Το ερώτημα "τι να περιμένουμε φέτος από τον Μίλος Τεόντοσιτς" δεν έχει απάντηση. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Και αυτό γιατί πλέον δεν υπάρχει ταβάνι. Απαλλαγμένος από το "χαλινάρι" που τον κρατούσε πίσω, ετοιμάζεται να αποδείξει ότι φέτος θα είναι η χρονιά του. Οπότε να περιμένουμε τίποτα. Και τα πάντα.

Πριν μερικές ημέρες οι αρχηγοί της Euroleague τον ψήφισαν ως τον πιο ταλαντούχο παίκτης της διοργάνωσης. Όχι άδικα. Αυτά που κάνει ο Μίλος Τεόντοσιτς ξεπερνούν τη σφαίρα του "λογικού" και μπαίνουν στη ζώνη του "καλά αυτό τώρα γίνεται"; Ξεκίνησε τη φετινή σεζόν με την πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ με τον ιδανικό τρόπο: 20 πόντους και 11 ασίστ σε 28 λεπτά. Είχε 5/10 τρίποντα, μερικά εκ των οποίων μόνο αυτός μπορεί να τα κάνει να μοιάζουν τόσο εύκολα. Και μέσα σε όλα κατάφερε να μπει στη 10άδα των κορυφαίων σκόρερ της διοργάνωσης . Συνδύασε τη δουλειά με τη διασκέδαση, δίνοντας ένα ακόμη σόου. Όπως κάνει σταθερά τα δύο τελευταία χρόνια στην Euroleague. Όπως έκανε πέρσι το καλοκαίρι στο Ολυμπιακό τουρνουά, όπου οι πάσες του γινόντουσαν viral στο διαδίκτυο.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι τίποτα δεν έγινε ξαφνικά. Εδώ και δύο χρόνια ο Τεόντοσιτς παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του. Τη σεζόν 2013-13 είχε 10.7 πόντους (με 35% στο τρίποντο) και 4 ασίστ μέσο όρο. Την επόμενη, την πρώτη του Δημήτρη Ιτούδη, εκτόξευσε τα νούμερα του: 14.8 πόντοι (40% στο τρίποντο) και 7 ασίστ. Πέρσι ήταν ακόμη καλύτερος: 16.1 πόντοι (43% στο τρίποντο) και 5.7 ασίστ. Ο Σέρβος γκαρντ βελτίωσε τα νούμερα του, παρά το γεγονός ότι δίπλα του προστέθηκε ένας ακόμη εξαιρετικός γκαρντ, ο Νάντο Ντε Κολό. Οι δύο τους συνέθεσαν ένα ασυναγώνιστο δίδυμο, με τον έναν να βοηθάει και όχι να "σαμποτάρει" τον άλλον.

Πέρσι για παράδειγμα ο ΝτεΚολό ήταν 1ος σε ranking (24.3) και ο Τεόντοσιτς ήταν 5ος (17.8). Ο ΝτεΚολόι ήταν 1ος σε πόντους (19.4) και ο Τεόντοσιτς 3ος (16.1). Και οι δύο βρέθηκαν στην 10άδα των κορυφαίων σε ασίστ (6ος ο Τεόντοσιτς και 9ος ο ΝτεΚολό). Ο Τεόντοσιτς ήταν 1ος σε εύστοχα τρίποντα κι ο ΝτεΚολό 8ος σε ποσοστό (46%).

Παράλληλα ο Σέρβος γκαρντ κατάφερε να βελτιώσει κι άλλα νούμερα τα τελευταία χρόνια. Από τους 0.907 πόντους ανά κατοχή της εποχής Μεσίνα, ανέβηκε στο 0.924 για να φτάσει στο εντυπωσιακό 1.057 την περσινή σεζόν. Μόνο ένας γκαρντ με περισσότερους από 10.0 πόντους ανά παιχνίδι είχε καλύτερο συντελεστή. Ναι, ακριβώς: ο Νάντο Ντε Κολό.

Τεράστιο ρόλο στην "αναγέννηση" του έπαιξε η αλλαγή προπονητή. Ένας βιρτουόζος γκαρντ ασφυκτιούσε στο σφιχτό και αυστηρό πλαίσιο του Έτορε Μεσίνα, ο οποίος έδινε μεγάλη βαρύτητα στον έλεγχο των κατοχών και στη συμπαγή αμυντική συμπεριφορά. Η oversized ΤΣΣΚΑ έπαιζε όλους τους παίκτες εκτός θέσης (για παράδειγμα τον Κρστιτς στο "4" και τον Χριάπα στο "3"), έβαζε συνεχώς τη μπάλα στο post και δεν έδινε το... ελεύθερο στον Τεόντοσιτς.

