O Γιάννης Καλαμπόκης είναι... urban legend

Ο Γιάννης Καλαμπόκης ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση και σύσσωμη η γενιά των παικτών που γεννήθηκαν τη δεκαετία του '70 αποχαιρέτησαν την Basket League. Ο τελευταίος των Μοϊκανών, ακολούθησε τους Χαραλαμπίδη και Αργυρόπουλο, παραδίδοντας τον τίτλο του βετεράνου σε άλλους.

Ο Γιάννης Καλαμπόκης αποτελεί πάντως μια ξεχωριστή περίπτωση. Για αυτό και η δική του αποχώρηση, μοιάζει λίγο πιο ξεχωριστή από τις άλλες. Δεν ήταν προϊόν των μικρών εθνικών ομάδων, αλλά ξεπήδησε από μια συνοικιακή ομάδα της Αθήνας. Δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά αντίθετα ανέβηκε -με σταθερό πάτημα- ένα ένα τα σκαλοπάτια. Από την ΕΣΚΑ στην Eθνική ομάδα. Από την Α2 στην Εuroleague.

Η διαδρομή που ακολουθούν οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες που καταλήγουν στο υψηλό επίπεδο είναι διαφορετική. Κάποιοι από αυτούς λάμπουν στα τμήματα υποδομής. Παίζουν σε μεγάλες ομάδες, ή σε περιφέρειες που όλα τα φώτα στρέφονται πάνω τους. Η Ομοσπονδία τους τσεκάρει από νωρίς, το ίδιο και τα ραντάρ των "μεγάλων". Ο συγκεκριμένος, όμως, είναι ένα παιδί της ΕΣΚΑ. Και για αυτό, για όλους όσους έχουν παίξει στις γειτονιές της Αθήνας Δευτέρες, Τετάρτες, Πέμπτες και Παρασκευές, ο Γιάννης Καλαμπόκης είναι ο ήρωας τους. Ο άνθρωπος που απέδειξε ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο του καθενός.

Αν δεν την είχαμε ζήσει, θα τη θεωρούσαμε ψέμα. Έναν από αυτούς τους αστικούς μύθους που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. "Είχα ένα φίλο, που είχε ένα φίλο που έπαιζε στο Τοπικό και τελικά ήταν τόσο καλός που έπαιξε τελικά στην Εθνική ομάδα". Οι λέξεις, όμως, στην περίπτωση του αποκτούν διαφορετική σημασία. Ο Γιάννης Καλαμπόκης είναι αστικός μύθος. Όχι μ' αυτή την έννοια. Με την κυριολεκτική: ο θρύλος της γειτονιάς.

Μάλιστα αποτέλεσε και πρεσβευτή όλου αυτού. Έγραφε τις σκέψεις του στο blog που φιλοξενήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ένωσης της Αθήνας. Μοιραζόταν εμπειρίες και απόψεις. Και όνειρα. "Παίζοντας στις αλάνες της γειτονιάς μου με τις ώρες όταν ήμουν μικρός, δεν φανταζόμουν ότι το χόμπι μου, το παιχνίδι μου, ο τρόπος που ξέφευγα από τα μαθήματα και τις λοιπές ασχολίες της εποχή θα ήταν αυτό το οποίο μου έχει χαρίσει τόσες μα τόσες όμορφες στιγμές. Στιγμές που στο πέρασμα των χρόνων καταφέρνουν να διαμορφώσουν το σώμα, το πνεύμα, τη νοοτροπία αλλά τελικά και τον χαρακτήρα ενός ατόμου" έγραφε.

Εκείνος για παράδειγμα ως τα 21 του έπαιζε στην Παλατιανή. Ως τα 25 του έπαιζε στην Α2 με το Φάληρο. Ως τα 31 του δεν είχε κληθεί ποτέ στην Εθνική ομάδα. Τα έκανε όλα, όμως. Ανέβασε το Φάληρο κατηγορία, ώστε κι αν δεν συγκέντρωσε ποτέ τα χρήματα για να παίξει στην Α1. Πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Έπαιξε στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, στον Πανιώνιο. Αγωνίστηκε στο εξωτερικό (Μπενετόν Τρεβίζο, Άλμπα Βερολίνου). Παράλληλα πέρασε από όλα τα "πόστα". Από συμπληρωματικός (Ολυμπιακός) έγινε βασικός (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο). Και μετά βασικότατος παίζοντας το ρόλο του μεγάλου πρωταγωνιστή σε ομάδες όπως ο Ίκαρος, το Ρέθυμνο και ο Κολοσσός. Όσο για πέρσι; Προοριζόταν για μια έμπειρη βοήθεια από τον πάγκο, αλλά κατέληξε να παίζει 19 λεπτά.

