"Τα καταφέραμε με τον δικό μας τρόπο" είπε στους παίκτες στα αποδυτήρια ο Γιώργος Αγγελόπουλος . Και πράγματι έτσι ακριβώς είναι. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης με τον δικό του τρόπο. Ο ένας εκ των προέδρων της ΚΑΕ, βέβαια, δεν εννοούσε μόνο αυτό, αλλά έχει σημασία ότι οι "ερυθρόλευκοι" σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι κατέθεσαν την γνωστή τους ταυτότητα προκειμένου να κάνουν το 3-2 επί της Εφές.

Μετά το πρώτο μουδιασμένο ξεκίνημα οι Πειραιώτες μεταμορφώθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο και επιβλήθηκαν των Τούρκων, αλλάζοντας εντελώς τις ισορροπίες του αγώνα. Ποιος είναι ο τρόπος τους; Κατόρθωσαν να διορθώσουν τις αδυναμίες του πρώτου ημιχρόνου, εμπιστεύτηκαν τον τρόπο παιχνιδιού τους στην επίθεση, βρέθηκαν παίκτες να βγουν μπροστά και άλλοι να παίξουν τον απαιτούμενο ρόλο και το κυριότερο επιβλήθηκαν στον physical τομέα του παιχνιδιού. Ας τα δούμε, όμως, ένα-ένα αφού πρώτα προηγηθεί μια αναφορά στα διαφορετικά στοιχεία που είδαμε στο 5ο παιχνίδι.

Τα διαφορετικά δεδομένα

Σε μια αλληγορική σύνδεση με το σκάκι θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο μπάσκετ ο ηττημένος παίρνει τα λευκά. Αυτός έχει δει με τα μάτια του και έχει πειστεί για το τι κάνει λάθος και πόσο του στοιχίζει αυτό στο αποτέλεσμα. Επομένως είναι ευκολότερο να τα διορθώσει, να προσαρμοστεί και να δοκιμάσει κάτι καινούργιο για να αλλάξει τις ισορροπίες. Έτσι έκανε η Εφές στο 2ο παιχνίδι, έτσι έκανε ο Ολυμπιακός στο 3ο και στο 4ο. Οπότε την Τρίτη στο ΣΕΦ ήταν η σειρά της Εφές να μοιράσει εκ νέου τα φύλλα της παρτίδας.

Το αποτέλεσμα; Να δούμε στοιχεία που δεν είχαν εμφανιστεί στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της προημιτελικής σειράς. Όπως για παράδειγμα το σχήμα με τους δύο φόργουορντ. Λόγω των προβλημάτων με τα φάουλ του Ντάνστον και του Κερκ, οι Τούρκοι επανέφεραν το σχήμα με τον ΝτιΣόν Τόμας στο "4" και τον Ντέρικ Μπράουν στο "5", το οποίο τους είχε χαρίσει τη νίκη στο ματς της κανονικής περιόδου στην Κωνσταντινούπολη. Ένα άλλο στοιχείο ήταν η περιφερειακή ευστοχία των παικτών του Περάσοβιτς, που στα πρώτα ματς ήταν πολύ άστοχοι (35%, 24%, 11%, 16%). Στο 5ο παιχνίδι είχαν 40% ξεκινώντας ζεστοί, ευστοχώντας σε 4 τρίποντα στο πρώτο μέρος (41 πόντοι συνολικά), την ώρα που μετρούσαν 4.2 ανά παιχνίδι ως τότε!

Τα τελευταία δεδομένα αφορούν μεμονωμένα την απόδοση συγκεκριμένων παικτών. Για παράδειγμα την εικόνα του Τσεντί Οσμάν, που σκόραρε 11 πόντους στο πρώτο ημίχρονο κι ενώ στα υπόλοιπα τέσσερα ματς δεν είχε ξεπεράσει τους 8. Ο διεθνής Τούρκος φόργουορντ, μάλιστα, ζημίωσε τον Ολυμπιακό με όλους τους πιθανούς τρόπους, σκοράροντας με στατικό σουτ, στο transition, αλλά και σε post-up καταστάσεις.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν και το πρώτο ματς που ο Ολυμπιακός δημιούργησε πρόβλημα στον Μπράιαν Ντάνστον, χρεώνοντας τον από νωρίς με φάουλ. Το αποτέλεσμα; Να μετρήσει τα λιγότερα λεπτά συμμετοχής (16'), τους λιγότερους πόντους (4) και να ισοφαρίζει τα λιγότερα ριμπάουντ (1) και το μικρότερο του ranking στη σειρά (1). Πολύ σημαντικό από τη στιγμή που μιλάμε για τον παίκτη-βαρόμετρο της Εφές.

