Ο Μανώλης Φάμελλος τραγουδούσε για ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι. Καμία σχέση, δηλαδή, με το μπασκετικό θέρος του 2011, όπου το “σκοτάδι” είναι το κυρίαρχο στοιχείο.

Μπήκε ο Αύγουστος και ως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί ελάχιστες κινήσεις. Οι περισσότερες ΚΑΕ είναι στον “αέρα”, ενώ κανείς μα κανείς αθλητής δεν έχει ενημερωθεί για τα βασικά: για το πότε δηλαδή θα ξεκινήσει η προετοιμασία.

Πάνε οι παλιές καλές εποχές που μια ομάδα γνώριζε το μπάτζετ της, έκανε τον προγραμματισμό της και έπαιρνε παίκτες. Ως τώρα έχουμε 2-3 κινήσεις από τον Ίκαρο, ανανεώσεις στον Ηλυσιακό και στον ΠΑΟΚ και τους δύο “αιώνιους”, που από το περσινό “πάλι καλά”, παρασύρθηκαν στο γενικότερο χάλι που επικρατεί στην Ελλάδα, στην Α1 και ούτω καθεξής.

Στη Δράμα η διοίκηση ετοιμάζεται να αποχωρήσει, στον Πανιώνιο τρώγονται μεταξύ τους (πέτρα του σκανδάλου είναι οι οφειλές που βρήκε ο Λιανός από την προηγούμενη διοίκηση), στον Άρη κάνουν σχέδια στον... αέρα, στον ΠΑΟΚ ποντάρουν στο ενδιαφέρον του κόσμου για να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, στο Περιστέρι και στον ΑΓΟΡ κάνουν μείωση στη μείωση, στον Κολοσσό αδειάζουν τις τσέπες τους και στις υπόλοιπες ομάδες απλά κανείς δεν γνωρίζει αν θα υπάρχουν ως τον Οκτώβριο.

Ας μείνουμε, όμως, στους “αιώνιους” γιατί κατά τα άλλα σε πιάνει απελπισία. Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, μπήκαν στη φάση της λιτότητας. Με διαφορετική αφετηρία, διαφορετική πολιτική, αλλά κοινό αποτέλεσμα: τη μείωση του μπάτζετ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε αρχικά ευκολότερο έργο καθώς κατάφερε με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο να ξεφορτωθεί τα μεγάλα συμβόλαια των παικτών που δεν ήθελε όπως είναι ο Τεόντοσιτς, ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς και εσχάτως ο Νίλσεν. Έτσι έχει μείνει μόνο το μπουγιουρντί του Σπανούλη (που λόγω ειδικών συνθηκών μένει ως έχει) και το περισσότερο από 1.5 εκατομμύριο ευρώ του Ζόραν Ερτσέγκ, το οποίο θέλουν οι “ερυθρόλευκοι” απεγνωμένα να ξεφορτωθούν.

Το... καλό στην προκειμένη περίπτωση με τον Ολυμπιακό είναι ότι είχε βαθύ ρόστερ. Και το πρώτο “άδειασμα” ήταν εύκολο. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός που είχε πιο σφιχτό μπάτζετ και δύο γκρουπ παικτών με μεγάλα συμβόλαια (οι βασικότατοι και οι βασικοί), θα... μάτωνε σε κάθε “αντίο”.

Κάποιοι, ωστόσο, έπρεπε να θυσιαστούν προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος που έχει θέσει η διοίκηση Γιαννακόπουλου, να βάζει δηλαδή από την τσέπη 6 εκατομμύρια ευρώ για την κατάρτιση ενός μπάτζετ της τάξεως των 8-9 εκατομμυρίων. Αν “πιάσουν” τα νούμερα, τότε δεν θα έχουν λόγο και να φύγουν, όπως λένε οι πληροφορίες.

Μόνο που τόσα έκαναν περίπου οι Διαμαντίδης, Μπατίστ, Νίκολας, Φώτσης και Σάτο από μόνοι τους! Για αυτό και επιλέχτηκε η τακτική των μειώσεων ώστε να παραμείνει ο κορμός και να γίνουν μερικές μόνο προσθετικές κινήσεις. Ο Φώτσης είπε “όχι”, ο Νίκολας αποχώρησε και πλέον μένει να δούμε την κατάληξη στα παζάρια με τον Σάτο.

