Παίζει τα ρέστα του

Ο Παναθηναϊκός προχώρησε τις τελευταίες ημέρες σε δύο μεταγραφικές κινήσεις. Απέκτησε τον Μαρκίς Χέινς και τον Έλιοτ Ουίλιαμς . Οι πρώτοι Αμερικάνοι που αποκτά επί εποχής Σάσα Τζόρτζεβιτς, αλλάζοντας επί της ουσίας την γραμμή πλεύσης. Τα δημοσιεύματα, παράλληλα, αναφέρουν ότι αυτές δεν θα είναι και οι μοναδικές κινήσεις, καθώς θα ακολουθήσει και η προσθήκη ενός αθλητικού σέντερ.

Οι "πράσινοι" αποφάσισαν πριν μερικές ημέρες να πάρουν μια γενναία απόφαση. Έχοντας βρεθεί μπροστά σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, με ρεκόρ 2-3 στην Euroleague και έχοντας κάνει ένα βήμα (μεγάλο) βήμα πίσω για την κατάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας, έπρεπε να αποφασίσουν πως θα προχωρήσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι, ένας εκ των οποίων είναι αυτός που φαίνεται πιο εύκολος, αυτός που εκτείνεται ευθεία. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να συνεχίσει ως έχει, παίζοντας τις όποιες πιθανότητες είχε για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας (και έχοντας βρεθεί 30 σχεδόν πόντους πίσω στο "αιώνιο" ντέρμπι), αλλά και την πρόκριση στους "8". Η διοίκηση, ωστόσο, πήρε όπως φάνηκε έγκαιρα την απόφαση να γυρίσει το τιμόνι προς άλλη κατεύθυνση.

Το πρώτο σενάριο ήταν και το συνηθισμένο σ' αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που ουδέποτε διεκδίκησε όσκαρ πρωτοτυπίας και είχε για πρωταγωνιστή τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο οποίος ούτως ή άλλως βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Άλλο ένα σταυροδρόμι που οι "πράσινοι" αποφάσισαν να μην πάρουν. Αντ' αυτού διάλεξαν το δρόμο της ενίσχυσης, που για πολλούς ήταν και μονόδρομος. Αυτό "φώναζε" εξάλλου η εικόνα του Παναθηναϊκού, που πριν το ματς με την Τσεντεβίτα είχε κάνει δύο νίκες δια πυρός και σιδήρου (με Μάλαγα και Νταρουσάφακα), αγνοώντας τη χαρά της εκτός έδρας επιτυχίας στο Top-16. Παράλληλα στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό φάνηκε ξεκάθαρα ότι το "τριφύλλι" έχει περιορισμένα όπλα στην προσπάθεια του, επί της ουσίας τους 6-7 παίκτες που φαίνεται εδώ και καιρό ότι τραβούν όλο το κουπί.

Για αρκετές βδομάδες ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν με ελλείψεις στα γκαρντ, που εντάθηκαν μετά τους τραυματισμούς των Μποχωρίδη-Παππά, αλλά και τα μικροπροβλήματα του Νικ Καλάθη. Επί της ουσίας έμεινε ο Τζέιμς Φελντέιν, που αν και έπαιξε για πρώτη φορά σ' αυτό το επίπεδο προσαρμόστηκε σχετικά γρήγορα (θα πρέπει να κριθεί αναλόγως, διότι σε πολλά ματς του ανατέθηκαν περισσότερα πράγματα από ότι θα έπρεπε φυσιολογικά) και ο 36χρονος Δημήτρης Διαμαντίδης. Στο "3" έπαιζε ο Βλάντο Γιάνκοβιτς και ο Σάσα Πάβλοβιτς, ένας on-ball παίκτης που έχει περισσότερες κακές από καλές βραδιές, έχοντας βρεθεί νωρίς-νωρίς στο στόχαστρο. Για να φτάσουμε στους ψηλούς που υπάρχει ο βετεράνος Αντώνης Φώτσης, ο σταθερός Τζέιμς Γκιστ που πρέπει να κλωνοποιηθεί, ο Ραντούλιτσα με τα (αρκετά) καλά του και τα κακά του και ο φιλότιμος Κούζμιτς, που πολλές φορές πληρώνει το γεγονός ότι "πρέπει" να κάνει πράγματα, που ούτως ή άλλως δεν θα έπρεπε απαραίτητα να ζητούνται, ακριβώς γιατί κάποιος πρέπει να τα κάνει.