Όλα αυτά άλλαξαν με τον ερχομό του Δημήτρη Ιτούδη, που έχτισε την ΤΣΣΚΑ σε μια pick-n-roll λογική. Έχοντας δύο εξαιρετικούς χειριστές (συν τον δημιουργό Τζάκσον και τους Μαρκοϊσβίλι-Ουίμς που μπορούσαν να παίξουν επικουρικά τέτοιο ρόλο) η ομάδα στηρίχτηκε σ' αυτό το μοτίβο: καλοί χειριστές, γρήγοροι ψηλοί στο roll και ικανοί σουτέρ να ανοίγουν το γήπεδο. Ακόμη καλύτερη version; Η ΤΣΣΚΑ της περσινής περιόδου. Στον ημιτελικό του Final Four του 2015 η "ομάδα του στρατού" έχασε μια ακόμη η ευκαιρία. Η διοίκηση είχε χάσει το μέτρημα, αλλά ο Δημήτρης Ιτούδης δεν έχασε το νόημα. Χρησιμοποίησε αυτό το παιχνίδι ως "μάθημα". Αγωνιστικά η αποχώρηση των Κιριλένκο-Καούν στοίχισε μόνο επιφανειακά. Στην ουσία του πράγματος και στην προσπάθεια της "Αρκούδας" να νικήσει τα φαντάσματα της, να είναι έτοιμη δηλαδή για τα ματς του Final Four, αυτή η εξέλιξη ήταν ευεργετική.

Ο Χίγκινς αποτέλεσε καίρια προσθήκη και η ΤΣΣΚΑ άρχισε να "πετάει" παρά τα προβλήματα της. Συνέχισε να είναι η ομάδα που για να την κερδίσεις πρέπει να σκοράρεις περισσότερο από αυτή. Πράγμα δύσκολο. Ο Δημήτρης Ιτούδης συχνά προσπαθούσε με τρικ (άμυνα ζώνης 3-2, άμυνα με αλλαγές, τον Χάινς να μαρκάρει το αντίπαλο 3άρι) να βελτιώσει την αμυντική εικόνα της ΤΣΣΚΑ, που σε καμία περίπτωση δεν θυσίαζε τον επιθετικό της οίστρο για να γίνει πιο σκληρή στην άμυνα. Ακριβώς γιατί είχε τον Κάιλ Χάινς στο ρόλο του ισορροπιστή. Ο Αμερικανός σέντερ, ο πιο σκληρός παίκτης της Euroleague, έφτανε και περίσσευε.

Εξάλλου, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Έλληνας προπονητής για να κερδίσεις σ' αυτό το επίπεδο χρειάζεσαι ταλέντο. "Αυτή είναι η δουλειά του προπονητή, να διαχειριστεί καταστάσεις". Οπότε προτίμησε να εμπιστευτεί τη μπάλα στον Τεόντοσιτς (και τον Ντε Κολό) και τις δικές του ικανότητες στο να τον κουμαντάρει. Δικαιώθηκε και στα δύο. Όλο αυτό το οικοδόμημα ήταν χτισμένο πάνω στον πυλώνα που ονομάζεται Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Σέρβος γκαρντ είναι ο κινητήριος μοχλός. Αυτός που οι Αμερικάνοι θα έλεγαν makes things happen. Η ικανότητα του να σουτάρει μετά από ντρίμπλα λειτουργεί ως το πρώτο τουβλάκι του ντόμινο, που παρασύρει όλα τα άλλα δημιουργώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση για την αντίπαλη άμυνα. Και έχοντας το "ελεύθερο" από τον Ιτούδη, έβγαλε όλη τη λάμψη του.

Το προπονητικό τιμ της ΤΣΣΚΑ περιγράφει τον Τεόντοσιτς των τελευταίων ετών πολύ διαφορετικό. Πιο ώριμο. Οι μοναδικές μαύρες σελίδες στο ημερολόγιο της ΤΣΣΚΑ της τελευταίας διετίας ήταν το παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε στη Μόσχα και αυτό με την Λαμποράλ στη Βιτόρια. Εξοργισμένος με τις αποφάσεις των διαιτητών ο Τεόντοσιτς αποβλήθηκε με τεχνικές ποινές και η ομάδα του ενώ βρισκόταν κοντά στο σκορ έχασε τελικά με διαφορά. "Ήταν τα μόνα περιστατικά. Είχε δίκιο, όμως και τις δύο φορές. Τον αδίκησαν" έλεγε πίσω από κλειστές πόρτες το προπονητικό τιμ. Πέρα από αυτό τίποτα. Έχοντας γεμίσει τον τραπεζικό του λογαριασμό, σε ώριμη μπασκετική ηλικία, ο Τεόντοσιτς είχε βάλει ως μοναδικό στόχο να κερδίσει. Ήταν η πρώτη συζήτηση που έκανε με τον προπονητή του.

