Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει στο δρόμο του προς την Κωνσταντινούπολη την Εφές, σε ένα ριμέικ των προημιτελικών του 2013, που οδήγησαν στην κατάκτηση του τίτλου στο Λονδίνου. Τότε οι "ερυθρόλευκοι" είχαν προκριθεί στο 5ο ματς, στο οποίο χρειάστηκε να κάνουν ανατροπή από το -17 για να πάρουν το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ. Τώρα, όμως, η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική.

Ο παράγοντας έδρα

Το ένα και βασικό κοινό σημείο είναι το πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού. Αν και το αβαντάζ της έδρας δεν ισοδυναμεί αυτόματα με πρόκριση αν θυμηθούμε το τι είχε συμβεί στις σειρές με τη Σιένα το 2011 και το 2012. Από εκεί και πέρα οι Πειραιώτες δεν έχουν δείξει σταθερότητα στα παιχνίδια τους στο ΣΕΦ. Όχι μόνο ηττήθηκαν από την ΤΣΣΚΑ και τη Ρεάλ, αλλά έπεσαν θύμα έκπληξης απέναντι σε ομάδες που δεν μπήκαν ποτέ σε τροχιά 8άδας, όπως είναι η Μακάμπι και η Γαλατάσαραϊ. Σημαντική υποσημείωση: ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα της 4άδας που δεν ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με εντός έδρας ρεκόρ 14-1. Αυτή ακριβώς ήταν η σούμα τόσο για την Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ, όσο και για τον Παναθηναϊκό.

Από την άλλη φέτος οι Πειραιώτες έχουν δείξει ένα εντυπωσιακό εκτός έδρας πρόσωπο. Τέλειωσαν την κανονική περίοδο με 8 νίκες σε 15 παιχνίδια, έχοντας τη δεύτερη καλύτερη συγκομιδή μετά την Ρεάλ (9) και μαζί με την ΤΣΣΚΑ (8). Τι σημαίνει όλο αυτό; Ότι το break είναι μια μεγάλη πιθανότητα και για τις δύο ομάδες. Η σειρά κρίνεται στις τρεις νίκες και δεν αποκλείεται να έχει πολλά πάνω-κάτω, όπως συνηθίζεται άλλωστε στα προημιτελικά της Euroleague. Γιατί αν μη τι άλλο ο Ολυμπιακός έχει δείξει ότι μπορεί να κερδίσει και σε δύσκολες έδρες, κατηγορία στην οποία δεν ανήκει το γήπεδο της Εφές.

Η φόρμα της Εφές

Η ομάδα του Βέλιμιρ Περάσοβιτς βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι στα τελευταία 10 παιχνίδια μετράει 8 νίκες, έχοντας χάσει μόνο στη Μαδρίτη (σε ένα αδιάφορο ματς) και εντός έδρας από τη Μπάμπεργκ. Οι Τούρκοι παίζουν πολύ καλά τον τελευταίο καιρό και έχουν βρει καλύτερη ισορροπία από τη στιγμή που ο Τζέισον Γκρέιτζερ πέρασε μπρος στο ρόλο του βασικού οργανωτή και δημιουργού, αφήνοντας τον Τόμας Ερτέλ σε δεύτερο ρόλο.

Αντίθετα ο Ολυμπιακός στα τελευταία παιχνίδια παρουσιάζει κάμψη. Κάτι τα προβλήματα με τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Γκριν και τον Λοτζέσκι, κάτι η έλλειψη ενδιαφέροντος λόγω καλού πρότερου (αγωνιστικού) βίου, έχουν ρίξει την απόδοση των Πειραιωτών. Απόδειξη; Το επιμέρους 1-5 που έχουν στο τελευταίο 5ο της κανονικής περιόδου. Τελευταίο πραγματικά καλό παιχνίδι της ομάδας του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν τα τρία δεκάλεπτα κόντρα στην Νταρουσάφακα, αν και πρέπει να χρεωθεί ως "παράσημο" η πολύ καλή νίκη - έστω και με 66 πόντους ενεργητικό - στο Βελιγράδι.

