Πρόκειται εκ προοιμίου για μια δύσκολη έννοια. Τι σημαίνει "σημαντικότερος"; Πως ορίζεται; Πολλές φορές ούτε από αριθμούς, ούτε από εύπεπτα στοιχεία. Διότι η αξία τους μοιάζει με την κόλλα. Δεν φαίνεται με γυμνό μάτι, αλλά μην γελιόμαστε, είναι αυτοί που ενώνουν το σύνολο. Παλαιότερα χρησιμοποιούσαμε τον όρο "καταλύτης". Στην Αμερική συχνά τους αναφέρουν ως "glue guys". Εμείς ας το ανοίξουμε λίγο παραπάνω: ποιοι είναι οι "εκ των ων ουκ άνευ" παίκτες της Euroleague; Ποιοι είναι οι παίκτες που αν απουσιάσουν θα ζημιώσουν περισσότερο την ομάδα τους; Ποιοι είναι οι λεγόμενοι αναντικατάστατοι; Πως θα τους ονομάσουμε; Ως "καταλύτερους". Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι, είναι όμως οι καταλύτες.

Προσοχή: δεν γίνεται αναφορά ούτε στον καλύτερο παίκτη της ομάδας, ούτε στον σταρ, ούτε στον καλύτερο βάσει ranking, ούτε στον πρώτο σε συμμετοχή. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και σε μεγάλο βαθμό προσωπική, για αυτό και θα έχετε την ευκαιρία να επιλέξετε τους δικούς σας στο τέλος του κειμένου. Να δούμε αν συμφωνούμε, όχι τίποτα άλλο...

Εφές: Τάιλερ Χάνεϊκατ

Η θέση των φόργουορντ είναι αβανταδόρικη για τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις. Βλέπε Ντρέιμοντ Γκριν, ο οποίος είναι επί της ουσίας ο παίκτης-κλειδί των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, ακόμη κι αν δίπλα του παίζουν παίκτες όπως ο Στεφ Κάρι, ο Κλέι Τόμπσον και ο Κέβιν Ντουράντ. Ο Χάνεϊκατ είναι αντίστοιχη περίπτωση: παίζει στο "3" και επί της ουσίας αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των κοντών και των ψηλών.

Ο Ερτέλ είναι ο βασικός δημιουργός και το επιθετικό σημείο αναφοράς στην ομάδα, που παράλληλα διαθέτει και άλλους φόργουορντ με έφεση στο σκοράρισμα (Τόμας, Μπράουν), αλλά και έναν καλό finisher (Ντάνστον). Ο Χάνεϊκατ, όμως, είναι αυτός που δίνει τις κατοχές. Έρχεται από τον πάγκο και παίζει 25 λεπτά έχοντας 9.3 πόντους, 8.1 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ, 1.1 κλεψίματα και 1.0 κοψίματα, συγκεντρώνοντας 15.0 στο ranking. Είναι δηλαδή μες στους πρώτους σκόρερ, ριμπάουντερ (ο πρώτος για την ακρίβεια), πασέρ, κλέφτης και μπλοκέρ, ενώ παράλληλα είναι με διαφορά ο πρώτος στο ranking.

Είναι ο παίκτης που γεμίζει με την ενέργεια του το γήπεδο, ανανεώνει επιθέσεις με επιθετικά ριμπάουντ και εξασφαλίζει έξτρα κατοχές στην άμυνα με ριμπάουντ, κλεψίματα και κοψίματα. Είναι δηλαδή ένα πολυ-εργαλείο, που παράλληλα ανεβάζει με την αθλητικότητα του το επίπεδο και το ταβάνι όλης της ομάδας. Έχει μάλιστα βάλει την υπογραφή του στα "δυνατά" σημεία της Εφές (transition, επιθετικά ριμπάουντ, κλεψίματα) καθώς γεμίζει χώρους στην αδύνατη πλευρά, είναι δεινός ριμπάουντερ και τρέχει πολύ καλά στο ανοιχτό γήπεδο.

Μπασκόνια: Άνταμ Χάνγκα

Ακριβώς ίδια περίπτωση με τον Χάνεϊκατ. Η διαφορά τους είναι ότι ο Ούγγρος σμολ-φόργουορντ ξεκινάει βασικός και δεν έρχεται σε ρόλο 6ου παίκτη. Είναι εξάλλου ο 2ος σε χρόνο συμμετοχής (29') έχοντας 9.5 πόντους, 4.4 ριμπάουντ (2ος), 2.0 ασίστ (2ος), 1.3 κλεψίματα (2ος) και 0.7 κοψίματα (1ος) συγκεντρώνοντας 11.8 στο ranking (3ος).