Ήταν αυτό που του έλειπε. Κανείς δεν αμφέβαλε ότι ο Τεόντοσιτς είναι ένα από τα κορυφαία γκαρντ στην Ευρώπη. Κανείς, όμως, δεν θα του έδινε τον σεβασμό που αξίζει στο ταλέντο του, αν δεν κατακτούσε αυτό που άφηνε να γλιστράει από τα χέρια του σε έξι Final Four. Η ΤΣΣΚΑ τα κατάφερε πέρσι και μάλιστα με "τον τρόπο που έπρεπε να το κερδίσει" σύμφωνα με τον Ιτούδη. Αντιμετωπίζοντας κατάματα τον δαίμονα της. Νικώντας τον.

Το καλοκαίρι ο Τεόντοσιτς έδειξε ακόμη πιο απελευθερωμένος, αν μπορεί να πει κάποιος κάτι τέτοιο για τον συγκεκριμένο. Το επόμενο στάδιο χαλαρότητας είναι να κατέβει να παίξει με σαγιονάρες, ή να κάνει γκελάκια με το πόδι. Στη Βραζιλία φρόντιζε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι να αφήνει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Πάσες πίσω από την πλάτη, πάσες πίσω από το κεφάλι, τρίποντα με το χέρι στο πρόσωπο. Σαν να παίζει στην αυλή του σπιτιού του.

Οι ειδικοί, λένε, ότι ο δυσκολότερος αντίπαλος στον αθλητισμό είναι το "πρέπει". Αυτό το "πρέπει" κάνει τα χέρια να ιδρώνουν, το σώμα να κινείται πιο αργά από τον κόσμο γύρω και τη μπάλα να βρίσκει σίδερο. Είναι τυχαίο, δηλαδή, ότι οι Σέρβοι (του Τεόντοσιτς) πετυχαίνουν μόνο όταν δεν τους περιμένει κανείς. Και όχι όταν είναι φαβορί; Το όλο θέμα θυμίζει πολύ τον ντόρο γύρω από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, την ομάδα που του πρωταθλήματος, έδειχνε περισσότερο από κάθε τι άλλο να διασκεδάζει το παιχνίδι. Και ξαφνικά πέρσι καθώς βρισκόντουσαν στο κατόπι του ιστορικού ρεκόρ (73-9) και του "πρέπει να πάρουν το πρωτάθλημα", ένιωσαν το χαμόγελο τους να σβήνει, ένιωσαν όλο το "fun" να χάνεται. Σάμπως το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλα τα σπορ; Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Μέσι της Μπαρτσελόνα και τον Μέσι της Αργεντινής. Σαν να μιλάμε για δύο διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Λες και ο δεύτερος παίζει με τσιμεντένια παπούτσια.

Ο Τεόντοσιτς, λοιπόν, έσβησε αυτό το "πρέπει" από το λεξικό του. Μαζί και ολόκληρη η ΤΣΣΚΑ, που πλέον δεν θα νιώθει έναν δαίμονα στο σβέρκο κάθε φορά που πετυχαίνει κάτι. Για αυτό ετοιμαστείτε να δείτε τον καλύτερο Τεόντοσιτς που είδατε ποτέ. Την καλύτερη ΤΣΣΚΑ που είδατε ποτέ. Ο Σέρβος γκαρντ δεν πρέπει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν για αυτό και θα συνεχίσει να παίζει σαν να βαράει σουτάκια στην αυλή του σπιτιού του. Θα είναι αυτός που θα κινείται γρήγορα και οι άλλοι αυτοί που μένουν παγωμένοι. Στην καλύτερη μπασκετική του ηλικία (28-32 έτσι δεν λένε;), σε ένα περιβάλλον που εμπιστεύεται και τον εμπιστεύεται, με την αυτοπεποίθηση στα ύψη, θα συνεχίσει το σόου του.

Και αν δεν σ' αρέσουν αυτά που κάνει ο Τεόντοσιτς, απλά δεν σ' αρέσει το μπάσκετ.