Η ομάδα έδειξε να πέφτει και η άλλη να ανεβαίνει. Η φόρμα είναι σύμμαχος της Εφές. Όσο για τον Ολυμπιακό; Μπορεί να βρει "καταφύγιο" στην διαπίστωση ότι όταν χρειάστηκε να παίξει, έπαιξε. Όταν χρειάστηκε να κερδίσει, κέρδισε. Είναι δεδομένο ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού πριν πατήσουν παρκέ την ερχόμενη βδομάδα για τα προημιτελικά θα έχουν γυρίσει τον διακόπτη, τουλάχιστον πνευματικά.

Η κατάσταση του Σπανούλη

Από την Πρωτοχρονιά και ως τα τέλη Μαρτίου ο Βασίλης Σπανούλης πέρασε αγωνιστική κάμψη. Από τους καλύτερους ευρωπαϊκούς μέσους όρους της καριέρας του (13.7 πόντοι με 53% στα δίποντα, 33% στα τρίποντα), 6.4 ασίστ, 5.9 κερδισμένα φάουλ και 13.6 ranking, στην πτώση των 8.9 πόντων (με 30% στα δίποντα, 16% στα τρίποντα), 4.7 ασίστ, 4.1 κερδισμένων φάουλ και 7.2 ranking. Άλλος παίκτης. Όχι μόνο γιατί έπαιξε τραυματίας, αλλά κυρίως γιατί έχασε τον ρυθμό του. Ο Σπανούλης, ένας τυπικός παίκτης-προπόνησης, από τη στιγμή που περνούσε περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι του φυσιοθεραπευτή από ότι στο γήπεδο, μοιραία είδε την απόδοση του να πέφτει. Ήταν το αποτέλεσμα της αλλαγής στο παιχνίδι του. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού που βασίζεται πολύ στο πρώτο του βήμα, άρχισε να αποφεύγει τα περάσματα και να βασίζεται περισσότερο στο μακρινό του σουτ. Και δεν ήταν λίγα τα ματς που προσπαθούσε να βρει ρυθμό μέσω του τριπόντου, επιχειρώντας τραβηγμένες επιλογές, που έριχναν και τα ποσοστά του.

Στα τελευταία δύο παιχνίδια ο Σπανούλης έδειξε ότι βρίσκει τον καλό εαυτό του. Έχοντας αφήσει πίσω του τα προβλήματα υγείας και έχοντας ξεκινήσει να προπονείται πιο εντατικά με την υπόλοιπη ομάδα, βρήκε αρχικά τα πατήματα του και εν συνεχεία τον ρυθμό του. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από τα νούμερα (13.5 πόντοι, 8.5 ασίστ, 4.5 κερδισμένα φάουλ και 10.5 ranking), αλλά από το γεγονός ότι άρχισε να "τρυπάει" περισσότερο την αντίπαλη άμυνα. Κέρδισε φάουλ πηγαίνοντας αντίθετα από το screen, έβαλε το κορμί του για να τελειώσει διεισδύσεις μέσα στους ψηλούς, κέρδισε περισσότερα φάουλ, ευστόχησε σε περισσότερα δίποντα (3.5 ανά παιχνίδι από εκεί που στην 10άδα της πτώσης είχε 1.8 εύστοχα). Αυτό που δεν βρήκε ήταν το μακρινό του σουτ. Είχε 2/10 στους αγώνες με την Εφές και την ΤΣΣΚΑ. Αλλά και αυτό είναι θέμα ρυθμού.

Αν μη τι άλλο ο Σπανούλης είναι το βαρόμετρο του Ολυμπιακού. Είναι ένας παίκτης που βάσει αγωνιστικού στυλ και προσωπικότητας γίνεται το κεντρικό πρόσωπο της επίθεσης του Ολυμπιακού. Οπότε -όσο βρίσκεται στο παρκέ- η δική του απόδοση ρυθμίζει και την ομαδική. Στην επίθεση αυτό. Γιατί η καλή του φυσική κατάσταση θα παίξει ρόλο και στην άμυνα. Είναι κοινό μυστικό εξάλλου ότι οι περισσότερες ομάδες τον σημαδεύουν στο μπροστά μέρος του γηπέδου. Όπως είχε συμβεί και στο πρόσφατο ματς μεταξύ των δύο ομάδων στην Κωνσταντινούπολη. Από τότε, όμως και ως το πρώτο ματς των προημιτελικών θα έχουν κυλήσει τρεις βδομάδες, διάστημα που τάσσεται υπέρ του 35χρονου γκαρντ.