Ο Χάνγκα είναι ο παίκτης-κλειδί κατά κύριο λόγο στην άμυνα για την οποία διακρίνονται -και ας μην τους φαίνεται- οι Βάσκοι. Είναι ένας παίκτης που καλύπτει χώρους στην αδύνατη πλευρά, αποτελεί έναν εξαιρετικό stop-defender και λύνει χέρια χάρις στην ικανότητα του να μαρκάρει διαφορετικού είδους παίκτες και να ανεβάζει το επίπεδο της ομαδικής άμυνας με τα χέρια του.

Στην επίθεση θα μπορούσε να πει κανείς ότι τη διαφορά την κάνουν οι χειριστές (Λάρκιν, Μπεμπουά) και οι σουτέρ-ψηλοί (Μπαρνιάνι-Βόιτμαν), μόνο που αυτοί κυκλοφορούν σε ζευγάρια στην Βιτόρια. Ενώ, ο Χάνγκα είναι μόνο ένας.

Μπάμπεργκ: Ντάριους Μίλερ

Σημείωση: συχνά ο ρόλο του "καταλύτη" προκύπτει από το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να προσφέρει συγκεκριμένα στοιχεία στην ομάδα του. Στη Μπάμπεργκ για παράδειγμα ο παίκτης σημείο-αναφοράς είναι ο Νικολό Μέλι (12.9π, 8.0 ριμπάουντ, 19.6 ranking). Μόνο που για να είμαστε ακριβείς ο Ιταλός πληθωρικός ψηλός έχει και την αντίστοιχα πληθωρική φροντ-λάιν (Τάις, Ραντόσεβιτς) γύρω του. Αυτό εξάλλου είναι ένα από τα όπλα των Γερμανών, η ικανότητα των ψηλών της να παίξουν μέσα-έξω από το καλάθι.

Αντίστοιχα στην περιφέρεια υπήρχαν αρκετοί παίκτες που έτρεχαν τα pick-n-roll και αρκετοί καλοί σουτέρ. Οπότε αυτός που ξεχώριζε ως "μια κατηγορία μόνος του" ήταν ο Ντάριους Μίλερ. Ο αόριστος έχει να κάνει με την προσθήκη ενός ακόμη on-ball παίκτη του γνωστού μας από τη θητεία του στον Άρη, Τζερέλ ΜακΝιλ. Μέχρι να προσαρμοστεί, όμως, ο Αμερικανός γκαρντ, ο Μίλερ παραμένει ο καλύτερος παίκτης του Αντρέα Τρινκιέρι στο ένας-εναντίον-ενός. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τελειώνει πάντα τα ματς και μάλιστα με τη μπάλα στα χέρια του, παίρνοντας αυτός τις κρίσιμες (απο)φάσεις.

Ο Μίλερ εξάλλου αποτελεί ένα πασπαρτού στα χέρια του Ιταλού προπονητή, καθώς η εναλλαγή του από το "3" στο "4" δημιουργεί mismatch στον αντίπαλο, είτε παίζοντας κόντρα σε κοντύτερους αντιπάλους, είτε τραβώντας έξω από το καλάθι πιο αργούς αντιπάλους. Όσο για τους αριθμούς; Έχει 12.8 πόντους (πρώτος σκόρερ μαζί με τον Μέλι), 96% στις βολές (1ος), 3.1 ριμπάουντ (3ος), 2.3 ασίστ (3ος), 10.5 ranking (4ος) και 28 λεπτά στο παρκέ. Ο μόνος που παίζει περισσότερο είναι ο Μέλι.

Ερυθρός Αστέρας: Στέφαν Γιόβιτς

Μπορεί να είναι ο 5ος σκόρερ της ομάδας, ωστόσο, είναι αυτός που δίνει στον Ερυθρό Αστέρα την αγωνιστική του ταυτότητα. Το μέγεθος του Γιόβιτς είναι αυτό που κάνει τους Σέρβους τόσο επικίνδυνους. Η μάχη για τη θέση του "αναντικατάστατου" θα μπορούσε να δοθεί με τον μπαρουτοκαπνισμένο Μάρκο Σιμόνοβιτς που α) δεν ξεκινάει ποτέ στην 5άδα, αλλά τελειώνει όλα τα παιχνίδια, έχοντας το 2ο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (25'), β) που έχει το 2ο μεγαλύτερο ranking και τους περισσότερους πόντους (12.1), γ) που παίζει δύο θέσεις (3-4) δ) που είναι clutch, ε) που είναι ο αρχηγός της ομάδας.