Βιογραφικό να το θαυμάζεις. Όχι μόνο λόγω της διαδρομής. Το δεύτερο πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι άλλο και πρέπει να το κοιτάξεις με προσοχή. ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πανιώνιος. Και στις τρεις αυτές ομάδες έπαιξε από δύο φορές. Στην Ένωση επέστρεψε πέρσι, 10 χρόνια μετά το πρώτο του πέρασμα. Στον ΠΑΟΚ έπαιξε το 2006-07 και εν συνεχεία το 2011-12. Στη Νέα Σμύρνη έζησε τη διετία 2007-09, αλλά και μετά το σύντομο πέρασμα του από το Τρεβίζο, όπου επί της ουσίας ενίσχυση την Μπενετόν για τα πλέι-οφ του ιταλικού πρωταθλήματος. Υπάρχει πάντα λόγος. Είτε μιλάμε για παίκτες που φεύγουν από ομάδες στη μέση της σεζόν, είτε μιλάμε για παίκτες που μένουν. Ή επιστρέφουν όπως έγινε στην περίπτωση του Γιάννη Καλαμπόκη.

Το 2009, ήταν για αυτόν η χρονιά τη δικαίωσης. Όχι μόνο γιατί έγινε... οικονομικός μετανάστης, αλλά γιατί κατάφερε να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο. Ρούκι στα 31 του χρόνια, πανηγυρίζοντας το χάλκινο μετάλλιο, το τελευταίο που κατέκτησε η Ελλάδα. Και μάλιστα από την πιο υποτιμημένη ομάδα της. Χωρίς τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά. Με τον Σχορτσιανίτη να βγαίνει από τη ναφθαλίνη και να ξαναγεννιέται. Με τον Πρίντεζη πριν καθιερωθεί στον Ολυμπιακό. Με τον Καϊμακόγλου πριν διακριθεί στην Ευρωλίγκα με το Μαρούσι. Με τους 20χρονους Καλάθη και Κουφό. Με τον Γλυνιαδάκη. Και τον Καλαμπόκη.

Θα δανειστώ (και θα παραφράσω) τα δικά του λόγια και πάλι από το blog του στην ΕΣΚΑ: "Κάποιοι μπορεί να σηκώσουν κύπελλα και να πανηγυρίσουν τίτλους και κάποιοι άλλοι να μην φτάσουν ποτέ σε αυτό το επίπεδο, όλοι όμως νιώθουν την ενέργεια, τη συγκίνηση, την ευχαρίστηση και τέλος το δικαίωμα να πουν ότι το μπάσκετ ”κύριοι” δεν είναι κανενός, αλλά όλων μας".

Έτσι φαίνεται. Έτσι θα γραφτεί στην υστεροφημία του. Ο Γιάννης Καλαμπόκης της Εθνικής, της Euroleague, των εφτά ομάδων στην Α1, είναι ένας από μας. Ένας από όλους. Για την ακρίβεια αυτός που έδειξε στους υπόλοιπους πως γίνεται.

Τον καλύτερο επίλογο, όμως, τον δίνει ένας συνάδελφος του (και συμπαίκτης του), ο Φάνης Κουμπούρας γράφοντας χθες: " Μακάρι όλα τα παιδιά που ξεκινάνε αυτό το άθλημα να μπορέσουν να γίνουν σαν τον Αντετοκουνμπο ή τον Διαμαντίδη. Για αυτα που δεν θα τα καταφέρουν (κυρίως λόγω σωματικών προσόντων) ελπίζω όλοι εμείς να μπορέσουμε να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι το πρότυπο του αθλητή και του ανθρώπου που πρέπει να προσπαθήσουν να γίνουν είναι αυτό του Γιάννη Καλαμπόκη! Όλοι με τέτοια πρότυπα πρέπει να μεγαλώνουμε (ακόμα και εγώ στα 32 μου!)".

Αν ο θρυλικός σχολιαστής του αγγλικού ποδοσφαίρου, Άντι Γκρέι, ζούσε στην Ελλάδα θα έλεγε: " Take a bow, Son". Θα ζητούσε από τον Καλαμπόκη πριν φύγει προς το ηλιοβασίλεμα να κάνει μια υπόκλιση. Την κέρδισε μόνος του.