Το νέο σύστημα της Euroleague περιόρισε τις ομάδες και επομένως τα νέα πρόσωπα. Οι λιγότερες "θέσεις εργασίες" σημαίνουν και λιγότερους πρωτοεμφανιζόμενους. Ιδού η λίστα με τα 8 +1 (10 χρόνια είναι αυτά) νέα πρόσωπα που πρέπει να προσέξουμε!

Σέιν Λάρκιν (Λαμποράλ)

Από τις πιο ηχηρές μεταγραφές του καλοκαιριού. Δεν βλέπεις συχνά 24χρονους γκαρντ με 7 πόντους και 22 λεπτά συμμετοχής στο ΝΒΑ να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι. Πέρσι ο Λάρκιν βρέθηκε να παίζει 17 φορές βασικούς στους Νετς μετά από ένα μπαράζ τραυματισμών του συναγωνισμού. Άδραξε, ωστόσο, την ευκαιρία και έκανε καλές εμφανίσεις, όπως είχε συμβεί την περασμένη χρονιά και στους Νικς (6.2 πόντους, 22 παιχνίδια ως starter).

Ο βραχύσωμος γκαρντ ήταν από μικρός στο κέντρο του προβολέα λόγω του διάσημου πατέρα του (και θρύλο του μπέιζμπολ, Μπάρι Λάρκιν), αν και νωρίς φρόντισε να κάνει τον κόσμο να ασχολείται μαζί του λόγω του ταλέντου του. Έγινε ντραφτ στο Νο18 από τους Χοκς, αν και έγινε αμέσως ανταλλαγή στους Μάβερικς. Έκτοτε πήγε στη Νέα Υόρκη και στο Μπρούκλιν και πλέον δηλώνει κάτοικος Βιτόρια.

Από τα πρώτα του παιχνίδια έδειξε ότι διαθέτει το ένστικτο του σκόρερ, συνεχίζοντας δηλαδή από εκεί που σταμάτησαν οι Ντάριους Άνταμς και Μάικ Τζέιμς. Έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ούτως ή άλλως on-ball φιλοσοφία του Σίτο Αλόνσο, που αρέσκεται στο να δίνει τα ηνία της ομάδας σε γκαρντ με ταμπεραμέντο. Είναι εξαιρετικός στο ένας-ένας και στο ανοιχτό γήπεδο. Στα τρία πρώτα ματς του στο ισπανικό πρωτάθλημα έχει δικαιώσει τον ντόρο γύρω από το όνομα του: έχει 15.7 πόντους και 6.7 ασίστ.

Μπράις Κότον (Εφές)

Μπορεί να μην έχει το όνομα (ή το μέγεθος), αλλά έχει τη χάρη. Ο Κότον (24, 1.85) διαθέτει πολύ καλό όνομα στην Αμερική και επί της ουσίας μια άκρως αξιόλογη συστατική επιλογή: τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Όποιος παίκτης έχει περάσει από τα "Σπιρούνια" γίνεται αυτόματα περιζήτητος στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για τον Κότον, που είναι ένας "εκρηκτικός" γκαρντ, που έχει συνηθίσει να πρωταγωνιστεί όπου κι αν πήγε. Είτε μιλάμε για το επίπεδο της Big East (με το Πρόβιντενς), είτε μιλάμε για το NBDL, είτε για το κινέζικο πρωτάθλημα που είχε 21.2 πόντους, 3.2 ριμπάουντ και 2.7 ασίστ.

Στην Εφές θα αποτελέσει τον εξισορροπιστή ανάμεσα στον Ερτέλ και τον Γκρέιτζερ. Είναι ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Άνταμς που είχε πέρσι ο Περάσοβιτς. Εμπιστεύεται πολύ το σουτ του και είναι περισσότερο scoring guard, παρά δημιουργός.

