Ο Ολυμπιακός δοκιμάζεται στο ιστορικό Καντού, όπου θα κληθεί να δώσει τα διαπιστευτήρια του: όχι για το αν μπορεί να διεκδικήσει την πρώτη θέση του γκρουπ, αλλά για το αν μπορεί να κερδίσει εκτός έδρας.

Αυτό θα είναι το τρίτο παιχνίδι (στα τέσσερα) μακριά από το ΣΕΦ και κατά την προσωπική μου άποψη η καλύτερη ευκαιρία των "ερυθρολεύκων" για ένα διπλό που θα αλλάξει τη ψυχολογία της ομάδας.

Βάσει της εικόνας του Ολυμπιακού ως τώρα η αποτελεσματικότητα μακριά από το Φάληρο είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, κάτι βέβαια που ισχύει και για πολλές άλλες ομάδες όπως η Μπιλμπάο, η οποία με τον τρόπο που αγωνίζεται χάνει μεγάλο μέρος από τη δύναμη της έξω από το "φρούριο" της.

Οι "ερυθρόλευκοι" είναι μια άλλη ιστορία. Έχουν επισκεφτεί δύο φορές ως τώρα την Ισπανία. Την πρώτη δεν ήταν καλοί και έχασαν από νωρίς την επαφή με το σκορ. Τη δεύτερη (με την Κάχα Λαμποράλ) είχαν το πάνω χέρι για τρία δεκέλεπτα. Στο τέλος, όμως. όταν χρειάστηκε δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, με την έννοια ότι ουσιαστικά έχασαν μια μόνο φορά την... άνεση του προβαδίσματος.

Είναι διαφορετικό μια ομάδα να παίζει εκτός έδρας και να καλείται μες στη διάρκεια του αγώνα να καλύψει διαφορά, είναι διαφορετικό (και πιο εύκολο) να έχει συνεχώς το προβάδισμα και άλλο να πηγαίνει σε μια "κούρσα" που ξετυλίγεται πόντο-πόντο.

Το παιχνίδι της Βιτόρια ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Οι Πειραιώτες μετά από το καλύτερο πρώτο ημίχρονο τους στην Ευρωλίγκα (και το καλύτερο 20λεπτά μαζί με το δεύτερο του ΣΕΦ κόντρα στους Τούρκους), πήραν ένα προβάδισμα, το οποίο και απώλεσαν όταν σταμάτησαν να είναι τόσο αποτελεσματικοί στην άμυνα πάνω στη μπάλα και στον έλεγχο του ρυθμού.

Και στα δύο παιχνίδια επί ιβηρικού εδάφους ο Ολυμπιακός έχασε το πλεονέκτημα του όταν η άμυνα επικεντρώθηκε στον Σπανούλη, όταν δηλαδή τον υποχρέωσε να δώσει τη μπάλα νωρίς στην επίθεση. Και στα δύο ματς έλειψε μια δεύτερη πηγή κινδύνου, καθώς είναι φανερό ότι απουσιάζει η ποιότητα των προηγούμενων χρόνων. Κι όπως γράφτηκε μετά το ματς στο Μπιλμπάο τα "διπλά" απαιτούν ποιότητα. Μπορεί η μαχητικότητα να αρκεί σε μια εντός έδρας αναμέτρηση, αλλά δεν φτάνει σε καμία περίπτωση για να χαρίσει νίκες στο... δρόμο.

Κι ερχόμαστε τώρα στην Καντού...

Η ιταλική ομάδα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολη, είναι αυτή που ταιριάζει περισσότερο στον Ολυμπιακό. Με την έννοια ότι δεν διαθέτει "κλασσικό" πλέι-μέικερ και μπορεί εύκολα να πέσει... θύμα της πίεσης των "ερυθρολεύκων". Άλλωστε είναι ξεκάθαρο εξ αρχής ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς βασίζει μεγάλο μέρος από το αμυντικό πλάνο του στο "πρες" του χειριστή της μπάλας, όπως αποδεικνύεται από το χρόνο συμμετοχής που παίρνουν παίκτες με τέτοιο ρόλο όπως οι Κατσίβελης, Μάντζαρης και Λούκας. Ίσως αυτή είναι και μια απάντηση για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής του Σλούκα, που υστερεί πολύ σε αυτόν τον τομέα.

