Ο Παναθηναϊκός παραδόθηκε άνευ όρων στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στην Φενέρμπαχτσε. Έδειξε για ακόμη ένα παιχνίδι τη δυσκολία του να κερδίζει μακριά από το ΟΑΚΑ και το χειρότερο έχασε τη διαφορά του πρώτου γύρου -διόλου αμελητέα, ήταν 11 πόντοι- απέναντι σε μια ομάδα με τους ίδιους ακριβώς στόχους.

Σιγά σιγά μπαίνουμε σ' αυτή τη φάση της Euroleague , που οι ομάδες θα πρέπει να υπολογίζουν το τελικό τους πλασάρισμα βάσει των αποτελεσμάτων με τον κάθε διεκδικητή διαφορετικά. Αν θεωρήσουμε ότι η ΤΣΣΚΑ θα τερματίσει πρώτη στην κανονική περίοδο, η μάχη της 4άδας θα κριθεί για τους "πράσινους" απέναντι στη Ρεάλ, στον Ολυμπιακό, στη Μπασκόνια και στη Φενέρ. Και ήδη οι "πράσινοι" έχουν μειονέκτημα απέναντι στον Ολυμπιακό (δύο ήττες) και τη Φενέρ (εχασαν τη διαφορά) σε περίπτωση ισοβαθμίας. Μένει το ξεκαθάρισμα με τους Μαδριλένους στο ΟΑΚΑ (έχοντας ως σύμμαχο τη μικρή διαφορά του πρώτου ματς) και η αναμέτρηση στην επίσης δύσβατη - όπως και το ΟΑΚΑ- Βιτόρια.

Αυτό, βέβαια, είναι το καλό σενάριο. Αν, δηλαδή, η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ διατηρήσει το στιβαρό εντός έδρας πρόσωπο της και μαζέψει μερικά ακόμη "W" στο δρόμο. Διαφορετικά, το κακό σενάριο που περιλαμβάνει γκέλες και σταθερή εκτός έδρας αδυναμία, θα φέρει τον Παναθηναϊκό να παλεύει για την πρόκριση στην 8άδα με την σταθερή Νταρουσάφακα, τον ανεβασμένο Ερυθρό Αστέρα και ενδεχομένως την Εφές και την Μπαρτσελόνα. Προτρέχουμε, όμως. Είναι αρκετά νωρίς ακόμη. Εξάλλου θα έχουμε την ευκαιρία να βγάλουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα μετά τη διπλή αγωνιστική που ξημερώνει την ερχόμενη βδομάδα με τους Καταλανούς εντός έδρας και τους Σέρβους στο Βελιγράδι.

Ας μείνουμε επομένως στο τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη. Το να επικεντρωθούμε στην ψυχολογική - συναισθηματική κατάσταση των παικτών του Τσάβι Πασκουάλ μετά τη νίκη στο ΣΕΦ και την πρόκριση στον τελικό κυπέλλου θα ήταν - κατά την ταπεινή μου άποψη - λάθος. Γιατί έτσι θα είχαμε ξεχάσει τον βασικό κανόνα του αθλητισμού, ότι δηλαδή "παίζει και ο αντίπαλος". Ο βασικότερος λόγος για την ήττα του Παναθηναϊκού την Πέμπτη ήταν η εξαιρετική εμφάνιση της Φενέρμπαχτσε, που έκανε το καλύτερο της ως τώρα παιχνίδι στη διοργάνωση.

Οι Τούρκοι σκόραραν πάνω από 84 πόντους μόνο απέναντι στους ουραγούς (Μιλάνο, Γαλατάσαραϊ) και την αδύναμη αμυντικά Εφές. Τώρα, όμως, έκανε μια πολύ ουσιαστική εμφάνιση τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση. Κι όλα αυτά με τον Έκπε Ούντο εκτός μάχης. Ούτε "παρά", όμως, ούτε τίποτα. Το μεγάλο βιβλίο του μπάσκετ αναφέρει σ' αυτές τις περιπτώσεις ότι η απουσία βασικού παίκτη στο πρώτο τουλάχιστον παιχνίδι, δίνει ώθηση στην ομάδα: την συσπειρώνει και την αποσυμπιέζει. Έτσι έγινε και στην προκειμένη περίπτωση. Οι συμπαίκτες του Ούντο φρόντισαν να κάνουν υπέρβαση και να καλύψουν το κενό τους. Συν του ότι χωρίς τον δεύτερο πύργο της η Φενέρ, κατάφερε να λύσει το πρόβλημα spacing που την ταλαιπωρεί από την αρχή της χρονιάς.

