Ο all-star φόργουορντ απέρριψε την πρόταση των Νάγγετς, σιγούρεψε τα χρήματα του και συμφώνησε με τους Νικς για ένα ηγεμονικό συμβόλαιο: 65 εκατομμύρια δολάρια για τρία. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, όμως, όπως λένε επομένως ο "Μέλο" πρέπει από ένας πολύ καλός παίκτης, να γίνει ο καλύτερος.

Ήδη βέβαια η μεταγραφή του έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σε ολόκληρο το ΝΒΑ, βάζοντας ξανά τους Νικς στον... χάρτη. Τη μοναδική ομάδα (μαζί με τους Μπόστον Σέλτικς) που έχει επιβιώσει άθικτη και αμετάλλακτη από την παρθενική χρονιά του ΝΒΑ τη μακρινή δεκαετία του ’40.

Δεν είναι η «παλαιότητα» των Νικς που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς. Είναι το γεγονός ότι διαθέτουν το πιο φανατικό και απαιτητικό κοινό που γιουχάρει στη διαδικασία των ντραφτ, αγκαλιάζει και «κατεβάζει» παίκτες μέσα σε μια νύχτα. Ή το ότι βρίσκονται στην… πρωτεύουσα του κόσμου, όπως λέγεται, την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ κτλ κτλ

Η δυναμική της Νέας Υόρκης μεταφέρεται στην ομάδα, που πρέπει κάθε χρόνο να πηγαίνει καλά. Για αυτό άλλωστε και ξοδεύει τόσα πολλά, ψάχνοντας την καλύτερη λύση. Το ότι έχει να πάει τελικούς από το ’99 βέβαια, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οι Νικς, που είχαν πάντα ως μεγάλο όπλο για να προσελκύσουν παίκτες την ίδια την πόλη της Νέας Υόρκης, έχουν πολύ καιρό να δημιουργήσουν μια ανταγωνιστική ομάδα. Από τότε που ο Τζεφ Βαν Γκάντι βρισκόταν σ τον πάγκο κι οι Σπρίουελ, Χιούστον, Τζόνσον στο παρκέ. Έκτοτε άλλαξαν δεκάδες παίκτες, έγιναν πολλές ανταλλαγές, προπονητές ήρθαν κι έφυγαν, χωρίς αποτέλεσμα.

Όλα αυτά έρχονται να αλλάξουν με την έλευση του «Μέλο», ενός από τους λίγους παίκτες που μπορεί να βάλει το όνομα του στην ίδια πρόταση με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς ή τον Κόμπι Μπράιαντ.

Το κοινό της Νέας Υόρκης αναμένεται να τον αγκαλιάσει . Όχι μόνο γιατί είναι «παιδί» του Μπρούκλιν, ή επειδή πήγε στο κολέγιο του Σίρακιους, αλλά κυρίως επειδή εξέφρασε δημόσια την προτίμηση του: να φύγει από τους Νάγγετς για να πάει στους Νικς.

Να παίξει στο Μάντισον, να ακολουθήσει μια πορεία ανάλογη (ή και καλύτερη) του ινδάλματος του, του Μπέρναρντ Κινγκ. Να εξελιχθεί ο άνθρωπος που θα χαρίσει στους θρυλικούς Νίκερμποκερς ένα πρωτάθλημα, να γίνει ένας από τους θρύλος του «Μάντισον» σαν τον Ντέιβ ΝτεΜπουσέρ, τον Μπιλ Μπράντλεϊ, τον Ουίλις Ριντ, τον Ουόλτ Φρέιζερ, τον Ερλ «δε Περλ» Μονρό, τον Πάτρικ Γιούιν…

Η αρχή της «ολικής επαναφοράς»

Αν μη τι άλλο στην Ανατολή ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Οι Σέλτικς κι οι Χιτ έχουν τους δικούς τους «Big-Three», ενώ οι Νικς μόλις τώρα αρχίζουν να φτιάχνουν τη δική τους μαγική «τριάδα». Ο Άντονι θα συναντήσει τον Αμάρε Στούνταμαϊρ και τα σχέδια των Νεοϋορκέζων βρίσκονται συμπληρωμένα κατά τα 2/3.

Μένει ο Κρις Πολ ο κορυφαίος ίσως πόιντ-γκαρντ αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ, στην καλύτερη ηλικία και με το αυθεντικό προφίλ «άσου». Οι Νικς τον έχουν βάλει κι αυτόν στο μάτι και θα κινηθούν να τον αποκτήσουν, έχοντας στα χέρια τους ως πολύτιμο «διαπραγματευτικό» όπλο τον Τσάνσεϊ Μπίλαπς.

