Διαφορετική εξέλιξη. Αντίστοιχη συνταγή. Ίδιο αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε του Ολυμπιακού (και) στο ΟΑΚΑ με 63-52 και έκανε το 2-0 στη σειρά των τελικών. Πλέον χρειάζεται μια νίκη για να πάρει το πρωτάθλημα. Και θα έχει τρεις ευκαιρίες να την πετύχει.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη θα προσπαθήσει να βρει τον τρόπο να αντιστρέψει την εις βάρος του κατάσταση, να βρει δηλαδή τις λύσεις για να νικήσει την "πράσινη" άμυνα. Γιατί μέχρι στιγμής τους κανόνες του παιχνιδιού τους έχει βάλει η ομάδα του Πεδουλάκη.

Πιο αναλυτικά αν θέλουμε να δούμε διεξοδικά τον δεύτερο τελικό θα πρέπει να σταθούμε:

• Στο ότι ο Παναθηναϊκός είχε και πάλι για άρμα μάχης την άμυνα του.

Αυτή που κράτησε τον αντίπαλο στους 52 πόντους και πολύ μακριά από τα συνηθισμένα νούμερα του. Πρωταγωνιστές ήταν και πάλι οι Λάσμε-Γκιστ που έδεσαν την άμυνα, κυριάρχησαν πάνω από τη στεφάνη και άλλαξαν τη ροή του παιχνιδιού, προκαλώντας φόβο στους αντιπάλους Παράλληλα στην επίθεση βρήκε το supporting cast για τον Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρόσωπο του Ούκιτς (στο πρώτο ημίχρονο) και του Κάρι (στο δεύτερο).

Το νέο (παλιό) τρικ που είδαμε ήταν ο Γκιστ πάνω στον Σπανούλη, σε μια γνώριμη τακτική που κάνει ο κόουτς Πεδουλάκης. Βάζει τον Αμερικανό γκαρντ να μαρκάρει έναν πικ-εν-ρολ παίκτη και τον Μασιούλις να μαρκάρει αντίστοιχα το 4άρι, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να "αλλάξει" σε σκριν με τον Γκιστ και τον Λάσμε. Είναι ένα κόλπο που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά απέναντι στη Μπαρτσελόνα και τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

• Στο ότι ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει αγωνιστικό πρόβλημα. Και όχι τόσο ψυχολογικό ή πνευματικό, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη. Με τον Σπανούλη να αντιμετωπίζει μια ολόκληρη άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του, τον Λο ανέτοιμο και τον Σλούκα σε κακή κατάσταση οι "ερυθρόλευκοι" ουσιαστικά δεν έχουν δημιουργία. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι μοίρασαν μόνο 7 ασίστ (2 στο δεύτερο ημίχρονο), την ώρα που 12.5 στα ματς της κανονικής περιόδου με τον Παναθηναϊκό, 19.6 συνολικά στο ελληνικό πρωτάθλημα και αντίστοιχα 16.8 στους "8", 14.9 στο Top-16 και 16.0 στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας.

Η απουσία του Λο γίνεται χτυπητή από την κακή κατάσταση του Σλούκα (που για δεύτερο ματς έκανε κάτι που δεν συνηθίζει... κακές επιλογές δηλαδή) και από την αδυναμία του Σπανούλη να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρχηγός των "ερυθρολεύκων" είχε 4 πόντους με 1/7 σουτ και μόλις 1 ασίστ στην επανάληψη. Με τον Αμερικανό να μην είναι στο 100% ο Ολυμπιακός χάνει έναν καλό αμυντικό πάνω στη μπάλα, έναν παίκτη που δημιουργεί ρήγματα και τελειώνει φάσεις κοντά στη στεφάνη, αλλά και έναν παίκτη με χαρακτήρα και προσωπικότητα.

Η περιφερειακή αδυναμία των Πειραιωτών ήταν τέτοια που φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο ο Δημήτρης Κατσίβελης να είναι απαραίτητος. Συνολικά έκανε καλή δουλειά στον Διαμαντίδη, τρύπησε την αντίπαλη άμυνα και όταν έβαλε τα δύο σουτ τιμωρώντας την άμυνα που επιλέγει... να μην παίξει πάνω του ο Παναθηναϊκός, άλλαξε την εικόνα του αγώνα. Και όταν στη συνέχεια αποχώρησε γιατί έπαθε διάστρεμμα οι "ερυθρόλευκοι" είχαν ξανά πρόβλημα, για να τον επαναφέρουν άρον-άρον. Σε τέτοιο βαθμό...

