Ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη αγωνίστηκε κόντρα στον Αρκαδικό για πρώτη φορά με τον Έλιοτ Ουίλιαμς στο δυναμικό του. Μια ημέρα μετά "έκλεισε" τις κινήσεις του, βρίσκοντας τον αθλητικό ψηλό που έψαχνε στο πρόσωπο του Βινς Χάντερ. Έκλεισε μ' αυτόν τον τρόπο τις μεταγραφές του και άλλαξε κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το πρόσωπο του ενόψει της συνέχειας. Με δύο νέους περιφερειακούς (Χέινς, Ουίλιαμς), έναν αθλητικό ψηλό (Χάντερ), τον Παππά στον "πάγο" και τους Πάβλοβιτς-Κούζμιτς να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Το σχέδιο είναι να μείνουν για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά το τι θα γίνει ακριβώς θα φανεί όταν ξεκινούν τα παιχνίδια. Τότε θα δούμε αν όντως ο Σάσα Τζορτζεβιτς υπολογίζει τον Πάβλοβιτς ή θα τον αφήσει πίσω-πίσω στο rotation.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας με τον Έλιοτ Ουίλιαμς. Απέναντι στον Αρκαδικό είδαμε το πρώτο δείγμα γραφής. Ακόμη δεν είναι έτοιμος, αλλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις πρώτες σκέψεις του προπονητή για το πως σκέφτεται να τον χρησιμοποιήσει.

Αρχικά θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι "πράσινοι" αντιμετώπισαν το παιχνίδι απέναντι στην ομάδα της Τρίπολης ως μια ευκαιρία προσαρμογής των νέων παικτών. Για αυτό και είδαμε για παράδειγμα τον Καλάθη να παίζει στο τέλος του αγώνα, όταν αυτό είχε κριθεί. Αυτό που πραγματικά ήθελε ο Τζόρτζεβιτς ήταν να βάλει στο γενικό πλαίσιο τους δύο Αμερικανούς.

Ο Ουίλιαμς έπαιξε και στο "3" και στο "2" έχοντας 10 πόντους (2/5 δίποντα, 0/3 τρίποντα, 6/8 βολές, 2 ασίστ, 5 κερδισμένα φάουλ σε 22'). Αγωνίστηκε δηλαδή σε σχέση με τρεις γκαρντ, ενώ έπαιξε και ως "2" με τον Γιάνκοβιτς στο πλευρό του. Αγωνιστικά πάντως πιστοποιήθηκε η περιγραφή που τον ακολουθούσε. Ότι είναι ένα περισσότερο ένα "2άρι", παρά ένα "3άρι". Αυτό το στοιχείο έχει τα θετικά του έχει και τα αρνητικά του. Από τη μια ο Παναθηναϊκός θα έχει ένα σχήμα με τρεις δημιουργούς (κάτι που αρέσει στον Τζόρτζεβιτς) και από την άλλη θα ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο ο ρόλος του Γιάνκοβιτς, που θα είναι επί της ουσίας ο μοναδικός off-ball περιφερειακός του "τριφυλλιού", αυτός που θα ματσάρει με τα ψηλά 3άρια και πάει λέγοντας. Ο Ουίλιαμς από την άλλη έχει ένα ρόλο παρόμοιο μ' αυτόν του Φελντέιν, θυμίζοντας περισσότερο ένα 3άρι σαν τον Λοτζέσκι του Ολυμπιακού, παρά παίκτες τύπου Γιάνκοβιτς ή Πάβλοβιτς.

Μένει να δούμε που θα γείρει η πλάστιγγα. Διότι είναι θετικό να υπάρχουν τόσο πολλοί παίκτες ικανοί να παίξουν με τη μπάλα (Διαμαντίδης, Καλάθης, Φελντέιν, Χέινς, Ουίλιαμς), αλλά ξέρετε τι λένε για εκεί που λαλούν πολλοί κοκκόροι. Αυτό, ωστόσο, είναι η αποστολή που έχει στα χέρια του ο Σέρβος προπονητής του Παναθηναϊκού.

Προς το παρόν φάνηκε στο παιχνίδι με τον Αρκαδικό ότι ο Παναθηναϊκός θα βάλει πολλές φορές τη μπάλα στα χέρια του Ουίλιαμς. Είτε με screen μακριά από τη μπάλα για να επιτεθεί απευθείας στο αριστερό του χέρι, είτε σε συνθήκες pick-n-roll. Μέχρι και το κλασσικό play που χρησιμοποιούσε ο Ολυμπιακός για τον Βασίλη Σπανούλη, είδαμε κόντρα στους νεοφώτιστους. Μια από τις πολλές καινούργιες ιδέες που κατέθεσε επιθετικά το "τριφύλλι".

