Πριν ξεκινήσουμε το διαγώνισμα με κεντρική ερώτηση "γιατί κέρδισε σήμερα η Μακάμπι" να γράψουμε όλοι 100 φορές σε μια λευκή κόλλα χαρτί, σε ένα άσπρο word ή στις σημειώσεις του iPad ότι "το μπάσκετ είναι το άθλημα των κοντών'.

Το επιβεβαίωσε περίτρανα ο Ταϊρίς Ράις, ο κοντύτερος παίκτης του γηπέδου, που δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι πρέπει να μας πει τι παιζει με αυτό το γήπεδο. Γύρισε μόνος του το ματς όπου η Μακάμπι έσπασε το πλεονέκτημα έδρας της Αρμάνι, στον ημιτελικό έβαλε το νικητήριο καλάθι και τώρα αναδείχτηκε πανάξια MVP.

Η "σβούρα" της Μακάμπι ήταν αυτός που άλλαξε τις ισορροπίες τόσο την Παρασκευή, όσο και σήμερα. Ολόκληρη η επιθετική φιλοσοφία των Ισραηλινών στα τελευταία λεπτά στηρίχτηκε στην δική του ικανότητα να δημιουργήσει ρήγματα και να κάνει άνω-κάτω την αντίπαλη άμυνα, με αποτέλεσμα είτε α) να σκοράρει β) να κερδίζει φάουλ γ) να δημιουργεί καλές προϋποθέσεις για επιθετικό ριμπάουντ του Τάιους δ) να φτιάξει σουτ για τους συμπαίκτες του. Με αυτή τη σειρά.

Και περνώντας σιγά σιγά στην απάντηση του "διαγωνίσματος", θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το πρόβλημα που έβαλε ο Ντέιβιντ Μπλατ στον Πάμπλο Λάσο (το ίδιο είχε κανει και στον Έτορε Μεσίνα - για αυτό θεωρώ τόσο κομβική την ανύποπτη φάση του τραυματισμού του Άαρον Τζάκσον) χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα στο παρκέ δύο κοντούς, που μπορούν να κάνουν τόση ζημιά με τη μπάλα στο παρκέ, τον Χίκμαν και τον Ράις.

Στην αρχή ο καλύτερος αμυντικός της Ρεάλ στη μπάλα, ο Σέρχιο Γιουλ (ο ίδιος που είχε 8 ασίστ και 0 πόντους με 0/8 σουτ), ανέλαβε τον Χικμαν, αλλά στη συνέχεια πήγε στον Ράις. Ήταν όμως αργά. Η Ρεάλ δεν είχε ούτε αμυντική απάντηση στο λεγόμενο... κάθετο παιχνίδι της Μακάμπι, ούτε τρόπο να απαντήσει με εύκολο καλάθι. Αυτό της έλειψε στα τελευταία λεπτά με τον Σέρχιο και τον Ρούντι εγκλωβισμένους. Σίγουρα το βάρος του φαβορί έπαιξε και το ρόλο της. Την Παρασκευή ο ατακαδόρος Μπλατ παράφρασε την αμερικάνικη φράση "monkey on the back" λέγοντας ότι στην περίπτωση της ΤΣΣΚΑ δεν ήταν μαϊμού, αλλά αρκούδα. Να δούμε τι θα πει για τη βασίλισσα, που σε πολλές φορές φοβόταν να σουτάρει.

Αν θέλουμε να αφήσουμε τα καθαρά τακτικά σημεία του παιχνιδιού (την κακή άμυνα της Ρεάλ στη μπάλα, την έλλειψη δημιουργίας, το κακό ποσοστό τις πικ-εν-ρολ επιθέσεις κυρίως εξαιτίας του Άλεξ Τάιους, τον εγκλωβισμό των 1on1 φάσεων με τις σύνθετες άμυνες*, το υψηλό ποσοστό στα σουτ τριών πόντων), θα πρέπει να αναφερθούμε και σε ένα άλλο λεπτό ζήτημα. Η Ρεάλ δεν ήταν έτοιμη να κερδίσει παιχνίδια στον πόντο. Φάνηκε από την επιθετική της αντίδραση στα τελευταία λεπτά. Εκεί μόνο που πραγματικά έδειξε την συνηθισμένη της αυτοπεποίθηση ήταν στην τελευταία άμυνα, που ήταν υποδειγματική τακτικά: με μια επίθεση στο ρολόι οι Ισπανοί δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια: ο Σλότερ μάρκαρε τη μπάλα οδηγώντας τον Ράις στο κακό του χέρι -το δεξί- και ο Ρούντι παγίδευσε αμέσως αναγκάζοντας τον Αμερικανό να δώσει τη μπάλα. Άσχετο που τελικά την ξαναπήρε για να κάνει ένα αμαρκάριστο σουτ. Δεν ξέρω τι είδατε εσείς στην παράταση (είχε 3/4 συνολικά), αλλά ο Ράις δεν φημίζεται για την ευστοχία του από μακριά. Το τι έγινε είναι άλλη ιστορία. Ας μη θυμηθούμε και τον Νιγηριανό που εκτέλεσε την Ελλάδα στη Βενεζουέλα...

*Δεν είναι τυχαίο ότι η Μακάμπι φέτος είχε χάσει δύο φορές στον πόντο από τη Ρεάλ (και μια την κέρδισε). Η άμυνα της, είτε μιλάμε για τις ματς-απ που χρησιμοποιεί ο Ντέιβιντ Μπλατ, είτε ακόμη και για man-to-man είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να καλύπτει τους χώρους και να μην επιτρέπει φάσεις 1on1, αυτο δηλαδή που είναι το καλό κομμάτι της Ρεάλ. Το είδαμε περίτρανα στον τελικό. Αντίθετα η Μακάμπι βρήκε άμεσα απάντηση στην αγαπημένη άμυνα της Ρεάλ σε καταστάσεις pick-n-roll (την ίδια που χρησιμοποιούσε και απέναντι στον Ολυμπιακό). Μόνο που τώρα όταν έκλεισαν οι κοντινοί παίκτες στη μπάλα, ο Ντέβιν Σμιθ τιμωρούσε...

Επιστροφή στο ότι "η Ρεάλ δεν είναι έτοιμη να κερδίσει". Το ξέρατε κι εσείς ότι θα πάει εκεί η συζήτηση. Στο πόσο πειθαρχημένη και συγκεντρωμένη θα ήταν αυτή η ομάδα στα δύσκολα. Τι θα έκανε σε ένα ματς, δηλαδή, αν της έπαιρνες την αυτοπεποίθηση... Πήραμε τις απαντήσεις μας στο "Φόρουμ". Νομίζω ότι αν το διαγώνισμα απαιτούσε μονολεκτική απάντηση αυτή θα ήταν η παραπάνω λέξη "αυτοπεποίθηση". Φανερά διαφορά στο πως εκτελούσαν οι παίκτες της Μακάμπι και πως οι Μαδριλένοι.

Η Μακάμπι από την άλλη έκανε καλή διαχείριση. Είχε μια λύση για κάθε πρόβλημα που τις έβαζε η ομάδα του Πάμπλο Λάσο, αλλάζοντας αρκετά συχνά τον επιθετικό της προσανατολισμό, αλλά και τις αμυντικές της τακτικές, ώστε να "ανακατέψει" το παιχνίδι. Είναι ο μόνος τρόπος για μια χειρότερη ομάδα να κερδίσει μια καλύτερη. Δεν το λέω εγώ, το λέει - και το πιστεύει - ο Ντέιβιντ Μπλατ.