• Στο ότι ο Ολυμπιακός δεν βάζει σουτ... Οι εκτελεστές του Ολυμπιακού είναι σε κακή μέρα. Περπέρογλου-Παπανικολάου-Άντιτς-Πρίντεζης είχαν συνολικά 8/31 σουτ. Όλη ομάδα είχε 5/26 τρίποντα, το οποίο "σπάει" σε 2/13 στην επανάληψη και 0/10 αν αφαιρέσουμε τις προσπάθειες του Κατσίβελη!

Η φιλοσοφία του Παναθηναϊκού είναι να αποτρέψει τα εύκολα καλάθια, να θωρακίσει τη ρακέτα του, να παίξει κλειστά και να αφήσει κάποια σουτ. Το ίδιο παιχνίδι έκανε με τη Μπαρτσελόνα, το ίδιο κάνει και τώρα. Άλλες φορές του βγαίνει και άλλες όχι. Αν ο αντίπαλος είναι εύστοχος (όπως για παράδειγμα ο Σάδα στον πρώτο προημιτελικό ή ο Λόρμπεκ στον 4ο) χάνει. Μέχρι στιγμής οι Πειραιώτες ήταν εύστοχοι σε ένα δεκάλεπτο μόνο (στο πρώτο του 2ου τελικού), ενώ στα άλλα τα έχουν... σπάσει (9/55 τρίποντα) με αποτέλεσμα να χάνουν με 0-2.

Το χειρότερο για τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είναι ότι χάνουν τα σουτ, αλλά ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού τους "χαλάει" το μυαλό και τους υποχρεώνει σε κακές επιλογές. Γιατί το να μη σουτάρεις ένα σουτ που πρέπει να σουτάρεις είναι ακριβώς μια τέτοια.

Αυτό είναι όμως το άθλημα. Είναι παιχνίδι του σουτ. Κάποιοι κανόνες δεν αλλάζουν.

• Στο ότι το παιχνίδι κρίθηκε και πάλι στην αρχή της τελευταίας περιόδου. Στο ΣΕΦ ήταν το 40-49, στο ΟΑΚΑ ήταν το 55-50. Οι "πράσινοι" έμειναν χωρίς σκορ για 4 λεπτά κι ο Ολυμπιακός το μόνο που πήρε σε αυτό το διάστημα ήταν 1/2 βολές και ένα κάρφωμα του Χάινς από επιθετικό ριμπάουντ. Φαίνεται για ακόμη μια φορά ότι ο Παναθηναϊκός παίζει στα νούμερα του. Με αργό τέμπο και πολύ προσεκτική αμυντική τακτική θέλει απλά να δεχτεί λιγότερους από τους 65 πόντους που σκοράρει. Ίδια εικόνα με τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα.

Κι όλα αυτά με τον Διαμαντίδη σε έναν διαφορετικό ρόλο, τον Κάρι να δίνει λύσεις τόσο στη δημιουργία, όσο και στο σκοράρισμα (8 πόντοι , συμπεριλαμβανομένου του φόλοου που "ξεκόλλησε" την ομάδα του από τους 55 πόντους) ακόμη και στα ριμπάουντ (8). Άξιος αναφοράς και ο Μπράμος που σουτάρει με σταθερότητα, όπως μαρτυρά το 6/8 που έχει στη σειρά από το τρίποντο.

Πλέον η σειρά μεταφέρεται στο ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό να φιλοδοξεί να κάνει κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, το 0-3 (ποτέ ομάδα με μειονέκτημα έδρας δεν έχει "σκουπίσει" τον αντίπαλο της) και τον Ολυμπιακό να θέλει να επαναλάβει ότι είχε πάθει το 2002, να γυρίσει δηλαδή τη σειρά από 0-2 σε 3-2.

Μετά από δεύτερο παιχνίδι φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βρει τη συγκέντρωση του, να μην επιχειρεί με σπασμωδικό τρόπο και βιαστικά σουτ να γυρίσει μια κατάσταση που γυρνάει εις βάρος του, να επαναφέρει τους πρωταγωνιστές του σε μια καλή κατάσταση, να αποκτήσει ξανά λύσεις στην περιφέρεια (δημιουργικό κομμάτι) και να βάλει τα σουτ που θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει πολλά από τα παραπάνω προβλήματα.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη αρκεί να κάνει ότι έκανε αυτές τις 48 ώρες για να επιστρέψει στην κορυφή.