Μια Ελλάδα avant guard

Τα καλά νέα; Η Εθνική έκανε το 3 στα 3 και προκρίθηκε στην επόμενη φάση. Τα καλύτερα νέα; Η Ελλάδα παίζει αυτή τη στιγμή ως η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Και "καλύτερη" και "ομάδα". Κακά νέα δεν υπάρχουν, αφού η μαγνητική του Βασίλη Σπανούλη ήταν καθαρή και το διάστρεμμα δεν θα τον ταλαιπωρήσει ιδιαίτερα στα επόμενα παιχνίδια.

Συμφωνώ, ότι το 3-0 δεν χάρισε από μόνο του, ποτέ μετάλλιο. Συμφωνώ, ότι τίποτα δεν έχει κριθεί από τη στιγμή που η Εθνική έχει κερδίσει τις θεωρητικά τρεις χειρότερες ομάδες του ομίλου και τώρα θα κριθει το πόσες ήττες θα κουβαλήσει μαζί της στην επόμενη φάση. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την επιτυχία της. Η οποία δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, αλλά με το ότι χορταίνεις να τη βλέπεις. Την απολαμβάνεις γιατί είναι μια ομάδα με αρχές, κατεύθυνση, που βγάζει ενέργεια, έχει παίκτες που θέλουν να πασάρουν ο ένας στον άλλον και δεν διστάζουν να βουτήξουν για μια μπάλα που τσουλάει στο παρκέ.

Ο μετρ της ατάκας Αντρέα Τρινκέρι είπε κάτι πολύ χαρακτηριστικό μετά το ματς: "δεν κάναμε το τέλειο παιχνίδι, γιατί δεν υπάρχει τέλειο παιχνίδι, αλλά κάναμε την τέλεια προσπάθεια". Πραγματικά, η Εθνική ήταν εντυπωσιακή στον τρόπο που προσέγγισε και ανταπροκρίθηκε στο ματς. Η Ελλάδα είχε εξαιρετικό ρυθμό. Το "μπες-βγες" όχι μόνο προκαλούσε σκαμπανεβάσματα στην απόδοση, αλλά αντίθετα την ενίσχυε. Και αυτό δεν πιστώνεται μόνο στον προπονητή (για το rotation), αλλά κυρίως στους παίκτες που ήταν συγκεντρωμένοι στο 100%.

Για αυτό και τελειώνοντας το ματς δεν μπορούσε κάποιος να ξεχωρίσει για παράδειγμα τον ξεκάθαρο MVP. Ήταν ο Μπουρούσης; Ο Ζήσης; Ο Περπέρογλου; Ή μήπως ο Σλούκας; Αυτή ακριβώς η αίσθηση αποτυπώνει το "μεγαλείο" της σαββατιάτικης Ελλάδας. Ήταν μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, που αναφέρει και το κλισέ. Γιατί στην τελική αυτή είναι η ομορφιά ενός ομαδικού αθλήματος, όπως είναι το μπάσκετ. Οι άλλοι να καλύπτουν τον έναν. Και ο ένας να βοηθάει τους άλλους.

Το κενό του καλύτερου παίκτη της Εθνικής ομάδας, δεν φάνηκε σε κανένα σημείο του αγώνα. Και μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά δεν καλύφθηκε με ένα πρόσωπο, ούτε καν τον εκπληκτικό Νίκο Ζήση των 11 ασίστ (ρεκόρ καριέρας με την Εθνική). Ήταν ομαδική υπόθεση. Οι ντρίμπλες μοιράστηκαν. Ο Μπράμος, ο Περπέρογλου, ο Καϊμακόγλου, ο Πρίντεζης κουβάλησαν τη μπάλα, όλοι προσπάθησαν να κάνουν μια διείσδυση παραπάνω και να ψάξουν την πάσα παραπάνω. Οι ψηλοί αντέδρασαν σωστά κάνοντας ακόμη πιο δυνατά σκριν (κάτι που δεν βλέπαμε ειδικά στα φιλικά), ή απλά παίζοντας οι ίδιοι το ρόλο του δημιουργου.