Συνολικά είδαμε τον Ουίλιαμς

α) να παίζει pick-n-roll

β) να παίζει ένας-εναντίον-ενός

γ) να επιτίθεται στο καλάθι μετά από screen μακριά από τη μπάλα

δ) να χτυπάει στον αιφνιδιασμό

Ο Ουίλιαμς είναι ένας παίκτης που πασάρει καλά τη μπάλα. "Διαβάζει" καλά το παιχνίδι και βρίσκει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του. Είναι ένα στοιχείο στο οποίο έχει επενδύσει ο Παναθηναϊκός, που είναι μια ομάδα που διαθέτει πολλούς καλούς πασέρ και γενικότερα μοιράζει πολλές ασίστ ανά παιχνίδι . Είναι η στιγμή που πρέπει να υπογραμμίσουμε και πάλι το πιο δυνατό στοιχείο της ομάδας του Τζόρτζεβιτς, που είναι η επιθετική ισορροπία, το μοιρασμένο δηλαδή παιχνίδι μέσα και έξω από το καλάθι, αλλά και συνύπαρξη πολλών δημιουργών και διαφορετικών καταστάσεων εκμετάλλευσης του πλεονεκτήματος.

Παράλληλα είναι ένας παίκτης με ικανότητα στο ανοιχτό γήπεδο, με ικανότητα παράλληλα να κερδίζει φάουλ. Διαθέτει ταυτόχρονα ενδιάμεσο παιχνίδι, κάτι που δεν έχει ούτε ο Καλάθης, ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Φελντέιν.

Στην άμυνα είχε καλές και κακές στιγμές. Φάνηκε όμως ότι χρειάζεται αρκετό χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και στην αμυντική τακτική των "πρασίνων". Μετά τα πρώτα του λεπτά έδειξε διάθεση να πιέσει καλύτερα τη μπάλα και έβγαλε δύο καλές φάσεις (κερδισμένο επιθετικό φάουλ και κλέψιμο στο isolation), αν και σε όλο το παιχνίδι δεν τα πήγε καλά στην pick-n-roll άμυνα. Δάνηκε αυτό και από τα δύο φάουλ που έκανε μαρκάροντας τη μπάλα.

Η προσθήκη του Χάντερ

Οι μεταγραφικές κινήσεις του Παναθηναϊκού θα πρέπει να κριθούν βάσει των συνθηκών, δηλαδή των δυσκολιών της αγοράς. Προτίμησαν οπότε να επενδύσουν σε παίκτες που είχαν τα χαρακτηριστικά που έψαχναν, όπως η αθλητικότητα (Χέινς-Χάντερ) και η ποιότητα (Ουίλιαμς), ρισκάροντας στο θέμα "προσαρμογή". Ο Χέινς για παράδειγμα προέρχεται από δύο ομάδες που έπαιζαν ένα μπάσκετ τελείως κόντρα με το στυλ του Παναθηναϊκού ή γενικότερης ελληνικής φιλοσοφίας, ενώ οι Ουίλιαμς-Χάντερ αγωνιζόντουσαν στο NBDL, δίχως να διαθέτουν ευρωπαϊκή εμπειρία. Αυτό είναι και το στοίχημα για τους "πράσινους". Η ιστορία πάντως έχει δείξει ότι ειδικά οι ψηλοί χρειάζονται το χρόνο τους. Να πάρουμε για παράδειγμα τον Γκιστ; Τον Ντάνστον; Τον Χάντερ; Τον Τάιους; Τον Χάινς;Τον Ντόρσεϊ; Ακόμη και τον Πάτρικ Γιανγκ; Οι περισσότεροι ξεκίνησαν από πιο χαμηλά και έκαναν ένα-ένα τα βήματα μέχρι να φτάσουν στο σημείο να κάνουν τη διαφορά σε ομάδες του υψηλότερου επιπέδου. Έχουμε επίσης τα παραδείγματα και των παικτών που δεν ήταν έτοιμοι να παίξουν αυτό το ρόλο. Όπως ο Σον Τζέιμς που πέρασε και δεν ακούμπησε στον Ολυμπιακό.

