Ποιος θα βάλει πλάτη;

Η μάχη του post-up, το σουτ που ξεκλειδώνει την άμυνα της Φενέρ και η κόντρα των δύο αθλητικότερων front-line είναι μερικά από τα στοιχεία που θα κρίνουν τον ημιτελικό μεταξύ της Ρεάλ και της Φενέρμπαχτσε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δύο καλοκουρδισμένες ομάδες, δεν εξαρτώνται από την απόδοση των δύο κινητήριων μοχλών τους, του Σέρχιο Γιουλ και του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Ποιος από τους δύο θα βάλει πλάτη;

Το φετινό ζευγάρι μπορεί να είναι καρμπόν με το αντίστοιχο του Final Four του 2015, μόνο που υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές. Η πρώτη ότι η διοργάνωση γινόταν στο σπίτι της Ρεάλ Μαδρίτης και η δεύτερη ότι το μακρινό 2015 η Φενέρμπαχτσε δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια πρωτάρα, η οποία μάλιστα πλήρωσε την απειρία της με μια "εύκολη" ήττα στον ημιτελικό. Τώρα, όμως, η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Η Φενέρ είναι αυτή που "φιλοξενεί" το Final Four κι είναι επίσης η ομάδα που έφτασε πέρσι στον τελικό, έχοντας προηγουμένως "σκουπίσει" τη Ρεάλ στα προημιτελικά. Πως τα φέρνει ο καιρός...

Ο ημιτελικός των αντιθέσεων

Όπως και στο άλλο ζευγάρι έτσι και σε αυτό υπάρχει ξεκάθαρες αντιθέσεις. Που αφορούν κυρίως στο βάθος και στον τρόπο στελέχωσης. Οι Μαδριλένοι αποτελούν την ομάδα με τον σταθερότερο κορμό όλα αυτά τα χρόνια. Συγκεκριμένα από το 2015 και το πρωτάθλημα Ευρώπης διατηρούν μια ολόιδια 7άδα παικτών, παρότι για να το πετύχουν χρειάστηκε να κάνουν εκπτώσεις σε ότι αφορά την προχωρημένη ηλικία ορισμένων (Νοτσιόνι, Ρέγες), ή ακόμη και τα προβλήματα τραυματισμών τους (Ρούντι, Τέιλορ). Ούτως ή άλλως, όμως, ο Πάμπλο Λάσο είχε πάντα την ταμπέλα του "προπονητή των παικτών" και έτσι συνεχίζει να λειτουργεί ως τώρα.

Ο σταθερός κορμός είναι το ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει το ρόστερ των Ισπανών. Το άλλο είναι το βάθος του πάγκου. Αποτελούν την ομάδα με τους περισσότερους ετοιμοπόλεμους παίκτες, κάτι που φαίνεται από τους παίκτες που μπαίνουν επικουρικά στο rotation, όπως ο Ντοντάι Ντρέιπερ που ήταν πέρσι βασικός γκαρντ σε ομάδα Final Four, ο Αντρές Νοτσιόνι που είχε κάνει τη διαφορά στους τελικούς του 2015 ή ακόμη και ο Τρέι Τόμπκινς που είχε 15 πόντους στο τελευταίο ματς με την Νταρουσάφακα, παρότι για παράδειγμα δεν αγωνίστηκε καθόλου στο τρίτο παιχνίδι της σειράς.

Ο Πάμπλο Λάσο και η διοίκηση της Ρεάλ έκαναν εξαιρετική δουλειά το περασμένο καλοκαίρι στο να καλύψουν τις αδυναμίες τους. Πρόσθεσαν αθλητικότητα στη front-line με τους Οθέλο Χάντερ και Άντονι Ράντολφ και επέλεξαν να διατηρήσουν τους δοκιμασμένους κοινοτικούς τους παίκτες στην περιφέρεια. Όσο για το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν, την αποχώρηση του Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Την κάλυψαν επί της ουσίας εκ των έσω. Επανέφεραν έναν παίκτη που είχαν και στο παρελθόν (Ντρέιπερ) και έδωσαν τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο στον Λούκα Ντόνσιτς να λάμψει.

