Οι Έλληνες που έχουμε συνηθίσει
Πρόβλημα για κάθε μας λύση; Ή λύση για κάθε πρόβλημα. Ο δυνατός αποφασίζει. Αυτό έδειξαν οι Έλληνες (που έχουμε συνηθίσει). Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για την πρεμιέρα με τη Σενεγάλη και τους "Τζίλας" που ναι μεν, αλλά...
Άγχος της πρεμιέρας. Έτσι λένε συνήθως. Η Ελλάδα, όμως, φρόντισε από την πρώτη κιόλας επίθεση όχι απλά να το αποβάλει, αλλά να το στείλει από εκεί που ήρθε. Την ώρα που άλλες ομάδες αγκομαχούσαν απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους (όπως η Κροατία με τις Φιλιππίνες) η δική μας εθνική πάτησε από νωρίς το γκάζι.
Σύμφωνοι, η Σενεγάλη ήταν μια ομάδα μετρίων δυνατοτήτων, αλλά κάθε φορά παίζουν δύο στο παρκέ. Κι όταν ο δυνατός είναι καλός, τότε το ματς εξελίσσεται κάπως έτσι, όπως εξελίχθηκε αυτό της πρεμιέρας.
Η Ελλάδα σαφώς και μπορεί να κρατήσει στοιχεία από αυτή την αναμέτρηση. Όπως η επιβεβαίωση της ταυτότητας της ως μια ομάδα με επιθετική ισορροπία, "διάβασμα" και καλή κυκλοφορία της μπάλας. Ακόμη και απέναντι σε μια ομάδα με πλούσια αθλητικά προσόντα, κατάφερνε να βγάζει με άνεση της φάσης και να τιμωρεί τις κακές (κάκιστες δηλαδή) περιστροφές των Σενεγαλέζων.
Παράλληλα ο Φώτης Κατσικάρης βρήκε την ευκαιρία να μοιράσει το χρόνο και να δώσει σε όλους την ευκαιρία να βρουν αυτοπεποίθηση και ρυθμό. Το έκαναν με επιτυχία οι παίκτες του πάγκου, όπως ο Καϊμακόγλου, ο Σλούκας και ο Μάντζαρης. Παίκτες που θα κληθούν να τιμωρήσουν τα σουτ που θα τους δώσει ο αντίπαλος, ή που θα προκύψουν μέσα από το ομαδικό παιχνιδι. Οπότε πάντα ένα τόσο υψηλό ποσοστό στα τρίποντα είναι κάτι θετικό.
Από εκεί και πέρα η Ελλάδα απέδειξε ότι σπάνια χάνει από μια ομάδα με τόσο συγκεκριμένο επιθετικό προσανατολισμό. Ότι έκανε παλιά με τη Γερμανία του Νοβίτσκι ή τη Βραζιλία του Μπαρμπόσα, ή πέρσι με τη Σουηδία του Γιερέμπκο ή φέτος με τη Σλοβενία του Ντράγκιτς. Η Εθνική μας, λόγω προπονητικής κατεύθυνσης και νοημοσύνης των παικτών βρίσκει τον τρόπο να εξουδετερώσει τις "μονόπαντες" ομάδες.
Πρόβλημα ή λύση;
Αν και το πιο σημαντικό για μια ομάδα, είτε μιλάμε για προπόνηση, είτε για τελικό, είτε για ένα αδιάφορο παιχνίδι της είναι να πετυχαίνει τους στόχους τους. Και ο πρώτος που έθεσε το προπονητικό τιμ ήταν η μάχη των ριμπάουντ, η οποία κερδήθηκε. Κι οποία σημειωτέον είναι στοίχημα για τα επόμενα πιο δύσκολα παιχνίδια που θα προκύψουν.
Όσο για το 2ο ματς; Είναι στο χέρι της Ελλάδας να κάνει τα δύσκολα (της Κροατιας) εύκολα. Οι Φιλιππινέζοι είναι επίσης μια ομάδα χαμηλής δυναμικότητας, που έχουν να επιδείξουν μόνο ένα όπλο: τα κοντά σχήματα με τους πέντε παίκτες μακριά από το καλάθι και τα... τρίποντα με ξαφνικά δίποντα, όπως θα παραφράζεται το ποδοσφαιρικό καφενιακό κλισέ του "επίθεση με ξαφνικές άμυνες".
Με τον Μπλατς στο "5" (μόνο 5 δεν παίζει βέβαια) και τους μικρόσωμους δημιουργούς στην περιφέρεια οι "Τζίλας" βρίσκουν λύσεις για αμαρκάριστα σουτ. Είναι ένα παιχνίδι που θυμίζει (στο αποτέλεσμα του, όχι στην πηγή δημιουργίας) με τους Νεοζηλανδούς, απέναντι στους οποίος η Ελλάδα τα είχε πάει περίφημα στο 2ο ημίχρονο του τουρνουά του Κάουνας.
Το πρόβλημα βέβαια που βάζουν οι Ασιάτες είναι συγκεκριμένο: κανείς από τους Έλληνες σέντερ δεν μπορούν να κυνηγήσουν τον Μπλατς στην περιφέρεια. Ούτε τα ψηλά γκαρντ μπορούν με άνεση να μείνουν μπροστά από τους δαιμόνιους κοντούς του αντιπάλου. Και πάλι οπότε θα χρειαστεί να επιστρατευτεί η καλή ομαδική δουλειά, αλλά και ορισμένες προσαρμογές, σαν κι αυτές που προσπάθησαν να κάνουν οι Κροάτες βάζοντας τους πιο γρήγορους ψηλούς (Σάριτς, Μάρκοτς) να μαρκάρουν τον ΝΒΑερ των Φιλιππινέζων. Οπότε δεν θα είναι έκπληξη να δούμε από τη μια συνεχείς αλλαγές στα σκριν και τους Πρίντεζη-Καϊμακόγλου να παίρνουν θεση στο "5".