Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα: η Σερβία έφτασε στον τελικό . Η Σερβία με έναν νεόκοπο και "άγραφο" για αυτά τα δεδομένα προπονητή, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, με τρεις παίκτες που μέχρι πέρσι έπαιζαν στην Μεσογειακή ομάδα της χώρας (Κάλινιτς, Γιόβιτς, Μπίρτσεβιτς), με δύο αστέρια υπό κρίση (Τέοντοσιτς, Κρστιτς) έκαναν το μεγάλο "μπαμ" στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Από την θέση του δυσκολότερου ομίλου απέκλεισαν διαδοχικά την Ελλάδα, την Βραζιλία και τη Γαλλία για να αναμετρηθούν με τους Αμερικάνους σε τελικό, για πρώτη φορά μετά το 1996 και την Ατλάντα. Τότε που τα "κεφάλια" της Ομοσπονδίας, αλλά και ο προπονητής βρισκόντουσαν στο παρκέ. Τότε οι Ντίβατς, Μποντιρόγκα, Πάσπαλι, Τζόρτζεβιτς είχαν κοντράρει για ένα ημίχρονο τους NBAer, πραγματοποιώντας την εμφάνιση που έμελλε να είναι για χρόνο το πιο κοντινό σε ήττα Αμερικάνων που είχαμε δει.

Επιστροφή, όμως, στο σήμερα και στην εκπληκτική αυτή Σερβία, που κατέπληξε στα νοκ-άουτ, αυξάνοντας κάθε ματς που περνούσε το ανάστημα της. Έχει απόλυτο δίκιο ο Γιούρι Ζντοβτς, ο οποίος είπε την σημαντικότερη ατάκα που έμαθα σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο: "οι ομάδες χτίζουν τον χαρακτήρα τους μέσα στο τουρνουά", που σημαίνει ότι αν μια ομάδα έχει δώσει ντέρμπι, ενδεχομένως αν έχει φάει τις σφαλιάρες της κι αν έχει κάνει μεγάλες νίκες, αποκτά αυτοπεποίθηση, αποκτά momentum, αποκτά αυτό που πείτε όπως θέλετε και σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορούν να επικρατήσουν απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα.

Πέρα, όμως, από αυτό το "χτίσιμο του χαρακτήρα" θα πρέπει να σταθούμε και στα άλλα στοιχεία που διακρίνουν τους Σέρβους.

• Ο προπονητής: Είχα αυτή την κουβέντα μετά το ματς με την Ισπανία, κατά την οποία το επιχείρημα υπέρ του Τζόρτζεβιτς ήταν η τεράστια προσωπικότητα του. Παρότι δηλαδή μπορεί να γράψει το βιογραφικό του ως προπονητής σε γραμματόσημο, ένιωθες πολύ έντονα την παρουσία του στην ομάδα. Από το επεισόδιο με τον Μίτσοφ, στον τρόπο που στεκόταν ή μιλούσε στον πάγκο. Στα πάντα. Πολύ περισσότερο με τις αντιδράσεις του κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Απέναντι στην Ισπανία θεωρούσε ότι οι διαιτητές αδικούσαν την ομάδα του και οι Ισπανοί αδικούσαν την νοημοσύνη τους διαμαρτυρόμενοι για σφυρίγματα ακόμη κι όταν η διαφορά ήταν στους 20 πόντους. Τι έκανε; Μπούκαρε στο παρκέ, πήρε τεχνική ποινή και πριν αποχωρήσει για τα αποδυτήρια χτύπησε με δύναμη τα χέρια των παικτών του (σε μια κίνηση που έμοιαζε περισσότερο με σφαλιάρα, παρά με high-five) θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα: θα παλέψουμε, είμαστε περήφανοι.

Αντίθετα στον ημιτελικό με τη Γαλλία γνωρίζοντας ότι η ψυχολογία της ομάδας του ήταν στα ύψη, σε σημεία που κρύβονται ενδεχόμενα και παγίδες, ήταν καθισμένος στον πάγκο. Ήρεμος. Υπομονετικός.

Δεν είναι επί της παρούσης να συζητήσουμε αν και πόσο καλός προπονητής είναι, ούτε να μπούμε στη διαδικασία της ανάλυσης του ρόλου του ομοσπονδιακού τεχνικού (σε σχέση με προπονητή ομάδας). Ουσία έχει ότι ο Τζόρτζεβιτς με την ιστορία του ως παίκτης (και προφανώς με τη στήριξη που έχει από τους παλιόφιλους του στην Ομοσπονδία) δεν... βλέπει κανέναν, όπως θα περιέγραψε άψογα η φράση-που-λέν-οι-νέοι.

• Οι παίκτες: Ότι και να πει κανείς για τον Μίλος Τεόντοσιτς είναι λίγο. Ο Σέρβος ξεκίνησε από δεύτερο ρόλο τη διοργάνωση, με τον Τζόρτζεβιτς να δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο σε άλλους περιφερειακούς. Στα νοκ-άουτ, όμως, ήταν εξαιρετικός, έχοντας περιορίσει τις κακές επιλογές. Στη φετινή διοργάνωση παίζει κατά κύριο λόγο στο "2" με τον Μάρκοβιτς και τον Γιόβιτς στο "1", αποφεύγοντας έτσι την κούραση από τη κουβάλημα της μπάλας, αλλά και την pick-n-roll άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παίκτες που μαρκάρει στα νοκ-άουτ δεν απειλούν σε τέτοιες φάσεις: τον Χουέρτας τον έπαιζε με ένα μέτρο απόσταση, ενώ οι Γάλλοι χρησιμοποιούσαν σχήμα με έναν χειριστή της μπάλας και κατάφεραν να τον φθείρουν μόνο με σκριν μακριά από τη μπάλα.

