Πράσινη ενέργεια

Ο Παναθηναϊκός πρώτα ισοφάρισε την ενέργεια του Ολυμπιακού και μετά τη σειρά σε 1-1. Τα κουκιά, όμως, είναι πλέον μετρημένα και μένει να δούμε το νόμισμα -που έχει δύο όψεις- που τελικά θα καταλήξει.

Οι "ερυθρόλευκοι" ήταν καλύτεροι στο πρώτο ματς και κέρδισαν. Συμφωνούμε ως εδώ; Οι "πράσινοι" (σαν γενική εικόνα) ήταν καλύτεροι στο δεύτερο και κέρδισαν. Καμιά αντίρρηση;

Η ουσία, όμως και μαζί η απόδειξη ότι βλέπουμε τους πιο αμφίρροπους τελικούς των τελευταίων ετών είναι εξής: ότι κι οι δύο αντίπαλοι στα κακά τους παιχνίδια μένουν ως το τέλος μες στο ματς. Από τη μια ο νεανικός χαρακτήρας και μια νοοτροπία "καμικάζι" κι από την άλλη η εμπειρία.

Το είδαμε στο ΣΕΦ, το είδαμε και στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός που είχε ους Παπανικολάου, Γκετσεβίτσιους και Πρίντεζη να τα... βάζουν από παντού, είδε εν ριπή οφθαλμού τον (κακό) Παναθηναϊκό να επιστρέφει στο ματς. Το "τριφύλλι" από την άλλη παρότι έκανε σερί 16-0 και "πέταγε φλόγες" στο τρίτο δεκάλεπτο, πήρε τη νίκη χάρις στο χέρι του Σάτο (που έδιωξε τη μπάλα στην τελευταία φάση από τα χέρια του Γκετσεβίτσιους) και το άστοχο τρίποντο του Σπανούλη.

Για αυτό πιστεύω ότι προγνωστικά δεν μπορούν να γίνουν. Ούτε για τον νικητή, ούτε για το μάκρος της σειράς (4 ή 5 παιχνίδια). Όλα είναι ανοιχτά, καθότι μην ξεχνάμε ότι ακόμη δεν έχουν "μιλήσει" ορισμένοι παίκτες-κλειδιά κι από τις δύο ομάδες. Παίκτες που είναι ικανοί σε ένα και μόνο βράδυ να κάνουν τη διαφορά και ουσιαστικά να κρίνουν τον τίτλο. Αν μπορεί κάποιος να πει κάτι αυτό είναι το ότι όπως παίζουν μέχρι τώρα οι δύο ομάδες, ίσως το αβαντάζ της έδρας να παίξει τον πιο καταλυτικό ρόλο.

Όσο για το τι είδαμε το βράδυ της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ;

Είδαμε τον Παναθηναϊκό να "ματσάρει" την ενέργεια του αντιπάλου του. Ήταν το ξεκάθαρο κριτήριο στις επιλογές του Ομπράντοβιτς, που έκανε συχνές αλλαγές, έψαξε πιο βαθιά στον πάγκο του (έπαιξαν περισσότερο Λόγκαν και Σμιθ - με τον τελευταίο να έχει σημαντική προσφορά στο α' μέρος με ριμπάουντ και άμυνα στον Πρίντεζη) και επέλεξε σε αρκετά σημεία πιο πιεστικές άμυνες ακόμη και σε ολόκληρο το γήπεδο για να ανεβάσει το τέμπο και την αυτοπεποίθηση της ομάδας του. Και το κατάφερε... Στο πρώτο ματς οι "ερυθρόλευκοι" έμοιαζαν με τον... νταή του σχολείου, που έπαιρνε τη μπάλα με το ζόρι από τα άλλα παιδιά, αλλά την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ οι "πράσινοι" κυριάρχησαν στα ριμπάουντ, πήραν αρκετές διεκδικήσεις και γενικότερα κατάφεραν να ανταποκριθούν στις φυσικές απαιτήσεις του αγώνα.

Βοήθησε, βέβαια και το ξέσπασμα τους στο 3ο δεκάλεπτο, αυτό το 16-0 που "χτίστηκε" πάνω σε δύο τρίποντα και δύο καρφώματα, τον καλύτερο δηλαδή τρόπο για να πάρει τα πάνω της μια ομάδα κι η εξέδρα. Αν μη τι άλλο το εγχείρημα του Ομπράντοβιτς είναι εύκολο να γίνει εντός έδρας. Θα έχει την ίδια τακτική και στο ΣΕΦ; Θα προσπαθήσει να βάλει κι άλλους παίκτες στο παιχνίδι, ή θα στηριχθεί σε αυτούς που πληρούν το "αυτούς ξέρει, αυτούς εμπιστεύεται".

