Σαν τον Τζον ΜακΛέιν σε όλες τις ταινίες "Die Hard" μαζί. Σαν τον Ράμπο, το 1, το 2, 3 και το 4. Αυτό μου θύμισε ο Ολυμπιακός της Παρασκευής. Τον πρωταγωνιστή όποιας ταινίας δράσης είδαμε ποτέ που δέχεται καταιγισμό από σφαίρες και αντί να γονατίσει σαν τον Ουίλεμ Νταφόε στο "Πλατούν" συνεχίζει. Και συνεχίζει. Δέχεται τη μια σφαίρα μετά την άλλη και συνεχίζει, "ατσαλάκωτος" προς στον στόχο.

Αυτό έβγαλε ο Ολυμπιακός του ημιτελικού. Όσες φορές και να βρέθηκε πίσω στο σκορ με διψήφια διαφορά πόντων, διαρκώς έβρισκε τον τρόπο να αντιδράσει, να επιστρέψει, να αναγκάσει την ΤΣΣΚΑ να νιώσει την καυτή του ανάσα. Να φωνάξει "δεν πεθαίνω". Με τίποτα, όμως.

Το απόσταγμα του τελικού θα αφήσει στον πάτο τη σύνδεση της επιτυχίας του Ολυμπιακού με τα γερά θεμέλια των γηγενών παικτών του. Την ώρα που ο Έρικ Γκριν χρειάστηκε ένα ημίχρονο για να καταλάβει τι εστί Final Four ο ελληνικός κορμός ήταν εκεί - ο καθένας από το ρόλο του - να τραβήξει το κουπί. Οι Μάντζαρης και Παπανικολάου κράτησαν την ομάδα όταν το χρειάστηκε, φέρνοντάς την εκεί ακριβώς που ήθελε στο τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα. Ο Πρίντεζης ήταν ο πρώτος σε ranking (15), ο Αγραβάνης έδωσε πολύτιμες λύσεις (8π.) και ανανέωσε αρκετές επιθέσεις (7ριμπ.). Ο Παπαπέτρου ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στο πρώτο ημίχρονο, έπεσε ξανά στα βαθιά και κολύμπησε με άψογο στυλ. Κι ο Σπανούλης; Ο Σπανούλης έκανε αυτό που κάνει ο Σπανούλης.

Η ευστοχία του Ολυμπιακού

Τα νούμερα που ξεχωρίζουν στην στατιστική του Ολυμπιακού είναι το 14/33, που απεικονίζει τα τρίποντα της ομάδας. Για τον Ολυμπιακό αυτή είναι η 2η καλύτερη επίδοση στην ιστορία του (μετά τα 16 που πέτυχε φέτος με τη Μπασκόνια) και παράλληλα αποτελεί την ισοφάριση της καλύτερης επίδοσης όλων των εποχών σε Final Four. Άλλα τόσα είχε η Μακάμπι στον πιο μονόπλευρο τελικό που είδαμε (αυτόν του 2004 με την Φορτιτούντο Μπολόνια) και άλλα τόσα σημείωσε η Ρεάλ το 2015 στον τελικό κόντρα στους Πειραιώτες.

Τώρα ήταν η σειρά του Ολυμπιακού να γευτεί το νέκταρ της περιφερειακής ευστοχίας. Διότι κακά τα ψέμματα το μεγάλο στοίχημα για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου σε αυτό το παιχνίδι ήταν το πως θα καταφέρει να βρει επιθετικές λύσεις, για να βγουν τα (επιθετικά) κουκιά. Στο πρώτο μέρος που επί της ουσίας χαρακτηρίστηκε από την αστοχία του Ολυμπιακού (ξεκίνησε με 1/7) οι 33 πόντοι φαινόντουσαν λίγοι για να προβληματίσουν την ΤΣΣΚΑ. Στην επανάληψη, όμως, άρχισε να βρέχει τρίποντα και εκεί βρήκαν οι Πειραιώτες τους πόντους που τους έλειπαν.

Μεγάλα σουτ από τον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου. Σουτ που δεν ανήκουν στο καθημερινό τους ρεπερτόριο, αλλά κατάφεραν να κρατήσουν τον Ολυμπιακό στο σκορ κάθε φορά που ο αντίπαλος ξέφευγε. Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν πρόβλημα να βρουν τρόπο να σουτάρουν αμαρκάριστοι. Το έκαναν κατά κόρον στο πρώτο μέρος με τις γρήγορες πάσες του Γιώργου Πρίντεζη απέναντι στην παγίδα από τη δυνατή πλευρά που επιστράτευσε απέναντι στο low-post παιχνίδι του η ΤΣΣΚΑ.