Το physical παιχνίδι του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στο 4ο παιχνίδι γιατί κυριάρχησε στις μάχες σώμα-με-σώμα: έκανε σκληρά φάουλ, απέφυγε να δώσει γκολ-φάουλ και υποχρέωνε τον αντίπαλο να κουραστεί για να πετύχει τους πόντους του, επιλογή που έγινε ευκολότερη μετά την παρομοιώδη αστοχία των Τούρκων από το τρίποντο. Στο πρώτο ημίχρονο οι "ερυθρόλευκοι" δεν ήταν το ίδιο σκληροί. Αυτό φαίνεται από τα ριμπάουντ (19-16), ακόμη και από τα φάουλ (9). Ο Τάιλερ Χάνεϊκατ ισορρόπησε τη μάχη των αιθέρων στο 2ο δεκάλεπτο και έτσι η Εφές βρήκε την ευκαιρία να μπει ξανά στο παιχνίδι και να πάρει το προβάδισμα, με τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς να εμπιστεύεται περισσότερο τους επιθετικογενείς παίκτες (Πολ, Τόμας, Ερτέλ) του σε σχέση με τα άλλα παιχνίδια.

Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, παρουσιάστηκε ένας διαφορετικός Ολυμπιακός. Οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου ανέβασαν την πίεση στην άμυνα, έκαναν 5 κλεψίματα στο τρίτο δεκάλεπτο (η Εφές είχε 2 λάθη στο πρώτο μέρος και 8 στο δεύτερο), βελτίωσαν την απόδοση τους στα ριμπάουντ (21-16 στο 2ο) και επί της ουσίας έβαλαν την Εφές στην θέση της. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα είναι η αυξημένη ένταση στην "ερυθρόλευκη" άμυνα, που από τη μια στιγμή στην άλλη έβγαλε τους Τούρκους πολύ μακριά από το καλάθι τους και τους δυσκόλεψε ακόμη και στο να κάνουν το πιο απλό ξεμαρκάρισμα.

Διόρθωσαν τα κακώς κείμενα

Τα μεγαλύτερα προβλήματα του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο ήταν τρία: α) το γεγονός ότι δεχόντουσαν εύκολα καλάθια στα πρώτα δευτερόλεπτα των 24'' κυρίως από τον Ερτέλ, αλλά και σε συνθήκες transition, β) το post-up και γ) ο παράγοντας "Τσεντί Οσμάν".

Στην επανάληψη εξάλειψαν όλα τα "όπλα" των Τούρκων. Βελτίωσαν το αμυντικό τους transition (μέσω και των βελτιωμένων επιλογών στην επίθεση), έδειξαν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στην post-up (από τους 10 πόντους του πρώτου μέρους, δέχτηκαν μόλις 3 στην επανάληψη και αυτό με τρίποντο μετά από δύο περιστροφές) και κράτησαν τον Οσμάν στο μηδέν. Τι έμεινε; Τα δύσκολα σουτ των περιφερειακών μετά από ντρίμπλα. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο μόνο με τέτοιες ενέργειες από τον Γκρέιτζερ και τον Πολ να αλλάξει το αποτέλεσμα.

Ο ρόλος του Σπανούλη

Ο Βασίλης Σπανούλης δικαιούται τον τίτλο του MVP της σειράς. Πως να γίνει διαφορετικά; Είχε 17 πόντους, με 48% στο τρίποντο, 6.0 ασίστ και 7 κερδισμένα φάουλ, συγκεντρώνοντας 17.2 στο ranking. Για ακόμη μια φορά ο αρχηγός του Ολυμπιακού θέλησε να μπει δυναμικά στο παιχνίδι και το έκανε σκοράροντας 12 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, έστω κι αν ρίσκαρε σε κάποιες επιλογές κάνοντας 3 γρήγορα λάθη.

Η διαφορά με τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου είναι ότι ο Σπανούλης α) έπαιζε περισσότερο στο πρώτο ημίχρονο β) έπρεπε να καταναλώσει περισσότερη ενέργεια στην άμυνα, πολύ περισσότερο μετά το 2ο παιχνίδι που ένιωσε την επίθεση της Εφές να τον σημαδεύει διαρκώς. Επομένως, ήταν λογικό να κουραστεί στα μέσα της τέταρτης περιόδου, το μοναδικό διάστημα που φάνηκε να μην έχει ενέργεια και καθαρό μυαλό. Όταν πήρε μερικές ανάσες στον πάγκο επέστρεψε για να καθαρίσει το παιχνίδι. Ήταν ο πρωταγωνιστής και στις δύο άκρες του παρκέ στα δευτερόλεπτα που έκριναν το αποτέλεσμα. Η Εφές είχε μειώσει στους 4 πόντους και είχε και μπάλα. Ο Γκρέιτζερ προσπάθησε να ποστάρει τον 35χρονο γκαρντ, αλλά εκείνος όχι μόνο έβγαλε την άμυνα, αλλά στη συνέχεια και ενώ οι Τούρκοι προσπαθούσαν να γυρίσουν στο αμυντικό transition βρήκε "μπόσικο" τον Άλεξ Κερκ και του πήρε το φάουλ, που ισοδυναμούσε με δύο καθοριστικές βολές.