Με αυτά τα δεδομένα το μήνυμα που έβλεπε μπροστά της η διοίκηση του Παναθηναϊκού ήταν ξεκάθαρο: "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". Το "αλλάζουμε" ακούστηκε δυνατά με 2 (ως τώρα) κινήσεις, αποκλείοντας το ενδεχόμενο οι "πράσινοι" να πέσουν αμαχητί. Εξάλλου και τις προηγούμενες χρονιές ακολούθησαν την ίδια μέθοδο, όταν τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά. Την πρώτη χρονιά του Πεδουλάκη έδιωξαν παίκτες (Κίτσεν, Άρμστρονγκ), πήραν άλλους (Καπόνο, Μπανκς, Κάρι), έκαναν ανταλλαγή (Γκιστ αντί για Πάνκο). Την αμέσως επόμενη οι διορθωτικές κινήσεις και στον πάγκο αλλάζοντας τον Πεδουλάκη (ανέλαβε ο Αλβέρτης με τον Πρίφτη), ενώ παράλληλα πρόσθεσαν στο ρόστερ τον Ζακ Ράιτ στα μέσα της σεζόν. Κάτι αντίστοιχο έγινε και πέρσι. Ο Μανωλόπουλος (με τη βοήθεια του Άρη Λυκογιάννη) πήρε τη θέση του Ιβάνοβιτς, ενώ η σεζόν τέλειωσε με τους Ντι Τζέι Κούπερ και Ρεϊμάρ Μόργκαν, αλλά χωρίς τους Ράιτ και Λαουάλ.

Τι έγινε φέτος; Προστέθηκε ένας γκαρντ και ένας φόργουορντ, ενισχύοντας σε μεγάλο βαθμό την περιφέρεια, που σε πολλά παιχνίδια φαινόταν γυμνή. Όπως για παράδειγμα στο (νικηφόρο) ματς με την Τσεντεβίτα, στο οποίο ο Νικ Καλάθης υποχρεώθηκε με τη διαφορά στους 20 πόντους να αγωνιστεί για 34 λεπτά. Ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν προσθήκες, διότι το πρόβλημα του ήταν κατά κύριο λόγο ποσοτικό και όχι ποιοτικό. Τουλάχιστον στα γκαρντ, δεδομένου ότι ο κόουτς Τζόρτζεβιτς παίζει πάντα με δύο χειριστές στην 5άδα. Από την άλλη η μεταγραφή του Έλιοτ Ουίλιαμς, κρίνεται περισσότερο ως ποιοτική. Με άλλα λόγια ο Χέινς είναι ένας παραπάνω (αλλά και ένας διαφορετικός) παίκτης, ενώ ο Ουίλιαμς είναι ένας καλύτερος από αυτούς που έχει.

Το παράδειγμα του 2012

Μπορεί να φαίνεται περίεργο, ωστόσο, ο Ολυμπιακός του 2012 μπορεί να αποτελέσει "οδηγό" για τον Παναθηναϊκό. Διότι και τότε ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που άλλαξε εντελώς το πρόσωπο της με δύο κινήσεις. Πριν πάρουν οι "ερυθρόλευκοι" τον Έισι Λο και τον Τζόι Ντόρσεϊ και προχωρήσουν παράλληλα στην εσωτερική "μεταγραφή" του Κώστα Σλούκα (πήρε τον χρόνο του Κατσίβελη), ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που δυσκολευόταν να κερδίσει εκτός έδρας και εντέλει προκρίθηκε οριακά στο Top-16.

Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει, παίρνοντας μάλιστα ένα μεγάλο ρίσκο. Ο μεν Λο είχε κάνει ένα μέτριο ξεκίνημα (παίζοντας αποκλειστικά στο "1") στην Παρτίζαν που αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίας από το Top-16, ο δε Ντόρσεϊ έφυγε ως αποτυχημένος από την Τάου του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Τελικά ο Λο αποδείχτηκε ιδανικός για το ρόλο του αντι-Σπανούλη (παίζοντας εξαιρετικά τόσο μαζί, όσο και αντί του Λαρισαίου γκαρντ), ενώ ο Ντόρσεϊ άλλαξε εντελώς το στυλ του Ολυμπιακού, που παρόπλισε τον καλό στο post, αλλά αδύναμο στην άμυνα, Λάζαρο Παπαδόπουλο, για να συνθέσει ένα άκρως αποτελεσματικό δίδυμο με τον Κάιλ Χάινς. Επί της ουσίας ο Ντόρσεϊ έδεσε την άμυνα του Ολυμπιακού αυξάνοντας κατά πολύ την ιπποδύναμη της κόκκινης μηχανής, που ξεχείλιζε ενέργεια. Κρίνοντας το "παρελθόν" των δύο παικτών θα έλεγε κανείς ότι επί της ουσίας δεν ήταν αυτό που έψαχναν οι Πειραιώτες. Στην πράξη, όμως, αποδείχτηκαν τα κομμάτια που κούμπωσαν ιδανικά στο παζλ.

Ένα (αναγκαίο) ρίσκο

Όπως έχει εξηγήσει και ο Τζόρτζεβιτς ο Χέινς δίνει κάτι διαφορετικό στον Παναθηναϊκό. Θα αποτελέσει τον γκαρντ (παίζει και στις δύο θέσεις) που θα συμπληρώσει την 4άδα, θεωρώντας παράλληλα ότι ο Νίκος Παππάς θα περάσει οριστικά σε δεύτερο ρόλο. Οι "πράσινοι" χρειάζονται έναν ακόμη καλό αθλητή, έναν παίκτη που θα μπορέσει να παίξει άμυνα πάνω στη μπάλα, αλλά και να τρυπήσει την αντίπαλη ρακέτα. Εκτιμήθηκε με άλλα λόγια η ικανότητα του στο ένας-εναντίον-ενός, η έφεση που έχει δηλαδή να δημιουργεί μόνος του τα δικά του σουτ, κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος (πλην του Παππά).

Ο Χέινς, βέβαια, είναι ένας παίκτης που παίζει περισσότερο με τη μπάλα και λιγότερο χωρίς αυτή. Είναι λιγότερο "οικονομικός" από τον Φελντέιν, ο οποίος διαπρέπει σε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι από αυτό του Παναθηναϊκού. Ένα στυλ που ακολουθεί πιστά τόσο η Μακάμπι, όσο και η Σάσαρι αλλά είναι εντελώς αντίθετο με το πλάνο του Παναθηναϊκού, που προστάζει επιθετική ισορροπία και καλή κυκλοφορία της μπάλας. Μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός ακόμη κι αν δεν "θάμπωσε" επιθετικά στην πρώτη φάση, ήταν μια από τις ομάδες με τις περισσότερες ασίστ.

Ο Ουίλιαμς από την άλλη είναι ένας παίκτης με πολλές περγαμηνές. Ήταν από μικρός στο ραντάρ των σκάουτερ, έγινε υψηλό ντραφτ πικ, αλλά αντιμετώπισε αρκετούς σοβαρούς τραυματισμούς. Κι αυτός είναι ένας πολύ καλός σκόρερ (που έχει και πολλούς και διαφορετικούς τρόπους να βάλει τη μπάλα στο καλάθι), που αρέσκεται να παίζει με τη μπάλα, παρότι έχει τη δυνατότητα να παίζει και στο "3". Το ερωτηματικό μ' αυτόν έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα αγωνιστεί για πρώτη φορά εκτός συνόρων, κάτι που σημαίνει ότι θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού. Χρόνο που ο Παναθηναϊκός όμως δεν έχει παίζοντας στην αρχή του δεύτερου γύρου του Top-16 με την Φενέρμπαχτσε και την Μάλαγα (όπου πέρασε τόσο η Εφές, όσο και η Λοκομοτίβ Κουμπάν).

