Ήταν ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών; Χωρίς αμφιβολία. Δύο παρατάσεις, μεγάλα σουτ, μεγάλα ριμπάουντ, μεγάλες φάσεις, μεγάλες αποφάσεις, μεγάλα λάθη... Τα πάντα! Ήταν η μεγαλύτερη σειρά όλων των εποχών; Εννοείται! Μια σειρά που τα παιχνίδια κρίθηκαν συνολικά στους 7 πόντους υπέρ του Ολυμπιακού. Με τρία break (ρεκόρ) και δύο μεγάλα τρίποντα του Βασίλη Σπανούλη. Είναι σπάνιο να συνειδητοποιήσεις κάτι σπουδαίο όταν το ζεις. Να ακούς, δηλαδή, τα χτυπήματα στην πέτρα (κάπως έτσι φαντάζομαι τουλάχιστον ότι γράφεται η ιστορία) σε κάθε ντρίμπλα, σε κάθε σουτ. Το βράδυ της Δευτέρας το ένιωθες.

Αρκετή ώρα μετά την κόρνα της λήξης σε μια προσπάθεια απολογισμό μια λέξη ξεχώρισε από το κόσκινο: η λέξη σεβασμός. Ήταν οι τελικοί του σεβασμού.

Σεβασμός για τον πρωταθλητή. Το πρώτο πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ σε μια ατμόσφαιρα πολύ πιο μακρινή από τα έκτροπα του παρελθόντος. Με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλου να επισκέπτεται τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και να δηλώνει "'ήσασταν καλύτεροι".

Σεβασμός για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ έφευγε περίλυπος. Όχι για την απώλεια του πρωταθλήματος, αλλά για την αποχώρηση ενός θρύλου. Ο Ολυμπιακός έχει τρέξει να πανηγυρίσει στα αποδυτήρια και το γήπεδο όρθιο! Ο Αγγελόπουλος τον πλησιάζει, τον χαιρετά και του ζητά να ξανασκεφτεί την απόφαση του. Ο Χάκετ εξομολογείται ότι θα λέει στα εγγόνια του για τον συγκεκριμένο παίκτη. Ένας-ένας οι παίκτες του Ολυμπιακού πήγαν από τα αποδυτήρια για να τον αποχαιρετήσουν. Μέσα στην αίθουσα Τύπου οι δημοσιογράφοι κάνουν standing ovation. Ο πρωταθλητής Σφαιρόπουλος ξεκινά τις δηλώσεις του αναφερόμενος στον Διαμαντίδη και όχι στον τίτλο της ομάδας του.

Σεβασμός για τον Βασίλη Σπανούλη. Με δύο νικητήρια τρίποντα και ένα προσωπικό ξέσπασμα στον 3ο τελικό ήταν ο άνθρωπος των τελικών, χωρίς αμφιβολία. Το "ρε Βασιλάρα δεν το χάνεις" που αποτυπώνει τη σκέψη του Διαμαντίδη την ώρα της τελευταίας φάσης λέει όλη την αλήθεια. Όπως και οι σκηνές στα αποδυτήρια με κεντρικό πρόσωπο τον 34χρονο γκαρντ.

Σεβασμός από τον Βασίλη Σπανούλη. Το παιχνίδι ήταν στην κόψη του ξυραφιού κι εκείνος στράφηκε προς τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Του είπε ότι δεν τον έβρισε, όπως είχε γραφτεί τις προηγούμενες ημέρες. Και εκείνος απάντησε "το ξέρω" και του έσφιξε το χέρι. Έθεσαν αμφότεροι μια και καλή τα όρια της αντιπαλότητας, όπως πρέπει να είναι στον αθλητισμό.

Σεβασμός για την ζωή. Οι παίκτες είναι πρώτα από όλα άνθρωποι που περνούν μαζί την καθημερινότητα τους. Για αυτό και ο ίδιος ο Σπανούλης έσπευσε να αφιερώσει τον τίτλο στον Γιώργο Πρίντεζη, που έχασε τον πατέρα του. Για εμένα η εικόνα των τελικών είναι αυτή:

Σεβασμός για αυτούς που αξίζουν σεβασμό. Παρότι είδαμε ένα τόσο δυνατό και σπουδαίο παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσα ακολούθησαν ήταν ακόμη πιο έντονα. Όπως για παράδειγμα του ξέσπασμα του αρχηγού του Ολυμπιακού μπρος από το μικρόφωνο. "Πρέπει να σεβόμαστε κάποια πράγματα". Έχοντας αποφορτιστεί από την πίεση και τον "βραχνά" της κόντρας με τον Παναθηναϊκού τα είπε έξω από τα δόντια. Έστω κι αν δεν χρησιμοποιούσε πρώτο πρόσωπο αυτό εννοούσε: μπορεί να μην έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γέρασε. Ή ότι δεν μπορεί. Επισημαίνοντας ότι ενώ όλοι στην Ευρώπη παραδέχονται τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, το ελληνικό μπάσκετ, τους μεγάλους του παίκτες, εμείς στην Ελλάδα φροντίζουμε να "μικραίνουμε" τις αξίες, να τις υποβαθμίζουμε. Για αυτό και ήταν ένα μάθημα σεβασμού.

