Ο Ολυμπιακός κινήθηκε αστραπιαία για την απόκτηση του αντικαταστάτη του Κεμ Μπιρτς, επιλέγοντας τον Τζαμέλ ΜακΛίν για αυτή τη θέση. Ολοκληρώθηκε έτσι μια άτυπη ανταλλαγή με το Μιλάνο. Ο ΜακΛίν ήρθε στο Λιμάνι και ο Γιανγκ έγινε ο αντικαταστάτης του στην Ιταλία. Ποιος είναι λοιπόν ο ΜακΛίν και τι σχέση μπορεί να έχει με τον ΜακΛέιν του "Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει";

Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει αναλυθεί μαζί με το συνολικό πλαίσιο που αφορά τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας, την κατάσταση της αγοράς και τα χαρακτηριστικά του παίκτη. Οπότε πριν τη διαδικασία αποκρυπτογράφησης του αγωνιστικού DNΑ του Αμερικανού, θα πρέπει να τονιστούν τα παρακάτω στοιχεία:

α) Έχοντας δώσει καλά συμβόλαια στους Μάντζαρη-Πρίντεζη, έχοντας πληρώσει περισσότερο από ότι συνήθως δύο παίκτες πάγκου (Στρέλνιεκς-Τίλι) και έχοντας ως επιθυμία να δώσει περισσότερα χρήματα για τον ξένο γκαρντ, ο Ολυμπιακός είχε βάλει ως στόχο να βρει μια λύση για το "5" κοντά στα χρήματα του Κεμ Μπιρτς.

β) Ο Ολυμπιακός δεν μπήκε στη διαδικασία αναζήτησης ψηλού από την αρχή του καλοκαιριού, αλλά μετά το πρώτο 10ήμερου Ιουλίου, κάτι που σημαίνει ότι οι λύσεις ήταν ακόμη πιο περιορισμένες. Επομένως οι παίκτες-λαβράκια είχαν καπαρωθεί. Απλά να σημειωθεί ότι πέρσι ο Κεμ Μπιρτς είχε ανακοινωθεί 16 Ιουνίου, ένα μήνα πριν δηλαδή.

γ) Η αγορά είναι πολύ περιορισμένη σε συγκεκριμένες λύσεις ("1" και "5"), όπως είχε αναλυθεί ενδελεχώς εδώ. Το όνειρο του ΝΒΑ που έχει φέρει στην πρώτη προτεραιότητα των παικτών τη συμμετοχή στο Summer League, ακόμη και το σενάριο του NBDL, αλλά και το γερό μπάσιμο της Κίνας, έχει αλλάξει τα δεδομένα για τις ευρωπαϊκές ομάδες.

δ) Τελευταίο και σημαντικότερο: ο Ολυμπιακός έχει ως πάγια αρχή να μην παίρνει παίκτες χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία.

Και από τη στιγμή που κατέβηκαν τα συγκεκριμένα χαρτιά στο τραπέζι, θα πρέπει να δούμε αναλυτικότερα το αγωνιστικό προφίλ του ΜακΛιν, που είχε 8.7 πόντους (59% στα δίποντα, 71% στις βολές), 4.2 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 1.6 λάθη, 0.7 κλεψίματα, 0.2 κοψίματα και 10 ranking σε 21 λεπτά, επιβεβαιώνοντας την παράφραση του επιθέτου του.

Ένα 4άρι χωρίς σουτ

Αρχικά θα πρέπει να διαχειριστεί η έννοια του undersized, με την έννοια του αθλητικού. Ο ΜακιΛιν (2.03) είναι ένας παίκτης με αρκετά από τα χαρακτηριστικά των mobile centers (γρήγορα πόδια, καλό rolli-in), αλλά με διαφορά σε ότι αφορά την αθλητικότητα. Είναι ένας ψηλός που παίζει περισσότερο στο έδαφος και λιγότερο στον αέρα (above the rim). Η καλύτερη περιγραφή που μπορεί να γίνει είναι η εξής: είναι ένα 4άρι χωρίς σουτ, που μοιραία μετατοπίστηκε στο "5".