Ο χρόνος πιέζει και ο Παναθηναϊκός πρέπει να βάλει όχι έναν, αλλά δύο, ενδεχομένως και τρεις νέους ξένους στο παιχνίδι του. Δύο παίκτες με διαφορετικές καταβολές και εικόνες, που θα πρέπει να ταιριάξουν στο σύνολο. Είναι σίγουρο ότι θα δώσουν πράγματα που λείπουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά αν το αποτέλεσμα θα είναι "συν" ή "πλην". Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Εξάλλου, δεν έχουμε την πλήρη εικόνα, καθώς εκκρεμεί η απόκτηση του αθλητικού ψηλού. Οι "πράσινοι" βγήκαν στην αγορά, η οποία είναι περιορισμένη. Δεν υπάρχουν παίκτες υψηλού επιπέδου, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Επομένως μπορεί να γίνει μια προσθήκη, μπορεί και όχι, παρότι αγωνιστικά αυτό φαίνεται επιτακτικό. Και δεν είναι θέμα υποκειμενικό (όπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού), αλλά αντικειμενικό, καθώς ο ίδιος ο προπονητής είναι αυτός που όταν σφίγγουν τα γάλατα και είναι εκτός παρκέ ο Ραντούλιτσα, παίζει με το βασικό του 4άρι στο "5". Ο αθλητικός ψηλός δεν είναι μόνο ότι θα βελτιώσει την αμυντική εικόνα του Παναθηναϊκού, αλλά θα τον βελτιώσει και επιθετικά, καθώς θα υπάρχει ένας ξεκάθαρος στόχος για τους ικανούς του δημιουργούς (Διαμαντίδη, Καλάθη). Μια εικόνα που είδαμε ξεκάθαρα στο ΣΕΦ πριν μερικές εβδομάδες. Όταν έπαιξε ο Γκιστ στο "5" το "τριφύλλι" δημιούργησε πολλές φάσεις μέσω pick-n-roll, κάτι που δεν συνέβη στο υπόλοιπο ματς.

Σύμφωνα με τον Γιώργο Οικονόμου το όνομα που βρίσκεται ψηλά στη λίστα είναι αυτό του Τζούλιαν Ράιτ . Ένα όνομα που έχει ενδιαφέρον, έστω κι αν η προηγούμενη θητεία του δεν ήταν τόσο επιτυχημένη. Πέρσι είχε έρθει μετά την έναρξη της περιόδου, αλλά ήταν σε κακή φυσική κατάσταση, εξ ου και η θλάση (που βέβαια ήταν συχνό φαινόμενο εκείνη την εποχή). Ο Ράιτ αυτή τη στιγμή κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις, αθλητικά είναι δύο επίπεδα πάνω και γενικότερα ταιριάζει πολύ σ' αυτό που ψάχνει ο Παναθηναϊκός, καθώς είναι ένας hustle παίκτης, που παλεύει για κάθε μπάλα, μπορεί να βγάλει ενέργεια στην άμυνα και έχει ικανότητα στο pick-n-roll.

Συμπέρασμα; Αν κρίνουμε αυστηρά τους Χέινς και Ουίλιαμς, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για επιλογές με μεγάλο ρίσκο. Έστω κι αν ο ένας έχει στοιχεία που ξεκάθαρα λείπουν, ενώ ο άλλος είναι ένας παίκτης με μεγάλη αξία και ταλέντο . Μόνο που ο Παναθηναϊκός είναι σε μια θέση που πρέπει να ρισκάρει. Είναι η στιγμή που βρίσκεται τόσο μέσα στην παρτίδα, που πρέπει να παίξει τα ρέστα του.