Μια κόκκινη Φεράρι

Δεν πιστεύω στον όρο "η ομάδα που το θέλει περισσότερο". Όλες οι ομάδες θέλουν να κερδίσουν το ίδιο. Αντίθετα πιστεύω στον όρο "η ομάδα που θα κάνει τα περισσότερα για να κερδίσει". Τον εισήγαγε στο παγκόσμιο μπάσκετ ο Μπόμπι Νάιτ με τη διάσημη ατάκα του: "Το κλειδί δεν είναι η θέληση για τη νίκη. Όλη την έχουν αυτή. Το κλειδί είναι η θέληση να κάνεις ότι χρειάζεται για να πάρεις τη νίκη".

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, κέρδισε την Εφές επειδή ακριβώς ήταν διατεθειμένος να λερώσει τα χέρια του, να κάνει δηλαδή όλα όσα χρειάζονται για να πάρει τη νίκη. Να σπρώξει, να βουτήξει για μπάλες, να πάει πιο δυνατά στη μπάλα, να κάνει καλά φάουλ, να παλέψει. Μετράνε αυτά; Καμιά φορά μετρούν περισσότερο από την τακτική. Απόδειξη; Αγωνιστικά η Εφές ήταν για τρία δεκάλεπτα καλύτερη από τον Ολυμπιακό, χτύπησε τα μις-ματς μες στο καλάθι, είχε δημιουργία από το post (3 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο ο Κρστιτς), κυκλοφορούσε καλά τη μπάλα, τιμώρησε τα δυναμικά hedge-out του Ολυμπιακού, έκανε καλό rotation, είχε υψηλότερα ποσοστά, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να ξεφύγει στο σκορ.

Κι αυτό γιατί οι "ερυθρόλευκοι" πάλευαν περισσότερο, ανανέωσαν περισσότερες επιθέσεις και έβαζαν τα χέρια τους πρώτοι στις διεκδικούμενες μπάλες. Τυπικά γνωρίσαμε ενός "πληγωμένου θηρίου" που μπαίνει να παλέψει και ότι βγει.

Κι όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ήρθαν τα ηρωικά καλάθια (απαραίτητα για μια pick-n-roll ομάδα που αγωνίστηκε χωρίς τους δύο βασικούς δημιουργούς) και το 6/8 τρίποντα, το ντέρμπι έγινε... νίκη με 11 πόντους διαφορά.

Αν τώρα πρέπει να σταθούμε σε συγκεκριμένα σημεία όπως:

Η παρουσία του Κρστιτς. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην επίθεση της Εφές, αλλά και τον δούρειο ίππο του Ολυμπιακού. Οι περισσότερες φάσεις δημιουργήθηκαν λόγω της κακής άμυνας του Σέρβου σέντερ. Όπως για παράδειγμα τα τρίποντα του Παπαπέτρου και του Λαφαγιέτ στο δύσκολο σημείο. Και όταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς προσπάθησε να ανατρέχει το μειονέκτημα βάζοντας τον Λάσμε στο 37' το πλοίο είχε σαλπάρει.

Η τακτική του Ολυμπιακού άλλαξε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα και λόγω της εξέλιξης. Αρχικά είχε πρόβλημα απέναντι στις αλλαγές με τους Τούρκους να χτυπούν μες στο καλάθι (Σάριτς, Κρστιτς, Μπιέλιτσα), ενώ στη συνέχεια αντιμετώπισε προβλήματα όταν έκανε hedge-out καθώς ο Ερτέλ έβρισκε όλες τις πάσες και ο Περπέρογλου έβαζε το ένα σουτ μετά το άλλο. Στο τέλος, όμως, η αύξηση της έντασης στην άμυνα και η αυτοπεποίθηση που ήρθε από την επίθεση έκαναν τη διαφορά.

Και περισσότερο σε συγκεκριμένα πρόσωπα

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης που έπαιξε πιο αποφασιστικά και επιθετικά από ποτέ. Βρήκε μπόσικο τον Ντρέιπερ (έναν εξαιρετικό αμυντικό στη μπάλα που προτίμησε όμως να παίξει επιθετικά), τρύπησε την αντίπαλη άμυνα, μοίρασε ασίστ, τέλειωσε φάσεις και γενικότερα έκανε ένα πολύ μεστό παιχνίδι από αυτά που τον καθιέρωσαν στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρώτο δεκάλεπτο οι 15 από τους 17 πόντοι του Ολυμπιακού ήρθαν από τα χέρια του: είχε 5 πόντους και 4 ασίστ. Εντυπωσιακό αν μη τι άλλο. Από εκεί και πέρα δεν είναι τυχαίο ότι ήταν πρώτος σε χρόνο συμμετοχής, αποτελώντας τον πιο "σίγουρο" παίκτη της ομάδας σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Ο Όλιβερ Λαφαγιέτ πήρε περισσότερες μπάλες στα χέρια του. Για να εκτελέσει και να δημιουργήσει. Από το καλοκαίρι είχε αναφερθεί η ικανότητα του σε clutch καταστάσεις. Είναι ένας παίκτης με άλλα λόγια που παίζει στα δύσκολα. Τέλειωσε το ματς ως πρώτος σκόρερ και αυτό λέει πολλά.

Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι η απόδειξη της υπέρβασης που πρέπει να κάνουν οι παίκτες σε τέτοιες καταστάσεις, όταν δηλαδή η ομάδα τους παίζει με ελλείψεις και προβλήματα. Ο διεθνής φόργουορντ πέρα από τους 15 "αθόρυβους" πόντους του σε 29 λεπτά, έκανε ρεκόρ καριέρας στα ριμπάουντ (12). Δείγμα του πόσο ήθελαν οι "ερυθρόλευκοι" να πάνε στη μπάλα.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ανακηρύχθηκε το πρόσωπο του αγώνα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι 12 πόντοι του ήταν πολύτιμοι, από τη στιγμή μάλιστα που οι 10 σημειώθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο. Όλοι εκτός από ένα τρίποντο σημειώθηκαν μετά από ατομική ενέργεια, κάτι που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός. Αναφέρθηκε και παραπάνω η προσπάθεια του Ολυμπιακού να βρει τέτοιες λύσεις. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος προσπάθησε με μια λογική post-up των περιφερειακών (πχ του Μάντζαρη απέναντι στον Ντρέιπερ) να βρει δημιουργία με άλλο τρόπο πλην του pick-n-roll, ωστόσο χωρις τον Σπανούλη και τον Σλούκα οι Πειραιώτες χρειαζόντουσαν τέτοια καλάθια. Από τη στιγμή μάλιστα που ο Λοτζέσκι και ο Ντάρντεν είναι παίκτης εκτελεστές, που έδειξαν για ακόμη ένα παιχνίδι ότι δεν μπορούν να φτιάξουν μόνοι τους τα δικά τους σουτ.

Ο Παπαπέτρου από την άλλη κατάφερε να σκοράρει με 1on1 κίνηση, με catch-n-shoot τρίποντο, με δεξί pull-up και με πλάτη στο καλάθι απέναντι στον Περπέρογλου. Ένα πλήρες πακέτο από επιθετικές κινήσεις δηλαδή, που σφραγίζουν το πλούσιο ταλέντο του συγκεκριμένου παίκτη. Με όλους τους τρόπους δηλαδή εκτός από αιφνιδιασμό.

Θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση με μπόλικη δόση υπερβολής: ο συγκεκριμένος παίκτης έχει κάτι. Δεν είναι εύκολο για τον οποιονδήποτε στο τρίτο του παιχνίδι στην Ευρωλίγκα μετά από συνεχόμενα προβλήματα να κάνει τη διαφορά. Πραγματικά δεν είναι εύκολο. Ένας παίκτης που τα τελευταία δύο χρόνια έχει αντιμετωπίσει το ένα πρόβλημα μετά το άλλο, αλλά κατορθώνει να σταθεί όρθιος και να ξεχωρίσει. Ακόμη και σε ένα σημείο (όπως πέρσι που έπαιξε ρόλο στη σειρά με τη Ρεάλ) που τα ματς καίνε και δεν υπάρχει η δυνατότητα για πειραματισμούς και χρόνους εγκλιματισμού. Για αυτό επαναλαμβάνω: δεν είναι εύκολο αυτό που κάνει. Να έρθει από το πουθενά και να προσφέρει. Όταν μάλιστα είναι 20 ετών.

Προσοχή: δεν είναι ώρα για συγκρίσεις, με τον Παπανικολάου για παράδειγμα επειδή παίζουν στην ίδια θέση. Ή επειδή όταν ο ένας αποχώρησε για τη Μπαρτσελόνα, ο άλλος ήρθε στη θέση του, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να επιμένει για την απόκτηση του. Είναι διαφορετικοί παίκτες. Απλά το θέμα με τον Παπαπέτρου είναι ότι κάνει πράγματα που δεν έχουμε συνηθίζει. Είναι τέτοιο το ταλέντο του; Είναι τέτοια η αυτοπεποίθηση του; Είναι τέτοια τέλος πάντων η αύρα του; Η αόρατη δύναμη γύρω του; Θα το δείξει ο καιρός. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο 20χρονος, έχει κάτι.

Σωματικά (αν και ακόμη δεν είναι στο 100% από τα προβλήματα του) είναι ένας φόργουορντ που δεν έχει ταίρι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ένα κορμί που ανήκει στην κατηγορία "Φεράρι". Τέτοιες είναι οι προδιαγραφές του, οι οποίες όμως δεν εκπληρώνονται ούτε με ένα και μόνο παιχνίδι. Θα χρειαστεί να βάλει αρκετά ματς κάτω από το σορτσάκι του και το κυριότερο να μείνει μακριά από τραυματισμούς για να γίνει ο παίκτης που μπορεί να γίνει. Ποιος είναι αυτός; Ποια είναι τα όρια του; Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε, για τον απλούστατο λόγο ότι τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχουμε δει κάτι αντίστοιχο.

Κλείνει η παρένθεση και μαζί η κάνουλα του ενθουσιασμού.