Αν είχα 20 λεπτά κάθε φορά που έγραφα "φέτος οι ομάδες του φάιναλ-φορ έχουν από 25% να πάρουν τον τίτλο" θα μπορούσα σίγουρα να πάρω μια ποικιλία τάπας και μια "πατάτας μπράβας" στο "Tigre" στη Μαδρίτη. Μόνο που φέτος αυτό το "25% της κάθε ομάδας" είναι πιο ακριβές από κάθε άλλη φορά. Τέσσερις ομάδες. Και δύο φαβορί που κανονικά θα είχαν περισσότερες ελπίδες, αν δεν ήταν... φαβορί. Πως; Κι όμως. Αν το φάιναλ-φορ μας έχει διδάξει ένα πράγμα, είναι ότι η ζωή είναι για τα αουτσάιντερ.

Απόδειξη; Η Μακάμπι πέρσι. Ο Ολυμπιακός το 2012 και το 2013. Η ΤΣΣΚΑ που είχε χάσει στο 2005. Η Μπολόνια που απέτυχε το 2002. Η Λαμποράλ το '08 παίζοντας στην Ισπανία. Για αυτό και βλέπουμε τους προπονητές να πετούν ο ένας στον άλλο τη λέξη "φαβορι" και "πίεση" σαν να είναι η σύγχρονη μορφή μιας λεκτικής χολέρας.

Γιατί όμως φέτος αυτό το 25%; Γιατί έχουμε τέσσερις ομάδες που παίζουν διαφορετικό μπάσκετ και έχουν τουλάχιστον έναν καλό λόγο να θεωρηθούν το απόλυτο φαβορί. Και αρκετούς για να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο. Οπότε μια η άλλη. Εξάλλου φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά (χαρακτηριστικό της νέας μορφής της Euroleague; Ενδεχομένως) έλειψε η ομάδα-τρένο, αυτή που θα ξεκινούσε από το πρώτο παιχνίδι ως το τελευταίο των προημιτελικών με το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Ο Ολυμπιακός, η Μπαρτσελόνα, η ΤΣΣΚΑ κι η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ είχαν τις καλές και τις κακές τους στιγμές, είχαν διαστήματα στα οποία έπαιξαν ωραίο μπάσκετ και περιόδους που ζορίστηκαν.

Για να φτάσουμε τελικά στη Μαδρίτη και στους δύο ανοιχτούς ημιτελικούς.

Ολυμπιακός - ΤΣΣΚΑ

Μες στη χρονιά έπαιξαν δύο φορές. Αλλά με απουσίες εκατέροθεν. Στο ένα ματς δεν έπαιξε ο Ουίμς, ο Κιριλένκο και ο Καούν ήταν άρρωστος, ενώ στο άλλο δεν αγωνίστηκε ο Σπανούλης. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το ένα και έχασε τις λεπτομέρειες το άλλο. Βέβαια δεν είναι το σημαντικό (εδώ που φτάσαμε) το αποτέλεσμα, αλλά περισσότερο ο κοινός παρανομαστής. Στα δύο αυτά ματς που οι "ερυθρόλευκοι" κατάφεραν να επιβάλουν τον ρυθμό τους μέσω του δυναμικού παιχνιδιού τους (κυριάρχησαν στο "ξύλο" με άλλα λόγια) είχαν το πάνω χέρι. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι και το σημείο-κλειδί. Ποια ομάδα θα "νικήσει" αυτή τη μάχη: τις μονομαχίες κάτω από το καλάθι, τα ριμπάουντ και θα έχει τα καλύτερα ποσοστά στις προσπάθειες μέσα στη ρακέτα.