Από την άλλη ο Ουάιτ -που γράφεται- ταιριάζει μόνο για αντικαταστάτης του κι όχι παρτενέρ του), με την έννοια ότι θα χρειαστεί κι ένας γκαρντ με ικανότητα στη δημιουργία για να πάρει τη θέση του Νίκλολας.

Αναλυτικά τώρα, ο Ολυμπιακός:

• Ξεφορτώθηκε τα μεγαλύτερα συμβόλαια του (Νεστέροβιτς, Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Νίλσεν, Χαλπερίν) πέρα από του Σπανούλη και θέλουν να κάνουν το ίδιο με τον Ερτσέγκ.

• Κράτησε με μειώσεις τους Έλληνες (Πελεκάνος, Πρίντεζης, Γλυνιαδάκης), που θα έχουν ακόμη μεγαλύτερο ρόλο

• Πήραν φθηνούς Αμερικανούς από 250-300 χιλιάδες δολάρια: δύο κολεγιόπαιδα (Χάουαρντ, Λούκας) που δεν έγιναν ντραφτ και έναν νεαρό Αμερικανό από τη Γερμανία (Χάινς).

• Απέκτησε τον κοινοτικό Γκετσεβίτσιους, αντικαθιστώντας ουσιαστικά τον Χαλπερίν, καθότι ο Λιθουανός είναι φονικός σουτέρ.

• Έφερε πίσω τον Σλούκα (εκτός απροόπτου) και γεμίζει τις τελευταίες θέσεις του ρόστερ με νεαρούς. Υπάρχει ακόμη ο Κατσίβελης και δεν αποκλείεται να αποκτηθούν οι Γιαννόπουλος και Κουκουλάς.

• Πλέον μένουν μερικά μόνο κομμάτια του παζλ, όπως ένας ακόμη γκαρντ που θα έχει σημαντικό ρόλο (διακαής πόθος ο Ζήσης) και το τρίτο 5άρι, θέση για την οποία ο Ντούσαν Ίβκοβιτς θέλει τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.

Τα ουσιαστικά προβλήματα του Ολυμπιακού δηλαδή είναι το συμβόλαιο του Ερτσέγκ κι η απόκτηση του ποιοτικού γκαρντ, που πρέπει να είναι είτε Έλληνας (είπαμε για τον Ζήση, δεν είπαμε;), είτε κοινοτικός καθώς συμπληρώθηκαν οι θέσεις των τριών Αμερικανών. Όσο για τη θέση του σέντερ; Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος μπορεί να είναι ένας παίκτης για συγκεκριμένους ρόλους, καθώς έχει προβλήματα στην άμυνα και στη συμμετοχή στο γρήγορο παιχνίδι, αλλά από την άλλη παραμένει ένας από τους καλύτερους low-post παίκτες στην Ευρώπη. Και ο... φθηνότερος να προσθέσω από όλους τους άλλους, που μπορούν για 10-15 λεπτά να αλλάξουν τις ισορροπίες παίζοντας με πλάτη στο καλάθι.

Με μια πρώτη ματιά ο Ολυμπιακός θέλει:

• Να χτίσει μια ομάδα γύρω από τον Σπανούλη, που θα έχει και πάλι το “μαχαίρι και το καρπούζι” στα χέρια του.

• Να βάλει στο ρόστερ πολλούς παίκτες με συγκεκριμένους ρόλους, με στόχο τη χημεία.

• Να αποκτήσει περισσότερους σουτέρ

• Να μειώσει τα συμβόλαια του, δίνοντας “πολλά λεφτά” σε έναν, άντε δύο παίκτες.

Να αποκτήσει παίκτες που ταιριάζουν στη φιλοσοφία του Ντούσαν Ίβκοβιτς που παραδοσιακά θέλει ομάδες να παίζουν σκληρά στην άμυνα (κι οι τρεις Αμερικάνοι το κάνουν αυτό) και να έχουν 2-3 άξονες στην επίθεση.

Κι ένα σχόλιο για τα νέα πρόσωπα:

Γκετσεβίτσιους: Παίκτης με εμπειρία Ευρωλίγκα, σε καλή ηλικία και momentum (έχει δηλαδή τώρα την ευκαιρία του για να ανέβει σκαλί), με μεγάλη έφεση στο σουτ. Δεν είναι μόνο στατικός εκτελεστής, αλλά κι ένας περιφερειακός που ξέρει να εκμεταλλεύεται τα σκριν. Η αξία του, κατά την προσωπική μου άποψη, φάνηκε στη Λιέτουβος όταν... τραυματίστηκε, διάστημα στο οποίο η απόδοση των Λιθουανών έπεσε κατακόρυφα.

