Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πολύ κοντά στην απόκτηση του Ντάριους Τζόνσον-Όντομ , μια κίνηση με αρκετό ενδιαφέρον, καθώς θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τη διαδρομή και τις προδιαγραφές του παίκτη, καθώς και το ρόλο για τον οποίο τον φέρνουν στο Λιμάνι.

Ο Τζόνσον-Όντομ προέρχεται από ένα καλό πρόγραμμα (Μαρκέτ), δοκίμασε την τύχη του στο ΝΒΑ (Λέικερς, Σίξερς), έκανε το αγροτικό του στο NBDL, έφτιαξε τα στατιστικά του στην Κίνα (30 πόντους μέσο όρο) και γνώρισε για δύο σεζόν την ευρωπαϊκή εμπειρία. Συγκεκριμένα πέρσι άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις με τη φανέλα της Καντού, ενώ φέτος αγωνίστηκε στην Τράνζοσπορ (αντίπαλος του Άρη). Και μετά από 1 1/2 χρονιές στο Eurocup θα πάρει την πρώτη του εμπειρία στη Euroleague.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη προχώρησε στην απόκτηση παίκτη για δύο λόγους. Αφενός διότι ο Ματ Λοτζέσκι είναι off και χρειάζεται κάθε δυνατή βοήθεια σ' αυτόν τον δύσκολο όμιλο του Top-16 (στον οποίο το πλεονέκτημα ή ακόμη και η πρόκριση μπορεί να κριθούν στο ένα ματς, στο ένα καλάθι) και αφετέρου διότι ήθελε να εντάξει ένα συγκεκριμένο στοιχείο του παιχνιδιού το οποίο του έλειπε. Οπότε με την απόκτηση του Τζόνσον-Όντομ παίρνει ένα ελεγχόμενο ρίσκο. Με το "ελεγχόμενο" να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το "ρίσκο", το οποίο έχει να κάνει κυρίως με την έλλειψη εμπειρίας από το top επίπεδο της Euroleague.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Τζόνσον-Όντομ είναι ένας γκαρντ με μέγεθος (παρότι είναι 1.88), που διακρίνεται για τις εκτελεστικές του ικανότητες. Είναι πολύ αθλητικός, εξαιρετικός στο transition (έχει τους περισσότερους πόντους ανά παιχνίδι - 4,1 ανά ματς - στο τούρκικο πρωτάθλημα), τελειώνει δυναμικά φάσεις στο καλάθι (πολύ συχνά με κάρφωμα όπως έκανε για παράδειγμα εδώ ) και κατά κύριο λόγο μπορεί να εκτελέσει είτε με ένας-ένας, είτε με pick-n-roll, διαθέτοντας ενδιάμεσο παιχνίδι. Κερδίζει τους αντιπάλους χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο αλλαγή ρυθμού, αλλά και το μέγεθος του, αφού είναι αρκετά δυνατός. Αν σ' όλο αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι είναι αριστερόχειρας, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιθετικά μοιάζει πολύ με τον Έισι Λο. Καιρό δεν είχαμε να ακούσουμε το όνομα του;

Παράλληλα είναι πολύ καλός αμυντικός (δεινός κλέφτης, αλλά και ικανός στην on-ball άμυνα) και το μόνο ερωτηματικό σε σχέση με το επιθετικό του ρεπερτόριο είναι το σουτ. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως "σκόρερ", με ότι συνεπάγεται αυτό. Είναι σουτέρ ημέρας, δηλαδή, που αν νιώθει καλά μπορεί να εκτελέσει και από μακριά. Για παράδειγμα υπήρχαν ματς στο τουρκικό πρωτάθλημα που ευστόχησε και σε τρία τρίποντα, υπήρχαν και παιχνίδια που έκανε 0/4. Γενικότερα οι μέσοι όροι του κυμαίνονται κοντά στο 1/3 στην TBL και στο Eurocup. Δεν παύει όμως να ισχύει ότι το σουτ είναι συνήθως η τελευταία του επιλογή. Εκτελεί περισσότερο από στατική θέση και σπανιότερα μετά από ντρίμπλα.

Και μιας και ο λόγος για τα στατιστικά του: φέτος στο Eurocup είχε 7,6 πόντους (58% βολές, 43% δίποντα και 32% στα τρίποντα), 3,7 ασίστ και 3,0 ριμπάουντ σε 26 λεπτά συμμετοχής. Στο τουρκικό πρωτάθλημα είχε 14 πόντους (με 79% στις βολές, 52% στα δίποντα, 38% στα τρίποντα), 3,4 ασίστ, 3 ριμπάουντ σε 29 λεπτά συμμετοχής. Ένα διαφορετικό πρόσωπο στις δύο διοργανώσεις. Για παράδειγμα στην TBL είχε 26 πόντους απέναντι στη Καρσίγιακα και 21 απέναντι στην Εφές. Αντίθετα το season-high του στα ευρωπαϊκά παιχνίδια ήταν οι 11 πόντοι.

Πέρσι στην Καντού είχε πολύ καλύτερα νούμερα με 15,7 πόντους (75% στις βολές, 56% στα δίποντα, 35% στα τρίποντα), 3,1 ριμπάουντ και 3,4 ασίστ σε 30 λεπτά, κάνοντας ορισμένα σπουδαία παιχνίδια, όπως αυτό με την Ντιζόν όπου είχε 31 πόντους (με 7/9 τρίποντα!) και 40 στο σύστημα ranking. Παρατηρώντας πάντως τα στατιστικά του τα τελευταία δύο χρόνια επιβεβαιώνονται τα εκτελεστικά του χαρακτηριστικά, καθώς υπήρχαν για παράδειγμα δύο ματς στα οποία δεν έδωσε ούτε μια ασίστ.

Επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση. Στην αρχή της χρονιάς είχε γίνει αρκετός λόγος για το ερωτηματικό του "σουτ" για τον φετινό Ολυμπιακό. Η βάση της συζήτησης είχε γίνει στο γεγονός ότι μια ομάδα που βασίζεται στην pick-n-roll επίθεση του Βασίλη Σπανούλη, χρειάζεται περιφερειακούς να σουτάρουν τη μπάλα. Οι "ερυθρόλευκοι" έδειξαν πάντως καλά δείγματα σε ότι αφορά την ικανότητα τους στο σουτ, όπως προκύπτει και απ' αυτή την ανάλυση. Ο Γιάννης Αθηναίου έδωσε πολύτιμες λύσεις σ' αυτό το κομμάτι. Είχε (48% στο τρίποντο) και αναδείχτηκε ως ένας από τους καλύτερους catch-n-shoot παίκτες της πρώτης φάσης. Το μοναδικό "αλλά" στην παραπάνω πρόταση είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι Πειραιώτες ξέφυγαν κατά πολύ από το περσινό μοντέλο, διότι ήταν τραυματίας ο Σπανούλης., που έπαιξε 5 1/2 παιχνίδια. Κλείνει η παρένθεση.

Βέβαια, ο Τζόνσον-Όντομ είναι ότι πιο κοντινό σε αντι-Σπανούλη ή σε καλύτερα σε αντι-Σλούκα. Κι αυτό γιατί είναι ένας παίκτης που μπορεί να προσφέρει instant scoring. Να δημιουργήσει δηλαδή για τον εαυτό του, να σκοράρει και να προκαλέσει ρήγματα στον αντίπαλο. Ένας παίκτης που θα παίζει περισσότερο στο "2", ή τουλάχιστον θα έχει αυτόν τον ρόλο. Εξάλλου ο Ολυμπιακός έχει αυτή την ευχέρεια δεδομένου ότι διαθέτει δύο ψηλά πλέι-μέικερ (Μάντζαρης, Χάκετ) που μπορούν να μαρκάρουν και τις τρεις θέσεις. Ο Τζόνσον-Όντομ χάρις στα προσόντα του μπορεί να κυνηγήσει στα σκριν και να παίξει καλή pick-n-roll. Η αδυναμία του έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του στην αδύνατη πλευρά, όπως παρατήρησε ο πρώην προπονητής του , Νέναντ Μάρκοβιτς. Κάτι που είναι λογικό για έναν παίκτη που έχει τόσο μικρή εμπειρία από το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Στη θεωρία τουλάχιστον το rotation του Ολυμπιακού θα μείνει απαράλλαχτο στο "1" (Μάντζαρης-Χάκετ), στο "2" θα παίζουν ο Σπανούλης και ο Όντομ, στο "3" ο Παπαπέτρου και ο Λοτζέσκι όταν θα επιστρέψει. Ο Στρόμπερι θα μονιμοποιηθεί στο "3", ενώ ο Αθηναίου θα έχει το ρόλο του μπαλαντέρ και στις 3 θέσεις, παίζοντας συχνότερα και ως τρίτο γκαρντ, δεδομένου ότι ο Παπαπέτρου θα παίζει ακόμη περισσότερο στο "4".

Συμπέρασμα; Ο Ολυμπιακός πήρε ένα παίκτη με χαρακτηριστικά Ολυμπιακού (καλό χαρακτήρα, καλό αμυντικό, αθλητικό, με μέγεθος), αγοράζοντας παράλληλα ένα στοιχείο που του έλειπε, το instant scoring. Κάτι που δεν κάνουν ούτε ο Χάκετ, ούτε ο Στρόμπερι. Κάτι που θα του χρησιμεύσει σε αρκετά ματς. Έναν παίκτη που έχει πολύ καλά νούμερα στο pick-n-roll (1.057 πόντοι ανά κατοχή - 13,6 πόντοι ανά παιχνίδι από δικά του pick-n-roll), περισσότερο σκόρερ παρά οτιδήποτε άλλο, που έχει παράλληλα μέγεθος και αθλητική και αμυντική ικανότητα, στοιχεία που αποτελούν εκ των ουκ άνευ για την φετινή ομάδα.

Με άλλα λόγια είναι μια προσθήκη που δεν αλλάζει τις υπάρχουσες ισορροπίες. Θα μοιάζει περισσότερο με ένα μπαλαντέρ στα χέρια του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που θα μπορεί να χρησιμοποιεί όταν και όσο χρειάζεται. Στη χειρότερη ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει στην παλιά του σύνθεση. Στην καλύτερη θα βρει έναν παίκτη τύπου Λο που έψαχνε τόσα χρόνια. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τα επιθετικά χαρακτηριστικά, διότι η συμβολή του συγκεκριμένου ήταν πολύ μεγάλη κι είχε να κάνει με τον συνδυασμό ταλέντου, προσωπικότητας και ομαδικού πνεύματος (προς αποφυγή παρεξηγήσεως).