Όσο για τις εκπλήξεις; Το αδιαφιλονίκητο φαβορί απουσιάζει κι έτσι μένει αρκετός… χώρος για να έρθουν τα πάνω-κάτω. Και κάπου εκεί έρχεται κι η Ελλάδα που ταξίδεψε στη γειτονική Τουρκία με όνειρα και αισιοδοξία.

Βέβαια θα πει κανείς ότι όλα είναι σχετικά… Πέρσι η Εθνική δεν εντυπωσίασε, αλλά επέστρεψε με το χάλκινο. Φέτος έδειξε σε πολύ καλύτερη κατάσταση στην προ-ξύλου εποχή, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Ούτε θα μπορεί να το κάνει όσο υπάρχουν τα νοκ-άουτ παιχνίδια στον προημιτελικό. Ένα κακό παιχνίδι και αντίο… μετάλλιο. Αν κι –όπως έχει γραφτεί πολλές φορές από ‘δω- τις καλές ή τις κακές πορείες δεν τις κρίνουν οι θέσεις και τα αποτελέσματα. Τις κρίνουν η «αύρα» μιας ομάδας, το πόσο θα… γεμίσει με τις εμφανίσεις της.

Ξεκινώντας την ανάλυση ας σταθούμε στην Εθνική μας που μοίρασε τον… τρόμο στο «Ακρόπολις», αλλά προβλημάτισε στη συνέχεια. Προσωπικά εντόπισα μόνο ένα αρνητικό στοιχείο σε αυτή την ομάδα: την κακή αντίδραση απέναντι στο «ξύλο», όχι φυσικά αυτό που ξεκίνησε από τους Τεόντοσιτς-Φώτση, αλλά το σκληρό παιχνίδι.

Οι διεθνείς δεν αντέδρασαν σωστό όταν βρήκαν… κόντρα. Το ίδιο συνέβη κόντρα στη Σερβία, το ίδιο και με του Αμερικάνους. Κι οι κακές επιλογές είναι το ένα κομμάτι. Το χειρότερο, όμως, είναι ο εκνευρισμός κι η κακή νοοτροπία που ακολούθησε: νεύρα, φωνές, διαμαρτυρίες σε διαιτητές, καυγάς…

Κι αν με τους περισσότερους αντιπάλους (όπως την Κίνα) το σκληρό παιχνίδι είναι κάτι που δύσκολα θα συναντήσει η ομάδα του Καζλάουσκας, με την Τουρκία (που λατρεύει τα κλειστά ματς και το χαμηλό τέμπο) τα πράγματα θα είναι δύσκολα.

Επειδή πρόκειται όμως κάτι που πηγάζει από… παιχνίδι μυαλού ίσως η λύση να είναι εύκολη. Ίσως από την άλλη αυτό να είναι και το δύσκολο. Κουμπιά δεν υπάρχουν για να αλλάξει η ψυχολογία ή νοοτροπία. Το μόνο που χρειάζεται είναι ηρεμία.

Κακά τα ψέματα, όμως, η Ελλάδα πάει για μετάλλιο. Έχει τα φόντα να το κάνει. Όταν επιστρέψουν τιμωρημένοι/τραυματίες κι η ομάδα «βγάλει» από το σύστημα της αυτές τις απουσίες, τότε όλα θα πάνε καλά. Αρκεί να μη γίνει το βάθρο αυτοσκοπός και η επιθυμία για διάκριση… άγχος και πίεση.

Ορισμένοι άρχισαν να αμφιβάλουν για τις ικανότητες της ομάδας μετά το φιλικό με την Αμερική. «Να ξεχάσουμε αυτό το παιχνίδι» ακούστηκε ακόμη κι από το στόμα διεθνών. Λάθος κατά την ταπεινή μου άποψη. Αυτό το ματς ίσως αποδειχτεί κλειδί.

Καταρχήν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μέτρησε τις δυνάμεις του σε ένα συγκεκριμένο μπάσκετ απέναντι στους καλύτερους του είδους. Το βιαστικό μπάσκετ δεν ταιριάζει σε αυτή την ομάδα κι αυτό φάνηκε από τα 24 συνολικά λάθη, που κατέληγαν σε αιφνιδιασμό του αντιπάλου.

Επίσης ορισμένες ήττες βοηθούν περισσότερο από τις νίκες. Το φρόνημα… προσγειώθηκε, τα μυαλά επέστρεψαν στο κεφάλι κι ορισμένες αδυναμίες (πέρα από τη δεδομένη στη φροντ-λάιν λόγω της διπλής απουσίας Μπουρούση-Σχορτσιανίτη) έγιναν διακριτές.

Πάμε τώρα και στις άλλες ομάδες του τουρνουά. Το Νο1 φαβορί είναι κατά τη γνώμη μου κι η κάτοχος του τίτλου, η Ισπανία. Αν μάλιστα δεν είχε τραυματιστεί ο Καλντερόν η πλάστιγγα θα έγερνε για τα καλά υπέρ της ομάδας του Σκαριόλο, που παρότι στερείται των υπηρεσιών του μέγα-Γκασόλ έχει τεράστιο ταλέντο.