Χάινς: Είναι πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Γρήγορος, δυναμικός και θρασύς. Στη σύντομη καριέρα του στην Ευρώπη έχει προλάβει να κερδίσει τίτλους και να κάνει ένα καλό όνομα. Ξέρει να κινείται στο χώρο, να κερδίζει την κατάλληλη θέση και να τελειώνει φάσεις. Δεν δημιουργεί με τη μπάλα στα χέρια, αλλά είναι ένας πολύ καλός pick-n-roll παίκτης (από τους καλύτερους στην Ευρώπη), στοιχείο που έλειψε πολύ στον Ολυμπιακό πέρσι. Επίσης το ότι “ταιριάζει” από την άποψη των... τεχνικών χαρακτηριστικών με τον Μπατίστ, είναι κάτι που το τεχνικό τιμ των Πειραιωτών είχε στην άκρη του μυαλού του ενόψει των επόμενων αναμετρήσεων τους για τους εγχώριους τίτλους.

Επιτρέψτε μου και μια σημαντική σημείωση. Είναι λάθος ο κάθε παίκτης να κρίνεται ξεχωριστά. Το ζητούμενο είναι η "αποστολή" του κάθε παίκτη, αν θα ταιριάξει στην ομάδα κι αν τελικά θα κάνει αυτό που χρειάζεται. Π.χ ο Χάινς θα αποδειχτεί εξαιρετικός, αν ανταπεξέλθει στο δικό του ρόλο (του "σκιάχτρου" μες στη ρακέτα) ο Γλυνιαδάκης, ή αν θα υπάρχει κι ένας ακόμη ψηλός για να βάλει τη μπάλα στο καλάθι με πλάτη. Το ίδιο φυσικό ισχύει και όλους τους παίκτες.

Λούκας: Ρίσκο! Όπως συμβαίνει, δηλαδή, σε κάθε περίπτωση που ένας παίκτης από το κολέγιο αγωνίζεται στην Ευρώπη. Το θετικό είναι ότι αρχικά δεν θα είναι η 3-4 επιλογή στα γκαρντ, κάτι που θα του δώσει χρόνο να καταλάβει το ευρωπαϊκό παιχνίδι και να βρει το ρόλο του.

Το 2009 ο Λούκας είχε κάνει το μεγάλο “μπαμ” οδηγώντας το Μίτσιγκαν Στέιτ στον τελικό. Τότε είχε αφήσει άφωνη την Αμερική με την ικανότητα του να φτάσει κοντά στο καλάθι και να τελειώσει τις φάσεις, ένας παίκτης που έμοιαζε πολύ με τον Μπο ΜακΚάλεμπ. Στη συνέχεια τραυματίστηκε σοβαρά (ρήξη στον αχίλλειο τένοντα) και φυσιολογικά έχασε έδαφος. Στην τελευταία του χρονιά επέστρεψε σιγά-σιγά στον καλό εαυτό του. Μάλιστα έπεσε απευθείας στα βαθιά γιατί τραυματίστηκε ο δεύτερος γκαρντ και αναγκάστηκε να παίζει κοντά στα 30 λεπτά σε κάθε παιχνίδι.

Όσο περνούσαν τα παιχνίδια κατάφερε να βρει και πάλι τα περάσματα του, που ήταν το κυριάρχο στοιχείο στο παιχνίδι του. Παράλληλα βελτίωσε στο διάστημα της αποθεραπείας του το μακρινό σουτ (κοντά στο 40% στην τελευταία του χρονιά, το καλύτερο ποσοστό του στο κολέγιο) κι έτσι έφτασε να έχει την 4η σεζόν του τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του. Γιατί δεν έγινε ντραφτ τότε, θα αναρωτηθεί πολύ εύστοχα κάποιος. Ο λόγος είναι απλός: ο πρόωρος αποκλεισμός του Μίσιγκαν Στέιτ στον πρώτο γύρο του NCAA κι γενικότερη μέτρια χρονιά που έκαναν οι “Σπάρτανς” ευθύνονται για την “καθίζηση” του ταλαντούχου -κατά τα άλλα- γκαρντ.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Ολυμπιακός πλήρωσε τον Λούκας παραπάνω από ότι έπρεπε, καθώς άλλοι παίκτες που έγιναν ντραφτ κατέληξαν σε ευρωπαϊκές ομάδες με λιγότερα χρήματα από τα τρακόσια χιλιάρικα που γράφτηκαν. Κατά την προσωπική μου άποψη η Ελλάδα είναι δύσκολη για έναν νευραλγικό γκαρντ, διότι θα κληθεί να αντιμετωπίσει άμυνες με επαφές και ασφαλώς κριτήριο για το αν θα “πιάσει” θα είναι η σταθερότητα του στο σουτ. Αν όντως είναι αποτελεσματικός από τα 6.75, τότε θα δώσει στον Ολυμπιακό παραπάνω από την πίεση στη μπάλα και την ενέργεια στο παρκέ.

