Αναλύοντας το τελευταίο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, τη νίκη του απέναντι στη Νταρουσάφακα, μπορούμε να δούμε πολλά κοινά με τα προηγούμενα, αλλά και αρκετές διαφορές. Παθογένειες, καλές συνήθειες, αλλά και προσπάθεια για βελτίωση, ή ακόμη και διαφορετική διαχείριση.

Μοτίβο: Ο Παναθηναϊκός για ακόμη ένα εντός έδρας παιχνίδι έκανε ένα καλό πρώτο ημίχρονο και "έπεσε" στο δεύτερο. Όπως είχε γίνει για παράδειγμα με τον Ερυθρό Αστέρα, με την Μακάμπι, αλλά και τώρα με την Νταρουσάφακα. Είχε εξαιρετική εικόνα, ισορροπία στο επιθετικό παιχνίδι (διαφορετικά χτυπήματα, διαφορετικές συνεργασίες, διαφορετικούς εκτελεστές, απειλή μέσα και έξω από το καλάθι) και πολύ καλό ρυθμό, αλλά και έναν καλό συντελεστή ασίστ-λαθών (10-5).

Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα του άλλαξε. Επέτρεψε στους Τούρκους να μπουν ξανά στο ματς, κυρίως με το πως αντέδρασε στην αρχή της τρίτης περιόδου και από εκεί έγινε ένα διαφορετικό παιχνίδι. Αυτό έχει εξήγηση. Αφενός διότι δεν έχει πολύ καλή ισορροπία σε ότι αφορά το "μπες-βγες" από τον πάγκο (ίσως να δυσκολεύει την κατάσταση το γεγονός ότι εχει πολλούς και διαφορετικούς παίκτες, πάνω στους οποίους πρέπει να αλλάζει και την εκάστοτε τακτική του) και αφετέρου διότι ακόμη δεν έχει βρει την χημεία του, με τις τόσες αλλαγές: Παππάς στο "ένα", Τζέιμς εκτός, Γκιστ εκτός, Γκάμπριελ εντός.

Διαφορά: Ο Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος είναι λογικό να ψάχνεται, είχε διαφορετική προσέγγιση σε ότι αφορά το rotation. Αν δούμε τα πρώτα του παιχνίδια είχε δείξει μια έντονη προτίμηση στον αμερικάνικο κορμό (Καλάθη, Φελντέιν, Ρίβερς, Νίκολς, Γκιστ, Σίνγκλετον). Τις τελευταίες 10 ημέρες έχει δείξει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους Έλληνες, στον Φώτση που πήρε πολλά από τα λεπτά του Γκιστ, στον Μπουρούση, αλλά και στον Παππά.

Ειδικά σ' αυτό το παιχνίδι ο Ισπανός τεχνικός άνοιξε ακόμη περισσότερο το rotation. Χρησιμοποίησε 10 παίκτες, εκ των οποίων στο πρώτο ημίχρονο όλοι είχασν παίξει πάνω από 5 λεπτά. Το ίδιο έγινε κρίνοντας από το χρόνο συμμετοχής στο τέλος του αγώνα. Ο παίκτης από τους 10 που είχε μείνει λιγότερο στο παρκέ, ήταν ο Φελντέιν (10 λεπτά).

Μοτίβο: Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ένα ακόμη κλειστό παιχνίδι. Ο Τσάβι Πασκουάλ, βέβαια, απάντησε σχετικά λέγοντας ότι τα περισσότερα παιχνίδια στη φετινή Euroleague είναι κλειστά και κρίνονται στο τέλος. Οπότε είναι λογικό. Αυτή πάντως είναι σίγουρα μια διαδικασία που κάνει καλό στον Παναθηναϊκό. Γιατί σφυραλατεί τον χαρακτήρα του ,παίζει ντέρμπι, παίζει "τελικούς" και θα προετοιμαστεί κατάλληλα για τα παιχνίδια που θα έχουν κανονικό χαρακτήρα νοκ-άουτ.

Από την άλλη, όμως, είναι μοτίβο και το ότι ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται να σκοράρει στο τέλος. Από τα κλειστά παιχνίδια που έχει δώσει τον τελευταίο καιρό έχει καταφέρει να σκοράρει και να κερδίσει τα τρία. Και τα τρία με επιθετικό ριμπάουντ: του Καλάθη με τη Μπάμπεργκ, του Γκιστ με την Μακάμπι (παράταση) και τώρα του Μπουρούση.

Ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο και κυρίως τον παίκτη που θα πάρει με σιγουριά την ένας-ένας φάση στο φινάλε. Τον λεγόμενο closer, όπως αναφέρθηκε και την περασμένη βδομάδα. Στα μάτια του Πασκουάλ σ' αυτή την ομάδα αυτό το ρόλο έχει ο Κέισι Ρίβερς, που είναι ένας clutch παίκτης. Πήρε την τελευταία (προτελευταία όπως αποδείχτηκε) προσπάθεια με τη Μπάμπεργκ, πήρε το σουτ μετά από τάιμ-άουτ στην Κωνσταντινούπολη κόντρα στην Εφές, πήρε και τώρα με την Νταρουσάφακα το μπάσιμο που κατέληξε σε follow του Μπουρούση.

Διαφορά: Αυτό που άλλαξε κατά κύριο λόγο στον Παναθηναϊκό, ειδικά στην προσέγγιση του στο τέλος ενός αγώνα που πήγαινε πόντο-πόντο, ήταν η επιλογή να πάει η μπάλα στον Μπουρούση. Ο διεθνής σέντερ βρισκόταν σε καλή κατάσταση και γενικότερα έπαιρνε περισσότερες μπάλες από ότι στα προηγούμενα παιχνίδια. Ίσως να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχε απέναντι του ψηλούς στα δικά του κυβικά (Σαβάς, Αλντεμίρ, Ερντέν), τους οποίος και ξεπάστρεψε φορτώνοντας με φάουλ.

Έκανε τελικά το καλύτερο του παιχνίδι φέτος με τον Παναθηναϊκό (18 πόντοι), έχοντας παράλληλα 13 φάουλ. Αποτέλεσε με άλλα λόγια σημείο αναφοράς στο επιθετικό παιχνίδι του "τριφυλλιού", που προσπαθεί να βελτιώσει την λειτουργία του κάθε φορά που ο ψηλός του πιάνει τη μπάλα κοντά στο καλάθι.

Διαφορά: Δύο νέα πρόσωπα. Μάικ Τζέιμς και Κένι Γκάμπριελ. Ο πρώτος έπαιξε 17 λεπτά και ο δεύτερος 13. Ευνόησε σ' αυτό και η εξέλιξη του αγώνα, καθώς στο πρώτο ημίχρονο υπήρχε μια διαφορά ασφαλείας και μια γενικότερα καλύτερη λειτουργία στον Παναθηναϊκό.

Ειδικά ο Τζέιμς φέρνει πολλά στο τραπέζι. Απελευθερώνει τον Καλάθη, τόσο σε χρόνο συμμετοχής (σταδιακά), όσο και σε ευθύνες. Δεν χρειάζεται δηλαδή να έχει συνεχώς τη μπάλα στα χέρια του, ή να μαρκάρει διαρκώς αυτός τον καλύτερο περιφερειακό του αντιπάλου.

Ο Τζέιμς προφανώς και φάνηκε χωρίς ρυθμό. Αυτός θα έρθει μέσα από τα παιχνίδια. Αλλά έδειξε ότι μπορεί να επιτεθεί στο καλάθι, μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του και τους άλλους, μπορεί να σπρώξει τη μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο, μπορεί να πιέσει τον αντίπαλο.

Τώρα το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός με τους ξένους του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Θα συνεχίσει με την υπάρχουσα 4άδα, ή θα δηλώσει κάποιον από τους Τζέιμς και Γκάμπριελ για να πάρουν χρόνο συμμετοχής και να προσαρμοστούν μια ώρα αρχίτερα;

Μοτίβο: Η άμυνα του Παναθηναϊκού στη front-line εκτέθηκε από τον Ουίλ Κλάιμπερν. Ο Αμερικανός φόργουορντ με την ικανότητα στο ένας-ένας δημιούργησε πολλά προβλήματα στους "πράσινους". Κέρδισε πολλές μάχες στο επιθετικό ριμπάουντ, σκόραρε με προσωπικές φάσεις, ευστόχησε σε σουτ από μέση απόσταση. Κι όλα αυτά παίζοντας 40 λεπτά, καθότι ήταν παροπλισμένοι οι Χαρανγκόντι και Μόρμαν.

Η απουσία του Γκιστ είναι εμφανής. Και θα είναι εμφανής ως το τέλος της χρονιάς. Εκτός αν καταφέρει ο Κρις Σίνγκλετον (που έκανε μάλιστα και ένα καθοριστικό κλέψιμο, δείχνοντας την αμυντική του ικανότητα) να την καλύψει για μεγάλο χρονικό διάστημα.