Μεν και (dar)DEN

Χειρονομίες, δηλώσεις, βίντεο, κόντρα-δηλώσεις. Θα έλεγε κανείς ότι το ντέρμπι τα είχε όλα, αν όμως αυτά τα "όλα" ήταν αυτά που αρμόζουν σε αγώνες μπάσκετ. Κι επειδή δεν αρμόζουν πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι παίχτηκε και παιχνίδι. Και σε αυτά τα 40 λεπτά η εικόνα ήταν ξεκάθαρη: ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και κέρδισε δίκαια, την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός στάθηκε κατώτερος του αναμενομένου σε μια αναμέτρηση στην οποία παιζόταν ένα μεγάλο στοίχημα, το πλεονέκτημα έδρας.

Τα βασικά σημεία που επηρέασαν την εξέλιξη του ματς ήταν:

Η παρουσία του Τρεμέλ Ντάρντεν. Ο MVP του Ολυμπιακού, δίχως άλλο. Ο Αμερικανός γκαρντ ήταν δεύτερος σκόρερ των "ερυθρολεύκων" με 15 πόντους, τελειώνοντας τις φάσεις που κατέληξαν στα χέρια του από δημιουργία των συμπαικτών του. Παράλληλα το μεγαλύτερο του "παράσημο" ήταν η εξαιρετική του άμυνα. Ανέλαβε το μαρκάρισμα του Διαμαντίδη και πήρε άριστα, επιβεβαιώνοντας και τον δεύτερο από τους λόγους που αποκτήθηκε το καλοκαίρι. Το "ερυθρόλευκο" πλάνο ήταν ξεκάθαρο: να αποκτηθούν δύο παίκτες που θα α) σουτάρουν καλά χωρίς να υπερβάλουν σε προσπάθειες β) θα είναι καλοί αμυντικοί. Ο Ντάρντεν έκανε και τα δύο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν εκ των κορυφαίων και στο ματς του ΣΕΦ, ενώ επίσης δεν πρέπει να θεωρηθεί σύμπτωση ότι ήταν απόντας από το μοναδικό φετινό ντέρμπι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός, αυτό για τον προημιτελικό του κυπέλλου.

Ο Διαμαντίδης απέναντι στον Ντάρντεν και τον Μάντζαρη είχε 3 πόντους (σκόραρε μόνο με βολές) και 0/4 τρίποντα. Μοίρασε 9 ασίστ κάνοντας μόλις 2 λάθη, αλλά εντέλει η επιλογή του Ολυμπιακού να του περιορίσει το σκορ και να βάλει σώματα να βγαίνουν κάθετα στην αντιμετώπιση του, αποδείχτηκε επιτυχημένη.

Ο έλεγχος των ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στα ριμπάουντ (34-30). Δεν είναι όμως μόνο το νούμερο ως νούμερο. Είναι και η εικόνα του παιχνιδιού. Οι Πειραιώτες στη δική του ρακέτα "καθάριζαν" με μεγαλύτερη άνεση τις φάσεις, ενώ αντίθετα στην άλλη πλευρά του παρκέ οι ψηλοί του Γιάννη Σφαιρόπουλου έβαζαν μεγαλύτερη πίεση στο δικό τους επιθετικό ριμπάουντ. Κάπως έτσι έγινε και το πρώτο βήμα για τον έλεγχο του ρυθμού. Ήταν μια πολύ σημαντική παράμετρος αυτή: οι "πράσινοι" δεν βρήκαν φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο και μοιραία ο ρυθμός πήγε εκεί όπου βόλευε περισσότερο τον Ολυμπιακό.

Ο φορμαρισμένος Πρίντεζης και η απουσία του Γκιστ. Ο διεθνής φόργουορντ είχε 16 πόντους με 4/7 τρίποιντα, αλλά και 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κερδισμένα φάουλ σε 29 λεπτά, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε στη σειρά με την Μπαρτσελόνα. Τόσο σ' αυτή την παράμετρο, όσο και στην προηγούμενη (ριμπάουντ) φάνηκε έντονα η απουσία του Τζέιμς Γκιστ. Ο Αμερικανός άσος του Παναθηναϊκού λειτουργεί πολλές φορές ως επιθετικός στόχος στο low-post και ήταν σίγουρο ότι οι γηπεδούχοι θα προσπαθούσαν μέσω αυτού να προκαλέσουν φθορά στον Πρίντεζη. Κάτι που τώρα δεν μπορούσαν να κάνουν.

