Αν και όλοι μας ψιθυρίσαμε "πόσο... Γάλλοι είναι" στη λάθος πάσα του Τόνι Πάρκερ που θα έδινε στους Ισπανούς τη δυνατότητα για μια ολική επαναφορά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή η ομάδα των "τρικολόρ" ήταν καταδικασμένη να πετύχει.

Η "κατάρα" της δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το γεγονός ότι έχει στις τάξεις της τον κορυφαίο παίκτη του τουρνουά, τον Τόνι Παρκερ, τον άνθρωπο που πήρε φέτος από το χέρι τους Σαν Αντόνιο Σπερς και τους έβαλε να παίξουν εφτά παιχνίδια με τον "υπεράνθρωπο" ΛεΜπρόν Τζέιμς και τους Χιτ για την ανάδειξη του πρωταθλητή στο ΝΒΑ.

Έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία των Γάλλων: των παικτών, της ομοσπονδίας κτλ. Μην ξεχνάμε ότι οι Γάλλοι έχουν εκτός από σταθερό κορμό και τον ίδιο προπονητή όλα αυτά τα χρόνια. Ο Βενσάν Κολέ βρίσκεται τέσσερα χρόνια στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Γνώρισε την εμπιστοσύνη, ακόμη και μετά από διοργανώσεις που τα αποτελέσματα δεν αντάμωσαν τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί.

Όχι, βέβαια, ότι οι "τρικολόρ" τα έχουν πάει άσχημα. Μετά το χάλκινο μετάλλιο του 2005 και τον ημιτελικό του "Βάλτο Αγόρι μου" τριπόντου του Διαμαντίδη, πήραν την 5η θέση το 2009 και το ασημένιο μετάλλιο το 2011. Παρά τις κακές πορείες, όμως, στο Μουντομπάσκετ του 2010 και τους Ολυμπιακούς του 2012, ο Κολέ παρέμεινε ακλόνητος στη θέση του. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το εντυπωσιακό, βέβαια, έχει να κάνει με το "δέσιμο" των παικτών. Αυτή η ομάδα ουσιαστικά στηρίζεται στη γενιά των "82", μιας άκρως επιτυχημένης φουρνιάς παικτών αντάξιας των "80άρηδων" της Ισπανίας (Π. Γκασόλ, Ναβάρο, Καλντερόν, Ρέγιες, Μπέρνι). Πρόκειται για τους Τόνι Πάρκερ, Μπορίς Ντιαό, Φλοράν Πιετρίς και τον Ρόνι Τουριάφ. Ακόμη ο Ζελαμπάλ είναι ένα χρόνο μικρότερος και ο Μικαέλ Πιετρίς ένα χρόνο μεγαλύτερος.

Είναι ολοφάνερο ότι παίζουν ο ένας για τον άλλον. Είναι ολοφάνερο ότι ο ένας "παρασέρνει" κάθε καλοκαίρι των άλλων. Κι έτσι δεν περνάει καν από το μυαλό του Τόνι Πάρκερ που έχει δώσει ήδη πάνω από 110 παιχνίδια τη φετινή σεζόν να προτιμήσει τις διακοπές από ένα... μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ.

Ο "ιστορικός" Πάρκερ και οι δύο 82άρηδες

Και μιας μιλάμε για τον Γάλλο άσο (που βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία της καριέρας του), να αναφερθεί ότι από το βράδυ της Παρασκευής είναι ο 2ος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ. Έχει 984 πόντους και με τους 32 που σημείωσε προσπέρασε τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Μένει μόνο να προσπεράσει τον πρώτο όλων των εποχών, τον Νίκο Γκάλη. Απέχει 45 πόντους αυτή τη στιγμή, κάτι που σημαίνει ότι θα το καταφέρει αν ταξιδέψει το 2015 στην Ουκρανία.

Ότι και αν πει κανείς για τον Τόνι Πάρκερ είναι λίγο. Κανείς γκαρντ αυτή τη στιγμή δεν επιτίθεται καλύτερα στο καλάθι από τον 32χρονο άσο των Σπερς. Και δεν είναι μόνο ότι το κάνει τόσο καλά. Το εντυπωσιακό είναι ότι το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο.

