Στο ποδόσφαιρο λένε ότι η ομάδα ξεκινάει από το τέρμα. Στο μπάσκετ ξεκινάει από τον προπονητή. Αυτός επιλέγει τους παίκτες, αυτός βάζει τους κανόνες, αυτός ορίζει την τακτική, αυτός παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις τη δύσκολη στιγμή. (Αυτός παίρνει πάνω του όλο το φταίξιμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Οπότε η αναζήτηση του κατάλληλου προσώπου είναι μια δουλειά δύσκολη και άκρως σημαντική. Δεν είναι παίξε-γέλασε. Και το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι μόνο ότι πρέπει να βρει κάποιον να καλύψει το δυσθεόρατο κενό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά και ότι πρέπει να ανατρέξει σε μια διαδικασία την οποία αγνοούσε τα τελευταία 13 χρόνια.

Με τον "Ζοτς" είχε δέσει το γάιδαρο του και η "προπονητολογία" κρατούσε περίπου 5 λεπτά, όσο χρειαζόταν ο Σέρβος προπονητής για να δώσει τα χέρια με τον Θανάση και τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Τώρα, όμως, η ιστορία είναι διαφορετική. Οι "πράσινοι" καλούνται αν βρουν για πρώτη φορά μετά το 1999 προπονητή. Και όχι απλά έναν προπονητή, αλλά τον διάδοχο του Ομπράντοβιτς.

Για αυτό και αρκετές ημέρες μετά το οριστικό "διαζύγιο" το τοπίο είναι τόσο θολό, γιατί ακριβώς ο βαθμός δυσκολίας είναι πολύ μεγάλος και αυξάνεται ραγδαία αν σκεφτεί κανείς ότι α) η ένδοξη ομάδα του Παναθηναϊκού βρίσκεται σε εποχή λιτότητας β) για κακή της τύχη έχει έδρα την Ελλάδα. Τι σημαίνει το τελευταίο; Ότι απλούστατα αναζητείται ένας άνθρωπος να έρθει (ή να μείνει) στη χώρα μας, την ώρα που οποιοσδήποτε μπορεί, φεύγει. Εγκαταλείπει, δηλαδή, το καράβι. Τόσο απλά.

Έχω την αίσθηση ότι στο μυαλό της διοίκησης του Παναθηναϊκού αυτό που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι το επικοινωνιακό κομμάτι. Το πως θα "γκελάρει" η επιλογή στον πιστό, καλομαθημένο και άρα απαιτητικό κόσμο του "τριφυλλιού". Σε αυτές τις περιπτώσεις η καλύτερη δυνατή λύση μετά από ένα τόσο ηχηρό αντίο, είναι ο συνδυασμός της επόμενης ημέρας με μια νέα αρχή. Κι από τη στιγμή που ο ένας τέτοιος υποψήφιος, ο Δημήτρης Ιτούδης δεν ήταν ο διάδοχος, τότε το ερώτημα είναι μονολεκτικό: "ποιος";

Αν θέλει είναι ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού

Έλληνες προπονητές υπάρχουν. Αλλά ενδεχομένως θα έχουν την τύχη του λιονταριού στην αρένα αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ξένοι πρώτης γραμμής δεν υπάρχουν. Είτε είναι ακριβοί, είτε είναι "κλεισμένοι". Οπότε μένουν 1-2 καλές ευκαιρίες (Μαχμουτί, Φλέμινγκ), οι οποίοι όμως θα έχουν ένα μεγάλο κόκκινο στόχο στο μέτωπο τους από τη στιγμή που θα κατέβουν τη σκάλα του αεροπλάνου.

Οπότε κάπως έτσι έρχεται και... κολλάει ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Για να είμαι ειλικρινής όταν το άκουσα πρώτη φορά την προηγούμενη βδομάδα δεν το πίστεψα. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί η υποψηφιότητα του "Σάρας" συνοδεύτηκε από το "όπως έπαιξε πέρσι, δεν θα σκεφτεί να σταματήσει".

Ο ίδιος έλεγε πέρσι στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού ότι έχει άλλα δύο καλά χρόνια στο τοπ επίπεδο μέσα του. Οπότε γιατί να μπει στη πιο δύσκολη διαδικασία που αφορά τη ζωή ενός αθλητή, να "σκοτώσει τον παίκτη μέσα του", όταν νιώθει ότι το έχει ακόμα; Για να αρπάξει μια ευκαιρία που άλλοι ονειρεύονται μια ζωή, θα πει κάποιος. ΟΚ, αλλά όπως λένε όσοι τον έχουν ζήσει, ο Λιθουανός δεν είναι 100% σίγουρος ότι η επόμενη καριέρα του θα είναι αυτή του προπονητή. Έχει την κλίση, έχει την αντίληψη, αλλά η προπονητική θέλει κι άλλα, στοιχεία που συνήθως δεν έχουν οι σταρ, για αυτό και σπάνια βλέπουμε καλούς παίκτες να γίνονται καλοί προπονητές.