Είναι λάθος, ωστόσο, να αναλύσουμε την απόδοση του Σπανούλη σε ένα εντελώς προσωπικό επίπεδο. Εξάλλου μιλάμε για έναν παίκτη που διακρίνεται μέσω του pick-n-roll και όχι του ένας-εναντίον-ενός. Οπότε η συνολική λειτουργία της ομάδας στο pick-n-roll έχει μεγάλη βαρύτητα. Όποιος έχει αντιρρήσεις αρκεί να θυμηθεί την περσινή χρονιά με τον έναν pick-n-cut ψηλό και την έλλειψη καλών περιφεριεακών σουτέρ. Επομένως το πόσο καλά θα παίξει ο Σπανούλης εξαρτάται και από το πόσο αποτελεσματικοί θα είναι οι σουτέρ που θα αραδιάσει δίπλα του ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Επομένως, εξαρτάται από την ευστοχία του Μάντζαρη, την αγωνιστική κατάσταση του Ματ Λοτζέσκι (παίκτης-κλειδί), του Έρικ Γκριν και των Παπανικολάου-Παπαπέτρου.

Οι ιδιαιτερότητες των match-up

Το τελευταίο παιχνίδι στην Κωνσταντινούπολη ήταν ιδιαίτερο. Και αυτό γιατί είτε ηθελημένα, είτε ακούσια η Εφές κατάφερε να δημιουργήσει ένα τεράστιο πρόβλημα στον Ολυμπιακό με την επιλογή της να παίξει με κοντό σχήμα. Σε εκείνο το ματς ο Κερκ, το αναπληρωματικό 5άρι ήταν εκτός και έτσι ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς θέλησε να περάσει τον Μπράουν στο "5" και να βάλει δίπλα του τον ΝτεΣόν Τόμας. Οι ευκίνητοι ψηλοί των Τούρκων είχαν δημιουργήσει ένα σημαντικό πρόβλημα με την ικανότητα τους να σουτάρουν από μακριά και να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ. Εξάλλου μιλάμε για δύο 4άρια που έχουν περισσότερο χαρακτηριστικά "3αριού".

Τότε ο Ολυμπιακός άργησε να ακολουθήσει και προτίμησε να τους χτυπήσει στην άλλη πλευρά του παρκέ με τον Μιλουτίνοφ και εν συνεχεία να τους ματσάρει με τον Γιανγκ. Ήταν όμως ένα αδιάφορο ματς για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που ενδεχομένως να μη θέλησε να ανοίξει όλα τα χαρτιά της. Εξάλλου και ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να απαντήσει σε ένα τέτοιο "small-ball", όπως κάνει συνήθως. Όπως έκανε για παράδειγμα στο Βελιγράδι με τον Πρίντεζη ή τον Αγραβάνη στο "5".

Από εκεί και πέρα το αμυντικό πρόβλημα του Ολυμπιακού παρατηρείται όταν ο αντίπαλος έχει τρεις περιφερειακούς που απειλούν το καλάθι, είτε με κίνηση πίσω από τα screen, είτε με on-ball παιχνίδι (1on1 / Pick-n-Roll), είτε με post-up. Οι "ερυθρόλευκοι' για παράδειγμα πολύ συχνά βάζουν τον Κώστα Παπανικολάου να μαρκάρει τον αντίπαλο πλέι-μέικερ, εκμεταλλευόμενος το μέγεθος του και την ικανότητα να αμυνθεί σε συνθήκες flat άμυνας και σε καταστάσεις αλλαγών. Κίνηση που μεταφέρει τον Σπανούλη στο "2", ή στο "3". Κάτι αντίστοιχο συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μόλις αποχώρησε ο Οσμάν και πέρασε στο παρκέ ο Χάνεϊκατ, δημιούργησε ανισορροπία στην άμυνα του Ολυμπιακού, διότι χτύπησαν τον Σπανούλη στο post. Επομένως το σχήμα Γκρέιτζερ-Ερτέλ-Χάνεϊκατ είναι ένα σχήμα που θα προβληματίσει τους Πειραιώτες.

