Ο καλύτερος μικρός; Καλύτερος ναι. Μικρός όχι!

Ο Κώστας Παπανικολάου αναδείχτηκε ο "Rising Star" της διοργάνωσης . Τραγική ειρωνεία... Θεωρείται ο καλύτερος "μικρός" της Euroleague. Τη χρονιά που ουσιαστικά έγινε "μεγάλος".

Το αστέρι του άρχισε να ανατέλλει από πέρσι τον Μάρτιο στη σειρά των πλέι-οφ με τη Σιένα. Ακολούθησε το εκπληκτικό τρίμηνο του φάιναλ-φορ και των ελληνικών πλέι-οφ και αρκετά καλές εμφανίσεις με την Εθνική ομάδα. Φέτος, όμως, η ιστορία ήταν τελείως διαφορετική. Ο αριστερόχειρας φόργουορντ του Ολυμπιακού είχε αρκετά να διαχειριστεί. Και μετά το πρώτο "αναγνωριστικό" διάστημα έδειξε ότι τα καταφέρνει. Σε σημείο που το "Rising Star" να τον αδικεί. Όχι επειδή δεν είναι καλός. Αλλά επειδή δεν είναι "μικρός".

Ας δούμε αναλυτικά πόσο έχει "μεγαλώσει" ο 22χρονος άσος των "ερυθρόλευκων"...

• Φέτος ο Παπανικολάου ήταν το βασικό "3άρι" του Ολυμπιακού. Και πέρσι ήταν, αλλά μην ξεχνάμε ότι είχε πίσω του τον Κέσελι. Για αυτό και ξεκινώντας από τα 17 λεπτά στην κανονική περίοδο, έφτασε με τον καιρό να αφήνει τον Σέρβο στην... άκρη του πάγκου. Αυτή τη σεζόν η ιστορία ήταν διαφορετική: ξεκίνησε με 22 λεπτά στην κανονική διάρκεια, συνέχισε με 25 λεπτά στο Top-16 και κατέληξε στα 27 λεπτά στους "8". Χαρακτηριστικά παραδείγματα; Τα 38 λεπτά στη Σιένα, τα 32 με την Κίμκι στο περίφημο ματς με τα 6/6 και μίνιμουμ 24:28 στη σειρά με την Εφές και μάλιστα στο 2ο που ήταν και το "εύκολο".

• Φέτος ο Παπανικολάου είχε μεγάλο συναγωνισμό στη θέση του "3". Έπαιζε μαζί με τον Στράτο Περπέρογλου έναν βετεράνο φόργουορντ, που ήρθε από τον "αιώνιο" αντίπαλο. Και μετά το αρχικό "μουδιασμένο" ξεκίνημα, το διάστημα δηλαδή που όλοι έψαχναν το ρόλο τους, οι δυο τους συνέθεσαν ένα καλό συμπληρωματικό δίδυμο, έχοντας εξαλείψει από την αρχή κάθε είδος "ανταγωνισμού". Ποιος ξεχνάει το "για σένα" που είχε πει ο Παπανικολάου στον Περπέρογλου μετά από ένα κρίσιμο τρίποντο που πέτυχε στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό; Η ουσία, όμως, είναι δύσκολο για έναν νεαρό παίκτη να καταφέρει να κερδίσει με συνέπεια τη θέση του μπροστά από έναν παίκτη που έχει μεγάλη εμπειρία από φάιναλ-φορ και ματς με την Εθνική ομάδα. Κι όμως ο "Παπ" το κατάφερε.

• Φέτος ο Παπανικολάου δεν αιφνιδίασε τους αντιπάλους. Όπως έκανε πέρσι στον Σιμόνε Πιανιτζάνι, στον Πιτ Μάικλ και στον Αντρέι Κιριλένκο. Αυτή τη σεζόν όλοι τον περίμεναν. Και ακολουθώντας το διαχρονικό κλισέ του "είναι δυσκολότερο να μείνεις στην κορυφή, παρά να φτάσεις σε αυτή", η διάρκεια και η συνέπεια είναι σημαντικότερες αρετές από τις εξάρσεις, όσο θεαματικές κι αν είναι αυτές.

• Φέτος ο Παπανικολάου έχει 9.0 πόντους, με 52.7% στα τρίποντα, 73% στις βολές, 4.5 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ 0.9 κλεψίματα και 0.9 κοψίματα στο σύνολο στην Ευρωλίγκα. Και 12.2 στο σύστημα αξιολόγησης index. Έχει εκτοξεύσει, δηλαδή, όλους τους μέσους όρους του, εκτός από τα κλεψίματα (1.0 πέρσι) και το ποσοστό στα σουτ δύο πόντων.

• Φέτος ο Παπανικολάου απέκτησε μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα του. Δεν ήταν ο παίκτης που απλά περίμενε στη γωνία να σουτάρει τρίποντο, τους συμπαίκτες του να σουτάρουν για να πάει στο επιθετικό ριμπάουντ, ή μια καλή άμυνα για να ψάξει ένα εύκολο καλάθι στο transition. Συνέχισε να εκτελεί με αξιοπιστία από το τρίποντο (πιο εύστοχος παίκτης της διοργάνωσης!) και να πηγαίνει στα ριμπάουντ, αλλά παράλληλα έπαιξε με περισσότερη αποφασιστικότητα έχοντας τη μπάλα στα χέρια του.