Είναι ένα σημείο που χρίζει σημασίας, διότι η τακτική του Ολυμπιακού να βάλει τη μπάλα στο post του επέτρεψε να ρίξει τον αριθμό των κατοχών, να δημιουργήσει πρόβλημα σε αδύναμους αμυντικούς όπως ο Τεόντοσιτς και γεμίσει με φάουλ τον αντίπαλο, όπως για παράδειγμα έκανε ο Νίκολα Μιλουτίνοφ απέναντι στον (σημαντικό) Κουρμπάνοφ μέσα σε λίγα λεπτά στο τρίτο δεκάλεπτο.

Η pick-n-roll άμυνα της ΤΣΣΚΑ

Οι Ρώσοι προσπάθησαν με δύο βασικούς τρόπους να περιορίσουν τον Σπανούλη. Ο ένας ήταν οι αλλαγές που υποχρέωναν τον Ολυμπιακό να μεταφέρει αλλού την δράση του και ο άλλος ήταν η κατ' εξοχήν άμυνα που παίζει η συγκεκριμένη ομάδα τον 35χρονο γκαρντ. Η ίδια που χρησιμοποιήθηκε και στο παιχνίδι της Μόσχας για την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου. Με αυτή την άμυνα (παράλληλο hedge-out και βαθιές βοήθειες από τους υπόλοιπους παίκτες), η ΤΣΣΚΑ κατάφερε να αφαιρέσει από τον Σπανούλη το μεγαλύτερο του ατού: το άμεσο διάβασμα της φάσης.

Αντίθετα, ο αρχηγός του Ολυμπιακού υποχρεωνόταν να κάνει μια παραπάνω ντρίμπλα, καθώς δεν είχε ούτε ξεκάθαρο τρόπο να επιτεθεί στον ψηλό, ούτε και ξεκάθαρη πάσα να βρει. Το αποτέλεσμα; Overdribbling και 4 πόντοι, όλοι από βολές.

Στο τρίτο δεκάλεπτο μπήκε αποφασισμένος να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα αμαρκάριστα τρίποντα ξεκινούσαν από εκείνον. Χρειάστηκε όμως να αποχωρήσει νωρίτερα του αναμενομένου με το 3ο φάουλ πάνω στον Χίγκινς. Και όταν επέστρεψε είχε και ενέργεια και το καθαρό μυαλό. Σε εκείνο το σημείο ήταν πιο επιθετικός, κατάφερε να πατήσει τρεις φορές στην αντίπαλη ρακέτα και εντέλει να ζημιώσει την ΤΣΣΚΑ σκοράροντας 10 πόντους στο συγκεκριμένο διάστημα.

Μια έξυπνη τακτική που έκανε ήταν να αποφύγει τη "μονομαχία" με τον Χάινς. Έτσι αποφάσισε αντί να παίξει pick-n-roll με το δικό του 5άρι (Μπιρτς για παράδειγμα), να καλεί για screen τον παίκτη του Χριάπα (Πρίντεζη), ή στην τελευταία φάση τον παίκτη του Τεόντοσιτς. Αυτό είχε αποτέλεσμα, καθώς ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει τις σωστές αποφάσεις να βάλει τα κρίσιμα σουτ και εντέλει να πανηγυρίσει τη νίκη.

Η αμυντική επιτυχία του Ολυμπιακού

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ο Ολυμπιακός ήταν μες στους στόχους του. Οι Πειραιώτες είχαν καταφέρει (κυρίως μέσω της άμυνας με αλλαγές που έπαιζαν) να βγάλουν την ΤΣΣΚΑ από το αγαπημένο της παιχνίδι, που στηρίζεται στις αποστάσεις, στις πάσες από δημιουργία και στα αμαρκάριστα σουτ. Αυτό, όμως, δεν έγινε. Ο Ολυμπιακός πήγε το παιχνίδι αποκλειστικά στους χειριστές (ΝτεΚολό, Τεόντοσιτς, Τζάκσον).

Αν εξαιρέσουμε ένα σουτ του ΝτεΚολό στον αιφνιδιασμό το πρώτο τρίποντο της ΤΣΣΚΑ από πάσα (από δημιουργία pick-n-roll ή ένας-εναντίον-ενός) ήρθε στο 25'. Συνολικά η ΤΣΣΚΑ εκτέλεσε μόνο 16 τρίποντα και ευστόχησε στα 6. Ο λόγος για την ομάδα που ευστοχούσε σε 9 στην κανονική περίοδο και σούταρε πάνω από 40%.