Και μια παρένθεση: είδαμε π.χ ότι παίκτες σαν τον Πάτρικ Μπέβερλι χρειάστηκαν ένα μικρό διάστημα για να προσαρμοστούν, να ωριμάσουν και να παίξουν ποιοτικό μπάσκετ στην Ευρώπη. Για αυτό και είναι σπάνιο το φαινόμενο μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό (και δεν έχει την πολυτέλεια να... μάθει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στον παίκτη) να επιλέξει παίκτες απευθείας από το κολέγιο.

Χάουαρντ: Ένα λεπτό. Σηκωνόμαστε και κάνουμε μια υπόκλιση στον σκληροτράχηλο Ματ Χάουαρντ, τον ήρωα του “θαύματος” που ακούει στο όνομα κολέγιο Μπάτλερ. Είμαι μεγάλος φαν του συγκεκριμένου παίκτη (όπως και κάθε παίκτη που προτιμά μια βουτιά στο παρκέ από ένα στριφογυριστό λέι-απ) και πολύ περισσότερο της ομάδας του, που κατέπληξε το παγκόσμιο μπάσκετ με συνεχόμενες εκπλήξεις και δύο συνεχόμενες παρουσίες στον τελικό του NCAA!

Παρά τη λατρεία στο πρόσωπο του Χάουαρντ θα τολμούσα να πω ότι ο συγκεκριμένος παίκτης είναι ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο από τον Λούκας. Κι αυτό γιατί θα κληθεί να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ για πρώτη φορά στη ζωή του σε μια ομάδα που αγωνίζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έμαθε ως “Μπουλντόγκ” στο κολέγιο. Θα μπορούσε να πει κανείς, με μια γερή δόση υπερβολής, ότι το μπάσκετ του Μπάτλερ, με το μπάσκετ του Ολυμπιακού (και γενικότερα της Ευρώπης) είναι... άλλο άθλημα.

Ο κανόνας του Μπραντ Στίβενς ήταν σουτ αυστηρά στα 34'' της επίθεσης (σ.σ εκεί η επίθεση είναι στα 35''), αργό τέμπο, άμυνα του σκοτωμού και βουρ στο ψαχνό! Και σίγουρα ο αξιολάτρευτος Χάουαρντ είναι νικητής (“καθάρισε” με δικούς του πόντους δύο ματς πέρσι στο τελικό τουρνουά), καλός αμυντικός, εξαιρετικός ριμπάουντερ και “σκυλί του πολέμου”, αλλά από την άλλη η τεχνική του είναι μέτρια και το μακρινό του σουτ ένα μεγάλο ερωτηματικό. Τα τρία πρώτα χρόνια ευστόχησε μόλις σε 6 τρίποντα. Την τελευταία είχε καλό ποσοστό, αλλά μην ξεχνάμε ότι στο κολεγιακό μπάσκετ η γραμμή είναι πολύ πιο κοντά. Οπότε το ζητούμενο για τον Χάουαρντ δεν είναι το αν θέλει, αλλά το αν μπορεί.

• Όλα τα παραπάνω ασφαλώς και αποτελούν μια αποτύπωση της θεωρίας και απλών ή λιγότερο απλών σκέψεων. Δηλαδή μόνο οι ποδοσφαιρικοί θα έχουν το προνόμιο να χαράσουν 11άδες στην άμμο;

• Θα ακολουθήσει αντίστοιχη ανάλυση για τα μεταγραφικά του Παναθηναϊκού, όταν το τοπίο ξεκαθαρίσει λίγο περισσότερο.

• Περιμένω και τα δικά σας σχόλια επί των θεμάτων...