Με την απόκτηση του Χάντερ οι "πράσινοι" επί της ουσίας παραδέχτηκαν το λάθος που έγινε το καλοκαίρι, με την απουσία ενός αθλητικού σέντερ. Ένα λάθος που φάνηκε ξεκάθαρα στις κακές βραδιές της ομάδας, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε (ή με το πόσο απαραίτητος φαίνεται από την αρχή της χρονιάς) ο Τζέιμς Γκιστ. Ο Κούζμιτς δεν θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο. Δεν ήταν αυτός που θα κάλυπτε αυτές τις αδυναμίες του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Ο Χάντερ έχει τα χαρακτηριστικά για να το κάνει.

Ο Χάντερ είναι ένας τυπικός mobile center. Από αυτούς που ξεκίνησαν να παίζουν ως φόργουορντ, αλλά ταιριάζουν απόλυτα σ' αυτό που στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ονομάζουμε "αθλητικός ψηλός". Σαν τον Κρις Σίνγκλετον της Λοκομοτίβ Κουμπάν δηλαδή, τον Μάικ Μπατίστ παλαιότερα, τον Τζούλιαν Ράιτ, ή και τον Στεφάν Λάσμε που από 4άρι έγινε ένα από τα καλύτερα 5άρια της Euroleague.

Τη φετινή σεζόν είχε 21.8 πόντους και 11.3 ρμπάουντ (τα 4.3 επιθετικά), 1.4 ασίστ, 1.0 κλέψιμο και 1.5 κόψιμο σε 32 λεπτά. Αυτά όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι τα προηγμένα στατιστικά. Ο Χάντερ για παράδειγμα ήταν ο καλύτερος pick-n-roll ψηλός της D-League! Ήταν στο Νο11 της λίστας ως σκρίνερ σε συνθήκες κεντρικού PnR (1.282 πόντοι ανά κατοχή) και ο πρώτος τόσο σε κατοχές, όσο και σε πόντους από την ίδια κατάσταση. Με άλλα λόγια κανείς άλλος ψηλός στο πρωτάθλημα δεν είχε σκοράρει περισσότερες φορές κάνοντας roll στο καλάθι!

Επίσης ήταν ο 2ος στους πόντους από επιθετικό ριμπάουντ. Είχε περίπου 4 ανά παιχνίδι, πίσω μόνο από τον γνωστό μας από τη θητεία του στον Πανιώνιο, τον Άλεξ Στίβενσον. Από την άλλη είναι ένας παίκτης με λίγες φάσεις στο post (έστω κι αν ήταν αποτελεσματικός στο να τις τελειώνει), που δεν σουτάρει καθόλου από μακρινή ή μέση απόσταση. Αλλά μικρό το κακό, καθώς το σουτ είναι πολυτέλεια για τα 5άρια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και όχι εκ των ουκ άνευ.

Στη θεωρία τα χαρακτηριστικά του είναι ιδανικά, διότι έχει τα γρήγορα πόδια που έψαχνε ο Παναθηναϊκός. Τα στοιχεία που θα βελτιώσουν την αμυντική του εικόνα (είναι ξεκάθαρο ότι ο Τζόρτζεβιτς έχει στο μυαλό του ένα δίδυμο ψηλών σαν το Γκιστ-Λάσμε για να μπορεί να αλλάζει σε όλα τα σκριν), αλλά κι ακόμη περισσότερο την επιθετική. Διότι αν έπρεπε να εντοπίσουμε το μεγαλύτερο "μείον" του Ραντούλιτσα αυτό είναι η ταχύτητα με την οποία ρολάρει στο pick-n-roll. Για αυτό και βλέπουμε συχνά τον Γκιστ να παίζει "5" ακριβώς για να γίνεται αυτός στόχος μετά το pick-n-roll. Με δεδομένη την παρουσία εξαιρετικών pick-n-roll χειριστών (Καλάθης, Διαμαντίδης, Φελντέιν και Ουίλιαμς) είναι ένα κομμάτι του παζλ που αν "κλικάρει" θα ανεβάσει δύο επίπεδα τον Παναθηναϊκό.

Από την άλλη το κακό είναι το νεαρό της ηλικίας του. Είναι γεννημένος το 1994 και θα πρέπει στα 22 του χρόνια, μέσα σε λίγες ημέρες (διότι δεν υπάρχουν και τα χρονικά περιθώρια) να ενταχθεί σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου, παίζοντας για πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα του.