Εξάλλου και στην τελευταία πραγματικά καλή χρονιά του (2014-15) έπαιζε περισσότερο στο "4" και λιγότερο στο "5", με τον Σάσα Ομπράντοβιτς να καταθέτει μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση στην Άλμπα Βερολίνου. Τότε εκμεταλλευόταν τη δύναμη του ΜακΛιν και την ικανότητα του μες στο καλάθι ως πάουερ-φόργουορντ, χρησιμοποιώντας δίπλα του ψηλούς που δεν ήταν καθαρόαιμοι σέντερ, όπως είναι ο Μάρκο Μπάνιτς (επίσης ένα 4άρι χωρίς τρίποντο) και τον Λέον Ραντόσεβιτς (νυν της Μπάμπεργκ), που διακρίνεται περισσότερο για το ενδιάμεσο σουτ του, παρά για άλλο στοιχείο του παιχνιδιού του.

Το ίδιο συνέβαινε και την πρώτη του χρονιά στο Μιλάνο. Έπαιζε 22 λεπτά έχοντας δίπλα του ψηλούς με ικανότητα στο σουτ, όπως ο Στάνκο Μπάρατς και ο Μίλαν Μάτσαβαν. Περνούσα και αρκετό χρόνο στο "5", ειδικά στα μισά ματς που δεν αγωνίστηκε ο Γκάνι Λαβάλ. Πέρσι, έπαιξε κατά κύριο λόγο στο "5", ως αλλαγή του Ραντούλιτσα, προσπαθώντας να συμμαζέψει την άμυνα των Μιλανέζων. Ήταν συχνό μάλιστα το φαινόμενο, ο Γιασμίν Ρέπεσα να χαμηλώνει το σχήμα του (παίζοντας με δίδυμο ψηλών τους Σάντερς-ΜακΛιν) για να προσπαθεί να κερδίσει τα παιχνίδια.

Που χάνει και που κερδίζει σε σχέση με τους undersized ψηλούς

Τα νούμερα που επιβεβαιώνουν ότι είναι ένας ψηλός που παίζει περισσότερο στο έδαφος είναι τα ριμπάουντ και τα κοψίματα. Πέρσι είχε 4.2 ριμπάουντ (2.6 αμυντικά και 1.6 επιθετικά) και μόλις 0.2 κοψίματα. Συνολικά στα 3 χρόνια που έπαιξε στην Euroleague είχε 12 τάπες. Μόνο πέρσι ο Μπιρτς έκανε τις τριπλάσιες (36).

Έχει ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τα νούμερα του με τους αντίστοιχους undersized ή αθλητικούς σέντερ που αγωνίστηκαν στην Euroleague, μιας αγοράς που έψαξαν οι "ερυθρόλευκοι", καθώς προέκυψε και το όνομα του Λατάβιους Ουίλιαμς. Στη λίστα, λοιπόν, έχουν επιλεχτεί οι: Ντάνστον (Εφές), Τάις (Μπάμπεργκ), Χάινς (ΤΣΣΚΑ), Ντόρσεϊ (Μπαρτσελόνα), Ούντο (Φενέρμπαχτσε), Μπιρτς (Ολυμπιακός), Ουίλιαμς (Ούνιξ), Χάντερ (Ρεάλ), Τάιους (Γαλατάσαραϊ) και Σίμπσον (Μακάμπι). Κόπηκαν οι Σλότερ (Νταρουσάφακα) και Γκιστ (Παναθηναϊκός) γιατί λόγω τραυματισμού έπαιξαν λιγότερα από τα μισά παιχνίδια της ομάδας τους. Mobile ψηλό δεν είχαν με άλλα λόγια ο Ερυθρός Αστέρας και η Ζαλγκίρις Κάουνας.

Από τη σύγκριση προκύπτει ότι ο Τζαμέλ ΜακΛίν έχει το μικρότερο αριθμό ριμπάουντ και τον μικρότερο αριθμό κοψιμάτων σε αναγωγή 40 λεπτών από τους υπόλοιπους. Λαμβάνοντας υπόψιν σε όλους τους παρακάτω πίνακες το γεγονός ότι η απόδοση των παικτών επηρεάζεται και από τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας τους, αλλά και το υπόλοιπο ρόστερ.

Εκεί που κερδίζει ο ΜακΛίν είναι σε επιθετικές κατηγορίες όπως πόντοι από pick-n-roll και post-up. Επί της ουσίας το μεγάλο του πλεονέκτημα έναντι των άλλων undersized ή αθλητικών ψηλών, είναι η ικανότητα του να κερδίσει φάσεις στο post, έχοντας παράλληλα αρκετούς πόντους ρολάροντας στο καλάθι, χωρίς όμως αντίστοιχα μεγάλο συντελεστή πόντων/ανά κατοχή (1.088).

