Όχι από αυτές τις… ανούσιες (στο μεγαλύτερο ποσοστό) παικτών με ηχηρό όνομα και βαρύ συμβόλαιο, αλλά από αυτές που βελτιώνουν μια ομάδα.

Γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο για τον Λούκας. Κάνει την ομάδα του καλύτερη. Πέρσι αν μη τι άλλο ήταν ο παίκτης-κλειδί του Αμαρουσίου, όπως έχει πει πολλές φορές ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ένας γκαρντ που έλαμψε στην Ευρωλίγκα, "σκότωσε" την νεα του ομάδα στο πρωτάθλημα και έκανε μεγάλες εμφανίσεις σε δύσκολες έδρας όπως το "Παλαού Μπλαουγράνα".

Το κριτήριο –εξάλλου- επιτυχίας ή αποτυχίας μιας μεταγραφής αφορούν αποκλειστικά το πόσο πιστά θα ανταποκριθεί ο παίκτης στο ρόλο που προορίζεται. Άντε κι η απόδοση του βάσει των χρημάτων που εισπράττει, όπως προστάζει η μοίρα των επαγγελματικών σπορ κι αν μη τι άλλο «σκληρή» για τους ίδιους τους αθλητές.

Ο Λούκας, λοιπόν, δεν είναι «το πιστόλι από την Αμερική», ούτε ο «φονιάς από την περιφέρεια». Εξάλλου ο Ολυμπιακός έχοντας τρεις βασικότατους παίκτες (Σπανούλη, Τεόντοσιτς και Παπαλουκά), δεν έψαχνε σκόρερ. Δεν έψαχνε ηγέτη. Έψαχνε έναν παίκτη σαν τον Λούκας.

Κι η πολυτέλεια των «ερυθρολεύκων» (όπως έγινε και πέρσι με τον Μπέβερλι) έχει να κάνει με το γεγονός ότι παίκτες ρόλου που έψαχναν διαθέτει αμερικάνικο διαβατήριο. Η κλασική διαφωνία στα γραφεία του Sport24.gr έχει να κάνει με την ατάκα-κατάλοιπο του παρελθόντος. «Ο ξένος πρέπει να είναι σταρ». Λάθος. Ο ακριβοπληρωμένος πρέπει να είναι σταρ. Ο Ολυμπιακός πληρώνει σαν… ξένους τον Παπαλουκά και τον Σπανούλη. Έχει αυτή την πολυτέλεια.

Ο πρώην παίκτης του Αμαρουσίου από την άλλη καλύπτει ένα σημαντικό κενό στην περιφέρεια του Ολυμπιακού. Θα τη συμπληρώσει ιδανικά, χωρίς να την κάνει άνω-κάτω.

Κι αυτό γιατί διαθέτει τα γρήγορα πόδια που θα κάνουν τη ζωή των Τεόντοσιτς και Παπαλουκά ευκολότερη, είναι εξαιρετικός αμυντικός και ο λιγότερο… εγωιστής Αμερικάνος που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, όπως φάνηκε πέρσι από τα διαδοχικά σπλιτ στην αντίπαλη άμυνα.

«Πολλές φορές πασάρει περισσότερο από ότι πρέπει» έλεγε για αυτόν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που εκτιμούσε την ικανότητα του Λούκας (1 σε ασίστ στην Α1) στη δημιουργία. Ο Αμερικανός με το εκπληκτικό πρώτο βήμα, περνάει με άνεση τον αντίπαλο του έχοντας παράλληλα στο ρεπερτόριο του δυνατό πάτημα και σουτ από μέση απόσταση, αλλά κι ένα πολύ καλό τελείωμα στην κίνηση με το αριστερό.

Η άλλη μεγάλη αρετή του Λούκας έχει να κάνει με την άμυνα του. Πέρα από τη δεδομένη έφεση στο στα κλεψίματα (2 πέρσι στη σχετική κατηγορία), ο αριστερόχειρας με τη βαριά προφορά από τον αμερικάνικο Νότο, είναι εξαιρετικός σε προσωπικό επίπεδο. Παίζει… ψηλότερα από το ύψος του κι είναι χαρακτηριστικό ότι αν και μόλις 1.91 φημίζεται για τον τρόπο που αντιμετωπίζει ψηλότερους αντιπάλους στο low-post.

Όχι ότι δεν έχει κι αδυναμίες. Συχνά παρασύρεται σε γρήγορα φάουλ, ενώ το μακρινό του σουτ είναι μέτριο, αν κι έχει την τάση να σουτάρει καλύτερα μετά από ντρίμπλα, παρά «στημένος». Είπαμε είναι δημιουργός κι όχι εκτελεστής.

Εν κατακλείδι πριν βιαστούν οι φίλοι του Ολυμπιακού να υποτιμήσουν τον Λούκας (κατά τον ίδιο τρόπο που χλεύασαν τη μεταγραφή του εξαιρετικού Ματ Νίλσεν), θα πρέπει να αναλογισθούν κι άλλες εκφάνσεις του παιχνιδιού. Οι δυο τους κι ο Σπανούλης είναι σκληροί παίκτες, με άκρως ανταγωνιστική νοοτροπία και εξαιρετικοί αμυντικοί (εν αντιθέσει με τους αποχωρήσαντες Τσίλντρες και Κλέιζα).

Ας μη βιαστούμε, λοιπόν, να κρίνουμε τις μεταγραφές βάσει ονόματος και «ποιότητας». Αυτή που μετράει είναι η ουσία.

ΥΓ. Δεν υπάρχουν παίκτες για μικρές και μεγάλες ομάδες. Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι παίκτες.