Αντίστοιχα προσεκτική και ουσιαστική ήταν στις δικές της κινήσεις η Φενέρμπαχτσε, η οποία όμως έχει μπει σε μια εντελώς διαφορετική λογική recruiting. Όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να διαλύσει τον κορμό των διεθνών Τούρκων παικτών που είχε στην ομάδα και λόγω των περιορισμένων λύσεων, επέλεξε να στηριχτεί σε μια βάση ξένων παικτών, συν τον Μπόμπι Ντίξον που κατέχει κοινοτικό διαβατήριο. Οι υπόλοιποι γηγενείς παίζουν από λίγο (Μεχμέτογλου), ως καθόλου (Ερσέκ, Ντουβεριόγλου). Έτσι καλείται μια 7άδα παικτών σε καλή ηλικία και με καλό επίπεδο αθλητικότητας να τραβάει όλο το κουπί. Νόμισμα που είχε δύο όψεις. Η μια κάθισε στραβά κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όταν για παράδειγμα απουσίαζε τουλάχιστον ένας παίκτης λόγω τραυματισμού, με αποτέλεσμα να μην βγαίνουν τα κουκιά για τον "Ζοτς".

Ο Σέρβος προπονητής κατά τα άλλα στηρίζεται σε τρεις on-ball guards, τον δημιουργικό Σλούκα, τον σκόρερ Ντίξον και τον "πασπαρτού" Μπογκντάνοβιτς, τον παίκτη που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της ομάδας. Ο Σέρβος είναι υπερ-πολύτιμος για πολλούς και διάφορους λόγους. Αφενός είναι ο παίκτης με την καλύτερη ισορροπία μεταξύ σκορ-δημιουργίας-σουτ. Μπορεί να παίξει pick-n-roll, να σουτάρει με ντρίμπλα, να βρει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του, να ανοίξει το γήπεδο λειτουργώντας σαν spot-up απειλή. Παράλληλα είναι ο μοναδικός από τους αυθεντικούς γκαρντ με μέγεθος, γεγονός που λύνει πολλά προβλήματα στην άμυνα, ειδικά όταν επιλέγεται η σήμα-κατατεθέν άμυνα με αλλαγές, η οποία υποστηρίζεται ιδανικά από τους Ούντο-Βέσελι.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι Νάναλι-Ντατόμε-Κάλιντς στους φόργουορντ, οι Βέσελι-Ούντο οι προσωποποιημένες κολώνες της ομάδας και οι Άντιτς-Μεχμέτογλου-Μπένετ που αγωνίζονται μόνο όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί παίκτες που παίζουν από δύο θέσεις, όπως ο Ντατόμε (3-4), Κάλινιτς (3-4), Νάναλι (2-3), Ντίξον (1-2), Μπογκντάνοβιτς (1-2-3), Βέσελι (4-5), Ούντο (4-5), δίνει μεγάλη ευελιξία στον προπονητή και τη δυνατότητα να αξιοποιεί ένα πιο σφιχτό rotation.

Έχει σημασία όμως αυτό; Στον ημιτελικό όχι. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο ξεκούρασης και κατάλληλος προετοιμασίας. Δεν μιλάμε για μια σειρά, αλλά για ένα παιχνίδι. Οπότε το γεγονός ότι ο Ομπράντοβιτς έχει ένα καλό, αλλά μικρό rotation, δεν αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα. Το μόνο πλεονέκτημα που αποκτά η Ρεάλ από αυτή τη συνθήκη είναι το γεγονός ότι έχει αρκετούς παίκτες που έχουν ξαναβρεθεί σε τέτοια παιχνίδια και μπορούν ανά πάσα στιγμή λόγω εμπειρίας (Ματσιούλις, Κάρολ, Ρούντι), προσωπικότητας (Νοτσιόνι, Ρέγες, Ντρέιπερ) ή ταλέντου (Γιουλ, Ντόνσιτς, Ράντολφ, Τόμπκινς) να αλλάξουν τα δεδομένα του παιχνιδιού. Όπως είχε συμβεί το 2015 με τον Κάρολ και τους Ματσιούλις-Νοτσιόνι στον τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό.

Το βάθος του ρόστερ δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη αντίθεση των δύο ομάδων. Υπάρχει και μια μεγάλη αγωνιστική, που παρουσιάζεται και στον άλλον ημιτελικό. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που σφύζει από ποιότητα, αρέσκεται στο γρήγορο παιχνίδι και προτιμά να κερδίζει με την κλάση της τον αντίπαλο. Αντίθετα η Φενέρμπαχτσε είναι μια ομάδα που χτίστηκε να πηγαίνει το παιχνίδι κατοχή-κατοχή, να διαβάζει, να χτυπάει mismatch, να κάνει τα μικρά πράγματα που χρειάζονται για να φτάσει στη νίκη. Είναι μια ομάδα για τέτοια παιχνίδια, η οποία ξεκινά από τον έλεγχο του ρυθμού, των κατοχών και στην "καταστροφή" του παιχνιδιού του αντιπάλου.