Από εκεί και πέρα ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Μπορίς Ντιαό. Τον "vocal leader" αυτής της ομάδας. Αν ο Πάρκερ ηγείται με το παράδειγμα του, ο συμπαίκτη του στο Σαν Αντόνιο ηγείται δια της φωνής. Είναι αυτός που μιλάει, ξεσηκώνει, υποστηρίζει και "ξυπνάει" τους υπόλοιπους Γάλλους. Είναι επί της ουσίας ο αρχηγός αυτής της ομάδας.

Και στο παιχνίδι με την Ισπανία ήταν καταλυτικός. Η ανατροπή ξεκίνησε ουσιαστικά από τα δικά του χέρια. Όχι επειδή έκανε μια από τις περίτεχνες πάσες του, ή γιατί παρέδωσε μαθήματα στο low-post. Το come-back ήρθε μετά το σκληρό φάουλ που έκανε στον αιφνιδιασμό στη λήξη του ημιχρόνου. Ήταν η αρχή του τέλους.

(τη στιγμή του φάουλ) με το σκορ στο -14

Εξίσου σημαντική ήταν και η συνεισφορά του τρίτου 82άρη της παρέας, του Φλοράν Πιετρίς, ο οποίος παρέδωσε μαθήματα άμυνας στο low-post παίζοντας (ΜΕ ΜΟΝΗ ΚΑΛΥΨΗ) τον σούπερ-σταρ των Ισπανών, Μαρκ Γκασόλ. Παίζοντας στο "5" (με μπόι που μετά βίας ξεπερνά τα δύο μέτρα), επιβεβαίωσε ότι το σύγχρονο μπάσκετ δεν έχει "χώρο" για τους Νέναντ Κρστιτς αυτού του πλανήτη, αλλά για ψηλούς που ρολάρουν γρήγορα στο καλάθι, παίζουν με ενέργεια και μπορούν να κυνηγήσουν περιφερειακούς ακόμη και στο τρίποντο. Ο συγκεκριμένος ήταν τόσο καλός, που έβαλε μέχρι και τρίποντο!

Το θέμα είναι γιατί δεν θέλει...

Αυτοί ουσιαστικά είναι οι λόγοι της επιτυχίας των Γάλλων. Που δεν "σφάζονται" στην αποτυχία. Ούτε ψάχνουν κεφάλια να σερβίρουν πάνω σε πιατέλες. Αντίθετα χτίζονται πάνω σε μια καλή φουρνιά, συνεχίζουν να επενδύουν στο ταλέντο τους και μετατρέπουν την εθνική τους ομάδα στον καθρέφτη του μπάσκετ της χώρας τους.

Εμείς τι κάνουμε; Εν αντιθέσει με τους Γκασόλ και τους Μπαρνιάνι που αν και δεν θα ενισχύσουν τις ομάδες τους, ταξίδεψαν στη Σλοβενία για τα ματς, οι δικοί μας παίκτες δεν κάθονται ούτε να δουν το υπόλοιπο τουρνουά λόγω τραυματισμού. Και δεν είναι προσωπικό. Ούτε θεωρώ σωστή την κριτική για κάποιον που δεν θέλει να παίξει στην ομάδα. Το θέμα δεν είναι ας πούμε ότι ο Διαμαντίδης δεν θέλει να παίξει στην Εθνική. Το θέμα είναι το γιατί δεν θέλει.

Στο ελληνικό μπάσκετ θα συνεχίσουμε ποντάρουμε στην "ανωμαλία" που ονομάζεται Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (αφού η δυναμική αυτών των δύο ομάδων, δεν συμβαδίζει σε καμία περίπτωση με το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος), θα σιγοβράζουμε στο ζουμί από το άσβεστο μίσος που έχει δημιουργηθεί, θα τα ρίχνουμε όλα στον πρώτο που βλέπουμε (συνήθως τον προπονητή δηλαδή) και θα περιμένουμε ως δια μαγείας τα πράγματα να φτιάξουν, αντί να ψάξουμε τις λύσεις για τα αληθινό προβλήματα.

Οι Γάλλοι δεν έχουν εφημερίδες να παίζουν οπαδικά παιχνίδια εις το όνομα της Εθνικής ομάδας. Οι Γάλλοι δεν έχουν δύο πόλους. Οι Γάλλοι έχουν τον Ντιαό, που παρασέρνει τον Πάρκερ κάθε καλοκαίρι να παίξουν ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για το μπάσκετ της χώρας που εκπροσωπούν.