Ο Γιόβιτς, όμως, αγωνιστικά είναι αυτός που αλλάζει τις ισορροπίες. Είναι καταλυτικός στην pick-n-roll άμυνα χάρις στο μέγεθος του, ενώ παράλληλα είναι αυτός που νιώθει όλες τις μπάλες να περνούν από τα χέρια του. Είναι εξάλλου αυτός που μοιράζει 5.2 ασίστ, έχοντας το πλεονέκτημα να βλέπει τις πάσες πάνω από τους κοντύτερους αντιπάλους του. Επιθετικά είναι χαμηλά (7.8 πόντοι), κυρίως επειδή παραμένει ασταθής σουτέρ (27% στο τρίποντο), αλλά επιθετικά είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την πιο επιθετική άμυνα της διοργάνωσης, αυτή που κάνει τα περισσότερα κλεψίματα (8.2) και οδηγεί τον αντίπαλο στα περισσότερα λάθη (15.6). Αν οπότε αυτό είναι το δυνατό σημείο των Σέρβων, τότε το "όπλο" της δεν είναι άλλο από τον Γιόβιτς.

ΤΣΣΚΑ: Κάιλ Χάινς

Κι όμως! Η ομάδα που έχει στις τάξεις της τον βιρτουόζο Μίλος Τεόντοσιτς (19.1 πόντοι, 7.8 ασίστ) και τον περσινό 1ο σκόρερ και MVP, Νάντο ΝτεΚολό (21.0 πόντοι, 4.1 ασίστ) είναι η ομάδα που θα μπορούσε να αντέξει όλες τις απουσίες (όπως έκανε), εκτός από αυτή του Κάιλ Χάινς. Ο λόγος είναι απλός: αν απουσιάσει ο Τεόντοσιτς θα υπάρχει ο ΝτεΚολό. Και το ανάποδο. Εδώ, είδαμε την ομάδα του Ιτούδη να περνάει δια περιπάτου από το Μιλάνο χωρίς κανέναν από τους δύο, με τους Τζάκσον-Φριτζόν-Χίγκινς να καλύπτουν το κενό. Τον Χάινς, όμως, δεν υπάρχει κάποιος να τον καλύψει. Όπως έκανε ο ίδιος για μισή χρονιά πέρσι, όταν έπαιξε και για τον Τζόελ Φρίλαντ. Και όχι μόνο δεν είπε κουβέντα, αλλά οδήγησε την ΤΣΣΚΑ στον τίτλο μετά από 8 ολόκληρα χρόνια.

Η προσφορά του Χάινς και η διαφορά του με όλους τους υπόλοιπους παίκτες δεν φαίνεται από τους αριθμούς. Οι 7.8 πόντοι, τα 4.0 ριμπάουντ και τα 0.4 κοψίματα δεν λένε απολύτως τίποτα για τον περσινό αμυντικό της χρονιάς. Το μεγάλο του προσόν είναι ότι λύνει προβλήματα, ότι είναι πάντα εκεί όποια κι αν είναι η περίσταση. Θα είναι "παρών" στο ρολάρισμα για να υποστηρίξει την οξυδέρκεια των Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό, ή στο επιθετικό ριμπάουντ για να διορθώσει το άστοχο σου των αντιπάλων του, θα είναι μπροστά στο διάδρομο για να βγάλει την άμυνα, θα είναι στο 100% όποιο κι αν είναι το σκορ, η έδρα ή οι συνθήκες του αγώνα, θα είναι μέσα σε όλες τις διεκδικήσεις και εντέλει θα κάνει ότι χρειαστεί για να πάρει η ομάδα του τη νίκη.

Ο Χάινς είναι η επιτομή του mobile ψηλού, είναι η ραχοκοκκαλιά της άμυνας της ΤΣΣΚΑ ακριβώς γιατί μπορεί να μαρκάρει τους πάντες. Είναι ο 3ος σε χρόνο συμμετοχής πίσω από τους Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό και αυτός που θα βρίσκεται στο ρόστερ μόνο για να λύνει προβλήματα και όχι για να δημιουργεί.

Νταρουσάφακα: Ουίλ Κλάιμπερν

Ο κορυφαίος παίκτης της Νταρουσάφακα δεν είναι άλλος από τον Μπραντ Ουαναμέικερ (13.7 πόντοι, 3.9 ασίστ, 13.5 ranking). Είναι πρώτος σε όλες αυτές τις κατηγορίες. Είναι και ο κινητήριος μοχλός. Ακόμη και αυτός όμως έχει πίσω του έναν επίσης χαρισματικό γκαρντ, τον Ουίλμπεκιν (11.9 πόντοι, 3.7 ασίστ) και δίπλα του έναν επίσης ικανό σκόρερ, τον Τζέιμς Άντερσον (11.0 πόντοι, 1.5 ασίστ). Αυτός, όμως, που δεν έχει ταίρι, κλείνει τρύπες και συχνά κάνει τη διαφορά είναι ο Ουίλ Κλάιμπερν. Θα μπορούσε στη συζήτηση να προστεθεί και ο σταθερός πάουερ-φόργουορντ Αντριέν Μορμάν, ή ο άνθρωπος που σφίγγει ολόκληρη την άμυνα, ο Μάρκους Σλότερ, όμως και οι δύο αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών, ενώ ο Κλάιμπερν ήταν παρών να παίξει και για αυτούς.