Και έτσι φτάσαμε στο εκπληκτικό νούμερο "84" στην επίθεση και κυρίως το "20" στις ασίστ. Το ομορφότερο νούμερο σε μια στατιστική, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Πρόβλημα στην περιφέρεια δεν φάνηκε, λοιπόν, με τον Περπέρογλου να ντύνεται ο 4ος γκαρντ της ομάδας. Όχι, βέβαια, ότι η Τουρκία προσπάθησε ιδιαίτερα να πιέσει τη μπάλα και να "σκάσει" τους χειριστές. Ή για την ακρίβεια: όχι ότι μπορούσε. Άλλωστε οι πιο επικίνδυνες ομάδες σ' αυτό το κομμάτι (την πίεση στη μπάλα) είναι 1) η Φινλανδία 2) η Ιταλία. Οπότε το πρόβλημα παραμένει και θα πρέπει να ξεπεραστεί με αντίστοιχη συγκέντρωση. Ειδικά τώρα που η ομάδα δεν θα παίξει μετά από ρεπό, αλλά θα κουβαλήσει την κούραση ενός αγώνα σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών.

Στο ματς με την Τουρκία, πάντως, το πρόβλημα στα γκαρντ δεν φάνηκε. Για την ακρίβεια ο Τρινκέρι δεν είχε τρεις, αλλά δέκα γκαρντ στη διάθεση του (εξαιρείται ο 11ος Καββαδάς που έπαιξε λίγο). Δέκα παίκτες έτοιμους να διαβάσουν, να δημιουργήσουν, να πασάρουν.

Το μυστικό της αμυντικής επιτυχίας

Η Ελλάδα, η χώρα του "σκεπτόμενου μπάσκετ", έχει ως βασικό στοιχείο στο παιχνίδι της το "διάβασμα". Ισχύει για την επίθεση, όσο και για την άμυνα. Τρανή απόδειξη ο τρόπος που η ομάδα ανταποκρίνεται στο σκάουτινγκ και καταφέρνει κάθε φορά να σταματήσει τα ατού του αντιπάλου.

Με την Τουρκία το "θύμα" ήταν ο Χινταγιέτ Τούρκογλου που έμεινε στους 2 πόντους (παίζοντας 31 λεπτά - τον περισσότερο χρόνο από κάθε παίκτη του Τάνιεβιτς) με 0/9 σουτ, έχοντας μολις 1 ασίστ και 4 λάθη.

Το ίδιο είχε συμβεί με τον Αλεξέι Σβεντ, που στα τρία πρώτα δεκάλεπτα (όταν κρίθηκε ουσιαστικά το παιχνίδι) είχε 2 πόντους. Άσχετο με το ότι τέλειωσε με 17.

Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τους δύο σταρ των Σουηδών, τους δύο ΝΒΑερ. Και οι δύο έκαναν το χειρότερο τους παιχνίδι απέναντι στην Ελλάδα και δεν είναι τυχαίο. Ο Γιερέμπκο πέτυχε 8 πόντους (είχε 12 και 22 στα άλλα) και ο Τέιλορ 16 (με 5/11 σουτ, μηδέν ασίστ και 2 λάθη), ενώ στα άλλα είχε 19 πόντους (και 2 ασίστ) και 25 πόντους (και 4 ασίστ). Οι δύο δηλαδή είχαν άθροισμα 24 πόντους με την Ελλάδα, ενώ στα άλλα ματς είχαν 31 και 47.

Οι κορυφαίοι

Ο Γιάννης Μπουρούσης έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Θα μπορούσε να πει κανείς το καλύτερο στην καριέρα του στην Εθνική, αν κι αυτό είναι παρότολμο, διότι όταν ο Μπουρούσης είναι καλός, είναι πραγματικά καλός. Όπως με την Τουρκία. Περισσότερο θα πρέπει να σταθούμε και στον αριστοτεχνικό χειρισμό που έκανε ο Τρινκέρι. Στο ματς με τη Ρωσία θέλησε να δώσει χρόνο στον Μαυροκεφαλίδη (για να βρει κι αυτός ρυθμό) και κράτησε τον Μπουρούση στον πάγκο. Φρόντισε, ωστόσο, να τον "φτιάξει" λέγοντας στη συνέντευξη Τύπου οτι "τον κρατάει για τους ψηλούς της Τουρκίας, εκεί όπου θα έχει πολύ δουλειά". Μεγάλη ντρίμπλα από τον κόουτς.

