Ο Ολυμπιακός είναι ένας... Χάινς

Σήμερα νομίζω ότι το καταλάβαμε όλοι μας: ο Ολυμπιακός είναι επί της ουσίας ένας Κάιλ Χάινς. Και συγχωρέστε μου τους ξένους όρους, μα αποτυπώνουν καλύτερα αυτό που σκέφτομαι. Όπως ο Χάινς ο Ολυμπιακός είναι undersized. Είναι αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν underdog (αουτσάιντερ). Σαν τον Αμερικανό σέντερ η ομάδα του Ίβκοβιτς είναι ο Δαυίδ. Ή για την ακρίβεια ένας μαχητικός Δαυίδ, με μούσκουλα, με ενέργεια, με ένα... κακό συνήθειο να μην τα παρατάει.

Οπότε το ότι ο Ολυμπιακός είναι ο... Χάινς δεν πάει στη συγκλονιστική εμφάνιση που έκανε ο Αμερικανός, καλύπτοντας πλήρως το κενό του Ντόρσι με 19 πόντους, με 7 ριμπάουντ (αν και προσωπικά την ώρα του αγώνα νόμιζα ότι έχει "κατεβάσει" τουλάχιστον 20), με 4 κοψίματα, με 35 λεπτά στην "πλάτη" του, αλλά στον τρόπο που παίζουν κι οι δύο.

Έχουν την ίδια ευκολία στο να προσαρμοστούν, στο να παίξουν... ξύλο, να βγάλουν ενέργεια, να παλέψουν για μια χαμένη μπάλα, να πασάρουν, να καλύψουν στην άμυνα. Αυτή είναι η "ταυτότητα" του Ολυμπιακού, που σήμερα πήρε μια σπουδαία -και πέρα ως πέρα δίκαιη- πρόκριση.

Δεν θα μπω στη διαδικασία το "αν ήταν η μεγαλύτερη πρόκριση", για την οποία πολύς λόγος γίνεται. Κάθε επιτυχία είναι ξεχωριστή, άλλωστε. Απλά αν κατάλαβα καλά από τις αντιδράσεις του κόσμου των "ερυθρολεύκων" αυτή πανηγυρίστηκε δεόντως. Ίσως γιατί κανείς δεν την περίμενε; Ίσως γιατί δέθηκε με την ομάδα; Ίσως επειδή "γούσταρε" αυτό που βγάζει (ελληνικό στοιχείο, μαχητικότητα); Ο καθένας θα 'χει τους λόγους του φαντάζομαι.

Προσωπικά θα ήθελα να σταθώ σε μερικά θέματα που νομίζω ότι έχουν σημασία αυτή τη στιγμή. Μερικά... αληθινά ψέμματα, αν προτιμάτε. Αναλυτικά:

• Ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια τη Σιένα. Με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο του 2ου αγώνα ήταν καλύτερος σε όλη τη διάρκεια των προημιτελικών από τους Ιταλούς. Η πρόκριση του είναι δίκαιη και ισοδυναμεί με μια μεγάλη επιτυχία.
• Βέβαια από την άλλη θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ομάδα της κανονικής περιόδου, εκείνης δηλαδή που δεν μπορούσε να κερδίσει με τίποτα μακριά από την έδρα της. Ο Ολυμπιακός αφού εγκατέλειψε σύντομα το πείραμα με τα "κολεγιόπαιδα", πρόσθεσε δύο σημαντικά κομμάτια στο παζλ (Λο-Ντόρσι) και έδωσε ενεργό ρόλο στον Κώστα Σλούκα. Οι δύο "κοντοί" έδωσαν ποιότητα, δημιουργία και πάνω από όλα προσωπικότητα στην περιφέρεια του Ολυμπιακού, για αυτό και σιγά-σιγά πήραν χρόνο συμμετοχής από αυτούς που έπαιζαν στο ξεκίνημα.

Με λίγα λόγια από τις κομβικές δύο θέσεις των γκαρντ μόνο ο Σπανούλης κι εν μέρει ο Μάντζαρης (πήρε χρόνο με τη Σιένα για το μαρκάρισμα του ΜακΚάλεμπ) έμειναν οι ίδιοι, διότι ο Λούκας αποχώρησε, ο Κατσίβελης κάθισε στην άκρη του πάγκου κι ο Γκετσεβίτσιους περιορίστηκε σε ολιγόλεπτες guest εμφανίσεις στην πεντάδα.

Ο Ντόρσι από την άλλη έδωσε στους Πειραιώτες αυτό που τους έλειπε στο ξεκίνημα (είχα γράψει κάτι σχετικό μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ): "προστασία" στη ρακέτα. Ο Ολυμπιακός δεν απέκτησε μόνο έναν πολύ καλό αμυντικό σέντερ στο pick-n-roll, αλλά έναν ψηλό που βάζει καλά τα χέρια του, μπορεί να αλλάξει στα σκριν και να παίξει καλά στα πόδια κοντύτερους αντιπάλους και κυρίως έναν παίκτη με προσήλωση στις περιστροφές.

Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό γιατί γνωρίζοντας οι συμπαίκτες του ότι ο Ντόρσι καλύπτει τα νώτα τους κατάφεραν να παίξουν οι ίδιοι πιο πιεστικά στην περιφέρεια. Η απουσία του, άλλωστε, φάνηκε και σήμερα όταν οι Ιταλοί (Ρακόσεβιτς, ΜακΚάλεμπ, Ζήσης) έφτασαν σε αρκετά λέι-απ, κάτι που δεν γινόταν στα προηγούμενα ματς.

• Παράλληλα ο Ολυμπιακός βελτιώθηκε κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Απέκτησε κι άλλα σημεία αναφοράς στην επίθεση (πέρα από τον Σπανούλη και το low-post του Παπαδόπουλου, που μετά τον τραυματισμό του παροπλίστηκε), όπως οι φάσεις των Λο-Σλούκα και το ένας-εναντίον-ενός του Πρίντεζη. Αν και κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνει τον Ολυμπιακό να ξεχωρίζει και ασφαλώς αποτελεί ένα από τα "δυνατά του σημεία" στην επίθεση είναι η κίνηση μακριά από τη μπάλα, με δυνατά κοψίματα, καλές αποστάσεις και "υποστήριξη" στο επιθετικό ριμπάουντ.
• Την ίδια ώρα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς επέμεινε στον γρήγορο ρυθμό, προκειμένου να καλυφθεί η όποια αδυναμία στο μισό γήπεδο. Ο Ολυμπιακός βγάζει μεγάλη ενέργεια στην άμυνα, σπρώχνει τη μπάλα μπροστά και προσπαθεί να εξουθενώσει τον αντίπαλο του.

Το έλεγε (δεν θυμάμαι που και πότε - είναι και περασμένη η ώρα) ο Βαγγέλης Αγγέλου: "ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που θα παλεύει για τις κατοχές". Θα προσπαθεί να κάνει κλεψίματα, να ανανεώσει επιθέσεις και να πάρει τις διεκδικούμενες μπάλες. Νομίζω ότι αυτό φάνηκε στη σειρά. Και στο 3ο ματς και στο 4ο ο Ολυμπιακός κέρδισε -κυρίως- λόγω των επιθετικών ριμπάουντ. Σήμερα πήρε 17! Περισσότερα από τη Σιένα, που όφειλε να διεκδικήσει κι άλλα, με δεδομένο ότι λόγω της άμυνας του Ολυμπιακού (αλλαγές στα σκριν) στις περισσότερες φάσεις οι κοντοί πάλευαν να κάνουν box-out στον Λαβρίνοβιτς ή τον Άντερσεν. Τα "hustle plays", όμως, δεν έχουν να κάνουν με το ύψος. Έχουν να κάνουν -όπως έλεγε κι ο Ρόντμαν- με την επιθυμία σου να πας στη μπάλα. Κι ο Ολυμπιακός σε όλη τη διάρκεια της σειράς "σκότωνε" για να βάλει πρώτος του τα χέρια σε αυτή.

Ειδικά στα δύο τελευταία ματς (έπαιζε και στο γήπεδο του άλλωστε) ο Ολυμπιακός έκανε στη Σιένα ότι... έπαθε πέρσι. Έριξε στους παίκτες της πολύ ξύλο! Τους βρήκε και "μπόσικους" για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καθώς οι Ιταλοί δεν ήταν καθόλου δυνατοί μες στο καλάθι. Είχαν δύο παίκτες low-post (Λαβρίνοβιτς-Άντερσεν), οι οποίοι δεν... σπρώχνουν, με αποτέλεσμα να χάνουν πολλές μάχες για τη θέση όχι μόνο από τον Χάινς, αλλά ακόμη κι από τον Σλούκα ή τον Σπανούλη.

Αν μη τι άλλο έλειψε από τη Σιένα ένας παίκτης σαν τον Ράκοβιτς, που θα ρίξει τις... σφαλιάρες του στην άμυνα και θα "κλειδώσει" μες στο καλάθι τον κοντύτερο αντίπαλο. Χωρίς αυτόν και γενικότερα όσο ο Πιανιτζάνι έπαιζε με τους Άντερσεν-Λαβρίνοβιτς μαζί η Μοντεπάσκι γινόταν έρμαιο στο πάθος του Ολυμπιακού.

Το μπάσκετ είναι σκληρό άθλημα. Οπότε ας μην επαναλάβω τη ρήση για τους σκληρούς και τα δύσκολα. Την ξέρετε.

Για ερωτήσεις και σχόλια υπάρχει το Twitter ( @stefanos_rose )