Ο Αμερικανός φόργουορντ παίζει στο "3", (κυρίως) στο "4" και πολλές φορές και στο "5". Είναι αυτός που συχνά γίνεται η αιχμή του δόρατος που κρατά ο Ντέιβιντ Μπλατ, χάρις στην ικανότητα του να παίξει ένας-εναντίον-ενός. Σκοράρει πλέον όσο και ο 1ος σκόρερ, ο Ουαναμέικερ (13.5 πόντοι), ενώ παράλληλα είναι 1ος ριμπάουντερ (5.2) και 2ος στο ranking (12.9).

Στο ΟΑΚΑ για παράδειγμα έπαιξε 40 λεπτά, ενώ συνολικά είναι 2ος σε λεπτά συμμετοχής, πίσω μόνο από τον Ουαναμέικερ. Η διαφορά του με όλους τους παραπάνω (η οποία αποτυπώνεται στους αριθμούς) έχει να κάνει με την εμπειρία του. Μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται εξάλλου στην πρώτη του χρονιά σ' αυτό το επίπεδο.

Μιλάνο: Ρακίμ Σάντερς

Το Μιλάνο που ξεκίνησε εντυπωσιακά, αλλά "έκατσε" στη συνέχεια είναι μια ομάδα με δύο διαφορετικά πρόσωπα και δύο διαφορετικές κατηγορίες παικτών. Υπάρχουν οι Σιμόν (9.8 πόντοι, 3.6 ασίστ), Ραντούλιτσα (8.1 πόντοι, 3.5 ριμπάουντ, 1.1 ασίστ) και Χίκμαν (10.5 πόντοι, 3.6 ασίστ) που κάνουν την ποιοτική διαφορά με την κλάση τους και υπάρχουν και οι παίκτες που δίνουν ενέργεια όπως είναι οι Αμπάς, Τσερέλα, Πάσκολο που παίζουν λίγο και έρχονται από τον πάγκο γι' αυτόν ακριβώς τον σκοπό και οι Σάντερς-ΜακΛιν που έχουν επίσης το ρόλο να μπαίνουν ως αλλαγές και να αλλάζουν τον ρυθμό του παιχνιδιού.

Ο ΜακΛιν παίζει αλλαγή του Ραντούλιτσα και πλέον αποκλειστικά από το "5" έχει το ρόλο του mobile center. Ο Σάντερς από την άλλη παίζει και στο "3" και στο "4" κάνοντας τους Μιλανέζους πιο γρήγορους, πιο δυναμικούς, πιο αθλητικούς και πιο "hustle". Είναι αυτός που χρησιμοποιείται κάθε φορά που σκουραίνουν τα πράγματα, κάθε φορά που χρειάζεται να αλλάξει το παιχνίδι και ο ρυθμός του. Παράλληλα η ικανότητα του στο post (σαν "3") γίνεται συχνά το καταφύγιο για τους Μιλανέζους, όταν το παιχνίδι "στραβώνει". Είναι 1ος σκόρερ (14.4 πόντοι) και 2ος ριμπάουντερ (3.9), έχοντας παράλληλα τον 3ο μεγαλύτερο χρόνο πίσω από τους δύο γκαρντ (Σιμόν και Χίκμαν) και το καλύτερο ranking (13.4).

Δίνει τόσες πολλές λύσεις με τόσους διαφορετικούς τρόπους στον Γιασμίν Ρέπεσα, που η δουλειά του θα ήταν πραγματικά δύσκολη αν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος "μπαλαντέρ".

Μπαρτσελόνα: Μπραντ Όλεσον

Ο Ράις φαίνεται αυτή τη στιγμή ότι (παρα)είναι σημαντικός για το παιχνίδι της ομάδας: παίζει 32 λεπτά, έχει πολύ τη μπάλα στα χέρια του, σκοράρει (15.0 πόντοι) και εκφράζει σε μεγάλο βαθμό το επιθετικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Ο Κλαβέρ είναι επίσης καθοριστικός (3ος σε χρόνο συμμετοχής), με παρουσία σε δύο θέσεις ("3" και "4"), σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες (6.0 πόντοι, 4.8 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 0.9 κλεψίματα, 8.9 στο ranking) και μεγάλη επίδραση στο αμυντικό κομμάτι, ωστόσο, ο παίκτης-κλειδί είναι άλλος. Είναι αυτός που αναλαμβάνει το μαρκάρισμα του πιο επικίνδυνου παίκτη, αυτός που γίνεται εκτελεστής (6 πόντοι) και δημιουργός (2.2 ασίστ - 3ος), αυτός που ξεκινάει και τελειώνει όλα τα ματς, αυτός που παίζει τον περισσότερο χρόνο πίσω από τον Ράις. Ο Μπραντ Όλεσον.