Τις τελευταίες ώρες, ωστόσο, το σενάριο έχει φουντώσει, ειδικά μετά τη μη συμμετοχή του στα φιλικά παιχνίδια της Λιθουανίας. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού ασκεί ασφυκτικό πρέσινγκ στον Γιασικεβίτσιους να πει το "ναι" κι όπως λέγεται αν αυτός απαντήσει θετικά, τότε το θέμα προπονητή τελειώνει. Όσο απλό κι αν ακούγεται αυτό. Ο "Σάρας" αν το θέλει, μπορεί να γίνει ο νέος head coach του Παναθηναϊκού. Όχι αν θέλει τον Παναθηναϊκό. Αν θέλει να γίνει προπονητής.

Η "ασφαλέστερη" επιλογή για τον κόσμο

Για τους "πράσινους" η επιλογή φαντάζει η καλύτερη δυνατή, σε ότι αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι, που φαντάζομαι ότι είναι και το πιο σημαντικό στο μυαλό της διοίκησης. Με άλλα λόγια ο Παναθηναϊκός σίγουρα μπορεί να βρει καλύτερο προπονητή από τον "Σάρας" (λογικό αφού δεν... είναι προπονητής, ακόμη κι αν έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε κορυφαίο), αλλά δύσκολα θα βρει καλύτερο αντι-Ομπράντοβιτς. Κι αυτό γιατί ο Γιασικεβίτσιους

• Είναι πολύ αγαπητός στις τάξεις των φιλάθλων, με τη δημοτικότητα του να αγγίζει αυτή του Διαμαντίδη!
• Έχει σίγουρα προπονητική αντίληψη. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που παίζει. Είναι προπονητής μες στο γήπεδο και καμιά φορά έξω από αυτό, περνώντας την περισσότερη ώρα του αγώνα όρθιος δίνοντας οδηγίες/συμβουλές στους συμπαίκτες του.
• Είναι άφθαρτος και το δικό του πρώτη ημέρα ως προπονητής, θα συνοδευτεί με την πρώτη της μετά-Ομπράντοβιτς-εποχής. Και τον πρώτο τουλάχιστον καιρό θα υπάρχει η ανοχή ότι ο "είναι ένας νέος προπονητής και θα κάνει κάποια λάθη".
• Υπάρχει το περίφημο παράδειγμα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος έγινε ξαφνικά προπονητής και μάλιστα πρώτος, χωρίς να είχε περάσει ούτε μια ημέρα στη ζωή του ως ασίσταντ κόουτς. Και όλοι ξέρουμε τι αποτελέσματα είχε αυτό το πείραμα. Η διαφορά, βέβαια, εδώ είναι ότι ο "Ζοτς" παράλληλα με την αγωνιστική του ιδιότητα προπονούσε τις μικρές ομάδες της Παρτίζαν και το κυριότερο ήξερε πάντα μέσα του ότι η θέση του είναι στην άκρη του πάγκου.

Ας μην προτρέχουμε, όμως. Δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του... καψίματος, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με την περίπτωση του Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος βιάστηκε τότε να γίνει προπονητής σε μια νύχτα και έχασε τελικά το δρόμο του προς την άκρη του πάγκου.

Αν και το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να γίνει κατανοητή η μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν που μπορεί να γίνει καλός προπονητής και σε αυτόν που είναι προπονητής. Από τη στιγμή -που όπως προκύπτει- ο Παναθηναϊκός θέλει να επενδύσει στον "Σάρας", τότε θα πρέπει να τον στηρίξει βάζοντας δίπλα του έναν έμπειρο head-coach, όπως έκανε η Σιένα με τον Πιανιτζάνι (τον Λούκα Μπάνκι δηλαδή), ή όπως γίνεται συνήθως στις εθνικές ομάδες, εκεί δηλαδή που ο άμεσος συνεργάτης έχει μεγάλη εμπειρία από το πόστο του πρώτου προπονητή. Χρειάζεται, επομένως, ένας προπονητής να... προπονεί τον Γιασικεβίτσιους στο νέο του ρόλο. Κάτι που έκανε ο Τεξ Ουίντερ στους Μπουλς του Φιλ Τζάκσον, όντας ο "the coach of the coaches".

Όλοι καταλαβαίνουν την τακτική, λίγοι όμως ξέρουν ότι πίσω από αυτή υπάρχει η μεθοδολογία κι οι λεπτοί χειρισμοί στη διαχείριση προσωπικοτήτων, ρόλων και καταστάσεων. Γιατί -και να είστε σίγουροι- σε έναν προπονητή δεν έχει σημασία το πόσο μπάσκετ γνωρίζει, αλλά το πόσο μπάσκετ μπορεί να μεταδώσει στους παίκτες του.

Είναι, λοιπόν, διατεθειμένος ο έμπειρος παίκτης Γιασικεβίτσιους να γίνει πρωτάρης και να μπει για πρώτη φορά στη διαδικασία να σκέφτεται για 15-20 άτομα κι όχι απλά για τον εαυτό του; Αν η απάντηση είναι "ναι", τότε σίγουρα το όλο θέμα θα έχει πολύ ενδιαφέρον...