Η Καντού από την άλλη έχει πρόβλημα στο να κατεβάσει με άνεση τη μπάλα και χρησιμοποιεί άλλα τρικ για να ξεκινήσει τις επιθέσεις της, οι οποίες πολλές φορές αρχίζουν από το πλάι ή είναι μικρά plays τα οποία μπορούν να εκτελεστούν από διαφορετικούς παίκτες.

Από την άλλη οι Ιταλοί είναι μια από τις πιο "σοβαρές" ομάδες του τουρνουά. Είναι ένα πολύ έμπειρο σύνολο, που έχει μεγάλη υπομονή στην επίθεση και ψάχνει με αρκετές πάσες το καλύτερο περιφερειακό σουτ. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο τους όπλο. Σουτάρουν από τα 6.75 με 40% (5ο καλύτερο ποσοστό στην Ευρωλίγκα), πολύ καλύτερα από τον Ολυμπιακό του 26%. Ο κορυφαίος τρίποντος στην ιστορία της Ευρωλίγκα ο Τζιανλούκα Μπαζίλε - που διανύει στα 37 του μια δεύτερη νεότητα- είναι ο ένας λόγος για αυτό το νούμερο.

Συνολικά πάντως υπάρχουν πολλοί καλοί σουτέρ (ο Λιούνεν που παίζει στο "4", ο... φονιάς Νίκολας Ματζαρίνο, ο Μίτσοφ ακόμη κι ο διεθνής Τσιντσιαρίνι), που εκμεταλλεύονται αρκετά τις περιστροφές της άμυνας για να εκτελέσουν από την περιφέρεια.

Ο Μίτσοφ, που στο παρελθόν αγωνίστηκε στον Πανιώνιο, είναι ο παίκτης κλειδί στην περιφέρεια: είναι επιθετικός προς το καλάθι και αρκετά αθλητικός, έχει δηλαδή το στοιχείο στο οποίο υστερεί η ιταλική ομάδα αν εξαιρέσουμε τον Σερμαντίνι. Ο Μαυροβούνιος είναι άλλωστε και ο πρώτος σκόρερ με 12.3 πόντους, έχοντας 2.3 ασίστ.

Όσο για τον Σερμαντίνι; Ενσωματώθηκε τελευταίος στην Καντού, αλλά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο χάρις στην έφεση του στο επιθετικό ριμπάουντ (2.7) και τα γρήγορα κοψίματα του σε καταστάσεις pick-n-roll, κερδίζοντας έτσι αρκετά φάουλ (5.3). Κατά τα άλλα ο Τσιντσιαρίνι δίνει ενέργεια στην περιφερειακή γραμμή, ο Μπαζίλε έχει το βασικό ρόλο του δημιουργό (διαφορετικό από αυτόν που είχε στη Μπαρτσελόνα τόσα χρόνια), ο αειθαλής Μαρκονάτο έρχεται από τον πάγκο για να ρίξει το... ξύλο του, ο Λιούνεν ρίχνει αγκυροβόλιο στην περιφέρεια κι ο Μαρκοϊσβίλι (που έκανε πολύ καλό τουρνουά στη Λιθουανία) παίζει το ρόλο του "πασπαρτού".

Ο μοναδικός που ακόμη δεν έχει προσαρμοστεί είναι ο ρούκι από το Οχάιο Στέιτ, ο Ντέιβιντ Λάιτι, ο οποίος έχει παίξει ως τώρα κάτι παραπάνω από 14 λεπτά στη διοργάνωση.

Παρακάτω -με τη βοήθεια του sepk.gr- παρουσιάζονται δύο χαρακτηριστικές φάσεις από το παιχνίδι της Καντού

Sideline out της Καντού

Transition της Καντού