Αυτό φαίνεται και από τα νούμερα, όπου υπάρχει μεγάλη διαφορά σε πόντους, ranking, ασίστ, αλλά και στους αμυντικούς δείκτες.

	Ρεάλ	Φενέρμπαχτσε
Ranking	101.6 (1η)	87.1
Πόντοι	86.0 (2η)	76.2
Ριμπάουντ	36.3 (3η)	32.5
Ασίστ	20.5 (1η)	17.2
Λάθη	11.9	12.6
Φάουλ	20.6	20.7
Δίποντα	21.4	18.5
Δίποντα%	56.9%	51.6%
Τρίποντα	9.8 (1η)	8.7
Τρίποντα%	37%	39.6% (4η)

*Υπολογίζονται όλα τα φετινά τους παιχνίδια.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Φενέρ υπερτερεί μόνο στο τρίποντο (εύστοχα και ποσοστό) και σε κανένα άλλο σημείο στο μπροστά μέρος του παιχνιδιού.

	Ρεάλ	Φενέρμπαχτσε
Ranking αντιπάλου	79.6 (3η)	77.1 (2η)
Πόντοι αντιπάλου	78.5	73.8 (3η)
Ριμπάουντ αντιπάλου	32.3	32.4
Ασίστ αντιπάλου	15.3	16.7
Λάθη αντιπάλου	12.6	12.8
Δίποντα αντιπάλου	20.3	19.4
Δίποντα% αντιπάλου	50.7%	51.6%
Τρίποντα αντιπάλου	8.0	7.8
Τρίποντα% αντιπάλου	35.2%	35% (2η)

Αντίθετα στους αμυντικούς δείκτες υπάρχει ξεκάθαρη υπεροχή της Φενέρ (πόντοι, ranking), αλλά και στο ποσοστό τριών πόντων. Η Ρεάλ, πάντως, παρότι είναι μια ομάδα που πηγαίνει το παιχνίδι σε αρκετές κατοχές έχει καλές επιδόσεις σε συγκεκριμένους τομείς (ασίστ αντιπάλου), το οποίο το οφείλει κατά κύριο λόγο στην αθλητικότητα των ψηλών της, που καλύπτουν πολλές τρύπες.

Καθοριστικό σημείο: post-up

Η μεγάλη διαφορά αναφέρθηκε και προηγουμένως έχει να κάνει με το τέμπο. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που σπρώχνει τη μπάλα με ταχύτητα, αρέσκεται να εκτελεί γρήγορα στο transition ακόμη και για τρεις πόντους και υποστηρίζει το επιθετικό της transition με τους πιο γρήγορους ψηλούς της Euroleague. Εξ ου και η διαφορά στις κατοχές ανά παιχνίδι: 83.4 με 78.0. Η Φενέρ, από την άλλη, όπως και όλες οι ομάδες του Ομπράντοβιτς αρέσκεται περισσότερο στο παιχνίδι μισού γηπέδου, όπου οι επιθέσεις της χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: pick-n-roll (για Σλούκα, Ντίξον, Μπογκντάνοβιτς), post-up και off-ball screen.

Σε σχέση με τον άλλον ημιτελικό το post-up παιχνίδι αναμένεται να παίξει κυρίαρχο ρόλο. Και οι δύο ομάδες βάζουν αρκετά τη μπάλα στη ρακέτα, έχοντας ξεχωρίσει μαζί με το Μιλάνο, τον Παναθηναϊκό (λόγω Μπουρούση) και την Ζαλγκίρις στη φετινή Euroleague. Η Ρεάλ έχει για παράδειγμα τον 2ο καλύτερο συντελεστή πόντων/ανά κατοχή (1.035), ενώ η Φενέρ είναι η 2η σε πόντους ανά παιχνίδια (352 πόντοι φέτος). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Τούρκοι χρησιμοποιούν πιο στοχευμένα το post-up είτε για να χτυπήσουν έναν αδύνατο αμυντικό, είτε για να παίξουν με τα φάουλ. Και λόγω oversized σχήματα υπάρχουν πολλές επιλογές είτε στην περιφέρεια (Μπογκντάνοβιτς, Ντατόμε), είτε στους ψηλούς (Ούντο, Βέσελι και λιγότερο ο Άντιτς).