Ο "Εσκιμώος" της Βαρκελώνης φέτος επανήλθε σε έναν πιο δραστήριο ρόλο. Και ήταν αυτός που έπαιξε ακόμη και πλέι-μέικερ όταν το χρειάστηκε η γεμάτη τραυματισμούς Μπαρτσελόνα. Έπαιξε για τον Ναβάρο, έπαιξε για τον Ρίμπας, έπαιξε και για τον Κοπόνεν. Έπαιξε ακόμη και στο "3" για τον Περπέρογλου. Έχει ρόλο, δηλαδή και στις τρεις θέσεις της περιφέρειας, όλα αυτά παίζοντας πιστά το ρόλο του stop-defender, όπως έκανε με μεγάλη επιτυχία στο 4ο δεκάλεπτο του αγώνα με την Ούνιξ, όταν πέρασε χειροπέδες στον Κιθ Λάνγκφορντ. Όλα αυτά στα 33 του χρόνια.

Φενέρμπαχτσε: Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς

Για τον Μπογκντάνοβιτς και τον ρόλο του έχει γίνει ανάλυση. Η απλή version της είναι ότι η Φενέρ ΜΕ Μπογκντάνοβιτς έχει ρεκόρ 4-0, ενώ η Φενέρ ΧΩΡΙΣ Μπογκντάνοβιτς έχει 5-6. Να το δούμε αλλιώς; Εκ της ατόπου απαγωγής; Ο Βέσελι και ο Ούντο συνθέτουν ένα αξιοζήλευτο δίδυμο. Επί της ουσίας όμως παίζουν και οι δύο τον ίδιο ρόλο: rim protector, ριμπάουντερ, γρήγοροι και αθλητικοί. Με άλλα λόγια με την ίδια ευκολία που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει. Στα γκαρντ ο Ντίξον και ο Σλούκας έχουν διαφορετικό στυλ παιχνιδιού, αλλά ίδιο ρόλο, να επιτεθούν με τη μπάλα στα χέρια. Με τη διαφορά ότι ο ένας θέλει να βρει σκορ για τον εαυτό του και ο άλλος για τους συμπαίκτες του. Από την άλλη ο Κάλινιτς είναι το κρυφό χαρτί που παίζει τρεις θέσεις (τον έχουμε δει ακόμη και "5" και καλείται να αλλάξει το ρυθμό με την ενέργεια του). Σε μια ομάδα γεμάτη παίκτες που παίζουν δύο θέσεις, όμως, αυτός που κάνει την ποιοτική διαφορά είναι ο Μπογκντάνοβιτς. Κάτι που φάνηκε δια της απουσίας του.

Ο Σέρβος γκαρντ κάνει όλες τις δουλειές στην περιφέρεια: δημιουργεί (4.0 ασίστ - 2ος), εκτελεί (13.3 πόντοι - 1ος), δίνει μέγεθος (μαρκάρει τη μπάλα, αλλάζει με ευκολία και γεμίζει χώρους στην αδύνατη πλευρά) και αναγκάζει την άμυνα να ασχοληθεί μαζί του λόγω της ικανότητα του στο σουτ, είτε έχει τη μπάλα, είτε δεν την έχει. Μέχρι να εγκλιματιστεί ο Νάναλι ο Μπογκντάνοβιτς είναι μια κατηγορία μόνο του και επί της ουσίας είναι ο παίκτης χωρίς τον οποίο η Φενέρ είναι μια εντελώς διαφορετική ομάδα, κλέβοντας στο νήμα αυτό τον τίτλο από τον δικό μας, Κώστα Σλούκα.

Γαλατάσαραϊ: Σινάν Γκιουλέρ

Εύκολη επιλογή αν μη τι άλλο. Ο Τούρκος διεθνής γκαρντ αποτελεί την "πυρήνα" της ομάδας. Είναι 2ος σκόρερ (10.5 πόντους), 1ος σε ασίστ (5.7), 1ος σε κλεψίματα (1.3), 1ος σε χρόνο συμμετοχής (30 λεπτά) και 1ος σε ranking (11.2). Παράλληλα είναι αυτός που θα δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, αυτός που θα τρέξει τα περισσότερα pick-n-roll, αυτός που θα παίξει για την ομάδα και θα κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι όταν τραυματίστηκαν οι ξένοι γκαρντ (Σμιθ και Ντέτμοντ) ο Γκιουλέρ έγινε πέρα από φύση και θέση ο πλέι-μέικερ της ομάδας, αυτός που έφτιαχνε το παιχνίδι για τους συμπαίκτες του. Και τότε άρχισε η Γαλατά να ρολάρει και να γίνεται κανονική ομάδα.