Παράλληλα - κι είναι σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού- οι "πράσινοι" ήταν αποφασιστικοί στις διεισδύσεις τους. Όταν έβαζαν τη μπάλα στο παρκέ το έκαναν για να φτάσουν μέχρι το καλάθι και να επιχειρήσουν να σκοράρουν, όχι απλά για να το... κάνουν. Ήταν κάτι που δεν έχουν καταφέρει ως τώρα να κάνουν στα παιχνίδια του ΣΕΦ.

Είδαμε τον Ολυμπιακό να σκοράρει 79 πόντους χωρίς τον... Σπανούλη. Ο αρχηγός και φυσικός ηγέτης του παιχνιδιού, με όλη την άμυνα του Παναθηναϊκού προσαρμοσμένη πάνω του, απέφυγε τις υπερβολές. Μετά τα φάουλ του πρώτου δεκαλέπτου έμεινε αρκετή ώρα ανενεργός και με εξαίρεση το τελευταίο 5λεπτο ο Ντούσαν Ίβκοβιτς επέλεξε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο 30χρονος πλέι-μέικερ στο δεύτερο ημίχρονο και μέχρι το 35' είχε μόλις 1 ασίστ, πριν πάρει μπρος και σκοράρει δύο προσωπικά καλάθια που ουσιαστικά έβαλαν τον Ολυμπιακό μες στο ματς.

Αυτό είναι "παράσημο" για τους "ερυθρολεύκους", που χωρίς τον Λο, κατάφεραν και βρήκαν λύσεις σε κάτι που φαινόταν άλυτο πρόβλημα. Ο Μάντζαρης κι ο Γκετσεβίτσιους (πέρα από το μακρινό σουτ, απασχόλησε και διαφορετικά την άμυνα), έκαναν πολύ καλή δουλειά στην αναπλήρωση του "κενού" που άφησε ο διεθνής γκαρντ. Θα πει κανείς από την άλλη ότι ο Σπανούλης ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό ή μπορεί να σταθεί (λανθασμένα) στην τελευταία φάση (στην οποία η υπόλοιπη ομάδα δεν τον βοήθησε για να γίνει κάτι καλύτερο από ένα τρίποντο), αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Η μεγάλη ευθύνη, βαραίνει τους μεγάλους παίκτες.

Είδαμε τους δύο Αμερικανούς του Ολυμπιακού να κάνουν τη διαφορά... Ο Χάινς τέλειωσε το ματς με 18 πόντους σε 16 λεπτά και 6 κερδισμένα φάουλ (τα τρία μετά από καλάθι μάλιστα) και κράτησε την ομάδα του σε κρίσιμα σημεία του αγώνα. Παράλληλα ο Ντόρσι έκανε τη διαφορά στην επανάληψη, κάνοντας και πάλι... απροσπέλαστη τη ρακέτα των "ερυθρολεύκων". Όταν βρισκόταν αυτός στο παρκέ ήταν το διάστημα που ο Διαμαντίδης δεν μπορούσε να βρει διάδρομο για να τελειώσει τις φάσεις.

Είδαμε τον Παναθηναϊκό να κάνει φθηνά λάθη... Οι παίκτες του Ομπράντοβιτς έχασαν μια διαφορά 16 πόντων για έναν και απλό λόγο: έκαναν λάθη. Έδιναν δηλαδή τη μπάλα στα χέρια του αντιπάλου. Ως τότε οι "πράσινοι" (αλλά κι οι φιλοξενούμενοι αντίστοιχα) ήταν πολύ προσεκτικοί. Δεν θυμάμαι από μνήμης, αλλά από το +16 και μετά έκαναν περίπου 7 λάθη, περισσότερα από όσα είχαν ως τότε. Έτσι έβαλαν τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι και σίγουρα ήταν τυχεροί που τελικά κατάφεραν να πάρουν το ματς.

Είδαμε τον Ολυμπιακό να γυρνάει ένα παιχνίδι και να αποδίδει στα τελευταία λεπτά. Ούτε θα... διαλυθούν αν βρεθούν πίσω στο σκορ, ούτε θα τα παρατήσουν. Θα παλέψουν ως το τέλος, έχοντας σίγουρα μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας από τον αντίπαλο τους, όποιος κι αν είναι αυτός. Και πλέον τους φαίνονται εύκολο, για τον απλό λόγο ότι το έχουν ξανακάνει. Όταν για παράδειγμα ρίχνουν τη διαφορά, ξέρουν μέσα τους ότι μπορούν να πάρουν το ματς. Το έχουν ξαναζήσει αυτό και εμπιστεύονται τους εαυτούς τους.