Για αυτό παίζει και το δικό της στυλ μπάσκετ! Είναι η μοναδική ομάδα που καταστρατηγεί πολλούς κανόνες, απλά επειδή δεν τους έχει ανάγκη. Έχει τόσο ατομικό ταλέντο (ειδικά στην περιφέρεια) που χρειάζεται ελάχιστα για να κάνει τη ζημιά στην αντίπαλη άμυνα.

Όποιος είδε το φιλικό με τις ΗΠΑ (που κέρδισαν χάρις σε σφύριγμα-ανακάλυψη στο 39’ όπου ο Ρόουζ έκανε επιθετικό, αλλά αντ’ αυτού κατέληξε στις βολές για να ισοφαρίσει στην καθοριστικότερη φάση του αγώνα) θα πείστηκε για τις δυνατότητες της ομάδας. Είναι υπερπλήρης, έχει ρόλους και μια τριπλέτα φωτιά (Ναβάρο, Ρούμπιο και Ρούντι). Δείχνουν, δε, ότι σωματικά δεν υπολείπονται των αντιπάλων τους.

Και μια παρένθεση για τον Πάου Γκασόλ με αρκετή δόση υπερβολής. Ο 30χρονος σέντερ ίσως είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Κι επειδή αυτό είναι πολύ γενικό, πειστικότερα να προσθέσω ότι είναι ο άνθρωπος που ανεβάζει αυτόματα την ομάδα του αρκετά επίπεδα. Οι Λέικερς π.χ χωρίς θα ήταν απλά μια καλή ομάδα της Δύσης. Τίποτα παραπάνω. Με τον Γκασόλ, όμως, η άμυνα κι η επίθεση αλλάζει διάσταση, συν του ότι λίγοι ψηλοί πλέον όχι μόνο έχουν το ταλέντο να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι, αλλά έχουν και την καρδιά να το κάνουν όταν αυτή «καίει».

Οι Αμερικάνοι από την άλλη έχουν κι αυτοί καλούς παίκτες στη σύνθεση τους. Ο Ρόουζ είναι ανίκητος στο drive κι ο Ντουράντ έχει αποδείξει ότι μπορεί να σκοράρει περισσότερο από τον Κόμπι. Μένει να δούμε αν ο τελευταίος (που θα παίξει το ρόλο του ηγέτη) θα μπορεί να… νικάει και σαν τον Μπράιαντ.

Ο Μάικ Σιζέφσκι ποντάρει ιδιαίτερα στα ημίψηλα σχήματα (με τρεις φόργουορντ και τον Όντομ στο «5»), στα γρήγορα πόδια των παικτών του στην άμυνα, αλλά και στο ταλέντο τους στο ένας-ένας. Η επιλογή της ζώνης, όμως, από μόνη της σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να κερδίζουν με… μαγκιά τα παιχνίδια τους. Χρειάζονται κι άλλα. Όπως ένα εναλλακτικό σχέδιο στην επίθεση, το οποίο φαίνεται ότι δεν υπάρχει.

Κατά τα άλλα για… ψηλά στη λίστα των φαβορί συναντάμε το όνομα της οικοδέσποινας Τουρκίας (που δεν πήγε καλά στα φιλικά), της… πολωνικής έκπληξης που ακούει στο όνομα Σερβία και της «μπαρουτοκαπνισμένης» Αργεντινής.

Οι διοργανωτές διαθέτουν μια ομάδα που παίζει αρκετά χρόνια μαζί, διακρίνεται για τις αμυντικές της επιδόσεις και το… ξύλο που ρίχνει μες στο παρκέ. Αν έλειπε κι ο Τούρκογλου που τις περισσότερες φορές χαλάει το παιχνίδι της ομάδας, τότε θα… φόβιζε ακόμη περισσότερο.

Η Σερβία από την άλλη είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Έχει και τον Κρστιτς στο low-post, γεγονός που την κάνει ακόμη πιο επικίνδυνη. Η Αργεντινή από την άλλη διαθέτει τον παικταρά Λουίς Σκόλα (έχει «σαρώσει» στα φιλικά) και μια πλειάδα έμπειρων παικτών, που ξέρουν καλά ο ένας τον άλλον. Μπορεί να μην έχουν εναλλακτικές λύσεις και βάθος στον πάγκο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Αν έπρεπε να ποντάρουμε σε μια ομάδα για την… έκπληξη αυτή θα ήταν η Αυστραλία. Οι μαχητικοί «Μπούμερς», έστω και χωρίς τον Μπόγκατ, έχουν μια πολύ αξιόλογη ομάδα, που φημίζεται για το δυναμικό στυλ παιχνιδιού της.

Περισσότερο από το Σάββατο όταν θα ξεκινήσουν τα παιχνίδια. Καλό Μουντομπάσκετ!