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο ΜακΛίν που έπαιζε βέβαια σε μια ομάδα με υψηλή παραγωγικότητα και καλούς δημιουργούς (Σιμόν, Καλνιέτις, Χίκμαν) είχε 2.6 πόντους στο pick-n-roll, πίσω μόνο από τον Ντάνστον, τον Τάιους, τον Ουίλιαμς και τον Χάντερ. Από την άλλη, όμως, ήταν δεύτερος σε πόντους post-up (1.9), πίσω μόνο από τον Έκπε Ούντο (4.2), που ούτως ή άλλως έχει ως μοναδική αδυναμία το roll-in.

Ο ΜακΛίν εκτόξευσε τις μετοχές του χάρις στη δύναμη του μες στο καλάθι. Όταν αγωνιζόταν στην Άλμπα είχε μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του ως "4". Δύναμη που εξαλείφθηκε όταν μονιμοποιήθηκε πέρσι στο "5". Δεν έχει ούτε το μέγεθος, ούτε την τεχνική ικανότητα να κερδίζει επί μονίμου βάσεως ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους.

Αυτό που μπορεί να κάνει, όμως, είναι να τιμωρήσει την αλλαγή. Μπορεί, δηλαδή, να κλειδώσει τον αντίπαλο του μες στο καλάθι, είτε να τον σπρώξει και να κερδίσει χώρο για να σκοράρει στο mismatch.

Αυτό ενδεχομένως είναι ένα πολύτιμο στοιχείο για τον Ολυμπιακό, που πέρσι έχασε δύο τίτλους από άμυνες που άλλαζαν. Είναι επομένως πολύ καλύτερος μες στο καλάθι από ότι ο μνηστήρας ονόματι Λατάβιους Ουίλιαμς (αν κι αυτός ήταν καλύτερος ριμπάουντερ και καλύτερος pick-n-roll ψηλός), ή ο αντίστοιχα ο Κεμ Μπιρτς.

Το επιθετικό του προφίλ

Ο ΜακΛίν έπαιρνε το 22% των πόντων του από το pick-n-roll, ενώ αντίστοιχα το 19% προερχόταν από το post-up. Όσο για τους άλλους τρόπους; Το 13% ήταν από κίνηση χωρίς τη μπάλα, το 11% από επιθετικά ριμπάουντ και το 5% από φάσεις ένας-εναντίον-ενός.

Στο pick-n-roll ο ΜακΛίν διαθέτει την απαιτούμενη ταχύτητα για να "βουτήξει" στη ρακέτα και να τελειώσει δυναμικά μια φάση. Δεν είναι, όμως, αντίστοιχα αποτελεσματικός όταν χρειάζεται να σταματήσει μέσα σε "κίνηση" και να αποφύγει τους παίκτες βοήθειας. Κάνει εύκολα λάθος και αυτό που του αρέσει περισσότερο είναι να ψάχνει την επαφή.

Από την άλλη, όμως, νιώθει αρκετά άνετα να πάρει τη μπάλα πιο μακριά και να τη βάλει στο παρκέ ή να σουτάρει από κοντά.

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει καλή επαφή με το καλάθι από κοντινή απόσταση, δεν είναι τόσο "ξύλινος" όσο άλλοι αθλητικοί σέντερ (Μπιρτς, Γιανγκ, Ντάνστον, Σίμονς). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σουτ του πίσω από τα 5 μέτρα είναι αξιόπιστο.

Μεγάλο -πολύ μεγάλο συν, ειδικά για ψηλό παίκτη- είναι το υψηλό ποσοστό του στις βολές. Αβαντάζ που εκμεταλλεύτηκε πέρσι ο Ολυμπιακός με τους Μιλουτίνοφ-Μπιρτς, ξεπερνώντας το πρόβλημα πχ που είχε ο Ντάνστον του 55-60%. Ο ΜακΛίν είχε 72% πέρσι, αλλά έχει σταθερά υψηλό νούμερο σε όλη του την καριέρα: τη σεζόν 2015-16 είχε 83% και τη σεζόν 2014-15 είχε 77%.