Πρώτος σκόρερ των Τούρκων είναι ο Μπογκντάνοβιτς με 14.5 πόντους. Είναι παράλληλα ο 2ος καλύτερος πασέρ (3.9) και 4ος ριμπαόυντερ (3.6), έχοντας παράλληλα τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ (3.9) στην ομάδα και το υψηλότερο ranking (17). Δεύτερος σκόρερ είναι ο Έκπε Ούντο (12.0 πόντοι), που απογειώθηκε στα playoffs, έχοντας προηγουμένως ολοκληρώσει την κανονική περίοδο ως ο πρώτος ριμπάουντερ (7.6) και πρώτος μπλοκέρ (2.1) της διοργάνωσης, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά. Διψήφιο νούμερο πόντων είχε ακόμη ο Μπόμπι Ντίξον ο οποίος σκοράρει 11.5 πόντους (με 39% στο τρίποντο) και μοιράζει 3.2 ασίστ. Πρώτος πασέρ της ομάδας παραμένει ο Κώστας Σλούκας που έχει 4.6 ασίστ και 9.5 πόντους. Την γραμμή των βασικών συμπληρώνει ο Γιαν Βέσελι (9.6 πόντοι, 4.5 ριμπάουντ), το πολυεργαλείο Νίκολα Κάλινιτς (7.1 πόντοι, 2.9 ριμπάουντ) και ο σουτέρ Τζίτζι Ντατόμε (9.2 πόντοι, 3.7 ριμπάουντ και 45% στο τρίποντο).

Η Ρεάλ από την άλλη πέρα από τις εμπνεύσεις του Γιουλ που έχει για αρκετή ώρα τη μπάλα στα χέρια του, στηρίζεται πολύ στο pick-n-roll του Ντόνσιτς, ο οποίος είναι εξαιρετικός πασέρ και για αυτό κάνει συνήθως "ζευγάρι" με τον Οθέλο Χάντερ που είναι ο καλύτερος pick-n-cut παίκτης της ομάδας. Από εκεί και πέρα η Ρεάλ παραδοσιακά χρησιμοποιεί πολλές φάσεις (runners) για να βγουν οι περιφερειακοί από screen μακριά από τη μπάλα. Κάτι που κάνουν με μεγαλύτερη συχνότητα και συνέπεια από οποιαδήποτε ομάδα της διοργάνωσης. Το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού τους είναι το ταλέντο του Άντονι Ράντολφ, που παίζει αποκλειστικά στο "4" και έχει την ευχέρεια να παίξει ένας-ένας είτε με πρόσωπο, είτε με πλάτη.

Η Ρεάλ με τον τρόπο που παίζει παραμένει η ομάδα του Σέρχιο Γιουλ. Ο 30χρονος γκαρντ είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα, όπως φαίνεται και από τα νούμερα του: έχει 16.4 πόντους (1ος σκόρερ), 5.9 ασίστ (1ος στις ασίστ), 4.4 κερδισμένα φάουλ (1ος) και 16.8 ranking (1ος). Από κοντά και ο 18χρονος συμπαίκτης του Λούκα Ντόνσιτς που συνεχίζει να κάνει μια εκπληκτική χρονιά με 8.1 πόντους (39% στο τρίποντο), 4.3 ριμπάουντ, 4.3 ασίστ, ο μοναδικός παίκτης στη διοργάνωση μαζί με τον Νικ Καλάθη με περισσότερους από 8 πόντους, 4 ριμπάουντ και 4 ασίστ! Στους ψηλόυς δεσπόζουν οι Άντονι Ράντολφ (10.5 πόντοι, 5.3 ριμπάουντ σε 21 λεπτά) και ο Γκουστάβο Αγιόν (10 πόντοι, 5.2 ριμπαόυντ, 2.4 ασίστ, 14 ranking), ενώ σημαντικό μερίδιο στο παιχνίδι έχουν ο Τζέισι Κάρολ (9 πόντοι με 42% στο τρίποντο), με τους άλλους παίκτες να μοιράζονται το σκοράρισμα. Μέσα σε αυτούς κι ο Ρούντι Φερνάντεθ που μετά το πρόβλημα στη μέση και το χειρουργείο που υποβλήθηκε έχει περάσει σε δεύτερο ρόλο, δίνοντας όμως ποιοτικές λύσεις από τον πάγκο (7 πόντοι, 3 ριμπάουντ, 3.4 ασίστ), ποντάροντας περισσότερο στο καλό του σουτ και την οξυδέρκεια, παρά στα γρήγορα πόδια του.

Match-up

Το μαρκάρισμα του Γιουλ είναι ο βασικός στόχος για την άμυνα της Φενέρμπαχτσε, όπως και αυτό του Ράντολφ. Πρόκειται για δύο on-ball παίκτες, που λογικά θα αναλάβουν οι καλύτεροι αμυντικοί. Δεν θα είναι έκπληξη να δούμε για παράδειγμα στο παιχνίδι να ξεκινά ο Κάλινιτς στον Ράντολφ, όπως έγινε στη σειρά με τον Παναθηναϊκό και τον Σίνγκλετον. Από εκεί και πέρα οι Τούρκοι που έκαναν καταπληκτική δουλειά στα Playoffs αντιμετωπίζοντας (με άρνηση) τα screen του Παναθηναϊκού μακριά από τη μπάλα, δεν έχουν λόγο να αλλάξουν την τακτική τους ή να μειώσουν την προσοχή τους σε σουτέρ όπως ο Κάρολ και ο Ρούντι.