Πέρα από τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά ο Γκιουλέρ είναι και μια φωνή εντοπιότητας σε μια ομάδα με πολλούς ξένους - μην ξεχνάμε ότι είναι εξίσου αναντικατάστατος και στην εθνική Τουρκίας, - και μια πηγή ισορροπίας, ένας παίκτης, δηλαδή, που παίζει για το σύνολο και όχι για τα νούμερα του.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα νούμερα του είναι τόσο βελτιωμένα από τη στιγμή που φέτος έχει βελτιώσει κατά πολύ και τα ποσοστά του στο τρίποντο. Πλέον έχει ευστοχήσει σε 18 τρίποντα, σχεδόν 1.5 το παιχνίδι δηλαδή.

Μακάμπι Τελ Αβίβ: Ντέβιν Σμιθ

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η φωνή της λογικής σε μια "τρελή ομάδα". Μοιάζει με τον Τσιφ στη "Φωλιά του Κούκου" με άλλα λόγια. Ο Σμιθ είναι περισσότερο οικονομικός από τους Ουίμς και Γκάουντλοκ, έχει περισσότερη ισορροπία στο παιχνίδι του και μεγαλύτερο πλουραλισμό. Παίζει στο "3" και στο "4" σε χαμηλά σχήματα, λειτουργεί ως στόχος στο post, σε φάσεις isolation ή pick-n-roll, ή απλά πολλές φορές ανοίγει το γήπεδο με την ικανότητα του στο σουτ (38% στο τρίποντο), φροντίζοντας παράλληλα να προσφέρει σε τομείς όπως το ριμπάουντ (6.2 - 1ος στην ομάδα) ή στις ασίστ (1.5), σκοράροντας 11.8 πόντους (2ος πίσω από τον Γκαόυντλοκ).

Ο Σμιθ είναι ο πρώτος σε χρόνο συμμετοχής στην Μακάμπι παρά τα 33 του χρόνια. Είναι εξάλλου από τις "παλιοσειρές" της ομάδας και αυτός που προσπαθεί να κάνει τους Ισραηλινούς να μοιάζουν περισσότερο με ευθεία γραμμή, παρά με καρδιογράφημα.

Ολυμπιακός: Γιώργος Πρίντεζης

Λίγες ομάδες είναι περισσότερο "ομάδα του τάδε" από ότι είναι ο Ολυμπιακός ομάδα του Βασίλη Σπανούλη. Ωστόσο, στη συγκεκριμένα κατηγορία που συζητάμε η πρωτοκαθεδρία δεν ανήκει στον βασικό δημιουργό (Σπανούλη), αλλά στον Γιώργο Πρίντεζη. Οι δυο τους εξάλλου είναι οι κατ' εξοχήν on-ball παίκτες της ομάδας, τα δύο επιθετικά σημεία αναφοράς, στα οποία μπορούν να προστεθούν (κυρίως σαν εκτελεστές και όχι σαν δημιουργοί) οι Λοτζέσκι και Γκριν.

Ο Σπανούλης αποτελεί τον καλύτερο στο είδος, αλλά ο Πρίντεζης είναι ο μοναδικός στο είδος. Όλα αυτά τα χρόνια είναι ο μοναδικός ψηλός που αποτελεί σημείο αναφοράς στο low-post, αυτός που δημιουργεί ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, προσφέροντας παράλληλα μια σίγουρη επιθετική λύση στην ομάδα του. Αυτό μεταφράζεται σε 12.2 πόντους (2ος), 4.4 ριμπάουντ (2ος), 2.8 κερδισμένα φάουλ (2ος) και 12.9 στο ranking (2ος).

Στην ίδια συζήτηση θα μπορούσε να μπει και το όνομα του Μπιρτς, αλλά αυτό έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την ανετοιμότητα του Πάτρικ Γιανγκ, έστω κι αν ο ρόλος του Καναδού σέντερ είναι πολύ σημαντικός για τον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Μπορούμε, ωστόσο, να κρίνουμε την σημασία της παρουσίας του από το γεγονός ότι χωρίς αυτόν στα τρία τελευταία παιχνίδια του ο Ολυμπιακός έχει ρίξει πολύ τις επιδόσεις του (2-1). Από τους 80.5 έχει πέσει στους 70.6 (10 ολόκληρους πόντους), ενώ παράλληλα έχει μειωθεί και η απόδοση του στο ranking: από το 90.4 στο 77!