Το αν θα καταφέρουν δεν το γνωρίζει κανείς, αλλά από την άλλη έχουν κάνει μια καλή αρχή. Κι όπως έγραψαν στην Αμερική για να σχηματιστεί το «Big-3», χρειάζεται πρώτα το «Big-2».

Το τέλειο επιθετικό «πακέτο»

Θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα: «Μπορεί»; Για τον Καρμέλο Άντονι αυτή η ερώτηση δεν ήταν ποτέ το… θέμα. Μπορεί και παραμπορεί. Το αν θέλει είναι το ζητούμενο. Διότι μιλάμε ίσως για το πιο «αυθεντικό» ταλέντο του ΝΒΑ. Έναν φόργουορντ με πολύ καλή τεχνική, άπιαστο πρώτο βήμα, «φονικό» σουτ, μοναδική επαφή με το καλάθι, που γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει το σώμα του.

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μην εντυπωσιάζει τόσο όσο ο ΛεΜπρόν, ο Κόμπι ή ο Ντουράντ, αλλά χωρίς αμφιβολία είναι στην ίδια κατηγορία με αυτούς. Κι έχει κάτι που οι άλλοι δεν έχουν: μπορεί να σκοράρει με κάθε πιθανό τρόπο. Μπορεί να υστερεί από τους υπόλοιπους σούπερ-σταρ σε ορισμένους τομείς του παιχνιδιού (όπως η άμυνα), αλλά είναι ο μόνος που μοιάζει σαν να μπορεί να βάλει τη μπάλα στο καλάθι με κάθε, με κάθε επιλογή.

Σε μια … υποθετική αναμέτρηση θα μπορούσε να πετύχει 30 μόνο με σουτ από μέση απόσταση μετά από ντρίμπλα, ή μόνο με στατικά μακρινά σουτ, ή μόνο με πλάτη στο καλάθι ή μόνο με διεισδύσεις ή μόνο με αιφνιδιασμούς ή μόνο με επιθετικά ριμπάουντ. Το τέλειο επιθετικό πακέτο.

Γιατί τότε δεν έχουν πάρει οι Νάγγετς τίτλο;

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Άντονι είναι νικητής. Τη σεζόν 2006-2007 μόνο είχε βάλει πέντε σουτ στη λήξη ή στα τελευταία πέντε δευτερόλεπτα, ενώ συνολικά στην καριέρα του έχει «μιλήσει» πολλές φορές στο φινάλε.

Το μεγάλο στοίχημα είναι το αν θα κάνει τις απαιτούμενες θυσίες για να «μεταμορφωθεί» σε αυτό που μπορεί: στον κορυφαίο. Να γίνει δηλαδή πιο σκληρός, να παίξει καλύτερη άμυνα, να είναι κάθε βράδυ εκεί. Παρών. Στο 100%.

«Σαν να έχει διακόπτη»

Πριν τρία καλοκαίρια, το 2008, είχε έρθει στην Ελλάδα ως ομιλητής στο Διεθνές Σεμινάριο του ΣΕΠΚ ο Μάικ Ντάνλαπ, που εργαζόταν τότε ως ασίσταντ-κόουτς του Τζορτζ Καρλ στο Ντένβερ. Είχα την τύχη να πιάσω κουβέντα μαζί του για το ΝΒΑ και τους Νάγγετς.

Μου είχε πει χαρακτηριστικά: «Ο Καρμέλο είναι σαν να έχει διακόπτη. Τον ανοίγει και τον κλείνει, όμως, όποτε θέλει ο ίδιος. Τη μια είναι σαν να μην παίζει και την άλλη μπορεί να βάλει 15 πόντους συνεχόμενους. Δεν είναι συνεπής».

Τότε ο Άλεν Άιβερσον ήταν στα ντουζένια του και μοιραία έγινε η ερώτηση σύγκρισης των δύο σούπερ-σταρ. «Ο Καρμέλο είναι πολύ μεγαλύτερο ταλέντο. Ο Άιβερσον παίζει πιο σκληρά από κάθε άλλον παίκτη» μου είχε πει για να συνεχίσει με την ατάκα που συνήθιζε να λέει ο «Α.Ι» στον Άντονι: «Αν είχα το ύψος σου, θα έπαιρνα 30 ριμπάουντ το παιχνίδι».

Αυτός είναι λοιπόν ο Καρμέλο Άντονι. Ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ήρθε η ώρα να αποφασίσει.