ένα καλύτερο πρόσωπο, αλλά και πάλι όταν ο Σλοβένος επέστρεψε στο παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο η διαφορά ήταν στους 10 πόντους με την ομάδα του Ίβκοβιτς να «πνίγεται» στα λάθη του.

Δεν πρέπει να προτρέχουμε, ούτε εδώ. Η εξέλιξη της σειράς (αλλά και των υπολοίπων των πλέι-οφ) επιβεβαιώνουν ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Από τη «50άρα» της περασμένης Τρίτης, στη «γκέλα» και τώρα σε μια ήττα χωρίς μεγάλη αντίσταση. Κάθε ματς μοιάζει διαφορετικό και φαίνεται να κρίνεται από το ποιος θα μπει στο μυαλό του άλλου.

Ας θυμηθούμε λίγο πως μεταμορφώνεται ο Ολυμπιακός όταν ο Σπανούλης είναι σε καλή ημέρα. Γιατί δύσκολα θα κάνει ξανά ο διεθνής γκαρντ μαζί με τον Παπαλουκά 11 λάθη, ένα λιγότερο δηλαδή από ότι έκανε όλη η Σιένα.

Μην βιάζεστε λοιπόν. Και μην τρελαίνεστε. Μπάσκετ είναι και… γυρίζει.