Ο Παναθηναϊκός αποχαιρετά τον Καλάθη και καλωσορίζει τον Έι Τζέι Σλότερ έναν "παγιδευμένο" σκόρερ,που αξίζει το ρίσκο, καθώς αποτελεί έναν από τους παίκτες που αρέσουν στον προπονητή του, Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Ο Ολυμπιακός από την άλλη πήρε τον Χάντερ, κράτησε τον Πέτγουεϊ και πλέον ψάχνει το τελευταίο κομμάτι του παζλ.

Παίκτης... Ιβάνοβιτς ο Σλότερ

Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να κάνει την δική του κίνηση ματ. Οι Γκρίζλις κράτησαν τελικά τον Νικ Καλάθη και έτσι οι "πράσινοι" έχασαν την ευκαιρία να προσθέσουν επαναφέρουν στο ρόστερ τους τον παίκτη που θα άλλαζε τα δεδομένα.

Ο Καλάθης θα ήταν ο δημιουργός που θα συμπλήρωνε/αναπλήρωνε τον Διαμαντίδη, θα ήταν ο βασικός αμυντικός πάνω στη μπάλα, θα ήταν ο Έλληνας που θα πλαισίωνε τον νεανικό κορμό, θα ήταν το ψηλό γκαρντ που θα έδινε λύσεις μπρος και πίσω. Μόνο που τελικά δεν θα έρθει, υποχρεώνοντας τον Παναθηναϊκό να αλλάξει ρότα.

Λίγες ώρες μετά το "ναυάγιο" (αρχικό ή οριστικό μένει να το δούμε) με τον διεθνή γκαρντ ήρθε η ανακοίνωση της συμφωνίας με τον Έι Τζέι Σλότερ , ενός παίκτη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "τυπική επιλογή Ιβάνοβιτς". Κι αυτό γιατί ο Μαυροβούνιος τεχνικός θέλει να έχει στην ομάδα του χειριστές της μπάλας που μπορούν να απειλήσουν μετά από ντρίμπλα.

Τα χαρακτηριστικά του

Και το τυπικό χαρακτηριστικό του Σλότερ είναι αυτό ακριβώς: η ικανότητα του στο pull-up σουτ, σε αυτό δηλαδή μετά από ντρίμπλα. Αυτό είναι και το πιο δυνατό στοιχείο στο παιχνίδι του, η εκτέλεση ειδικά από το αριστερό χέρι.

Ο Σλότερ (27, 1.91) είναι ένας μικρόσωμος γκαρντ, ουσιαστικά ένας scoring guard σε σώμα πλέι-μέικερ κι αυτή ήταν η ταμπέλα που τον ακολουθούσε σε όλη του την καριέρα. Αν και τα τελευταία του χρόνια έχει βελτιωθεί στον τομέα της δημιουργίας όπως μαρτυρούν και οι αριθμοί του. Από τις 2.3 ασίστ στην Μονς-Ανέ και στις 1.3 στη Μπιέλα, κατέληξε στο γαλλικό πρωτάθλημα να έχει 3.9 με τη Σολέ και 4.3 με τη Σαλόν.

Ο Παναθηναϊκός τον επέλεξε για την ικανότητα του να σκοράρει μετά από το πικ-εν-ρολ, στοιχείο που είναι απαραίτητο για τον παίκτη που θα πλαισιώνει τον Διαμαντίδη, ακριβώς γιατί θα πρέπει να του πάρει το φορτίο από την πλάτη. Πέρα από την ικανότητα του με τη μπάλα είναι και ένας παίκτης που σουτάρει καλά, οπότε μπορεί να παίξει στο πλάι στις περιπτώσεις που το ρόλο του δημιουργού αναλαμβάνουν άλλοι παίκτες όπως ο Διαμαντίδης ή ο Παππάς.

Η ταχύτητα και η έφεση στο ανοιχτό γήπεδο (στοιχεία που επικρατούν στο γαλλικό πρωτάθλημα, στο οποίο έκανε θραύση ο Σλότερ) είναι τα επιπλέον στοιχεία που έκαναν τον Παναθηναϊκό να τον αποκτήσει, καθώς είναι δεδομένη η επιθυμία του Ιβάνοβιτς να κινηθεί ως προς ένα τέτοιο πλαίσιο.

Το αρνητικό που γίνεται ρίσκο

Όσο για το αρνητικό της υπόθεσης; Το γεγονός ότι ο Αμερικανός γκαρντ όχι μόνο δεν έχει παίξει ποτέ στην Ευρωλίγκα, αλλά επί της ουσίας δεν έχει αγωνιστεί ποτέ σε ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό. Στο κολέγιο ήταν το Ουέστερν Κεντάκι, στην Ιταλία η Μπιέλα, στο Βέλγιο η Μονς-Ανέ, στη Γαλλία η Σολέ και η Σαλόν.

Στην καριέρα του δηλαδή έχει παίξει μόλις μια φορά σε ημιτελικούς εγχώριας διοργάνωσης, έχοντας παράλληλα θητεύσει σε λίγκες με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του ελληνικού πρωταθλήματος.