Όπως αντίστοιχα ο Ολυμπιακός έχει τεράστιο αβαντάζ στο "4". Ο Μπράουν είναι ένας πολύ καλός παίκτης, που έχει όμως soft χαρακτηριστικά στην άμυνα, ενώ ο Τόμας υστερεί στο πίσω μέρος του γηπέδου. Η Εφές με άλλα λόγια δεν έχει τον παίκτη για να σταματήσει τον Πρίντεζη. Αυτό φάνηκε στο 2ο ματς όπου σκόραρε 16 πόντους σε 24 λεπτά με 8/9 δίποντα, αλλά και στο πρώτο παιχνίδι (όταν είχαν επικρατήσει εύκολα οι Πειραιώτες με 90-66) με τον διεθνή γκαρντ να σκοράρει 15 πόντους σε 20 λεπτά.

Κατοχές - ριμπάουντ - transition

Το μπάσκετ είναι σαν αλυσίδα. Δεν υπάρχει καλή άμυνα, χωρίς καλό αμυντικό transition. Και δεν υπάρχει καλό αμυντικό transition χωρίς καλές επιλογές και ισορροπία στην επίθεση. Όπως επίσης δεν μπορούν να μην θεωρούνται αλληλένδετες έννοιες όπως ο αιφνιδιασμός και το ριμπάουντ, ή το ριμπάουντ και οι πολλές κατοχές. Επομένως κρίνοντας από τον τρόπο παιχνιδιού της Εφές το τρίπτυχο που θα κρίνει τη σειρά είναι το "κατοχές - ριμπάουντ - transition". Με οποιαδήποτε σειρά. Δεν υπάρχει κατάταξη βάσει σημασίας, καθώς επί της ουσίας μιλάμε για αλυσιδωτή αντίδραση.

Η Εφές είναι η ομάδα που παίζει στις περισσότερες κατοχές στην Euroleague (88.2). Αυτό βασίζεται στην έμφαση που δίνει ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς στο transition, στην ταχύτητα με την οποία εκτελούν οι παίκτες του στην επίθεση (ακόμη και στο μισό γήπεδο) και στις συνθήκες ελευθερίας που έχουν οι χειριστές (Γκρέιτζερ, Ερτέλ) να σουτάρουν ή να αποφασίσουν νωρίς στα 24''. Δεν είναι όμως θέμα έμφασης ή φιλοσοφίας. Είναι ένας ολοκληρωμένος τρόπος παιχνιδιού, που υποστηρίζεται και από την αντίστοιχη αμυντική τακτική. Οι Τούρκοι συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν τα pick-n-roll του αντιπάλου με hedge-out, με μια επιθετική δηλαδή αντιμετώπιση, προκαλώντας τη "δράση" στο παιχνίδι. Θέλουν να κινείται η μπάλα, θέλουν να γίνονται σουτ, θέλουν να πηγαίνει το ματς στο πάνω-κάτω. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι αυξάνοντας τις κατοχές αυξάνεται και το παθητικό. Η Εφές έχει την 2η χειρότερη άμυνα βάσει συνόλου πόντων στη διοργάνωση με 83.7 πόντους, επιτρέποντας πολλές ασίστ (19.6 - 2η χειρότερη), 22.6 εύστοχα δίποντα αντιπάλου (χειρότερο) μιας και μπαίνει διαρκώς σε περιστροφές και το 2ο υψηλότερο ποσοστό τριών πόντων αντιπάλου (39.8%), νούμερο που βρίσκει την εξήγηση του στην ποιότητα των σουτ που δημιουργεί ο αντίπαλος απέναντι σε μια ανοιχτή άμυνα που κινείται συνέχεια.

Η ομάδα από την Κωνσταντινούπολη από την άλλη μέσω των τακτικών της επιλογών και της καλής της επιθετικής λειτουργίας, σκόραρε κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου τους περισσότερους πόντους στο transition από οποιαδήποτε άλλη: 12.8 πόντους. Είναι το 13% των συνολικών της πόντων. Βασίζεται με άλλα λόγια περισσότερο στους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο από οποιαδήποτε ομάδα, αν εξαιρέσουμε την Μπασκόνια και το Μιλάνο.

