Οι Άγγλοι την πρώτη ημέρα που ξεκινά το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι χαρούμενοι. Έτσι μου έμαθε ο Θέμης Καίσαρης. Ο ήλιος λάμπει και όλες οι ομάδες της χώρας είχαν τις ίδιες πιθανότητες να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Ο ήλιος λάμπει και στην Ελλάδα σήμερα. Και όλοι οι λάτρεις του μπάσκετ είναι χαρούμενοι. Ανεξάρτητα των πιθανοτήτων (μικρών ή μεγάλων) που έχει η χώρα μας για να κατακτήσει τον τίτλο. Αρχίζει το Μουντομπάσκετ.

Δεν είναι θέμα βλέψεων και ορέξεων για μετάλλια και διακρίσεις. Είναι θέμα μπάσκετ. Καλοί οι Ολυμπιακοί, αλλά η λάμψη τους χάνεται γύρω από τους ίδιους τους Αγώνες. Το Μουντομπάσκετ, αν και λιγότερο ανταγωνισμό σε σχέση με το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, παραμένει η γιορτή του αθλήματος. Με τους NBAer, με τις παλιές καραβάνες, τις δόξες, την Αργεντινή, τους Ασιάτες που σουτάρουν πιο γρήγορα από τη σκιά τους, τους Αφρικανούς που πάνε πέντε-πέντε στο επιθετικό ριμπάουντ, τους Νεοζηλανδούς και το "Ka Mate" τους. Με τις αναμνήσεις από σπουδαίες διοργανώσεις, από το Τορόντο και την τάπα του Φασούλα στον Αλόνζο Μούρνινγκ, από την Ελλάδα και τη μεγαλύτερη ευκαιρία απέναντι στους Σέρβους, για την κατοστάρα στην Αμερική. Και η δίψα για νέα κεφάλαια, για νέες περιπέτειες.

Η αρχή θα γίνει απέναντι στη Σενεγάλη. Έτσι θα ξεκινήσει η εποχή Κατσικάρη. Η Ελλάδα ταξίδεψε στην Ισπανία με απουσίες (Σπανούλης, Περπέρογλου, Κουφός), αλλά έχοντας κατορθώσει να βελτιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Και το σημαντικότερο; Μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα, η οποία βασίζεται στο ομαδικό παιχνίδι, στο καλό διάβασμα και στη διάθεση για την έξτρα πάσα. Συνήθειες που φαίνονται απλές, αλλά είναι σημαντικές. Η απουσία τους κάνει τις ομάδες με ταλέντο και δυνατότητες, να αποτυγχάνουν και να χαρακτηρίζονται under-achieving.

Η τελική 12άδα που ανακοινώθηκε πριν μερικές ημέρες δεν είχε εκπλήξεις. Ο Κατσικάρης είχε φωτογραφήσει τους 12 και επί της ουσίας η μοναδική αλλαγή ήταν αναγκαστική: ο Γλυνιαδάκης αντί του Κουφού. Λογική επιλογή ενός παίκτη που διακρινόταν για δύο χαρακτηριστικά: α) ότι παίζει με την ίδια ένταση είτε χρειάζεται να παίξει μια άμυνα, είτε ένα ημίχρονο και β) ότι δεν κάνει ποτέ τσιγκουνιές σε σκριν, μπλοκ-άουτ και αγκωνιές.

Το οποίο συνοψίζεται κάπως έτσι

Έχουν αναλυθεί τα περισσότερα αγωνιστικά θέματα που αφορούν την Εθνική, όπως η έλλειψη αθλητικότητας , ο σημαντικός ρόλος του Καλάθη στο "1" και οι άξονες της φιλοσοφίας του Φώτη Κατσικάρη και θα είχε περισσότερο νόημα την παρούσα φάση να "ζυγίσουμε" τον όμιλο, αλλά και την εικόνα των διεκδικητών.

Η πρόκριση στους "16" μοιάζει με εύκολη υπόθεση και επί της ουσίας το σημαντικό θα είναι το πλασάρισμα κι η δυναμικότητα του αντιπάλου στο πρώτο νοκ-άουτ. Και σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι πολύ σημαντική η προοδευτικά αυξανόμενη δυσκολία των αγώνων στο τουρνουά: πρώτα Σενεγάλη-Φιλιππίνες, μετά το Πουέρτο Ρίκο και εν συνεχεία τα δύο ντέρμπι με Κροατία και Αργεντινή.

Η Κροατία είναι η ομάδα που ξεχωρίζει, αποτελώντας μια από τις πιο ισορροπημένες και τις πιο γεμάτες ομάδες της διοργάνωσης. Ο τέλειος συνδυασμός του "σήμερα" και του "αύριο". Βετεράνοι με προσωπικότητα (Λαφαγιέτ, Ούκιτς, Ζόριτς, Σιμόν), παίκτες σε πολύ καλή ηλικία (Μπογκντάνοβιτς, Τόμιτς) και αστέρες του αύριο όπως ο Σάριτς και ο Χεζόνια. Προσωπικά θα την έβαζα στο γκρουπ των ομάδων που είναι ικανές να κάνουν την έκπληξη ακόμη και για μετάλλιο, μαζί με τη Βραζιλία (παρότι δεν τα πήγε τόσο καλά στα φιλικά), όσο και τη Γαλλία παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ακόμη κι έτσι οι "τρικολόρ" έχουν πολύ ταλέντο, προσόντα, αλλά και σε σχέση με τα προηγούμενα τουρνουά την αυτοπεποίθηση που τους χαρίζει ένα μετάλλιο.

Όσο για την Ισπανία; Ο παράγοντας έδρα και ο γενικότερος άνεμος αισιοδοξίας που αποπνέει η τελευταία παρουσία της χρυσής φουρνιάς του '80 (Ναβάρο, Καλντερόν, Ρέγες, Γκασόλ) έχουν οδηγήσει αρκετούς στο να τη θεωρούν το μεγάλο φαβορί, μπροστά και από τους Αμερικανούς. Νομίζω, όμως, ότι δεν είναι έτσι. Αφενός γιατί δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τις ΗΠΑ κι αφετέρου διότι παραδοσιακά οι Ισπανοί δεν αντιδρούν καλά στην πίεση. Να θυμηθούμε και τον χαμένο τελικό απέναντι στη Ρωσία το 2007.

Κακά τα ψέμματα οι Αμερικάνοι είναι ξανά το απόλυτο φαβορί. Ότι χάνουν από τους σταρ που απουσιάζουν, το βρίσκουν από τις επιλογές του Μάικ Σιζέφσκι, την αμυντική τους φιλοσοφία και τους ξεκάθαρους ρόλους.

Επιστρέφοντας στο νόημα του προλόγου, όμως, το σημαντικό είναι ότι σήμερα αρχίζει το Μουντομπάσκετ. Και όλα μπορούν να συμβούν.