Υπέροχο. Πραγματικά υπέροχο. Όχι μόνο το Final Four, αλλά η όλη ιστορία. "Ένα φοβερό σενάριο" όπως έλεγε μετά το τέλος του ματς ο Δημήτρης Ιτούδης, προσπαθώντας να κρύψει την χαρά και την ικανοποίηση του πίσω από τις λέξεις.

Το 2009 ο Παναθηναϊκός με τον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη στον πάγκο κέρδισε 21 πόντους στο ημίχρονο την ΤΣΣΚΑ. Στο δεύτερο ημίχρονο ολική επαναφορά. Και το ματς κρίθηκε στον πόντο από ένα άστοχο σουτ του Σισκάουσκας, τότε παίκτη των Ρώσων. Εφτά χρόνια μετά στο ίδιο γήπεδο η ΤΣΣΚΑ είναι αυτή που προηγείται της ομάδας του Ομπράντοβιτς με 20 πόντους στο ημίχρονο κι η ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι αυτή που γυρίζει το παιχνίδι. Και τελικά ο φιναλίστ που είχε πάρει τη διαφορά ξαναπαίρνει τη νίκη. Αυτή τη φορά όμως γιατί ο παίκτης της ΤΣΣΚΑ δεν λάθεψε. Ήταν ο Βίκτορ Χριάπα, ο μοιραίος του 2014 στο Μιλάνο. Αυτή τη φορά λυτρωτής. Πρωτίστως του εαυτού του.

Για να είμαστε δίκαιη η ΤΣΣΚΑ ήταν αυτή που άξιζε περισσότερο τη νίκη, έστω κι αν λατρεύουμε ως φίλαθλοι να βλέπουμε ανατροπές και νίκες-θρίλερ. Οι Μοσχοβίτες ήταν αυτοί που έκαναν το τέλειο ημίχρονο και βρέθηκαν να προηγούνται με 21 πόντους στον τελικό. Αυτοί ήταν τελικά που δεν πανικοβλήθηκαν όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ στα 20'' με δύο πόντους ή στο ξεκίνημα της παράτασης με τρεις. Σ' αυτό το Final Four έμοιαζαν σαν να ετοιμαζόντουσαν χρόνια για αυτή τη στιγμή. Για να κερδίσουν μ' αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Να ξορκίσουν μια και καλή τα όποια φαντάσματα. Η ΤΣΣΚΑ του 2016 είναι η ομάδα που κέρδισε, ήταν η ομάδα που κατάφερε να νικήσει αυτό που έτρωγε έναν ολόκληρο οργανισμό εδώ και οκτώ χρόνια.

Ο αθλητισμός είναι συνήθεια. Είναι επανάληψη. Και ρουτίνα. Όπως για παράδειγμα το σουτ. Όπως για παράδειγμα το να παλεύεις μέχρι το τέλος. Ή να γυρνάς παιχνίδια. Ακόμη και το να τα χάνεις. Για αυτό και η ΤΣΣΚΑ έπρεπε να γράψει την ιστορία της έτσι, όπως έλεγε κι ο Ιτούδης. Για το Βερολίνο, για την Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο, το Μιλάνο και τη Μαδρίτη.

Οοοοο ένας Μίλος

Για τον Μίλος Τεόντοσιτς μπορούν να ειπωθούν πολλά. Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς γκαρντ στην Ευρώπη. Προσωπική άποψη που βρίσκει πολλούς στην απέναντι γωνία; Ο χαρακτηρισμός "λούζερ" είναι λανθασμένος και είχε αναφερθεί σε κείμενο που προηγήθηκε των ημιτελικών. Ίσως η υπερβολική αυτοπεποίθηση να τον έχει οδηγήσει σε λανθασμένες αποφάσεις στο τελείωμα ενός αγώνα. Αλλά να είστε σίγουροι ότι ένας παίκτης που δεν φοβάται ποτέ να πάρει την ευθύνη μόνο λούζερ δεν είναι.

Ο Τεόντοσιτς, λοιπόν, μπήκε στο παρκέ και κυριάρχησε. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ήταν μαγικός με 10 πόντους και 3 ασίστ. Στο 2ο ημίχρονο ήταν λιγότερο "θορυβώδης", ωστόσο, συνολικά έπιασα το κοινό στο Βερολίνο να αφήνει ένα μακρόσυρτο "οοοοοο" τρεις φορές. Όλες μετά από δική του πάσα. Σκόραρε, διάβασε, έλεγξε το παιχνίδι. Και κυρίως πήρε τη μπάλα στα χέρια του, όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν φοβήθηκε.

Άλλος όμως ήταν ο MVP

Ο Νάντο Ντε Κολό, ποιος άλλος; Το ξαναγράφω: ασταμάτητος. Οι τρεις τους (Χίγκινς, Τεόντοσιτς, Χίγκινς) είχαν 27 πόντους και 9 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο, στο διάστημα δηλαδή που η ΤΣΣΚΑ είχε 12 ασίστ, μόλις 4 λάθη και σούταρε με 69% στα δίποντα και 50% στα τρίποντα. Το τέλειο ημίχρονο. Αφενός διότι επιθετικά κυκλοφόρησε τη μπάλα και τιμώρησε τον αντίπαλο και αφετέρου διότι στην άμυνα χάλασε το παιχνίδι της Φενέρ.

Συνολικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Τούρκοι ήταν μακριά από τα στάνταρ τους (έργο ΤΣΣΚΑ αυτό βέβαια). Το σχήμα με τους δύο ψηλούς δεν "περπάτησε" και αντιθέτως έκλεισε περισσότερο τη ρακέτα, την ώρα που όλοι οι Τούρκοι κατέφυγαν σε ένα ατομικό παιχνίδι, στο οποίο ένας είχε τη μπάλα και οι υπόλοιποι "πάγωναν".

Σ' αυτό το διάστημα έπαιξε ρόλο και η διαχείριση του κόουτς Ιτούδη. Όπως για παράδειγμα το σημείο που πήρε τάιμ-άουτ και με το ίδιο special play η ομάδα του πήρε 5 πόντους (τρίποντο Ντε Κολό και καλάθι Χίγκινς) ξεφεύγοντας για πρώτη φορά με διψήφια διαφορά, η οποία εν συνεχεία έγινε οδηγός.

Ακολούθησε το αναμενόμενο. Με μηδενισμένα τα ομαδικά φάουλ και χωρίς να έχει τίποτα να χάσει η Φενέρ ανέβασε πολύ την ένταση στην άμυνα της. Παρόλα αυτά μετά από ένα δεκάλεπτο η διαφορά είχε πέσει ελαφρώς (στο -16), ίσως επειδή σ' αυτό το διάστημα ο Γιαν Βέσελι με 1/10 είχε πετάξει στα σκουπίδια καλές ευκαιρίες να βάλει την ομάδα του ακόμη πιο κοντά στο σκορ.

Στο τέταρτο όμως όλα άλλαξαν. Η Φενέρ άρχισε να πιέζει περισσότερο και να χτυπάει την ΤΣΣΚΑ εκεί που έδειξε ότι πονάει αυτό το τριήμερο: στο αμυντικό ριμπάουντ. Ο Άντιτς και ο Ούντο έβαλαν τις βάσεις για την αντεπίθεση και όλα άλλαξαν. Ενδεχομένως να έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ο Ντε Κολό σ' αυτό το κομμάτι. Ο Γάλλος κάθισε στον πάγκο με 4 φάουλ και όταν επέστρεψε μπήκε σε ένα διαφορετικό παιχνίδι. Κρύος και εκτός ρυθμού ο ίδιος, παρασύρθηκε στην κατηφόρα τουλάχιστον μέχρι το 39'. Στη συνέχεια όμως το πήρε πάνω του. Σκόραρε για το +3 (πριν ισοφαρίσει ο Ντίξον) και στην παράταση μαζί με τον Χάινς οδήγησαν την ΤΣΣΚΑ εκ του ασφαλούς.

Βέβαια θα πρέπει σ' αυτό το σημείο να αναφερθούν και δύο στοιχεία. Το ένα αφορά την ομάδα που κυνηγάει και το άλλο την ομάδα που την κυνηγούν. Η ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα φάνηκε -εκ του αποτελέσματος- ότι σταμάτησε πολύ νωρίς "να παίζει". Κοινώς νοιαζόταν περισσότερο για το ρολόι και λιγότερο για το τι συμβαίνει στο παρκέ. Έφτασε σ' ένα σημείο είτε να παλεύει να προστατέψει τη μπάλα, είτε να εκτελεί στο τέλος των 24''. Αυτό που συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις όμως είναι ότι η ομάδα που σταματάει να παίζει επειδή προηγείται, όταν το ματς γίνει ισόπαλο δεν μπορεί αμέσως με το πάτημα ενός κουμπιού να πάρει ξανά μπροστά.

Όσο για τη Φενέρ; Όπως συμβαίνει χαρακτηριστικά η ομάδα που κυνηγάει σπαταλάει όλο το απόθεμα ενέργειας της για να ισοφαρίσει. Και όταν το καταφέρνει το ντεπόζιτο έχει μείνει μόνο με μερικές στάλες βενζίνης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ούντο, που έπαιξε στο τέλος συνεχόμενο χρόνο, καθώς ο "Ζοτς" δεν εμπιστευόταν τον Βέσελι που ήταν άστοχος στις βολές. Έτσι έφτασε στο τέλος να μην μπορεί να περπατήσει.

Συμπέρασμα; Η ΤΣΣΚΑ ήταν δίκαια η νικήτρια. Και ο Δημήτρης Ιτούδης έγινε δικαίως ο δεύτερος Έλληνας που κατακτά την Euroleague. Η ομάδα του ήταν η πιο συμπαγής όλη τη χρονιά. Συνεπής. Πιστή. Ήταν "εκεί" είτε έπαιζε καλά, είτε δεν έπαιζε. Είτε μετουσίωνε την ποιότητα της, είτε προσπαθούσε να καλύψει τις αδυναμίες της. Ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσει διαφορετικές καταστάσεις. Ακόμη και αυτή. Για αυτό ίσως η νίκη που πέτυχε σήμερα να είναι η πιο δύσκολη που μπορεί να πετύχει μια ομάδα.

Συγγνώμη, όμως, κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Ούτε καν για την ΤΣΣΚΑ.