Το "κλειδί' για να τα πετύχουν όλα αυτά (έξτρα κατοχές - αιφνιδιασμούς) είναι το ριμπάουντ. Οι Τούρκοι είναι η 4η ομάδα στο σύνολο (35.6) και η καλύτερη στα επιθετικά ριμπάουντ, κάτι που οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο παίκτες: στον Μπράιαν Ντάνστον (1ος σε επιθετικά ριμπάουντ με 2.8) και στον Τάιλερ Χάνεϊκατ (10ος με 2.03 - και ο μοναδικός περιφερειακός της λίστας). Συνολικά εξάλλου ο Αμερικανός φόργουορντ από το UCLA είναι ο 3ος ριμπάουντερ της διοργάνωσης (7.1) και ένας παίκτης που δίνει πολλές έξτρα κατοχές με έξτρα επιθέσεις, 1.1 κλεψίματα, 0.9 κοψίματα, αλλά και αρκετές φάσεις που δεν μετρούνται στην στατιστική όπως διώξιμο μπάλας πάνω από τη στεφάνη και deflections.

Επομένως η μάχη των ριμπάουντ είναι κλειδί. Κυρίως επειδή είναι και το δυνατό σημείο του Ολυμπιακού που είναι η καλύτερη ομάδα στη διοργάνωση με 37.0 ανά παιχνίδι. Αν οι Πειραιώτες ελέγξουν την εναέρια κυκλοφορία θα κάνουν ένα πρώτο βήμα. Θα αφαιρέσουν κατοχές από τον αντίπαλο τους, προσπαθώντας παράλληλα να θωρακίσουν το αμυντικό τους transition με γρήγορες επιστροφές και κυρίως επιθετική ισορροπία, καλές επιλογές μετά από κυκλοφορία της μπάλας και ενδεχομένως post-up παιχνίδι ώστε να "ρίξουν" το τέμπο.

Το physical game που ψάχνει ο Ολυμπιακός

Αν εξισώναμε το συγκεκριμένο match-up με πυγμαχικό αγώνα θα λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός είναι ο έμπειρος κάτοχος του τίτλου και η Εφές ο ταλαντούχος και αθλητικός διεκδικητής. Με τον "παλιό" να θέλει να φέρει τη μάχη κοντά στο σώμα του. Δεν θέλει απόσταση. Δεν θέλει "καθαρό" αγώνα και χορευτικά γύρω-γύρω. Θέλει ένταση.

Φαινομενικά η Εφές είναι ποιοτικότερη ομάδα. Έχει την 3η πιο παραγωγική επίθεση (84.0), το 3ο υψηλότερο ranking (93.8) και το 3ο καλύτερο assist/turnover ratio. Διαθέτει ένα άκρως αθλητικό "αμερικάνικο" κορμό και offensive-oriented παίκτες. Από την άλλη ο Ολυμπιακός γίνεται πραγματικά καλός όταν πηγαίνει το ματς στα μέτρα του. Όταν επιβάλλεται μέσω της άμυνας, της πίεσης, των επαφών και των ριμπάουντ έναντι του αντιπάλου.

Είναι δεδομένο ότι αν το παιχνίδι από "πάνω-κάτω" γίνει physical και αναμέτρηση μισού γηπέδου ο Ολυμπιακός θα αποκτήσει το πάνω χέρι. Θα γίνει το φαβορί γιατί έχει απέναντι του μια ομάδα που όσες φορές "έφαγε" ξύλο δεν κατάφερε να αντιδράσει, ή ένιωσε μεγάλες διαφορές να χάνονται εν ριπή οφθαλμού, όπως έγινε με τη Φενέρμπαχτσε. Όπως έγινε στη Βαρκελώνη. Όπως έγινε στο ΣΕΦ.

Η αχίλλειος πτέρνα της Εφές

Το στατιστικό "αγκάθι" της Εφές πέρα από την soft συμπεριφορά της στο πίσω μέρος του γηπέδου είναι το περιφερειακό σουτ. Το 34% στο τρίποντο θεωρείται χαμηλό για τα επίπεδα της Euroleague. Και γίνεται χειρότερο: οι Τούρκοι έχουν τον μικρότερο συντελεστή πόντων/ανά κατοχή (0.982) σε όλη την Euroleague, σε ότι αφορά τα spot-up (τα στατικά δηλαδή) σουτ. Από την άλλη είναι η ομάδα που παίρνει -όπως αναφέρθηκε- τους περισσότερους πόντους στο transition και παράλληλα σκοράρει τα περισσότερα δίποντα (22.6), κάτι που εξηγείται από τα καλάθια στον αιφνιδιασμό και τα επιθετικά ριμπάουντ.