Από εκεί και πέρα ο Ολυμπιακός με την τακτική που έχει επιλέξει από την αρχή της χρονιάς στα pick-n-roll αναμένεται να θέσει τον τόνο και μένει να δούμε πως θα αντιδράσει η ΤΣΣΚΑ. Απέναντι στον Παναθηναϊκό και σε μια παρόμοια άμυνα είχε πολύ καλή αντίδραση στα 3 από τα 4 παιχνίδια της σειράς, σ' αυτά δηλαδή που συνόδευσε την καλή κυκλοφορία της μπάλας με υψηλά ποσοστά από την περιφέρεια. Λογικά θα δούμε και την προσαρμογή που έκαναν οι Πειραιώτες στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα, στην οποία επί της ουσίας "έδωσαν" το χώρο στα αντίπαλα 4άρια. Η ΤΣΣΚΑ δεν διαθέτει τους ψηλούς που μπορούν να παίξουν το ρόλο του δημιουργού (όπως ο Τόμιτς), οπότε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο που θα αντιδράσουν οι Μοσχοβίτες.

Στον τομέα "δημιουργία" η ΤΣΣΚΑ δεν βασίζεται μόνο στο πικ-εν-ρολ του Τεόντοσιτς, όμως. Έχει πολλές φάσεις για ένας-ένας του ΝτεΚολό, αλλά και post-up των περιφερειακών (Ουίμς-Κιριλένκο) ειδικά σε καταστάσεις transition. Είναι μια ομάδα που υποστηρίζει την επίθεση της με καλές αποστάσεις, με διάθεση για έξτρα πάσα και επιθετικό ριμπάουντ. Και η βασική διαφορά με τον Ολυμπιακό είναι η διαφορά μεγέθους σε όλες ανεξαιρέτως τις θέσεις. Για αυτό επιστρέφουμε στο παραπάνω συμπέρασμα και στο ερώτημα αν μπορεί τελικά ο Ολυμπιακός να καλύψει αυτή τη διαφορά ύψους με σκληρό παιχνίδι και ενέργεια.

Ο Γιώργος Πρίντεζης αναμένεται να είναι και πάλι (όπως και στη σειρά με την Μπαρτσελόνα) το βαρόμετρο, το αποκούμπι του Ολυμπιακού στις φάσεις που θέλει να χτυπήσει με διαφορετικό τρόπο από το πικ-εν-ρολ του Σπανούλη. Απέναντι του θα βρει τον Βοροντσέβιτς (τον οποίο "έχει" όπως μαρτυρούν τα προηγούμενα παιχνίδια), αλλά και τον Κιριλένκο, ο οποίος μάτσαρε απέναντι του και στο ματς της Μόσχας. Το πόσο αποτελεσματικός θα είναι ο διεθνής φόργουορντ, το μέγεθος της φθοράς που θα προκαλέσει και το πόση ώρα θα καταφέρει να μείνει στο παρκέ είναι ζητήματα που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του σκορ.

Γιατί μπορεί να κερδίσει η ΤΣΣΚΑ: Γιατί είναι η πιο ποιοτική ομάδα του φάιναλ-φορ. Και αυτή με το μεγαλύτερο μέγεθος.

Γιατί μπορεί να κερδίσει ο Ολυμπιακός: Γιατί έχει το πιο βαθύ ρόστερ και είναι η ομάδα που παίζει πιο σκληρά από οποιαδήποτε άλλη.

Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ - Ρεάλ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης έλεγε την περασμένη Παρασκευή στο Sport24 Radio 103.3 ότι η "Ρεάλ έχει αβαντάζ γιατί παίζει στο γήπεδο της. Όχι λόγω του κόσμου, αλλά επειδή ξέρει τα καλάθια και παίζει σε οικείο περιβάλλον". Σίγουρα κάτι ξέρει περισσότερο. Ο παράγοντας "φίλαθλοι" νομίζω ότι πρέπει να βγει από τη μέση, έστω κι αν πέρσι οι "γηπεδούχοι" οπαδοί της Μακάμπι έδειξαν το αντίθετο. Το μεγαλύτερο "συν", ωστόσο, για τους Μαδριλένους δεν είναι η έδρα. Είναι η ως τώρα πορεία, η οποία γεννά τη διαίσθηση ότι μπορεί φέτος να είναι η χρονιά της. Ίσως γιατί είναι μια ομάδα που πέρασε τη φάση της αμφισβήτησης, επιβίωσε και έχει αποδεδειγμένα το απαιτούμενο "μέταλλο", αυτό που της έλειψε τις δύο περασμένες χρονιές.