Το Μιλάνο ήταν μια ομάδα που στηριζόταν κατεξοχήν στο παιχνίδι μες στο καλάθι. Από τις πιο πιστές ομάδες μαζί με την Φενέρμπαχτσε και την Ζαλγκίρις. Στο post-up η πρώτη του επιλογή είναι να νικήσει με την ταχύτητα τον αντίπαλο του. Στη συνέχεια προσπαθεί να τον βγάλει εκτός ισορροπίας με τον ώμο και να τελειώσει τη φάση με ένα turn-around σουτ, κατά κύριο λόγο από τον δεξί ώμο. Τον βλέπουμε σε πολλές φάσεις να καταφεύγει σε ένα σουτ με αμφίβολες προϋποθέσεις, κίνηση που υπενθυμίζει τη φύση του, αυτή του πάουερ-φόργουορντ δηλαδή. Ως αδυναμία του θα πρέπει να θεωρηθεί και η ευκολία με την οποία κάνει λάθος. Συγκεκριμένα η 1 στις 5 δικές του επιθέσεις μες στο καλάθι καταλήγουν στα χέρια της άλλης ομάδας.

Η αμυντική του συνεισφορά

Ο ΜακΛίν στη θεωρία μπορεί να παίξει όλες τις άμυνες που απαιτούν γρήγορα πόδια: και hedge-out (τακτική που εγκατέλειψε πέρσι ο Ολυμπιακός) και αλλαγές. Στο Μιλάνο αυτή ήταν η συνηθέστερη άμυνα όταν βρισκόταν στο παρκέ. Είναι αρκετά σκληρός και δεν φοβάται την επαφή. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν είναι ο ψηλός που θα υπερασπιστεί το καλάθι στον αέρα, ούτε θα δώσει μέγεθος.

Σε σχέση με τον Μπιρτς για παράδειγμα υστερεί κατά κράτος στον συγκεκριμένο τομέα, έστω κι αν κερδίζει κάπου αλλού. Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός από το περσινό σχήμα με τον Μιλουτίνοφ και τους δύο αθλητικούς σέντερ, έχει πάει σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση αποκτώντας τον ΜακΛίν και έναν Έλληνα σέντερ με επιθετικά (και όχι αμυντικά) χαρακτηριστικά, τον Γιώργο Μπόγρη.

Αν μη τι άλλο είναι αρνητικό για τον ΜακΛίν ότι πέρσι το Μιλάνο είχε τη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης με 87 πόντους παθητικό, έστω κι αν αυτός δεν είναι από τους πρώτους που πρέπει να κατηγορηθούν.

Ποιον θυμίζει και πως ταιριάζει

Αν κοιτάξουμε πίσω και βάλουμε στη σειρά όλους τους Αμερικανούς σέντερ του Ολυμπιακού από το 2012 και μετά (Χάινς, Ντόρσεϊ, Πάουελ, Ντάνστον, Σίμονς, Χάντερ, Ουόρικ, Τζέιμς, Γιανγκ, Μπιρτς) ο ΜακΛίν μοιάζει περισσότερο με ένα υβρίδιο Κάιλ Χάινς και Τζος Πάουελ. Το παιχνίδι του μοιάζει σαν αυτό του Χάινς, με την έννοια ότι παίζει περισσότερο στο έδαφος και προτιμά να χρησιμοποιεί τη δύναμη και την ταχύτητα του για να τελειώνει φάσεις, χωρίς να είναι ο παίκτης-πουλί που πετάγεται διαρκώς στους αιθέρες. Έστω κι αν δεν μπορεί να συγκριθεί σε ότι αφορά την αμυντική επίδραση με τον νυν σέντερ της ΤΣΣΚΑ, ούτε διαθέτει την ίδια "βάση" (σταματήματα, ισορροπία). Όσο για τον Πάουελ; Το κοινό τους γνώρισμα που τους διαφοροποιεί με τους υπόλοιπους έχει να κάνει με το επιθετικό παιχνίδι που "τεσσαρίζει" και την ικανότητα να τελειώσουν με σουτ από κοντά. Μοιράζονται δηλαδή την επαφή και το face-up παιχνίδι, έστω κι αν ο Πάουελ σούταρε πολύ καλύτερα από τα 5-6 μέτρα.

