Ξεκινώντας από την εικόνα της Ελλάδας κόντρα στην Κίνα και στο Πουέρτο Ρίκο το πρώτο σημείο που ξεχωρίζει είναι η αντίδραση απέναντι στην άμυνα χώρου που έπαιξαν κι οι δύο αντίπαλοι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άποψη μου είναι ότι η Εθνική δεν είχε πρόβλημα απέναντι στη ζώνη, αλλά απέναντι στην… ιδέα της ζώνης.

Τι θέλει μια επίθεση; Να βγάλει αμαρκάριστα σουτ. Αυτό ακριβώς έκαναν κι οι διεθνείς μας. Και στα δύο παιχνίδια έβγαζαν με μεγάλη ευκολία «ανοιχτές» επιλογές. Απλά στο πρώτο ημίχρονο με το Πούερτο Ρίκο η μπάλα δεν έμπαινε. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για άμυνες που "μπλόκαραν" τη λειτουργία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, που συνέχισε να παίζει ομαδικά και με υποδειγματικές αποστάσεις.

Το… κακό που έκανε η ζώνη ήταν στο μυαλό των παικτών. Όταν ο αντίπαλος ξεκινά μια τέτοια άμυνα από το πρώτο λεπτό (Κίνα) ή από το τρίτο (Πουέρτο Ρίκο), τότε αυτό το γεγονός χτυπάει στα… νεύρα! Η σκέψη ότι η ζώνη θα συνεχιστεί για πολύ ώρα, πανικοβάλει ακόμη και τους καλύτερους σουτέρ, πολλοί εκ των οποίων… ενοχλούνται όταν βρίσκονται αμαρκάριστοι από την πρώτη πάσα. Γιατί είναι διαφορετικό ένας παίκτης να βγαίνει από ένα σύστημα αμαρκάριστος και να σουτάρει, γνωρίζοντας ξεκάθαρα ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή κι είναι διαφορετικό να αρχίζει να σκέφτεται αν πρέπει να σουτάρει στα πρώτα δευτερόλεπτα ή να περιμένει να βρει ένα άλλο σουτ στο… βάθος της επίθεσης.

Οι ψυχολογικές προεκτάσεις τις ζώνης, λοιπόν κι όχι αυτή καθ’ αυτή δημιούργησαν προβλήματα στην Ελλάδα, που βγήκε εκτός λογικής στην άμυνα. Δεν πίεσε, δεν έτρεξε, δεν έβγαλε ενέργεια. Χρειάστηκαν μόνο 2-3 "γρήγορα" εύστοχα τρίποντα, για να αλλάξει το momentum του αγώνα κι αμέσως ολόκληρη η ομάδα να πάρει… μπρος και στην άμυνα. Οι αντιμετωπίσεις έγιναν πιο επιθετικές, ήρθαν ορισμένα κλεψίματα, ο Μπουρούσης «έκρυψε» τον ουρανό κι όλα έγιναν ευκολότερα. Έτσι πρέπει να παίζει η Εθνική, που αν μη τι άλλο έχει γρήγορους ψηλούς και μπορεί να ανοίξει περισσότερο την άμυνα της, χωρίς να χρειάζεται να κάνει αλλαγές για… ψύλλου πήδημα.

Επιστρέφοντας στη ζώνη… Οι προπονητές την επιλέγουν συχνά για να αλλάξουν το ρυθμό (χωρίς πολλές περιστροφές υπάρχει ο έλεγχος των ριμπάουντ, ενώ η επίθεση πάει σε μεγαλύτερες επιθέσεις και το τέμπο "παγώνει"), να κρύψουν τις αδυναμίες τους (όπως έκανε το Πούερτο Ρίκο που έχει μεγάλο πρόβλημα στην αντιμετώπιση του πικ-εν-ρολ με τα "5άρια" της) και να αναγκάσουν την επίθεση να… χάσει ώρες προπόνησης.


Με εξαίρεση τις κολεγιακές ομάδες οι υπόλοιπες αν προπονούνται 10 ώρες πάνω στην επιθετική τους τακτική, τις 8 ή τις 9 δουλεύουν εναντίον man-to-man και 1 ή 2 εναντίον ζώνης. Κι αν μια ομάδα έχει 7-8 plays για man-to-man, θα έχει 2-3 για ζώνη. Κάτι τέτοιο διέγνωσε κι ο Σιτρόν που προσάρμοσε τη δική του ζώνη απέναντι στα συστήματα της Εθνικής.

Κλείνοντας τα… περί ζώνης υπάρχει ένα ακόμη αρνητικό για την επίθεση. Της βγαίνει το όνομα! Και φέτος που βλέπουμε ότι αρκετές ομάδες αμύνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο (ακόμη κι η Αμερική!) να περιμένουμε ανάλογες άμυνες και σε άλλα παιχνίδια της Εθνικής. Η επιστροφή του Φώτση κι η παρουσία του Σχορτσιανίτη, που μπορεί να χτυπήσει τη ζώνη από μέσα, δίνουν κι άλλες επιλογές στους διεθνείς, οι οποίοι πρωτίστως πρέπει να νικήσουν την... ιδέα και μόνο αυτή. "I am open, I am shooting", όπως λένε οι Αμερικάνοι ή πιο συγκεκριμένα τηρώντας τη φράση του κορυφαίου σουτέρ Ρέτζι Μίλερ: "αν δεν σουτάρεις, δεν θα ευστοχήσεις ποτέ".

Θέμα... ξύλου με την Τουρκία

Με την Τουρκία τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Αφενός διότι η ελληνική σύνθεση θα είναι διαφορετική (και σίγουρα πιο πλήρης) κι αφετέρου διότι οι Τούρκοι παίζουν διαφορετικό μπάσκετ: έχουν μεγάλα κορμιά στη ρακέτα, τους αρέσει το ξύλο και τρέχουν σαν δαιμονισμένοι στον αιφνιδιασμό με αιχμές τον Ονάν (από τους καλύτερους παίκτες στο transition στην Ευρώπη), αλλά και τους Αρσλάν και Γκιουλέρ που βγάζουν μεγάλη ενέργεια στο παρκέ.

Στο πέντε-εναντίον-πέντε, βέβαια, είναι πιο προβλέψιμοι, ειδικά όταν η μπάλα κολλάει στα χέρια του Χινταγιέτ Τούρκογλου, του μοναδικού παίκτη του Ευρωμπάσκετ που έχει μείνει στην… εποχή του Γκάλη.

Οπότε το παιχνίδι θα κριθεί στο ξύλο. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πέρσι στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ. Το θέμα είναι ποιος θα το… ρίξει πρώτος για να στείλει το μήνυμα του.