Φέτος, έχει αλλάξει ρόστερ, αλλά όχι στυλ. Παίζει ακόμη ένα μπάσκετ που βασίζεται στην πρωτοβουλία. Ένα μπάσκετ της "δημιουργικής ασάφειας" όπως λέει και η φράση που είναι της μόδας. Ένα παιχνίδι που στηρίζεται στο "από έξω προς τα μέσα", με τη διαφορά ότι φέτος υποστηρίζεται από ικανότερους ψηλούς, όπως είναι ο Γκουστάβο Αγιόν ή ο εκπληκτικός φέτος Φελίπε Ρέγιες. Ο αρχηγός της Ρεάλ δεν βγήκε τυχαία μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης. Φέτος κάνει την καλύτερη χρονιά του βάσει αριθμών, θυμίζοντας ίσως σε ορισμένους ότι ήταν ο βασικός λόγος που η ομάδα του δεν κατέκτησε πέρσι τον τίτλο. Αν ήταν αυτός στο παρκέ (αντί του Μίροτιτς) ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Το νούμερο που θα έχει ο Ρέγιες στα κερδισμένα φάουλ και στα επιθετικά ριμπάουντ θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι.

Όμως, θα ήταν λάθος να κοιτάξουμε στη φροντ-λάιν και όχι στην περιφέρεια. Αυτή θα κρίνει το παιχνίδι. Ο Γιουλ θα αναλάβει τον Γκάουντλοκ και η Φενέρ θα ψάξει λύσεις στην περιφέρεια, δεδομένης της απουσίας του Χίκμαν που είτε είναι καλός, είτε κακός αποτελεί μια σταθερή απειλή για το αντίπαλο καλάθι. Το ζήτημα για τους Τούρκους είναι το διάστημα στο οποίο μπορούν να παίξουν με το καλό τους σχήμα: με τον Ζήση στο "1", τον Γκάουντλοκ στο "2", τον Μπιέλιτσα στο "4" και τον Βέσελι στο "5". Τότε είναι η ομάδα που μπορεί να κερδίσει τους πάντες. Αλλά από τη στιγμή που δεν έχει βάθος, δεν έχει και διάρκεια.

Αν το ματς πάει στον πόντο και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει τη δυνατότητα να ρίξει φρέσκια και χωρίς φάεουλ αυτή την 5άδα (και είτε τον Μπογκντάνοβιτς είτε τον Πρέλζιτς στο "3") τότε η Φενέρ θα γίνει το φαβορί. Διαθέτει πολύ μεγαλύτερο μέγεθος στο "3" και στο "4" και έχει τη δυνατότητα να σκεπάσει τη ρακέτα, να κερδίσει τη μάχη των ριμπάουντ και να χαλάσει το παιχνίδι των αντιπάλων με παίκτη κλειδί τον Βέσελι. Το "3άρι" που ήρθε ως "4άρι" και έχει καταλήξει να είναι ένα από τα κορυφαία 5άρια της διοργάνωσης.

Συν του ότι η Φενέρ πάει στη Μαδρίτη ως η πιο απελευθερωμένη ομάδα. Θυμίζει πολύ τον Ολυμπιακό του 2013 που έπαιζε άσχημα (λόγω πίεσης αποτελέσματος) εντός έδρας και παρέδιδε μαθήματα μπάσκετ εκτός. Τώρα που οι Τούρκοι πέρασαν τον δικό τους "τελικό" και προκρίθηκαν στο φάιναλ-φορ, θα παρουσιαστούν πιο χαλαροί και επομένως πιο επικίνδυνοι. Έστω κι αν ουδέποτε από την καθιέρωση της Best-of-Five προημιτελικής σειράς η ομάδα που πέρασε με "σκούπα" δεν πήρε τον τίτλο.

Γιατί μπορεί να κερδίσει η Φενέρ: Γιατί έχει μέγεθος σε θέσεις που υστερεί η Ρεάλ και έχει κερδίσει τους πάντες υπό δύσκολες συνθήκες. Είναι το αουτσάιντερ που πρέπει να φοβούνται όλοι.

Γιατί μπορεί να κερδίσει η Ρεάλ: Γιατί έχει καλύτερη περιφέρεια