Αν μια ομάδα βγάλει από την εξήγηση αυτούς τους δύο παράγοντες (αιφνιδιασμό, επιθετικά ριμπάουντ) τότε η Εφές γίνεται προβλέψιμη. Βασίζεται κατά κύριο λόγο στην εκτέλεση των χειριστών μετά από ντρίμπλα (Ερτέλ, Γκρέιτζερ), στο μακρινό σου του Μπράντον Πολ και στο ένας-ένας των Μπράουν-Τόμας. Το 16% των πόντων της προέρχεται ωστόσο από τους χειριστές των pick-n-roll, με τον Ερτέλ να μετράει 13.2 πόντους (1ος σκόρερ) και 5.8 ασίστ, βασίζοντας το παιχνίδι του στο σουτ μετά από ντρίμπλα και τα δεξιά περάσματα. Ο Γκρέιτζερ (9.5 πόντοι, 3.9 ασίστ) είναι λιγότερο ποιοτικός, αλλά περισσότερο σκληρός και οργανωτικός. Είναι παράλληλα αυτός που κερδίζει τα περισσότερα φάουλ από τους περιφερειακούς (2.8) και αυτός που προσπαθεί να τρέξει την επίθεση.

Το τρίτο σημείο αναφοράς είναι ο streaky Μπράντον Πολ. Ένας παίκτης που σκοράρει 9.6 πόντους με 42% στο τρίποντο και είναι πολύ καλός όταν βρει χώρο, αλλά προβλέψιμος όταν δεν μπορεί να σουτάρει. Με την ίδια άνεση που μπορεί να μείνει στους 2 πόντους κόντρα στη Μακάμπι με 1/3 σουτ ή άποντος (0/3 σουτ) στο ΟΑΚΑ, μπορεί να σκοράρει 25 πόντους με 6 εύστοχα τρίποντα στη Μπαρτσελόνα ή να βάλει ευστοχήσει σε 4/7 (14 πόντοι) κόντρα στη Μπασκόνια. Οι άλλοι γκαρντ που χρησιμοποιούνται έχουν βοηθητικό ρόλο. Ο Ντόγκους Μπαλμπάι είναι ένας αμυντικογενής γκαρντ που ασκεί πίεση στη μπάλα, ενώ ο Μαξίμ Μουτάφ μια έμπειρη απειλή από στατική θέση.

Στο "3" μοιράζονται το χρόνο ο Τσεντί Οσμάν (7.4 πόντοι με 38% στο τρίποντο) και ο Τάιλερ Χάνεϊκατ (9 πόντοι, 7.1 ριμπαόυντ, 2.2 ασίστ). Ο Αμερικανός φόργουορντ είναι ο παίκτης-κλειδί, κυρίως επειδή δίνει έξτρα κατοχές και βελτιώνει πολύ την αθλητική εικόνα της ομάδας. Στο μισό γήπεδο δεν δημιουργεί το δικό του (παρά μόνο αν παίξει με πλάτη στο καλάθι), αλλά είναι επικίνδυνος στην αδύνατη πλευρά σουτάροντας και κόβοντας στην πλάτη της άμυνας.

Αν εξαιρέσουμε το on-ball παιχνίδι των δύο χειριστών η δεύτερη πηγή κινδύνου έρχεται από το "4". Ο Ντέρικ Μπράουν κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και δείχνει απελευθερωμένος στην μετά-Ίβκοβιτς εποχή. Έχει 13 πόντους (2ος σκόρερ), 5.8 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ (3ος πασέρ), με το υψηλότερο ranking (16.7). Ο αριστερόχειρας φόργουορντ διακρίνεται κυρίως χάρις στο ένας-ένας παιχνίδι του, αλλά και το μακρινό του σουτ που είναι φέτος αρκετά σταθερό. Παράλληλα να σημειωθεί ότι είναι ο ψηλός με τη μεγαλύτερη επιρροή (πόντοι που σκοράρει και δημιουργεί) στα τελειώματα αγώνων από οποιονδήποτε άλλον στην Euroleague.