Το πόσο "μέσα" στο παιχνίδι ήταν ο Σπανούλης ήταν τα φάουλ που κέρδισε. Συνολικά πήρε 10, κάτι που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα, βάζοντας τον Ολυμπιακό από νωρίς στο μπόνους ή κοντά στο μπόνους των βολών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Έδειξε να κερδίζει κατά κράτος τις προσωπικές μάχες απέναντι στους περιφερειακούς της Εφές, γιατί επί της ουσίας τα περισσότερα φάουλ που κέρδισε ήταν απέναντι σ' αυτούς σε συνθήκες pick-n-roll. Συγκεκριμένα χρέωσε 8 φάουλ τους "κοντούς" (3 τον Ερτέλ, 2 τον Πολ, 2 τον Γκρέιτζερ και 1 τον Οσμάν) και πήρε άλλα 2 από τον Κερκ. Με άλλα λόγια τους έδειξε ποιος είναι το αφεντικό.

Από εκεί ακριβώς ξεχωρίζει η πολύ καλή ημέρα του Σπανούλη. Δεν φαίνεται τόσο από τα "τρελά" σουτ που βάζει, αν και αυτά αρέσουν περισσότερο στον κόσμο, αλλά από την άνεση με την οποία νικάει τον προσωπικό του αντίπαλο και "πατάει" την αντίπαλη ρακέτα.

Οι "κρυφοί" MVP

Πέρα από τον πρωτοφανή πολυτιμότερο παίκτη της σειράς θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στους παίκτες που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην επικράτηση του Ολυμπιακού επί της Εφές. Ακόμη και η 2η επιλογή είναι ξεκάθαρη: ο Ολυμπιακός είχε σταθερά για 2ο σκόρερ στη σειρά τον Γιώργο Πρίντεζη με 12.8 πόντους. Ο διεθνής φόργουορντ ήταν ακόμη πρώτος ριμπάουντερ (5.8), 2ος σε κερδισμένα φάουλ (4.6) και δεύτερος σε ranking (14.8). Ακόμη και στο 5ο παιχνίδι έκανε αισθητή την παρουσία του. Ήταν πολύ επιθετικός στο καλάθι και αποτέλεσμα μια ακόμη λύση πέρα από τις pick-n-roll δημιουργίες του Σπανούλη, κρατώντας την ομάδα του σε ένα κρίσιμο σημείο στο 2ο ημίχρονο.

Από εκεί και πέρα στην κατηγορία "κρυφοί MVP" θα πρέπει να επιλεχτούν τέσσερις διαφορετικοί παίκτες: ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Έρικ Γκριν, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ και ο Κώστας Παπανικολάου. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο.

Ιωάννης Παπαπέτρου: Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το κρυφό χαρτί του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Έδωσε μέγεθος στην 5άδα του Ολυμπιακού και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν παρών στα περισσότερα καλά διαστήματα του Ολυμπιακού. Προτιμήθηκε από τον προπονητή του στα σημεία που ήθελε να παίξει άμυνα με αλλαγές και ήταν από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας στο σχήμα που άλλαξε το momentum της σειράς, αυτό με τον Σπανούλη στο "1", τρεις φόργουορντ (Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Πρίντεζη) και έναν σέντερ. Παράλληλα έδωσε μεγάλη βοήθεια στο ριμπαόυντ (4.4 ριμπάουντ - 3ος του Ολυμπιακού), μέτρησε 5.6 πόντους και σούταρε με το πολύ υψηλό 54% από το τρίποντο.

Ο ρόλος του ήταν εξαιρετικά σημαντικός πέρα από το προφανές: την βοήθεια που έδωσε στο 2ο ημίχρονο του 5ου αγώνα, όταν πέτυχε 8 πόντους και "ξεκόλλησε" την ομάδα του στο σκορ. Τα δύο μεγάλα τρίποντα που πέτυχε ήταν αυτά που "φρέναραν" την Εφές και κράτησαν τον Ολυμπιακό μπροστά στο σκορ σε ένα σημείο που αν είχε χάσει το προβάδισμα η πίεση θα βάραινε πολύ πόδια, χέρια και μυαλό.