Είδαμε, όμως, τους παίκτες που υπηρετούν αυτό το ρόλο (Φριτζόν, Χίγκινς, Βοροντσέβιτς, Χριάπα, Κουρμπάνοφ) να πιάνουν ελάχιστες φορές τη μπάλα σε θέση για τέτοια σουτ. Για του λόγου το αληθές ο Φριτζόν δεν έκανε ούτε ένα σουτ στα 5 λεπτά που αγωνίστηκε. Ο Βοροντσέβιτς σούταρε μια φορά και αυτή επειδή δεν είχε πιάσει τη μπάλα σε άλλο σημείο του παιχνιδιού. Ο Χίγκινς δεν επιχείρησε τρίποντο, ο Χριάπα και ο Κουρμπάνοφ είχαν 0/2. Έτσι έμειναν αποκλειστικά οι προσπάθειες του Τεόντοσιτς (4/8), του ΝτεΚολό (0/3) και του Τζάκσον (2/2), που ήρθαν κυρίως μετά από ντρίμπλα.

Υπάρχει, βέβαια και άλλο ένα στατιστικό που επικυρώνει την καλή αμυντική δουλειά του Ολυμπιακού: οι μόλις 7 ασίστ της ΤΣΣΚΑ, οι οποίες αποτελούν αρνητικό ρεκόρ για την ομάδα την τελευταία 8ετία!

Η εικόνα του Ολυμπιακού αποτυπώνεται καλύτερα από μια σκηνή μετά το τέλος του αγώνα. Όλοι οι παίκτες πανηγυρίζουν στο κέντρο του γηπέδου, όταν ξαφνικά ο Σπανούλης τους θυμίζει ότι δεν έχει τελειώσει η αποστολή τους. Έρχονται και άλλες σφαίρες την Κυριακή.

Το εύκολο βράδυ της Φενέρ

Από τη μεριά της, η Φενέρμπαχτσε πέρασε ένα παιχνίδι χωρίς δράμα. Οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς εξαργύρωσαν από νωρίς την ενέργεια του κοινού και παίρνοντας από το ξεκίνημα το προβάδισμα ουσιαστικά δεν κοίταξαν πίσω. Τα χρειάστηκαν μόνο μια στιγμή μετά τη "μανούρα" του Ρούντι Φερνάντεθ, που οδήγησε στην αντεπίθεση της Ρεάλ μέσω των εμπνεύσεων του Γιουλ και της αφύπνισης του Άντονι Ράντολφ. Η Ρεάλ, όμως, δεν έβρισκε τον σταθερό τρόπο να βάλει πρόβλημα στη Φενέρ. Η άμυνα της ήταν τόσο καλή που για πρώτη φορά ο Σέρχιο Γιουλ έδειξε ότι είναι άνθρωπος και όχι ρομπότ. Έδειξε σημάδια κούρασης. Λογικό γιατί για το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα κουβαλούσε όλη την ομάδα, βάζοντας καλάθια τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από αυτή την επιτυχημένη συνταγή είναι ο Έκπε Ούντο. Ο Αμερικανός σέντερ ήταν και πάλι παντού. Κέρδισε μάχες από τον Αγιόν, αλλοίωσε φάσεις, έκλεισε τρύπες, έβαλε ανάμεσα στα πόδια του περιφερειακούς. Ήταν παντού. Και η πλούσια στατιστική του (18 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 8 ασίστ) δεν ξεκινούν καν να εξηγούν πόσο καλός πραγματικά ήταν.

Από κοντά και ο Μπόγκντναν Μπογκντάνοβιτς που είναι ο αγαπημένος του κοινού και ο αγαπημένος του Ομπράντοβιτς. Ο Σέρβος γκαρντ ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκε η ομάδα. Όχι μόνο για να βάλει ένα μεγάλο σουτ, αλλά ακόμη και για να παίξει άμυνα στον Γιουλ. Η Φενέρ δεν υστέρησε πουθενά. Παραδέχτηκε και ο "Ζοτς" μετά το τέλος του ματς ότι " μπορεί να μην υπάρχει τέλειο παιχνίδι, αλλά παίξαμε πραγματικά πολύ καλά". Κι έτσι είναι. Όλα κλίκαραν για τους Τούρκους. Ο Σλούκας έδωσε ρυθμό από τον πάγκο, ο Ντίξον ξεκίνησε βάζοντας τα σουτ, ο Βέσελι κυριάρχησε πάνω από τη στεφάνη και οι Κάλινιτς-Ντατόμε-Νάναλι ήταν παραπάνω από επαρκείς στο ρόλο τους με αποτέλεσμα την άνετη νίκη στον ημιτελικό.

Όσο για το παιχνίδι της Κυριακής; Και αύριο ημέρα είναι.