Η ουσία, βέβαια, είναι άλλη και περιστρέφεται γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη, το κεντρικό πρόσωπου του αγώνα της ερχόμενης Τετάρτης. Ο διεθνής γκαρντ φαίνεται ότι βρίσκεται ήδη σε ρυθμούς «ΟΑΚΑ», κρίνοντας από την κίνηση που έκανε με το χέρι στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα.

Δεν είναι το ύφος ή το νόημα της κίνησης. Καμία σχέση. Ούτε άσεμνη ήταν, ούτε προκλητική. Το θέμα είναι η κίνηση αυτή, καθ’ αυτή, διότι στην περίπτωση του Σπανούλη από μόνη της αποτελεί είδηση.

Έδειξε… συναίσθημα

Τι νομίζετε ότι κάνει τον Σπανούλη να ξεχωρίζει; Το εκρηκτικό πρώτο του βήμα; Ο δυνατός κορμός; Η τεχνική κατάρτιση; Πάνω από όλα τον διαχωρίζει από τους υπολοίπους ο ανταγωνιστικός του χαρακτήρας, το πνεύμα μαχητή κι η αυτοσυγκέντρωση του.

Σπάνια πανηγυρίζει και ακόμη πιο σπάνια αντιδρά. Όταν παίζει μοιάζει σαν μια μηχανή, από την οποία δεν ξεφεύγει κανένα συναίσθημα, παρά μόνο ένα μηχανικό πιάσιμο του κροτάφου με το δάχτυλο, ένα τικ-αμηχανίας μετά από μια καλή φάση.

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή είχε εκτυλιχθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο – αν δεν με απατά η μνήμη μου: στο ματς με τους Αμερικάνους η Ελλάδα πιέζει για να «γυρίσει» το ματς. Βγαίνει μια καλή άμυνα και γίνεται το κλέψιμο. Ο Σπανούλης τρέχει στον αιφνιδιασμό χωρίς αντίπαλο και πάνω που ετοιμάζεται να πατήσει για να κάνει μπάσιμο, γλιστράει και βγαίνει με τη μπάλα άουτ.

Άλλος θα τα έβαζε με την τύχη, με τη μπάλα, με το σύστημα, με τον κόσμο ολόκληρο. Ο Σπανούλης δεν έκανε ούτε μορφασμό. Τίποτα. Σαν να μην έγινε τίποτα. Αυτή η κατοχή είχε περάσει. Ήταν έτοιμος για την επόμενη.

Τέτοιο «ρομπότ» είναι. Έτσι αντιδρά, είτε όταν ευστοχεί σε τρίποντο από τα 10 μέτρα (Κροατία), είτε όταν αστοχεί στο καθοριστικό σουτ (Αργεντινή). Στη Ρόδο, όμως, του βγήκε αλλιώς. Κάποιοι από την εξέδρα τον έβριζαν για την επιλογή του να «μετακομίσει» από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό. Κι εκείνος όταν έβαλε το μεγάλο τρίποντο στα 5’’ γύρισε και τους έκανε νόημα με το χέρι να σωπάσουν.

Το σκέφτεται...

Η αντίδραση του «μαρτυρά» όμως ότι σκέφτεται πολύ το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ και στην υποδοχή που θα έχει. Κάποιος που έχει παίξει σε τέτοια παιχνίδια λέει όμως κάτι διαφορετικό: «ότι είναι από τα ματς που παίζεις, δεν είναι από τα ματς που σκέφτεσαι», εννοώντας ότι είναι ένα από τα πολλά ματς που θα δώσει φέτος ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό. Δεν κρίνει τίτλο. Δεν κρίνει ούτε καν την πρωτιά στην κανονική περίοδο (παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτής).

Η όλη κατάσταση είναι υπέρ του «τριφυλλιού», διότι αν ο Σπανούλης –που όσο βρίσκεται στο παρκέ είναι ο αποκλειστικός κινητήριος μοχλός των «ερυθρολεύκων»- μπει σε μια διαδικασία να υπερβάλει, τότε ίσως και να ζημιώσει την ομάδα του, ειδικά αν δεν του «βγει» το παιχνίδι.

Από την άλλη θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το γεγονός ότι σύσσωμο το κοινό των «πρασίνων» θα έχει «εστιάσει» στον Σπανούλη, ίσως αποφορτίσει την υπόλοιπη ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Σαν σκέψη αυτό που θυμίζει ένα ματς που είχε δώσει ο Παναθηναϊκός στο Ζάγκρεμπ πριν από 12 περίπου χρόνια. Τότε όλο το γήπεδο έβριζε τον Σέρβο Ντέγιαν Μποντιρόγκα κι ο Ντίνο Ράτζα θέλοντας να «απελευθερώσει» τον συμπαίκτη του (αν και Κροάτης) άρχισε να αντιδρά προκλητικά μες στο ματς για να συγκεντρώσει πάνω του τα βέλη. Η ιστορία έγραψε νίκη του Παναθηναϊκού. Με κόλπο Ράτζα ή χωρίς.

Όπως και να ‘χει το ντέρμπι της Τετάρτης έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ξεχωριστό, αν σκεφτεί κανείς ότι κανείς εκ των δύο πρωταγωνιστών δεν έχει «πείσει» ότι μπορεί να καθαρίσει. Αμφότερες ομάδες έχουν χτυπητά προβλήματα και αδυναμίες και μια πρώτη αναμέτρηση δυνάμεων θα… πει πολλά.

Όσο για την ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ; Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις οι εφημερίδες θα δυναμιτίσουν το κλίμα και αναμένεται ένας μικρός πανικός, ας ελπίσουμε χωρίς ακρότητες. Ρόλο θα παίξει φυσικά κι ο τρόπος που θα υποδεχτούν τον Σπανούλη κι οι πρώην συμπαίκτες του. Η λογική λέει ότι θα του συμπεριφερθούν όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι σε κάποιον που έχουν περάσει πολλές –κυρίως καλές- στιγμές. Κι αν μη τι άλλο έχουν το back-round (από κάθε άποψη) για κάτι τέτοιο. Οι καταστάσεις τους το επιτρέπουν, που ίσως να μη γινόταν σε αντίθετη περίπτωση.