Όσο για το φινάλε; Σε τέτοιες περιπτώσεις οι "ερυθρόλευκοι" στέκονται πολύ καλά, παίζοντας συνήθως με τους Σπανούλη, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Χάινς. Το μοναδικό πασπαρτού δηλαδή είναι ο δεύτερος γκαρντ (Γκετσεβίτσιους, Λο ή Μάντζαρης). Συνεχίζουν με τη... φόρα από την Κωνσταντινούπολη και αισθάνονται μεγάλη αυτοπεποίθηση, εν αντιθέσει με τον Παναθηναϊκού που φαίνεται πιο πιεσμένος να πάρει τον τίτλο, ίσως γιατί πρώτη φορά έχει να αποδείξει τόσα πολλά. Όπως το ότι δεν ξόφλησε.

Είδαμε ξανά τον "παλιό" Παναθηναϊκό: post των περιφερειακών (κυρίως με τον Περπέρογλου) και τον καλύτερο φετινό Διαμαντίδη. Ο Παναθηναϊκός, που ξέρει να παίζει πολύ καλά όταν ο αντίπαλος έχει φτάσει στο όριο των φάολ, επέλεξε στο πρώτο ημίχρονο να βάλει πολλές φορές τη μπάλα μες στο καλάθι, χρησιμοποιώντας μάλιστα μια περιφέρεια που έχει αυτή τη δυνατότητα (Διαμαντίδης, Περπέρογλου και Καϊμακόγλου). Με αυτόν τον τρόπο οι γηπεδούχοι ήθελαν να δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερη φθορά και να πάνε στις βολές. Στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, κατέφυγαν σε άλλες τακτικές, όπως το πικ-εν-ρολ με Διαμαντίδη και Γιασικεβίτσιους.

Ο Διαμαντίδης από την άλλη ήταν σε πολύ καλή ημέρα και φαίνεται από τους 23 πόντους που σημείωσε. Αυτό δεν αλλάζει, βέβαια, την κατάσταση. Ότι τα "κουκιά" του Παναθηναϊκού είναι μετρημένα. Δεν υπάρχει πληθώρα λύσεων και θα πρέπει ο Διαμαντίδης να κάνει τα top παιχνίδια του για να μπορέσει η ομάδα του να κερδίζει.

Είδαμε όλον τον κόσμο να ασχολείται με τη διαιτησία. Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Διαμαντίδης εναντίον Σπανούλη, Χάινς εναντίον Μπατίστ, Ομπράντοβιτς εναντίον Ίβκοβιτς κι εμάς μας ενδιαφέρει αν ήταν γραμμή, μπρος-πίσω, τεχνική ποινή, ή αντικανονικό κόψιμο; Φαύλος κύκλος. Ναι ήταν γραμμή. Όχι δεν ήταν μπρος πίσω. Ναι ήταν τεχνική ποινή. Και; Πριν από κάθε φάση, προηγείται μια άλλη που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα πολύ σημαντική. Κι αν δεν έβγαινε ο Βουγιούκας με 3 φάουλ; Κι αν δεν έκανε 3ο ο Μάντζαρης; Κι αν ο διαιτητής πετούσε καλύτερα τη μπάλα και άλλαζε η κατοχή στο πρώτο τζάμπολ; Ας είμαστε σοβαροί. Το μόνο που μπορεί να προσάψει κανείς στους διαιτητές είναι ότι άλλαξαν τη φιλοσοφία των σφυριγμάτων τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Από τα πολλά φάουλ στην αρχή, στη non-call λογική των τελευταίων λεπτών. Για τα άλλα μπορούμε να λέμε πολλά. Είδαμε 5 φορές το replay της κάθε φάσης και είμαστε σε θέση να κρίνουμε... Δεν θα πάρω!

Στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι το ματς κρίθηκε "χοντρικά" σε δύο φάσεις (το τρίποντο του Σπανούλη και στο παρολίγον λάθος του Παναθηναϊκού που κατέληξε σε κάρφωμα του Μπατίστ), κάτι που προϊδεάζει ότι θα δούμε μια ακόμη πιο συγκλονιστική σειρά στο φινάλε. Δεν μας αρκεί, δηλαδή, που βλέπουμε το μεγαλύτερο μπασκετικό ντέρμπι της Ευρώπης στα καλύτερα του;

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει το Twitter ( @stefanos_rose )