Ο Νίκος Ζήσης - Σπανούλη απόντος - πήρε περισσότερες φάσεις πάνω του. Περισσότερα πικ-εν-ρολ έτρεξαν από τα δικά του χέρια, αν και αυτό που φρόντισε να κάνει είναι να είναι επιθετικός και να τρυπάει την κακή περιφερειακή άμυνα της Τουρκίας, βρίσκοντας με άνεση τον αμαρκάριστο συμπαίκτη, μεταφράζοντας έτσι τις καλές ελληνικές αποστάσεις σε εύκολους πόντους. Ο Ζήσης, που σημειωτέον ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2005, εξελίσσεται μαζί με το μπάσκετ, σε σημείο που πλέον δεν είναι απλά ένας διεθνής, αλλά ένα σημείο αναφοράς, ένα είδος παίκτη: ο-η αυτός-ή που κάνει σωστές επιλογές και παίζει πάντα εντός μέτρου.

Ο Στράτος Περπέρογλου ήταν βγαλμένος από σεμινάριο. Κάθε ντρίμπλα του, κάθε αλλαγή κατεύθυνσης, κάθε απόφαση του, κάθε εκτέλεση ήταν μεστή και αποτελεσματική, βγαλμένη από τον μεγάλο οδηγό του "τέλειου φόργουορντ".

Από τον αρτίστα, στον ρολίστα

Η Ελλάδα παρά την πρόκριση θέλει νίκη. Οχι για την πρωτιά, που δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο για το γεγονός ότι θα πρέπει να αποφύγει να κουβαλήσει μια ήττα στην επόμενη φάση. Και το έργο της δεν θα είναι εύκολο, αφού οι "ατζούρι" παίζουν πραγματικά καλά, ειδικά κατά το διάστημα που συνηθίζουν να κάνουν ξέσπασμα και να ξεφεύγουν στο σκορ.

Συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια οι Ιταλοί δεν περιστρέφονται γύρω από τους σταρ τους. Αντίθετα προσπαθούν να παίξουν όσο μπορούν πιο ομαδικά και πιο σκληρά στην άμυνα, με τους ρολίστες να είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Ναι μεν ο άκρως Μάρκο Μπελινέλι (όσο ταλαντούχος είναι, άλλα τόσο κακές επιλογές συνηθίζει να κάνει μες στα παιχνίδια) είναι η πρώτη επιλογή στην επίθεση παίζοντας τα περισσότερα πικ-εν-ρολ και κάνοντας 12 προσπάθειες μ.ο, αλλά το βαρος ειναι μοιρασμένο. Φαίνεται αυτό από το γεγονός ότι με τη Φινλανδία ήταν σε πολύ κακή βραδιά (2/13 σουτ, μηδέν ασίστ), αλλά αυτό δεν στοίχισε στην ομάδα του.

Πρώτος σε πόντους και δεύτερος σε χρόνο συμμετοχής είναι ο σουτέρ-ρολίστας (και πρώην παίκτης του Τρινκέρι) Αραντόρι που έχει και 31' και 14.7 αντίστοιχα. Την περισσότερη ωρα στο παρκέ μένει ο επίσης ΝΒΑερ Ντατόμι, η ιταλική έκδοση του Γιώργου Πρίντεζη, ένα αθλητικό 4άρι που παίζει κυρίως με πρόσωπο στο καλάθι, ενώ σημαντικό ρόλο έχουν οι Τζεντίλε-Μέλι-Τσιτσιαρίνι που έρχονται από τον πάγκο να δώσουν ενέργεια. Μες στο καλάθι παίζει ο παλιομοδίτης Κουζέν και στη συνέχεια επιλέγονται πιο ελαφριά σχήματα.

Στο μεταξύ εντυπωσιακό νούμερο σε ότι αφορά την ομαδική στατιστική είναι τα μόλις 11.0 λάθη, αλλά και τα υψηλά νούμερα σε αμυντικά ριμπάουντ (διαθέτουν αρκετό μέγεθος ως ομάδα , ειδικά στις περιφερειακές θέσεις) και στο τρίποντο (44%) που είναι από τα χαρακτηριστικά σημεία στο παιχνίδι τους.

Ναι, ο Τρινκέρι τους ξέρει. Ναι, τους κερδίσαμε στο Ακρόπολις (εκεί που έκρυψαν πολλά από τα χαρτιά τους). Ναι, παίζουμε πολύ καλά. Ναι, όμως, το ματς στις 18.45 θα ξεκινήσει με 0-0. Τίποτα παραπάνω.