Ο ΜακΛίν, λοιπόν, θα έχει τον ρόλο του pick-n-roll ψηλού που θα συνεργάζεται με τον Βασίλη Σπανούλη. Είναι ο μόνος με χαρακτηριστικά banger στη front-line του Ολυμπιακού, που καλύπτει την έλλειψη αθλητικότητας του συγκεκριμένου με την προσθήκη του above-the-rim φόργουορντ ονόματι Κιμ Τίλι και το μέγεθος του Μιλουτίνοφ. Μένει να δούμε αν ο κόουτς Σφαιρόπουλος θα προσπαθήσει να πάρει από τον πρώην Μιλανέζου και κάτι από τα στοιχεία του ως "4", παντρεύοντας τον με τον Τίλι ή τον Μπόγρη, που διαθέτουν απειλή απ' έξω και μπορούν να αλλάξουν θέσεις, κάτι που γίνεται ολοένα και περισσότερο μόδα τα τελευταία χρόνια (Λοκομοτίβ Κουμπάν, Μπασκόνια, Μπάμπεργκ, Παναθηναϊκός).

Αυτό βέβαια θα σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά θα αφήσει την αγαπημένη του διάταξη του "τέσσερις έξω - και ένας μέσα", που δεν συνάδει με την pick-n-roll λογική. Επί της ουσίας μια block-to-block λογική (χοντρικά: το 4άρι και το 5άρι να γεμίσουν τη βάση της ρακέτας) εμφανίζεται μόνο στα παιχνίδια που ο Ολυμπιακός βάζει τη μπάλα στο post ή χρησιμοποιεί ως σκρίνερ τον Πρίντεζη.

Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να βάλουμε όλα τα στοιχεία στην εξίσωση. Τα δυνατά του σημεία, τις αδυναμίες, το timing, την κατάσταση της αγοράς και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Ο Ολυμπιακός ποντάρει σε αυτές τις περιπτώσεις στην ευρωπαϊκή εμπειρία του παίκτη, έστω κι αν προέρχεται από δύο μέτριες χρονιές, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Πρόπερσι το Μιλάνο αποκλείστηκε με το καλημέρα από την Euroleague, ενώ πέρσι τερμάτισε στην τελευταία θέση των 16 και κατόρθωσε να μείνει εκτός τελικών από την Τρέντο.

Για αυτό και οι μετοχές του ήταν αρκετά πεσμένες. Όταν αποχώρησε από την Άλμπα Βερολίνου απασχόλησε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες υπογράφοντας ένα εξαιρετικό συμβόλαιο στο Μιλάνο. Back-round εντελώς διαφορετικό από αυτά των προκατόχων του, που κατά κύριο λόγο πήραν στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να φανούν στη μεγάλη σκηνή. Έτσι δεν συνέβη με τον Χάινς από τη Μπάμπεργκ, τον Χάντερ από τη Σιένα, τον Ντάνστον από τη Βαρέζε, τον κομμένο από τη Λαμποράλ Ντόρσεϊ, τον Γιανγκ της μισής σεζόν στην Γαλατά και τον Μπιρτς από την Ουσάκ;

Τέλος, να σημειωθεί ότι από τους διαθέσιμους παίκτες ο ΜακΛίν έχει συγκεκριμένα σημεία που υπερτερεί όπως η ικανότητα του να νικήσει τις αλλαγές και η σκληράδα του, που συν την εμπειρία από το υψηλότερο επίπεδο του έδωσαν προβάδισμα έναντι του ανταγωνισμού. Μπορεί να έχει αξία, μπορεί και να μην έχει αλλά από τους σέντερ της παραπάνω λίστας ο μοναδικός που δεν πήγε ΝΒΑ (Τάις, Ούντο), που δεν έφυγε ως αποτυχημένος (Ντόρσεϊ), που δεν ανανέωσε ή υπέγραψε στην ομάδα του (Τάιους, Ντάνστον) και δεν είχε σοβαρό τραυματισμό (Σλότερ-Γκιστ) ήταν ο Λατάβιους Ουίλιαμς και ο ΜακΛίν.

Κι ο Ολυμπιακός δεν ήταν διατεθειμένος να ψάξει στοιχήματα αυτή την εποχή. Προτίμησε έναν παίκτη με συγκεκριμένα όρια, γνωρίζοντας όμως ακριβώς τι μπορεί να περιμένει.