Η καλύτερη φετινή Φενέρ

Χωρίς τον Ούντο, λοιπόν, η Φενέρ κατάφερε να βρει τις χαμένες της αποστάσεις και να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό στο pick-n-roll. Αυτό συνέβη στο πρώτο ημίχρονο κατά κύριο λόγο, όπου οι Τούρκοι σκόραραν 21 πόντους, από τους 44 που σημείωσαν συνολικά. Όταν οι "πράσινοι" βρήκαν τη λύση με το ψηλό περιφερειακό σχήμα και τις αλλαγές, ήταν αργά γιατί είχε χτιστεί διαφορά και αυτοπεποίθηση υπέρ των γηπεδούχων.

Για την Φενέρ ήταν πολύ μεγάλη η σχετική pick-n-roll επίδοση, σε έναν τομέα που υστερούσε ως τώρα, σκοράροντας 21 περίπου πόντους κατά μέσο όρο σε ολόκληρα παιχνίδια, τις προηγούμενες αγωνιστικές. Με "κανονικό" ή "κοντό" 4άρι (Άντιτς, Κάλινιτς) και δύο καλούς pick-n-roll παίκτες (Βέσελι, Ντουβεριόγλου) οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς βρήκαν τον τρόπο να χτυπήσουν την άμυνα του Παναθηναϊκού και να την βγάλουν εκτός ισορροπίας.

Μέσα σε όλα έπαιξε τεράστιο ρόλο η εκπληκτική εμφάνιση το 23χρονου Ντουβεριόγλου, που ξύπνησε εφιάλτες -και λόγω πόλης- στους "πράσινους". Οι παλαιότεροι θα θυμούνται την απροσδόκητη νύχτα καριέρας που είχε κάνει ένας άλλος νεαρός σέντερ της Ούλκερ (της ομάδας που μεταλλάχθηκε σε Φενέρμπαχτσε) στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Ο λόγος για τον Ζάζα Πατσούλια, που άγνωστος μεταξύ αγνώστων έβαλε τους ψηλούς του Παναθηναϊκού στα καλάθια. Όπως έγινε και τώρα με τον Ντουβεριόγλου, που έκανε θραύση στο pick-n-roll και στα επιθετικά ριμπάουντ. Ο Ιορδανός σέντερ σκόραρε 13 πόντους σ' αυτό το ματς, την ώρα που είχε 5 σε όλους τους προηγούμενους φετινούς.

Η απουσία του Ούντο δεν φάνηκε στο αμυντικό κομμάτι, ενώ αντίθετα βελτίωσε εντυπωσιακά τις αποστάσεις των Τούρκων. Μεγάλη υπόθεση για ομάδα του Ομπράντοβιτς, του προπονητή που αποθέωσε το "τέσσερις έξω - ένας μέσα" λανσάροντας το ως μόδα μετά το Μουντομπάσκετ του 1998 στην Αθήνα, όταν έβαλε δύο πόιντ-γκαρντ στην ίδια 5άδα (Τζόρτζεβιτς-Ομπράντοβιτς) και έναν stretch-4 (Τόπιτς) να παίζει μαζί με έναν "φουνταριστό" (τότε τον Ρέμπρατσα).

Το πόσο καλή ήταν η Φενέρ, βέβαια, δεν φαίνεται μόνο από τους pick-n-roll πόντους που σημείωσε. Φάνηκε από τα υψηλά ποσοστά της (55% στα δίποντα, το 43% στα τρίποντα), τη σύγκριση των 20 δικών της ασίστ, με τις μόλις 13 του Παναθηναϊκού, αλλά κυρίως τη μαχητικότητα. Αυτή έκρινε κατά κύριο λόγο τον αγώνα. Οι παίκτες του "Ζοτς" έκαναν βουτιές, έπαιρναν τις διεκδικούμενες μπάλες, κυριαρχούσαν στα ριμπάουντ (38-25) και έβγαζαν όλο εκείνο το πάθος που πολλές φορές είναι σημαντικότερο από οποιοδήποτε άλλο στατιστικό ή τακτικό στοιχείο.