Σεβασμός για αυτούς που αξίζουν τον σεβασμό ακόμη περισσότερο. "Όπως μας είπε και ο κόουτς αυτές είναι οι αληθινές δυσκολίες στη ζωή" είπε ο Δημήτρης Διαμαντίδης όταν η συζήτηση πήγε σε έναν φίλο του Παναθηναϊκού σε αναπηρικό καροτσάκι. Έτσι είναι.

Σεβασμός στην τύχη και στην ικανότητα. Λένε ότι η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Και τους ικανούς. Ο Ολυμπιακός ήταν σίγουρα η πιο τυχερή ομάδα της σειράς, το επανέλαβε πολλές φορές ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Σε ένα παιχνίδι που κρίνεται στις δύο παρατάσεις και διαδραματίζονται τουλάχιστον 20 φάσεις που θα μπορούσαν να κρίνουν το αποτέλεσμα, η τύχη παίζει τον πρώτο ρόλο. Αλλά είπαμε βοηθάει και τον ικανό. Γιατί αν μη τι άλλο ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να ξεπεράσει τα μεγαλύτερα εμπόδια. Αυτός βρέθηκε να παίζει στο ΟΑΚΑ έχοντας προηγουμένως χάσει το πρωτάθλημα. Αυτός βρέθηκε να χάνει τον καλύτερο του παίκτη στους τελικούς, τον Γιώργο Πρίντεζη. Αυτός έχασε και τον Ματ Λοτζέσκι στο ξεκίνημα του 4ου τελικού.

Σεβασμός στις αθλητικές αξίες. Στην ερώτηση ποια στιγμή της καριέρας σου ξεχωρίζεις ο Διαμαντίδης έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, στέλνοντας ένα μήνυμα στους απανταχού φανατικούς, "κόκκινους", "πράσινους", "κίτρινους" ή οτιδήποτε. "Όταν φοράς το εθνόσημο δεν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο για έναν παίκτη". Ο παίκτης που κατέκτησε τόσους τίτλους με τον Παναθηναϊκού βάζει ψηλότερα την Εθνική. Και το ματς που θα ήθελε να ξαναπαίξει ήταν ο χαμένος τελικός του 2006.

Σεβασμός για το μπάσκετ. Είδαμε συγκλονιστικά παιχνίδια, με συγκλονιστικούς πρωταγωνιστές. Διαμαντίδης και Σπανούλης για τελευταία φορά στην ίδια σκηνή. Και θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για αυτό. Είδαμε τελικούς που διαφημίζουν το άθλημα, που γεμίζουν γήπεδα, που προσελκύουν νέους φιλάθλους. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα το απόγευμα σε γήπεδα στις γειτονιές της Αθήνας, ή σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, θα δούμε πολλά αριστερά back-step τρίποντα...

Σεβασμός. Δύσκολη λέξη. Σπάνια κιόλας για την εποχή μας, την εποχή της αμφισβήτησης, της κρίσης αξιών, του αρνητισμού και του μηδενισμού. Καλό είναι κάποια βράδια να παίρνουμε παράδειγμα, να βλέπουμε τι σημαίνει. Γιατί είπαμε: ότι ο αθλητισμός είναι το λιγότερο σημαντικό από τα σημαντικά, ή το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα που μας συμβαίνουν. Οπότε κάτι μπορούμε να μάθουμε κι από εκεί...

Για να συμβεί αυτό έπαιξαν ρόλο πολλά. Η στάση των οργανωμένων στο πρώτο παιχνίδι που διέκοψαν τα συνθήματα κατά του Διαμαντίδη. Η απόφαση του ίδιου του αρχηγού του Παναθηναϊκού για να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Οι διοικήσεις που κράτησαν πιο χαμηλούς τόνους από άλλες φορές. Μακάρι να είναι η αρχή, για να βλέπουμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Να διασκεδάζουμε λίγο περισσότερο με τα σπορ. Και να σεβόμαστε περισσότερο. Γιατί αυτά που έχουμε, δεν θα τα έχουμε για πάντα.

ΥΓ. Ξεκίνησα το κείμενο, έχοντας στο μυαλό μου να αναλύσω τα σημεία που έκριναν τους τελικούς υπέρ του Ολυμπιακού. Όχι σήμερα όμως. Εξάλλου κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου στα τελευταία 15 λεπτά να παρακολουθώ το παιχνίδι σαν παιδάκι.

Photo Credits: Action Images