Ειδικά απέναντι στους Γάλλους ήταν εντυπωσιακός, διαλύοντας στο πρώτο ημίχρονο την τακτική επιλογή του Κολέ για δυναμικά hedge-out, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η άμυνα εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο απέναντι σε παίκτες που έχουν καταρχήν ικανότητα στην πάσα, όπως ο γκαρντ της ΤΣΣΚΑ.

Ο Τζόρτζεβιτς φρόντισε να δείξει από την αρχή ότι αυτή δεν είναι ομάδα του Ίβκοβιτς, αλλάζοντας κατά πολύ το rotation. Σε δεύτερο ρόλο ο Κρστιτς (που όσο κυλούσαν τα παιχνίδια είχε πιο σημαντικό ρόλο), σε πρώτο ο Ραντούλιτσα. Παιχνίδι με δύο γκαρντ και παρουσία δύο ψηλών φόργουορντ για να καλύπτονται αθλητικά τα μειονεκτήματα των σέντερ.

Παίκτης-κλειδί, ωστόσο, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ο Τεόντοσιτς. Ούτε ο Ραντούλιτσα, ούτε ο Μπογκντάνβιτς. Είναι ο Νεμάνια Μπιέλιτσα. Ο φόργουορντ της Φενέρμπαχτσε είναι ένα κινητό... mismatch, παίζοντας διαρκώς στα πόδια τα αντίπαλα "4άρια", βγάζοντας προσωπικές φάσεις και κυρίως δημιουργώντας για τους συμπαίκτες του (2.6 ασίστ).

Όχι, βέβαια ότι πάνε πίσω οι υπόλοιποι. Ο Ραντούλιτσα, παρά τις αδυναμίες του στο pick-n-roll και στην άμυνα, επιβεβαιώνει την πολύ καλή του επαφή με το καλάθι (μεγάλη ικανότητα να τελειώνει και με τα δύο χέρια) με 13.5 πόντους, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και ο Μπογκντάνοβιτς (11.6 πόντοι, 42% στα τρίποντα) έχοντας σκοράρει σε καθοριστικά σημεία στη διοργάνωση.

• Η τακτική: Η Σερβία α μη τι άλλο κάνει κάποια πράγματα στο παρκέ πάρα πολύ καλά. Για παράδειγμα ξεχωρίζει για την ικανότητα της στο διάβασμα των mismatch. Αυτό το κάνει κατά κόρον είτε ως στόχο (να παίξει δηλαδή με τον παίκτη που έχει πλεονέκτημα), είτε ως αντίδραση (μετά από αλλαγή για παράδειγμα). Το κάνει ε-ξαι-ρε-τι-κά

Το διάβασμα, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με την εξεύρεση της καλύτερης λύσης στην επίθεση, αλλά και στον τρόπο που χρησιμοποιούν τα φάουλ τους.

Παράλληλα, η παρουσία παικτών όπως ο Μάρκοβιτς, ο Γιόβιτς, ο Κάλινιτς και ο Μπίρτσεβιτς δίνουν τη δυνατότητα στον Σάσα Τζόρτζεβιτς να διαθέτει αναλώσιμους παίκτες με αθλητικά προσόντα, που παίζουν πολύ καλή άμυνα και καλύπτουν έτσι (αμυντικά και αθλητικά) τους "ποιοτικούς" που υστερούν, όπως είναι δηλαδή ο Τεόντοσιτς και οι Κρστιτς-Ραντούλιτσα.

Οι Σέρβοι εκτός των άλλων έχουν ισορροπία: pick-n-roll με τον Τεόντοσιτς, low-post παιχνίδι με Ραντούλιτσα-Κρστιτς, ικανούς σουτέρ και 1on1 με τον Μπιέλιτσα. Αρκετές λύσεις για μια ομάδα, που έδειξε με τη Γαλλία πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, με τη συμμετοχή μάλιστα αρκετών παικτών. Άλλωστε μοίρασαν 19 ασίστ σ' αυτό το παιχνίδι.

Από τα πράγματα που κάνουν καλά στο γήπεδο οι "πλάβι" είναι και το τρίποντο. Σουτάρουν με 40%, έχοντας το δεύτερο καλύτερο ποσοστό στο τουρνουά, αν και το στατιστικό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε ότι αφορά τα νοκ-όαυτ παιχνίδια είναι η κατηγορία "λάθη". Οι Σέρβοι δεν δίνουν μπάλες στον αντίπαλο, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συγκεκριμένη ομάδα, που είναι αδύναμη στα ριμπάουντ (29-29 με την Ελλάδα, 37-40 με τη Βραζιλία, 28-32 με τη Γαλλία) και επομένως ισοφαρίζει έτσι το μειονέκτημα της στο παιχνίδι των κατοχών.

Για την ακρίβεια οι Σέρβοι έκαναν 10 λάθη με την Εθνική μας, 6 με τη Βραζιλία και 9 με τη Γαλλία. Δηλαδή 8.1. Εντυ-πω-σια-κό. Όπως και όλο το φετινό τους θαύμα.