Ο μη-δημιουργικός Παναθηναϊκός

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του φετινού Παναθηναϊκού είναι ο τομέας της δημιουργίας. Οι "πράσινοι" διαθέτουν έναν βασικό δημιουργό στα γκαρντ (Καλάθη), έναν δημιουργό στο post (Μπουρούση) και περιφερειακούς που μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους (Τζέιμς πρωτίστως, τον Ρίβερς δευτερευόντως και θεωρητικά τον Τζεντίλε). Επομένως, όταν ο Καλάθης είναι off, τα πράγματα γίνονται αυτόματα δύσκολα για τους "πράσινους". Πόσο μάλλον όταν βγαίνει και από την εξίσωση και ο Μπουρούσης. Ο Καλάθης έκανε τη χειρότερη του εμφάνιση με 2 μόλις πόντους, 1/8 σουτ και 4 ασίστ σε 21 λεπτά. Είχε -5 στο ranking, επίδοση που αποτελεί τη χειρότερη στην καριέρα του, ισοφαρίζοντας εκείνη της σεζόν 2009-2010 όταν είχε πρωτοέρθει στον Παναθηναϊκό. Όσο για τον Μπουρούση; Και αυτός έμεινε στα (πολύ) ρηχά, έχοντας 2 πόντους και 1 ασίστ, χωρίς μάλιστα να εκτελέσει σουτ δύο πόντων!

Με τους δύο βασικούς δημιουργούς του "εκτός" έμεινε η μοναδική απειλή που ακούει στο όνομα Μάικ Τζέιμς, ένας παίκτης που έχει τη δυνατότητα να φτιάχνει το δικό του σουτ. Να πάρουμε για παράδειγμα ένα από τα τελευταία "καλά" παιχνίδια του Παναθηναϊκού, αυτό στο ΣΕΦ για το κύπελλο. Τότε οι "πράσινοι" βρήκαν δημιουργία από δύο παίκτες, μόνο που στην περίπτωση του Καλάθη, οι δικές του πάσες βάζουν στο παιχνίδια και τους υπόλοιπους. Σε εκείνο, λοιπόν, το ματς ο Τσάβι Πασκουάλ προσπάθησε να αποφύγει την αποκλειστική on-ball λογική με παιχνίδια post-up (Μπουρούσης, Ρίβερς, Τζεντίλε) και screen μακριά από τη μπάλα. Από αυτά για παράδειγμα βρήκε πόντους ο Γκάμπριελ, κάτι που δεν έγινε τώρα.

Αυτή, όμως, φαίνεται ότι θα είναι η μοίρα του φετινού Παναθηναϊκού, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην περιφέρεια και την απουσία του Τζέιμς Γκιστ που άφησε ένα μεγάλο κενό στο ρόλο του pick-n-roll ψηλού. Τον τελευταίο προσπαθεί να τον καλύψει στα τελευταία ματς ο Κένι Γκάμπριελ, όπως είδαμε κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά και απέναντι στη Φενέρ. Οι 13 ασίστ ήταν η 4η χειρότερη φετινή του επίδοση. Η χειρότερη ήταν στο ματς του ΣΕΦ (9). Μετά οι 10 κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Ο απολογισμός: δύο ήττες. Οι "πράσινοι" είχαν επίσης λίγες ασίστ σε ματς που κέρδισαν όπως αυτό με τη Μπασκόνια (11), ή με τον Ερυθρό Αστέρα (12).

Από τη μεριά του ο Τσάβι Πασκουάλ προσπάθησε με διάφορους τρόπους να αλλάξει την ροή του αγώνα. Μέχρι να χάσει και το τελευταίο του όπλο, τον Κρις Σίνγκλετον που ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, αλλά εντέλει τραυματίστηκε και αποχώρησε, Οι αλλαγές δούλεψαν στην άμυνα, γιατί "πάγωσαν" το παιχνίδι της Φενέρμπαχτσε. Το σχήμα με τον Γκάμπριελ στο "5" (άλλαξε ρόλους με τον Σίνγκλετον), έφερε αποτέλεσμα, αλλά εντέλει αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η ζυγαριά της μαχητικότητας και της "ημέρας".