Παναθηναϊκός: Νικ Καλάθης

Ίσως η πιο εύκολη και ευδιάκριτη επιλογή της λίστας. Ειδικά μετά τον τραυματισμό του Τζέιμς Γκιστ. Ο Καλάθης έχει περάσει την έννοια "τα κάνει όλα" σε άλλο επίπεδο. Μόνο τις... σκάλες δεν κάνει, φλερτάροντας στα περισσότερα παιχνίδια με τριπλ-νταμπλ. Συνολικά παίζει σχεδόν 31 λεπτά σκοράρει 14.2 πόντους, μαζεύει 5.1 ριμπάουντ, μοιράζει 6.8 ασίστ, κάνει 1.9 κλεψίματα, κερδίζει 2.9 φάουλ και συγκεντρώνει 19.1 στο ranking.

Ενδεικτικά παραδείγματα: με τη Φενέρ είχε 16 πόντους, 8 ριμπάουντ, 11 ασίστ και 5 κλεψίματα. Με την Εφές μέτρησε 10 πόντους, 6 ριμπάουντ, 12 ασίστ, ενώ με την Μπάμπεργκ η στατιστική του έγραψε 13 πόντοι, 11 ριμπάουντ, 9 ασίστ και το νικητήριο καλάθι. Συνολικά σε όλη τη διοργάνωση είναι 5ος σε ranking (19.1), 2ος σε ασίστ (6.8), 2ος σε κλεψίματα (1.9) και 3ος σε χρόνο συμμετοχής. Μόνο ο Ράις (32') και ο Λάνγκφορντ (34') παίζουν περισσότερο.

Πέρα από τα νούμερα ο Καλάθης τόσο καιρό που έλειπε ο Τζέιμς ήταν αυτός που μάρκαρε παράλληλα τον πιο επικίνδυνο περιφερειακό του αντιπάλου. Κουβαλούσε τη μπάλα και είχε επιφορτιστεί με το δημιουργικό κομμάτι, έχοντας δίπλα του παίκτες που δεν είναι οι τυπικοί ball-handlers (Φελντέιν, Ρίβερς, Νίκολς, Χαραλαμπόπουλος), αν εξαιρέσουμε τον Παππά που μια έπαιζε και μια δεν έπαιζε.

Ρεάλ Μαδρίτης: Σέρχιο Γιουλ

Το συμπέρασμα δεν βγήκε τώρα, αλλά ισχύει εδώ και χρόνια. Ο Γιουλ είναι ο καταλύτης και η πρώτη ύλη της Ρεάλ. Ταυτόχρονα. Είναι ο καλύτερος της αμυντικός, η σταθερότερη πηγή κινδύνου για τον αντίπαλο, ο παίκτης που βγάζει ενέργεια, ο παίκτης που ξεσηκώνει κόσμο και συμπαίκτες και παράλληλα ο ηγέτης. Όχι μόνο για αυτά που κάνει σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και σε εξωαγωνιστικό. Είναι η ψυχή των Μαδριλένων και αυτός που έχει μεταγγίσει το ταμπεραμέντο του στο σύνολο.

Ξεκινάμε από τα βασικά: είναι ακούραστος. Παίζει 29 λεπτά χωρίς να βγάλει λεπτό το πόδι του από το γκάζι. Σκοράρει 17.9 πόντους, μοιράζει 5.9 ασίστ, κερδίζει 3.9 φάουλ. Είναι πρώτος σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες στην ομάδα του και μες στους πρώτους στη διοργάνωση.

Έχει χάσει τέσσερα παιχνίδια και η ομάδα του έχει ρεκόρ 3-1 σ' αυτά. Η απουσία έγινε παραπάνω από αισθητή στο ματς με τη Νταρουσάφακα, όπου η Ρεάλ έχασε με κατεβασμένα τα χέρια. Σε όλα τα υπόλοιπα δεν έχει πέσει κάτω από τους 13 πόντους (ματς στο οποίο έχασε η ομάδα του εντός έδρας από τη Μπασκόνια) και δεν έχει παίξει κάτω από τα 27 λεπτά, με εξαίρεση τις άνετες νίκες με Μπαρτσελόνα και Μπάμπεργκ.

Ειδικά φέτος ο ρόλος του έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερος. Και αυτό γιατί έπεσε βαρύτερο φορτίο μετά την αποχώρηση του Σέρχιο Ροντρίγκεθ και την απόφαση να δοθεί χρόνος στον Ντόνσιτς. Επί της ουσίας τώρα ο Γιουλ είναι ο μοναδικός σταθερός on-ball περιφερειακός, ο μόνος που μπορεί να κάνει πράγματα να συμβούν όπως λένε οι Αμερικάνοι, πέρα από τον άστατο Ρούντι και τον άπειρο 17χρονο Σλοβένο συμπαίκτη του.

Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι αν ρωτούσες ποιον γκαρντ θα ήθελαν όλοι στην ομάδα τους, η απάντηση θα ήταν ακριβώς το όνομα "Σέρχιο Γιουλ". Σε οποιοδήποτε ρόλο.

Ούνιξ Καζάν: Κιθ Λάνγκφορντ

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν άστοχη. Ειδικά αν μιλάμε για έναν παίκτη που έχει τέτοια επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας του. Ο Λάνγκφορντ έχει διαρκώς τη μπάλα στα χέρια του, είναι η αρχή και το τέλος της Ούνιξ. Είναι ο πρώτος σκόρερ (24.1), ο πρώτος σε συμμετοχή (34 λεπτά), ο πρώτος σε κατοχές σε ολόκληρη τη διοργάνωση και ο πιο επικίνδυνος παίκτης με τη μπάλα στα χέρια στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ρωτήστε για παράδειγμα τη Φενέρ ή την Ζαλγκίρις, τις οποίες "σκότωσε" στο φινάλε.

Ο Κονλόμ είναι ο "υπαρχηγός", ο Παραχούτσκι ο παίκτης που τιμωρεί τις άμυνες με τις τοποθετήσεις του και ο Ουίλιαμς η αθλητικότητα της ομάδας, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να χρίσει "σημαντικότερο" κομμάτι του παζλ κάποιον άλλον πλην του Λάνγκφορντ. Αν και αυτό σηματοδοτεί και το ταβάνι των Ρώσων.

Ζαλγκίρις Κάουνας: Εντγκάρας Ουλανόβας

Μαζί με τη Μπάμπεργκ είναι οι πιο ισορροπημένες ομάδες. Βασίζονται με άλλα λόγια περισσότερο στο σύνολο και την ομαδική δουλειά και λιγότερα στο προσωπικό στοιχείο. Οπότε θα πρέπει να βρούμε αυτόν που θα έμοιαζε περισσότερο αναντικατάστατος. Για παράδειγμα στα γκαρντ υπάρχουν τρεις "κοντοί" που έχουν παρόμοιο ρόλο (Βέστερμαν, Πάνγκος και Λεκαβίτσιους), οι οποίοι αποτελούν το μοτέρ της ομάδας. Στην περιφέρεια υπάρχουν καλοί σουτέρ όπως ο σπεσιαλίστας Μιλάνκις, ο οποίος έρχεται από τον πάγκο και προσφέρει για 22 λεπτά το περιφερειακό του σουτ.

Μες στο καλάθι τη διαφορά κάνουν τα δύο 4άρια ο Μότουμ και ο Γιανκούνας, που εκμεταλλεύονται τη συνολική καλή λειτουργία για να γίνουν απειλητικοί. Ο Αυστραλός έχει 12.8 πόντους και 3.7 ριμπάουντ και η παλιοσειρά των Λιθουανών μετράει 13.1 πόντους και 6.3 ριμπάουντ. Ο ένας, όμως, θα μπορούσε να καλύψει το κενό του άλλου. Όπως συμβαίνει και στην περιφέρεια. Αντίθετα στην κατηγορία "έκαστος στο είδος του" ξεχωρίζει ο Εντγκάρας Ουλανόβας, ο 24χρονος φόργουορντ ύψους 1.98 με το αντιτουριστικό στυλ. Αυτό δεν τον εμποδίζει να σκοράρει 7.5 πόντους, να παίρνει 3.2 ριμπάουντ, να δίνει 1.4 ασίστ και να παίζει 24 λεπτά. Περισσότερο από όλους τους συμπαίκτες του, πλην του Λίο Βέστερμαν που αγωνίζεται όμως σε δύο θέσεις.

Ο Ουλανόβας είναι αθόρυβος, αλλά κάνει ζημιά. Δίνει βοήθειες σε άμυνα, επίθεση και ριμπάουντ, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο back-court και την front-line. Αποτελεί με άλλα λόγια ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Ζαλγκίρις του Σάρας.

Εσείς τι λέτε;

Εσείς τι έχετε να πείτε για όλα αυτά; Συμφωνείτε; Διαφωνείτε; Ψηφίστε και εσείς τους παίκτες που θεωρείται σημαντικότερους, αναντικατάστατους και πιο καταλυτικούς για τις 16 ομάδες, λαμβάνοντας υπόψη το σενάριο με ποιον δεν θα μπορούσαν να "ζήσουν";