Παράλληλα ο Γκιστ είναι ο κατεξοχήν παίκτης που δίνει ενέργεια στον Παναθηναϊκό. Πάει στο ριμπάουντ, τρέχει το γήπεδο, κερδίζει κατοχές που πολλές φορές φαίνονται χαμένες, παίζει άμυνα μακριά και κοντά στο καλάθι, αγωνίζεται στο "4", αγωνίζεται στο "5", αγωνίζεται πολλές φορές και στο "3". Τα κάνει όλα. Και δίχως άλλο έλειψε από τον Παναθηναϊκό περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Τα ποσοστά και η απουσία του απρόβλεπτου. Ο Παναθηναϊκός συνηθίζει να βγάζει στο παρκέ κάτι το απρόβλεπτο, σε ότι αφορά την επιθετική του λειτουργία. Κάτι τέτοιο δεν έγινε σήμερα. Ναι, μεν κατόρθωσε να "χτυπήσει" την άμυνα του Σπανούλη με τον Βλάντο Γιάνκοβιτς στο ξεκίνημα, αλλά στη συνέχεια δεν είχε την απαιτούμενη διάρκεια. Ο Παππάς είχε καλές φάσες, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, ο Διαμαντίδης ήταν εκτός σκοραρίσματος, ο Φώτσης δεν βρήκε πολλά σουτ (ή δεν έβαλε αυτά που τελικά βρήκε γιατί ακριβώς ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να μην τον αφήσει να βρει ρυθμό), οι καλές ήταν η μειοψηφία των φάσεων του Σλότερ, οπότε έμεινε ο μαχητικός Μπατίστα να παλεύει μόνος του. Ακόμη όμως και η φθορά που προκάλεσε στους ψηλούς του Ολυμπιακού (είχε 12 κερδισμένα φάουλ) δεν κατάφερε να πληγώσει ουσιαστικά τον Ολυμπιακό, παρά το γεγονός ότι τόσο ο Χάντερ, όσο και ο Ντάνστον είχαν πρόβλημα από την αρχή με τα φαουλ.

Οι "πράσινοι" είχαν 5/30 σουτ ένα πολύ χαμηλό ποσοστό (κοντά στο 18%), την ώρα που οι Πειραιώτες τέλειωσαν το ματς με 10/23, τιμωρώντας τις περιστροφές του αντιπάλου. Και δεν ήταν μόνο ο Πρίντεζης, ή τα δύο σουτ του Σπανούλη στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ακόμη το κρύο αίμα του Μάντζαρη και η δεινότητα του Λοτζέσκι και του Ντάρντεν που έπαιξαν ρόλο. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονηθεί και ο σημαντικός (και συχνά άχαρος) ρόλος του Κώστα Σλούκα που ήρθε και πάλι από τον πάγκο για να μοιράσει 5 ασίστ και να συνεχίσει επάξια τη δουλειά του Σπανουλη, στο ρόλο του βασικού "ερυθρόλευκου" δημιουργού.

Ηλία ρίχτο...

Η κουβέντα γύρω από το ματς δεν γίνεται να μην καταλήξει εκεί, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Αν ενδιαφέρει κανέναν η προσωπική μου άποψη επί του θέματος είναι η εξής και απαντάτε εύκολα με τις σχετικές ερωτήσεις.

Ήταν προκλητική η ενέργεια του; Όχι. Γιατί όχι; Διότι αν την έκανε οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα υπήρχε η ίδια αντίδραση, οπότε η κίνηση αυτή καθαυτή δεν ήταν "μεμπτή".

Χρειαζόταν; Όχι. Από όποια πλευρά και να το δεις. Να πάρουμε τη μια παράμετρο μόνο, αυτή της ομάδας; Ο Ολυμπιακός κέρδιζε και το ματς τελείωνε. Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από αυτή. Η νίκη πικάρει περισσότερο από αυτιά, μάτια και δάχτυλα.