Υπάρχει, βέβαια και ο αντίλογος που θέλει την αγορά "στεγνή" από γκαρντ. Η ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα στράφηκε στο ΝΒΑ, η Φενέρ χρυσοπλήρωσε δύο Αμερικανούς (Χίκμαν, Γκούντελοκ) που έκαναν καλή σεζόν πέρσι και αρκετοί άλλοι παίκτες που έφτιαξαν όνομα πήγαν με πολλά χρήματα στο Eurocup (Ντιλέινι, Ράις). Οπότε κατά την ταπεινή μου άποψη ο Παναθηναϊκός καλώς παίρνει ένα τέτοιο ρίσκο (σε ότι αφορά την έλλειψη εμπειρίας), επιλέγοντας έναν παίκτη με προδιαγραφές που του ταιριάζουν και του λείπουν.

Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής για τη 12άδα υπολογίζει στους Διαμαντίδη, Παππά, Γιάνκοβιτς, Φώτσης, Γκιστ, Μαυροκεφαλίδη, Διαμαντάκο, Χαραλαμπόπουλο και στον Έι Τζέι Σλότερ, όπερ σημαίνει ότι έχουν μείνει ανοιχτές δύο θέσεις στην περιφέρεια και μια στους ψηλούς. Οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά περισσότερα όταν γίνουν κι οι επόμενες κινήσεις.

Οι κινήσεις του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός από τη δική του πλευρά κινήθηκε σε μια διαφορετική αλλαγή, κάνοντας 2-3 αλλαγές στο ρόστερ του και έχοντας "δεμένο" τον ελληνικό κορμό του (Σπανούλης, Μάντζαρης, Σλούκας, Παπαπέτρου, Πρίντεζη, Καββαδά) και τους Λοτζέσκι-Ντάνστον-Πέτγουεϊ.

Επί της ουσίας η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα αντικατέστησε τον Μάρντι Κόλινς με τον Όλιβερ Λαφαγιέτ ( διαβάστε εδώ τη σχετική ανάλυση ) και πρόσθεσε τον Οθέλο Χάντερ στη φροντ-λάιν, έναν ψηλό που έκανε πολύ καλούς τελικούς στο ιταλικό πρωτάθλημα και θεωρείται υψηλότερου επιπέδου από τους προκατόχους του, τον Σέντρικ Σίμονς και τον Γκιόργκι Σερμαντίνι.

Αγωνιστικά ο Χάντερ μοιάζει ιδιαίτερα στο προφίλ με αυτό του Σίμονς, με τη διαφορά ότι έχει κάνει πιο γεμάτες χρονιές, σε ομάδες που είχαν καλή πορεία όπως η περσινή Σιένα. Και αυτό είναι αρκετά σημαντικό για τους παίκτες του υψηλότερου επιπέδου, που κρίνονται επί της ουσίας για τον χαρακτήρα/προσωπικότητα τους και όχι αποκλειστικά με το ταλέντο τους.

Η επόμενη κίνηση που έκαναν οι "ερυθρόλευκοι" ήταν να ενεργοποιήσουν τις οψιόν που είχαν για τον Ματ Λοτζέσκι και τον Μπρεντ Πέτγουεϊ. Ο πρώτος κέρδισε επάξια τη θέση του με τις εμφανίσεις που έκανε όλη τη χρονιά, αλλά και στους τελικούς του πρωταθλήματος. Αν και η επιλογή του θεωρήθηκε από πολλούς ρίσκο, δικαίωσε απόλυτα τους Πειραιώτες, όπως φάνηκε -και με το παραπάνω- από την κίνηση της ΤΣΣΚΑ να τον αποκτήσει.

Ο Σίμονς ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία, παρότι το όνομα του παρέμεινε στο ρόστερ την Τρίτη. Ο Αμερικάνος σέντερ (που σύμφωνα με δημοσιεύματα θα χάσει το κοινοτικό του διαβατήριο) θα αποτελέσει ένα συμπλήρωμα για το ρόστερ του Ολυμπιακού, μόνο για τα παιχνίδια της Euroleague. Στα περισσότερα, δηλαδή, θα είναι εκτός 12άδας αφού ήδη υπολογίζονται έξι ξένοι (Λαφαγιέτ, Λοτζέσκι, Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Χάντερ και ο περιφερειακός που θα αποκτηθεί).

Καλώς έμεινε ο Πέτγουεϊ

Η περίπτωση του Πέτγουεϊ ήταν πιο μπερδεμένη, διότι μέχρι και την τελευταία στιγμή η παραμονή του βρισκόταν στον αέρα, κυρίως επειδή η χρονιά είχε για αυτόν αρκετά σκαμπανεβάσματα. Ο Πέτγουεϊ έκανε μερικά πολύ καλά παιχνίδια, αλλά και ορισμένα πολύ άσχημα. Όπως για παράδειγμα τα δύο τελευταία με τον Παναθηναϊκό που "χτύπησαν" άσχημα, διαγράφοντας ουσιαστικά την καταλυτική συμμετοχή που είχε στις δύο νίκες των "ερυθρολεύκων" στους τελικούς (2ο και 3ο ματς) ή την πολύ καλή σειρά που έκανε στα νοκ-άουτ παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδριτης, σουτάροντας 52% στο τρίποντο.