Όσο κακός είναι στην άμυνα, άλλο τόσο καλός είναι στην επίθεση ο ΝτιΣόν Τόμας. Με την επιστροφή του στην Ευρώπη μετακόμισε μόνιμα στο "4" (στην Μπαρτσελόνα έπαιζε στο "3") και αποτελεί μια πηγή κινδύνου για το αντίπαλο καλάθι με όλους τους πιθανούς τρόπους. Σουτάρει πολύ καλά (33% από το τρίποντο - έχοντας ευστοχήσει 5 φορές σε 3 τρίποντα) και μπορεί να παίξει ένας-ένας με πρόσωπο. Οι παρτενέρ των Τόμας-Μπράουν στο καλάθι είναι δύο ακόμη Αμερικανοί. Ο ένας είναι ο γνωστός μας από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, Μπράιαν Ντάνστον και ο άλλος ο ρολίστας Άλεξ Κερκ. Ο Ντάνστον με 10.7 πόντους (56% στα δίποντα) και 6.4 ριμπαόυντ είναι ένας πολύ αποτελεσματικός assist-receiver. Παίζει επιλεκτικά στο post, αλλά το καλύτερο σημείο στο παιχνίδι του είναι η κίνηση χωρίς τη μπάλα και τα καλά του χέρια, που του επιτρέπουν να τελειώνει καλά τις φάσεις. Μοναδικό του μείον; Το σταθερά χαμηλό ποσοστό στις βολές. Φέτος σουτάρει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη χρονιά έχοντας μόλις 66%.

Αθλητικότητα ή βάθος;

Το ερώτημα είναι εύλογο: ποια ομάδα θα έχει το πάνω χέρι αν η σειρά "τραβήξει" και καταλήξει στα 4 ή στα 5 παιχνίδια. Ποια θα έχει τον πρώτο λόγο; Θα είναι ο Ολυμπιακός που ναι μεν έχει επιβαρυμένους παίκτες (Σπανούλης, Πρίντεζης), αλλά από την άλλη παρουσιάζει μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο και βασίζεται περισσότερο στο διευρυμένο rotation και στην καλή διαχείριση του χρόνου συμμετοχής; Ή θα είναι η Εφές, η πιο αθλητική ομάδα της διοργάνωσης; Οι Τούρκοι που έχουν έναν νεανικό κορμό παικτών (27.2 έτη) διαθέτουν αρκετούς Αμερικάνους στο ρόστερ (Πολ, Χάνεϊκατ, Μπράουν, Τόμας, Ντάνστον, Κερκ συν τον Ουρουγουανό Γκρέιτζερ) και δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαίο ότι όσο κυλούσε η σεζόν η απόδοση τους δεν έπεφτε, αλλά ανέβαινε.

Με μια πρώτη ματιά η Εφές φαίνεται να έχει το προβάδισμα στα συνεχόμενα παιχνίδια. Ακόμη κι αν το rotation του Περάσοβιτς βασίζεται σε 8 (Ερτέλ, Γκρέιτζερ, Πολ, Χάνεϊκατ, Οσμάν, Μπράουν, Τόμας, Ντάνστον) +2 (Μπαλμπάι, Κερκ).

Τι βγάζει η σούμα;

Η Εφές υπερέχει βάσει ποιότητας, αθλητικότητας και φόρμας. Επί της ουσίας, όμως, θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα της μόνο αν της το επιτρέψει ο Ολυμπιακός. Εξαρτάται επομένως από τους Πειραιώτες. Αν κυριαρχήσουν με το σκληρό παιχνίδι τους, αν μετατρέψουν το match-up σε μια μάχη σώμα-με-σώμα και όχι έναν πόλεμο σε ανοιχτό πεδίο, τότε έχουν ξεκάθαρα το πάνω χέρι. Η "σκληράδα" τους είναι το μεγάλο τους πλεονέκτημα, μαζί με την έδρα, την εμπειρία και το καλό πρόσωπο όταν έπαιξαν κρίσιμα παιχνίδια τη φετινή σεζόν. Επιμέρους: ο νικητής θα κριθεί πρωτίστως από τη μάχη των ριμπάουντ (των κατοχών επομένως) και του ρυθμού και δευτερευόντως από τα ποσοστά, ή την επιθετική λειτουργία στο μισό γήπεδο. Επομένως μένει να δούμε ποιος θα βρει μπόσικο τον άλλον.