Παίζοντας με τη φωτιά

Η αυλαία έπεσε. Με σκυμμένα κεφάλια στα Ιλίσια (και δάκρυα όπως αυτά του ξέφυγαν από τον Περικλή Δορκοφίκη μπροστά από την κάμερα), με πικρία στη Χαλκίδα και χαμόγελα στην Ελευσίνα. Και όχι μόνο στην Ελευσίνα να προσθέσω. Όχι για το αποτέλεσμα, δηλαδή για το ποιος υποβιβάστηκε. Η ικανοποίηση προέρχεται από τον τρόπο που έγιναν τα ματς.

Ο ΠΑΟΚ αν και θα μπορούσε να σφυρίξει αδιάφορα έπαιξε με την μαχητικότητα που επιβάλουν οι περιστάσεις. Η ΑΕΝΚ που ήθελε νίκη για να καταλήξει στην 5η θέση (και να μην περιμένει στο αποτέλεσμα στα Τρίκαλα) εκμεταλλεύτηκε το άγχος των γηπεδούχων που έτρεχαν-έτρεχαν, αλλά παρέμεναν συνεχώς δεύτεροι σε αυτό το ματς και το Ρέθυμνο χωρίς να παίξει... τελικό, τιμώρησε τον Ηλυσιακό, που είχε την τύχη στα χέρια του.

Όχι έτσι...

Με τα αποτελέσματα αρνητικά στα άλλα γήπεδα οι "κίτρινοι" με νίκη θα παρέμεναν στην κατηγορία. Τελικά, όμως, είδαν την ευκαιρία να γλιστράει από τα χέρια τους. Όπως δηλαδή γλίστρησε η μπάλα από τα χέρια του Πίγκραμ στο τέλος. Απίστευτο. Πραγματικά απίστευτο. Όποιος είδε τη φάση ζωντανά στην τηλεόραση σίγουρα θα έπαθε ανάλογο σοκ.

Το Ρέθυμνο αστόχησε στην κρίσιμη επίθεση του με το σκορ στο +1 υπέρ των φιλοξενούμενων με μια επίθεση 24'' και κάτι ψιλά να απομένουν για το τέλος. Οι Κρητικοί προσπάθησαν να κάνουν φάουλ στον Μποντς, αλλά εκείνος πρόλαβε να δει σε θέση... οφ-σάιντ τον Πίγκραμ που βρισκόταν μόνος του, χωρίς ίχνος αντίπαλης άμυνας, τετ-α-τετ με το καλάθι. Και τότε συνέβη το απίστευτο: την ώρα που προσπάθησε να πιάσει τη μπάλα με τα δύο χέρια και έχοντας ως μοναδικό προβληματισμό το αν θα πρέπει να κάνει λέι-απ ή να προσπαθήσει να καρφώσει, έχασε τον έλεγχο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πήρε τέτοια πορεία που δεν την πρόλαβε ούτε αυτός, ούτε ο συμπαίκτης του πριν βγει εκτός αγωνιστικού χώρου. Γιατί επί της ουσίας το ίδιο θα μέτραγε και το απλό ροκάνισμα του χρόνου.

Εντέλει το Ρέθυμνο σκόραρε με μια δύσκολη προσπάθεια του Καλαμπόκη και αυτό ήταν. Ούτε άουτ δεν κατάφεραν να κάνουν σοκαρισμένοι οι παίκτες του Ηλυσιακού, που είδαν μια κατηγορία να πετάει με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Δεν έχει να κάνει με τον Ηλυσιακό, ούτε αφορά κάποια σύγκριση με τις άλλες ομάδες που πάλευαν για την παραμονή, αλλά... όχι! Όχι, έτσι.

Ναι έτσι...

Από την άλλη το γεγονός ότι ΠΑΟΚ, Ρέθυμνο και Κηφισιά έπαιξαν κανονικά (ή όσο κανονικά τους επιτρέπει η "αδιαφορία" ή έστω το μικρότερο κίνητρο από αυτό της επιβίωσης), αποτελεί ένα μικρό θρίαμβο του μπάσκετ. Να ξεκινήσω σύγκριση με το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται καν...