Ο Πέτγουεϊ είναι ένας παίκτης που προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν μεταφράζονται στο χαρτί της στατιστικής, όπως είναι η συνέπεια στις αμυντικές περιστροφές (πρώτο rotation και close-out), οι αλλοιώσεις/κοψίματα στη στεφάνη, η άμυνα πάνω στη μπάλα μετά από αλλαγές, η ενέργεια, η ταχύτητα στον αιφνιδιασμό.

Αυτό που μπορεί να του χρεωθεί, ειδικά σε ότι αφορά την εικόνα του στο ξεκίνημα της χρονιάς, ήταν ο συνδυασμό "καλής εμφάνισης - ποσοστών". Δηλαδή, αν ήταν εύστοχος στα σουτ, έπαιζε καλά και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς και αν ήταν άστοχος "εξαφανιζόταν". Κάτι που δικαιολογείται από το γεγονός ότι στην επίθεση είναι αποκλειστικά ένας παίκτης που εκτελεί, που σκοράρει δηλαδή είτε αν του βγάλει η ομάδα αμαρκάριστο σουτ, είτε αν τελειώσει μια φάση από επιθετικό ριμπάουντ ή από κόψιμο στο καλάθι. Εντελώς διαφορετική περίπτωση, δηλαδή από τον Πρίντεζη που έχει περισσότερες φάσεις 1on1 (στο low-post κυρίως) αλλά και την ικανότητα να παίζει με τη μπάλα στα χέρια.

Το επιθετικό στυλ του Πέτγουεϊ είναι κατά κάποιο τρόπο αντίστοιχο (σε μικρότερο βαθμό βέβαια) με αυτό του Αντώνη Φώτση. Είναι δηλαδή παίκτες που πρέπει να παίξει καλά κι η υπόλοιπη ομάδα για να φανούν επιθετικά.

Σε ότι αφορά το χαρακτηριστικό της αστάθειας, πάντως, αυτό άρχισε να ξεθωριάζει όσο κυλούσε η σεζόν, με αποκορύφωμα τις πολύ καλές εμφανίσεις του απέναντι στη Ρεάλ, σε μια σειρά όπου χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά, δεδομένης της αδυναμίας του Γιώργου Πρίντεζη να παίξει πάνω από 10-15 λεπτά σε κάθε παιχνίδι.

Κατά τη γνώμη μου (δηλώνω ένοχος στην κατηγορία ότι μου αρέσουν υπερβολικά οι παίκτες-ομάδας) ο βαθμός που πήρε ο Πέτγουεϊ την περασμένη σεζόν ήταν θετικός. Με τις εμφανίσεις του έδειξε πως είναι "καταλύτης" για την ομάδα και πως κατάφερε στην πρώτη του χρονιά να γεμίσει εμπειρίες και να κάνει ένα βήμα μπροστά, κάτι που δείχνει ότι την επόμενη χρονιά μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα.

Ο παίκτης που λείπει

Τέλος, το ρόστερ του Ολυμπιακού αναμένεται να ολοκληρωθεί με έναν ξένο που θα παίζει στην περιφέρεια. Ήδη έχουν γίνει προσεγγίσεις σε παίκτες με διαφορετικά στυλ ο καθένας (Ντιλέινι, Μίτσοφ, Μπράουν), κάτι που οφείλεται στη σύσταση της υπόλοιπης περιφέρειας, αλλά και στην πρόθεση της ομάδας να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Ιωάννη Παπαπέτρου.

Η παρουσία παικτών που παίζουν παραπάνω από μια θέσεις (Σλούκας, Λαφαγιέτ, Σπανούλης, Λοτζέσκι) δίνει αυτή τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό: να ψάχνει έναν παίκτη με διαφορετικό προφίλ, που θα ανταποκρίνεται σε ένα και μόνο κριτήριο: στο να είναι σπεσιαλίστας σε δύο πράγματα, να πρέπει δηλαδή να έχει έντονα δύο χαρακτηριστικά, είτε αυτό είναι το σουτ/άμυνα, είτε είναι η δημιουργία/εκτέλεση, είτε οτιδήποτε άλλο.

Ο Ολυμπιακός θα ψάχνει τόσο έναν αντι-Σπανούλη, όσο ψάχνει και έναν παίκτη που θα μπορεί πχ να παίξει με την ίδια άνεση και τις τρεις θέσεις, ή να είναι ένας παίκτης-ομάδας με ποιότητα. Ο προπονητής του Ολυμπιακού θα πρέπει ωστόσο να πάρει μια γενναία απόφαση για το που θα επενδύσει. Περισσότερα επί του θέματος όταν ανακοινωθεί το τελευταίο όνομα του ρόστερ.