Είναι κοινό μυστικό, όμως, ότι η αμυντική επιτυχία της Φενέρ κρύβεται στην άμυνα με αλλαγές. Ένα όπλο που γίνεται καθοριστικό όταν βρίσκονται ταυτόχρονα στο παρκέ ο Έκπε Ούντο και ο Γιαν Βέσελι, οι οποίοι έχουν ταυτόχρονα την ικανότητα να μαρκάρουν στην περιφέρεια, αλλά και να προστατεύουν το καλάθι. Ειδικά όταν πλαισιώνονται από παίκτες με μέγεθος (Μπογκντάνοβιτς, Ντατόμε, Κάλιντς) τότε η άμυνα της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μοιάζει απροσπέλαστη.

Συχνά αυτό είναι το κόλπο και για τον Πάμπλο Λάσο, ρίχνοντας με τη σειρά του παίκτες όπως ο Ντόνσιτς (2.01), ο Ράντολφ (2.10), ο Τέιλορ (2.00) και ο Χάντερ (2.03), που είναι πάρα πολύ καλός στην άμυνα με αλλαγές. Είναι κάτι που ενδέχεται να δούμε όσο κυλάει το παιχνίδι. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι θα δούμε τον Τέιλορ να αναλαμβάνει τον Μπογκντάνοβιτς, ενώ δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί περισσότερο ο Ντρέιπερ (παίζει 14 λεπτά ανά παιχνίδι) για να σταματήσει τον Μπόμπι Ντίξον, έχοντας τη φήμη του εξαιρετικού stop defender.

Θα δούμε σίγουρα σχήματα με συγκεκριμένους στόχους, όπως την παρουσία του Ρέγες για να φορτώσει έναν αντίπαλο με φάουλ, ενώ αυτός που θα έχει τη δυνατότητα πρώτος να αλλάξει τις ισορροπίες του αγώνα θα είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, καθώς τα δεδομένα διαφοροποιούνται όταν χρησιμοποιεί δίδυμους πύργους (Βέσελι-Ούντο), είτε βάζει τον Κάλινιτς στο "4".

Συμπέρασμα

Η Ρεάλ έχει μεγαλύτερο βάθος, μπορεί να προσαρμοστεί σε σχήματα, αλλά δεν παύει να είναι μια ομάδα που βασίζεται πολύ στις εμπνεύσεις και την ημέρα δύο συγκεκριμένων παικτών, του Σέρχιο Γιουλ και του Άντονι Ράντολφ. Ο βαθμός σκληράδας και η αποτελεσματικότητα της στα ριμπάουντ θα είναι δύο στοιχεία που θα τη βοηθήσουν να κάμψει την αντίσταση της Φενέρ. Έχει αποδειχτεί επίσης ότι όποια ομάδα δεν σουτάρει καλά απέναντι στην άμυνα των Τούρκων περνάει δύσκολα, οπότε θα είναι και αυτό ένα ζητούμενο, ειδικά σε ότι αφορά τα ποσοστά υποστηρικτικών παικτών (Τέιλορ, Ματσιούλις, Ρούντι) και των παικτών της θέσης "4".

Αν το ματς γινόταν σε άλλο γήπεδο η Ρεάλ θα ήταν το ξεκάθαρο φαβορί. Μην ξεχνάμε ότι είναι η ομάδα που τερμάτισε στην κορυφή της κανονικής περιόδου και αυτή με το καλύτερο ranking. Χωρίς, αυτό να σημαίνει ότι η "έδρα" παίζει μόνο θετικό ρόλο για την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Ο ίδιος ο Σέρβος προπονητής έχει παραδεχτεί ότι οι παίκτες του παίζουν καλύτερα εκτός Κωνσταντινούπολης, καθώς η πίεση για το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγάλη. Κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και για αυτό το παιχνίδι. Και ίσως το πως θα ξεκινήσει και θα κυλήσει το παιχνίδι να έχει μεγαλύτερη σημασία, περισσότερο αν ο παίκτης που συνήθως βγάζει τη Φενέρ από τη δύσκολη θέση (Μπογκντάνοβιτς) δεν είναι στην καλύτερη του ημέρα.