Υπάρχει ακόμη υπερηφάνεια. Και δίψα για διάκριση, αν μη τι άλλο. Γιατί και στα άλλα γήπεδα έγιναν καλά ματς. Το Κολοσσός-Άρης κρίθηκε με σουτ στο τέλος και τους γηπεδούχους να πανηγυρίζουν εν χορώ, στα Τρίκαλα έγινα ματς ΝΒΑ με υψηλό σκορ και συγκινήσεις, ο Απόλλωνας για ένα ημίχρονο ήταν μπροστά στο σκορ απέναντι στον Παναθηναϊκό και ο Πανιώνιος αποδείχτηκε σκληρό καρύδι κόντρα στον Ολυμπιακό.

Θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε με τη φράση "φτωχοί πλην τίμιοι", αλλά αυτό αδικεί τις ομάδες. Και το ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο έχει χάσει τη λάμψη του παρελθόντος και κυρίως την δυναμική του σε ότι αφορά τους παράγοντες, την οργάνωση και την οικονομική συνέπεια, αλλά όχι την ποιότητα των παικτών ή τη δουλειά που κάνουν οι προπονητές.

Καλή, κακή, χειρότερη, όπως και να βλέπει κάποιος την ελληνική λίγκα τουλάχιστον δεν μπορεί να τη χαρακτηρίσει αδιάφορη.

Κάηκε παίζοντας με τη φωτιά

Επιστροφή, όμως, στον Ηλυσιακό. Που υποβιβάστηκε την ίδια ημέρα που ο άνθρωπος που την έφερε στην Α1, "ανέβαζε" μια άλλη ομάδα. Ναι, ο Σάκης Καρύδας. Με δικό του τρίποντο η ομάδα του Ιλισίων (με προπονητή τον Κουφό) είχαν αλώσει τη Δάφνη και είχαν ανέβει στη μεγάλη κατηγορία, με δικό του τρίποντο προβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Κόροιβος. Τα γνωστά παιχνίδια της μοίρας...

Από εκεί και πέρα ο Ηλυσιακός τα τελευταία πέντε χρόνια που βρίσκεται στην Α1 έπαιζε πάντα με τη φωτιά, κερδίζοντας τελικά τη σωτηρία του ακριβώς την τελευταία αγωνιστική. Αυτή τη φορά κάηκε.

Το 2009-2010 οι "κίτρινοι" είχαν ισοβαθμίσει με τα Τρίκαλα και κέρδισαν τελικά την παραμονή λόγω καλύτερης διαφοράς στα μεταξύ τους παιχνίδια. Την τελευταία αγωνιστική και οι δύο ομάδες είχαν ηττηθεί: η ομάδα του Κουφού από την ΑΕΚ (64-63) και η ομάδα των Τρικάλων στο Περιστέρι (96-76).

Το 2010-2011 και πάλι η παραμονή κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική. Αυτή τη φορά με τον Ηλυσιακό να σώζεται με το διπλό που έκανε στη Ρόδο (58-49), αφήνοντας την ΑΕΚ να υποβιβαστεί πάρα την νίκη της επί του Πανιωνίου στο κατάμεστο κλειστό της Ζωφριάς. Η τελική βαθμολογία ήταν η εξής: Ηλυσιακός 35, Πανελλήνιος 35 --- ΑΕΚ 34). Αν είχε χάσει στη Ρόδο ο Ηλυσιακός θα είχε υποβιβαστεί λόγω ισοβαθμίας με την Ένωση.

Το 2011-2012 ήταν και η μοναδική χρονιά που η ομάδα των Ιλισίων σώθηκε εύκολα, αφού το πρωτάθλημα έγινε με 13 ομάδες και άρα μια θα έχανε τη θέση της. Αυτή η μια ήταν το Μαρούσι. Και πάλι ο Ηλυσιακός τερμάτισε παραπροτελευταίο, ισοβαθμώντας με το Περιστέρι στους 31 βαθμούς.

Τέλος, πέρσι η σωτηρία ήρθε όχι απλά στο τελευταίο παιχνίδι, αλλά και στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ηττήθηκε μεν στο Περιστέρι με 83-82, αλλά παρέμεινε λόγω της διαφοράς του πρώτου αγώνα (66-64) και υποβιβάστηκε μετά από ισοβαθμία η ομάδα των δυτικών προαστίων.

Η πέμπτη ήταν η φαρμακερή.