Τιμωρήθηκε; Ναι. Χρεώθηκε με τεχνική ποινή. Έπρεπε να τελειώσει εκεί η ιστορία; Ναι. Όπως και κάθε τέτοια "ιστορία". Άλλο ένα ντέρμπι γεμάτο επεισόδια τέλειωσε και δεν νομίζω ότι έγινε το παραμικρό βήμα για να γίνουμε καλύτεροι. Ελάχιστοι στάθηκαν στο γεγονός ότι τα "ντου" από τον κόσμο δεν δικαιολογούνται και οι περισσότεροι στάθηκαν στην πρόκληση-Σπανούλη.

Δεν είναι έτσι όμως. Ο Σπανούλης έκανε ότι έκανε. Τιμωρήθηκε. Η ζωή συνεχίζεται. Ο κόσμος δεν πρέπει να έχει τέτοιες αντιδράσεις. Όχι μόνο απέναντι σε όποιον ακουμπάει τα αυτιά του, αλλά οτιδήποτε και αν κάνει. Υπάρχουν οι κανονισμοί που προβλέπουν τι πρέπει να γίνει για αυτή την περίπτωση. Κανείς δεν "δικαιολογείται" να παίρνει το νόμο στα χέρια του. Όπως επίσης κανείς δεν δικαιούται να διακόπτει ένα ματς όπως έχει γίνει τόσες πολλές φορές στο ΣΕΦ. Δεν είναι "πράσινο" και "κόκκινο". Είναι "μπλε" και έχει να κάνει με την αθλητική μας κουλτούρα.

Η συζήτηση είναι μεγάλη για το αν έχουμε τον αθλητισμό που μας αξίζει. Κοιτώντας γύρω ίσως η απάντηση είναι καταφατική. Ακόμη μεγαλύτερη η συζήτηση για το αν έχουμε το πρωτάθλημα που αξίζει στο ελληνικό μπάσκετ. Όχι; Αν κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από τη βιτρίνα (της ομάδας της Euroleague και την Εθνική) τότε ναι. Αλλά είπαμε... Μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης.

Αυτή που θα μπορούσε να γίνει αφορά τους παίκτες και τις αντιδράσεις τους, άποψη την οποία εξέφρασε εξαιρετικά ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Οι αθλητές είναι άνθρωποι. Πρέπει να προσέχουν τη συμπεριφορά τους, όχι μόνο όμως επειδή είναι πρότυπα. Αλλά επειδή ο καθένας οφείλει να προσέχει τη συμπεριφορά του, είτε παίζει μπάσκετ, είτε κόβει τα εισιτήρια του γηπέδου, είτε είναι οδηγός, είτε κάθεται πίσω από ένα τζάμι μιας δημόσιας υπηρεσίας. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη και δεν χρειάζεται να τους αφορίζουμε. Αντιδρούν άσχημα; Τιμωρούνται. Ζουν με τις συνέπειες της πράξης τους και όπως αναφέρθηκε πιο πάνω: η ζωή συνεχίζεται.

Αυτό το "ποιος είναι ο Σπανούλης" που δήλωσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος καθ' υπερβολήν (από τη στιγμή που ο ίδιος είπε ότι έχει βγάλει 20 εκατομμύρια από το μπάσκετ, τότε σημαίνει ότι "κάποιος" είναι), θα πρέπει να ερμηνευτεί αλλιώς. "Ποιος είσαι εσύ οπαδέ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που μπαίνεις στο γήπεδο και διακόπτεις ένα ματς που βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι"; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις κάτι τέτοιο; Αν ο Σπανούλης έπραξε λάθος, θα τιμωρηθεί. Όπως και έγινε. Μετά θα εξετάσουμε αν καλώς τιμωρήθηκε ή όχι, αλλά και πάλι αυτό είναι κάτι που θα γίνει θεσμοθετημένα.

Προσωπικά το πρώτο και ευκολότερο βήμα (γιατί το να αλλάξει η αθλητική κουλτούρα ενός λαού, που είναι και το ζητούμενο, απαιτεί μια και δύο γενιές) είναι να δείξουμε πίστη στους θεσμούς και με τη σειρά τους οι ίδιοι θεσμοί να πάρουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Να παρθούν οι αποφάσεις και ανακοινωθούν οι τιμωρίες που θα κάνουν καλό στο άθλημα και θα το επιτρέψουν να προοδεύσει. Ο μόνος δρόμος για να γκρεμιστεί το σαθρό οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού και να χτιστεί και πάλι περιγράφεται από την διάσημη φράση του Ηλία Ηλιού. Ας τους ταράξουμε στη νομιμότητα.