"Ο αθλητισμός είναι το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα στη ζωή". Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά έχει δίκιο. Θα συμφωνήσει οποιοσδήποτε βγάλει τα γυαλιά του φανατισμού και κοιτάξει γύρω του: στη χώρα του, στην πόλη του, στη γειτονιά του, στη δουλειά του, στο σπίτι του.

Καμιά φορά το ξεχνάμε. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δηλαδή. Δυστυχώς για τα ανοιγμένα κεφάλια, τα μαχαιρώματα και τους τραμπουκισμούς. Ευτυχώς για τις στιγμές αυτές που αισθάνεσαι την ιστορία να γράφεται (το Euro 2004 για παράδειγμα) ή για τους αθλητές που αποδεικνύονται σύμφωνα με τον αμερικανισμό "Larger than Life".

Δεν είναι τα γκολ. Ούτε τα τρίποντα. Ούτε καν οι τίτλοι. Είναι ο τρόπος που επηρέασαν τους ανθρώπους. Το έκανε ο Μάτζικ Τζόνσον και το τεράστιο χαμόγελο του κόντρα στο AIDS, το έκανε ο Τζέσε Όουενς με την υψωμένη γροθιά, το κάνει ο Όσκαρ Πιστόριους που δεν έχει πόδια, αλλά έτρεξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το έκανε κι ο Λανς Άρμστρονγκ. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ή νομίζω. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να αποφασίσω.

Πριν μερικούς μήνες, στις καθιερωμένες συζητήσεις στο γραφείο η κουβέντα πήγε στους σπουδαίους αθλητές και ήμουν (ως συνήθως) απόλυτος: "είναι ο σπουδαιότερος αθλητής της εποχής μας". Δεν ξέρω κανέναν άλλον αθλητή ποδηλασίας. Οι γνώσεις μου στον γύρο Γαλλίας περιορίζονται στο ότι γίνεται στη Γαλλία. Και η εμπειρία μου από το σπορ ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, όταν έκανα μικρός βόλτες με ένα παλιό BMX. Οπότε στο μυαλό μου η επίδραση του Λανς Άρμστρονγκ στον κόσμο δεν αφορούσε τις επιδόσεις και τα ρεκόρ του. Αλλά σε όλα αυτά που εμπορικά στριμώχθηκαν στο moto του "Live strong", ένα από τα πολλά τσιτάτα που μοίραζε απλόχερα στις συζητήσεις, όπως το περίφημο 'λυπάμαι για τους κυινικούς που δεν πιστεύουν στα θαύματα".

Συγγνώμη, αλλά θαυμάζω όποιον άνθρωπο σταθεί αρκετά δυνατός/τυχερός να νικήσει τον καρκίνο. Να νικήσει, δηλαδή, την αρρώστια που ταλαιπωρεί τόσες οικογένειες ανά τον κόσμο. Αυτή που τόσο άτσαλα ορίζει μοίρες και σκάβει πληγές. Τις βαθιές, αυτές που δεν φαίνονται. Ο Λανς Άρμστρονγκ, λοιπόν, δεν ήταν ο νικητής του γύρου της Γαλλίας, αλλά ο άνθρωπος που νίκησε τον καρκίνο, δεν τα έβαλε κάτω, συνέχισε τη ζωή του και επέστρεψε στην κορυφή.

Έδειξε, λοιπόν, σε όσους έχουν πρόβλημα (σε αυτούς, τις οικογένειες και τους φίλους τους) ότι μπορούν. Ή τουλάχιστον ότι πρέπει να παλέψουν. Δεν με νοιάζει, λοιπόν, αν έβγαλε ένα σκασμό λεφτά με τη NIKE. Με νοιάζει αποκλειστικά ότι ενέπνευσε πολλούς. Ή απλά ότι το ίδρυμα του συγκέντρωσε 500 εκατομμύρια δολάρια για τον αντικαρκινικό αγώνα. Κι ότι είναι ντοπέ; Δεν ξέρω (ακόμη) αν με νοιάζει. Ακόμη κι αν η χρήση απαγορευμένων ουσιών με βρίσκει 100% αντίθετο.

Η αλήθεια πίσω από το ψέμα

Διαβάζοντας τις αποκαλύψεις για το τεράστιο αυτό σκάνδαλο ντόπινγκ είναι δύσκολο κανείς να μείνει ανεπηρέαστος. Να μην ακούσει το γδούπο από την πτώση του ειδώλου. (Συγγνώμη εκ των προτέρων για την υπερβολή - κάποιοι θα διαφωνήσουν) ΤΟΥ ειδώλου.

Δεν είναι ότι πλέον υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών και μεθόδων, αλλά το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε ως ο "νονός" ενός πολύ οργανωμένου κυκλώματος ντόπινγκ: είχε γύρω του μια προηγμένη ομάδα γιατρών/χημικών/βιολόγων, υποχρέωνε τους συναθλητές του να πάρουν χάπια, να κάνουν ενέσεις και να υποβάλλονται σε μεταγγίσεις αίματος, διακίνησε ουσίες, είπε ψέμματα.

Ο Λανς Άρμστρονγκ αποδεικνύεται ότι καβαλούσε το ποδήλατο του ντοπαρισμένος πριν το καρκίνο. Το έκανε και μετά. Στην τελική δεν "έζησε δυνατά" (εκ του Live Strong). Έζησε ψεύτικα.

Μόνο που δεν ξέρω... Δεν είμαι σίγουρος αν οι αποκαλύψεις γύρω από τη μεγαλύτερη απάτη του επαγγελματικού αθλητισμού είναι η αλήθεια που ήθελα να ακούσω. Για την ακρίβεια αν αξίζει να μαθαίνεις μια τέτοια αλήθεια, που καταστρέφει συθέμελα ένα ολόκληρο οικοδόμημα. Να σταθείς στον άνθρωπο ή στον μύθο; Στο ντόπινγκ ή στη νίκη του απέναντι σε έναν απάνθρωπο αντίπαλο; Δεν είμαι σίγουρος...

Γιατί στην τελική κι οι ταινίες είναι ψεύτικες, αλλά τα δάκρυα δεν είναι. Το ίδιο και τα θαύματα, δεν είναι αληθινά, όμως εμείς συνεχίζουμε να τα πιστεύουμε. Σίγουρα η αλήθεια είναι λυτρωτική, αλλά μήπως τελικά ο Λανς Άρμστρονγκ ήταν αυτό το "όλα θα πάνε καλά", αυτό το ψέμα που θέλουμε τόσο πολύ να ακούσουμε;

Δεν ξέρω. Αλήθεια...

ΥΓ. Το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση. Για την υστεροφημία του Λανς Άρμστρονγκ και το αν θα προτιμούσατε το "ψέμα" του Live Strong, γιατί εγώ (νομίζω έγινε σαφές) ότι δεν μπορώ να αποφασίσω.