Αυτό φαίνεται αφενός από τη συνέπεια που έχει στην επίθεση εναντίον close-out (όταν η άμυνα κινείται προς το μέρος του) ειδικά στο αριστερό του χέρι και αφετέρου από τα αυξημένα νούμερα σε ασίστ και κερδισμένα φάουλ. Πέρσι είχε 22 τελικές πάσες όλη τη χρονιά. Φέτος έχει ήδη 42. Πέρσι κέρδισε 34 φάουλ. Φέτος έχει ήδη χρεώσει 56 στους αντιπάλους του. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι 2.8 ασίστ που μέτρησε στη σειρά των πλέι-οφ με την Εφές. Δείγμα του ότι πλέον δεν περιμένει τους άλλους να του βγάλουν ένα σουτ, αλλά προσπαθεί κι ο ίδιος να δημιουργήσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και να φτιάξει ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του.

• Φέτος ο Παπανικολάου έκανε κάποια εκπληκτικά παιχνίδια. Στο διάστημα της αντεπίθεσης του Ολυμπιακού στην κανονική περίοδο είχε 14 πόντους με την Τσεντεβίτα, 17 πόντους στο Μιλάνο, 13 πόντους στη Βιτόρια, 17 με την Εφές, 13 στο Κάουνας, 6 στην Κροατία και άλλους 12 με το Μιλάνο. Δηλαδή 13.1 πόντους με 70% (!!) από το τρίποντο.

Στο Top-16 είχε 14 πόντους στη Μόσχα, 16 στην Κωνσταντινούπολη με τη Φενέρ και 21 (με 6/6 τρίποντα και 37 στο ranking - απόδοση που του χάρισε τον τίτλο του "παίκτη της εβδομάδας) με την Κίμκι στο παιχνίδι "τελικό" (τότε). Γενικότερα ο Παπανικολάου δεν "κρύφτηκε" στα κρίσιμα παιχνίδια. Είναι ένας παίκτης με χαρακτήρα, που του αρέσουν τα δύσκολα. Και πλέον κανείς δεν μπορεί να το δικαιολογήσει αυτό ως "έλλειψη αίσθησης του κινδύνου" λόγω ηλικίας.

Φέτος ο Παπανικολάου έκανε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Από τη μια κλήθηκε να μαρκάρει κοντύτερους παίκτες στην περιφέρεια (όπως στη σειρά με την Εφές) και από την άλλη έπαιξε και σε άλλες θέσεις. Όπως αυτή του πάουερ-φόργουορντ (στη Σιένα). Και ανταπεξήλθε.

• (Και) Φέτος ο Παπανικολάου δείχνει πως όταν είναι καλός δεν έχει... όριο. Μπορεί να αλλάξει ένα ματς μόνος του. Όταν βρίσκεται σε καλή ημέρα και παίζει με αυτοπεποίθηση κυριαρχεί στο παρκέ, στην άμυνα, στην επίθεση και στο transition. Αυτές τις βραδιές μοιάζει ασταμάτητος με ποσοστά που αγγίζουν τα όρια του... απίθανου. Ή απλά του Ρέι Άλεν.

Και τα αλλά...

• (Και) Φέτος ο Παπανικολάου παίζει με το συναίσθημα. Είναι παίκτης ενστίκτου για αυτό και λατρεύεται κατά αυτόν τον τρόπο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Αυτό που στην ανωτάτη καφενειακή λέγεται "καρδιά". Ναι, μόνο που ο Παπανικολάου συνεχίζει να επηρεάζεται από τα ποσοστά του. Αν βάλει 1-2 σουτ αλλάζει όλος ο τρόπος που προσεγγίζει το παιχνίδι: πάει πιο δυνατά στο ριμπάουντ, μένει μπροστά από τον παίκτη του, κάνει βουτιές στο παρκέ.

• Φέτος ο Παπανικολάου έπαιξε λιγότερο με πλάτη στο καλάθι. Ίσως γιατί αυτό το ρόλο έπαιξε από το "3" ο Στράτος Περπέρογλου. Δεν αποτέλεσε πηγή... μις-ματς. Ούτε έγινε από τη μια χρονιά στην άλλη παίκτης του "ένας-εναντίον-ενός". Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μη γίνει ποτέ. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς τη σημαντική βελτίωση σε επιθέσεις εναντίον close-out, αλλά και στο transition όπου άρχισε να τελειώνει και φάσεις στην οποία κουβαλούσε ο ίδιος τη μπάλα.

Το συμπέρασμα; Ο κόσμος φέτος περίμενε την εξέλιξη του Παπανικολάου μετά το περσινό του εκπληκτικό φίνις. Και αυτός τους δικαίωσε. Έκανε ένα ( θα έλεγα και δύο) βήματα μπροστά. Παίζοντας ως "μεγάλος": όταν δεν μπορούσε να αιφνιδιάσει κανέναν, όταν κλήθηκε να γίνει το "βασικό 3άρι των πρωταθλητών Ευρώπης", όταν είχε δυνατό συναγωνισμό... Και νομίζω ότι το βραβείο "Rising Star" είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο, ίσως, είναι ότι έχει "αγκαζάρει" -χωρίς καν να χρειάζεται debate- τη θέση του starter στην Εθνική ομάδα.