Έρικ Γκριν: Αθόρυβος, αλλά αποτελεσματικός ο Έρικ Γκριν αποτέλεσε τον τρίτο πόλο στην επίθεση του Ολυμπιακού, πίσω από Σπανούλη (17π) και Πρίντεζη (12π). Είχε 10.2 πόντους ανά παιχνίδι στην προημιτελική φάση σουτάροντας με 38%. Είχε παράλληλα 1.0 ασίστ, χωρίς να κάνει ούτε ένα λάθος! Το σημαντικότερο είναι ότι έβγαζε σημαντικούς προσωπικούς πόντους, ειδικά στο 2ο δεκάλεπτο του κάθε αγώνα, στο διάστημα που ο Βασίλης Σπανούλης καθόταν στον πάγκο. Παράλληλα, στο τελευταίο παιχνίδι έπαιξε τον άτυπο ρόλο του πλέι-μέικερ, κουβαλώντας τη μπάλα και κάνοντας τη ζωή του Σπανούλη ευκολότερη, καθώς είχε να αναλωθεί μόνο στο δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι.

Η παρουσία ενός τέτοιου παίκτη δίνει ένα αβαντάζ στον Ολυμπιακό. Είναι κάτι που του έλειψε πέρσι, ειδικά μετά την αποχώρηση του Κώστα Σλούκα. Ο Γκριν είναι από τους λίγους παίκτες στην Euroleague που μπορούν να προσφέρουν instant offense (Τζέιμς, Κάρολ, Ουίλμπεκιν) και χρησιμοποιούνται ακριβώς για αυτό τους το χαρακτηριστικό. Οι 10 αυτοί πόντοι ξεκουράζουν τον Ολυμπιακό και κάνουν όλη την λειτουργία ευκολότερη.

Νίκολα Μιλουτίνοφ: Ο Μιλουτίνοφ ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σειρά με 11 πόντους, 7 ριμπάουντ, 3 κερδισμένα φάουλ και 20 ranking. Ακολούθησε ο τραυματισμός του και τα μέτρια παιχνίδια στην Τουρκία. Στο 5ο ματς, όμως, ήταν και πάλι καθοριστικός. Είχε 8 πόντους (2/3 δίποντα, 4/4 βολές), 3 ριμπάουντ και 3 κερδισμένα φάουλ. Η μεγαλύτερη του συνεισφορά ήταν τα φάουλ που κέρδισε από τον Ντάνστον. Αυτός επί της ουσίας τον έβαλε απευθείας σε foul trouble.

Γενικά, όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γραμμή ψηλών του Ολυμπιακού θριάμβευσε στο 5ο παιχνίδι. Πέρα από τον Μιλουτίνοφ ο Κεμ Μπιρτς είχε 9 πόντους και 11 ριμπαόυντ, ενώ και ο Πάτρικ Γιανγκ είχε θετική παρουσία με 3 πόντους και 2 κερδισμένα φάουλ. Σύνολο: 21 πόντοι, 14 ριμπάουντ και 6 κερδισμένα φάουλ, την ώρα που ο Ντάνστον και ο Κερκ είχαν μαζί 8 πόντους, 8 ριμπάουντ και 5 κερδισμένα φάουλ.

Κώστας Παπανικολάου: Είναι εντυπωσιακή η σταθερότητα ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού. Για παράδειγμα ο Γκριν σκόραρε από 8 ως 13 πόντους σε όλα τα παιχνίδια της σειράς. Αν και η επιτομή της σταθερότητας ήταν ο Παπανικολάου. Στα 5 ματς των playoffs σκόραρε είτε 7 είτε 8 πόντους, ενώ και τα ριμπάουντ του κυμάνθηκαν από 4 ως 6. Ο διεθνής φόργουορντ ήταν καθοριστικός στην άμυνα μαρκάροντας πότε τον Χάνεϊκατ και πότε τον αντίπαλο πλέι-μέικερ. Μπορεί να μην έκανε τη διαφορά χάρις στο περιφερειακό του σουτ (33%), αλλά έκανε όλα τα μικρά πράγματα που κρίνονται απαραίτητα για να πάρει μια ομάδα τη νίκη.

Από τα παραπάνω καταλήγουμε ότι ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που σχεδιάστηκε στα χαρτιά: αυτή που θα επιβάλλεται μέσω του physical παιχνιδιού στον αντίπαλο της. Αυτή που θα έχει για μπροστάρη τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη. Αυτή που θα έχει παίκτες που εκτελούν στο έπακρο και με το παραπάνω το ρόλο τους. They did it their way.