Στην "αμερικάνικη" Εφές ο Κότον είναι αυτός που ξεχωρίζει, αν και θα πρέπει να αναφερθεί ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η επιστροφή του ΝτιΣόν Τόμας. Ο Τόμας είχε παίξει στο παρελθόν στη Μπαρτσελόνα, αλλά ως "3". Τώρα στην Εφές αγωνίζεται αποκλειστικά στο "4" αποτελώντας ένα σημείο αναφοράς είτε με το σουτ του, είτε με την ικανότητα του στο ένας-ένας. Μ' αυτή την κίνηση ο κόουτς Περάσοβιτς έχει καταφέρει να κρύψει προσωρινά την αδυναμία του στην άμυνα.

Ουίλιαμ Κλάιμπουρν (Νταρουσάφακα)

Να ένας newcomer με ελάχιστη ευρωπαϊκή εμπειρία. Ένα από τα στοιχήματα του Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος εμπιστεύεται τη γνώση του από το ισραηλινό πρωτάθλημα. Ο Κλάιμπουρν (2.01, 26) έχει μια μικρή εμπειρία από το Eurocup, συγκεκριμένα τα 18 παιχνίδια που έπαιξε τη σεζόν 2013-14 ως παίκτης της γερμανικής Ουλ. Πέρσι, ωστόσο, απογείωσε τις επιδόσεις του φορώντας τη φανέλα της Χαποέλ Χολόν: είχε 20.9 πόντους και 6 ριμπάουντ.

Από τα φιλικά κιόλας έχει φανεί ότι έχει σημαντικό ρόλο στην τουρκική ομάδα, κάτι που έδειξε και στο πρώτο επίσημο παιχνίδι στο τουρκικό πρωτάθλημα (15 πόντοι σε 29 λεπτά). Αυτός και ο Μπέρτανς είναι τα νέα πρόσωπα της Νταρουσάφακα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, καθώς και ο Λετονός (αδερφός του πρώην παίκτη της Λαμποράλ) είναι ένας ταχύτατος γκαρντ με εξαιρετικό σουτ και ικανότητα να παίξει μακριά από τη μπάλα, αλλά και με αυτή στα χέρια. Ένα ταλέντο επιπέδου Euroleague που θα παίξει για πρώτη φορά στη διοργάνωση. Στο σουλούπι και στο αγωνιστικό στυλ θυμίζει πολύ τον Κουίνσι Μίλερ, που έπαιξε πέρσι στον Ερ. Αστέρα και φέτος πήγε στην Μακάμπι.

Νταβίντε Πάσκολο (Μιλάνο)

Στα 26 του χρόνια θεωρείται ένα από τους εκπροσώπους της νέας γενιάς του ιταλικού μπάσκετ. Έστω κι αν το σουλούπι του παραπέμπει περισσότερο σε old-school 4άρι. Ο Πάσκολο τα δύο τελευταία χρόνια έκανε πράγματα και θαύματα με την Τρέντο (πέρσι 13.6 πόντους, 40% στο τρίποντο και 6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι) και ήταν αναμενόμενο να πάρει "προαγωγή" στην καλύτερη -και πλουσιότερη- ομάδα του ιταλικού μπάσκετ, το Μιλάνο.

Ο Πάσκολο, με σήμα κατατεθέν τα μακριά χέρια, είναι ένας παίκτης που σουτάρει καλά από την περιφέρεια, είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ και ξέρει πως να κινηθεί στη ρακέτα για να βρεθεί στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.

Τζέιμς Νάναλι (Φενέρμπαχτσε)

Επιθυμία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν η διατήρηση του κορμού της ομάδας που έφτασε ως τον τελικό. Κάτι που έγινε πράξη όταν οι Βέσελι - Ούντο - Μπογκντάνοβιτς - Ντατόμε αποφάσισαν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες του ΝΒΑ. Επί της ουσίας η μοναδική αλλαγή στο ρόστερ της τουρκικής ομάδας ήταν ο ερχομός του Τζέιμς Νάναλι, που πήρε τη θέση του Ρίκι Χίκμαν. Αν και μιλάμε επί της ουσίας για έναν εντελώς διαφορετικό παίκτη.

Ο Νάναλι είναι ένας γκαρντ με μέγεθος (2.01) που πέρσι έκανε εξαιρετική σεζόν με την Αβελίνο (18.4 πόντους, 41% στα τρίποντα, 4 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ) κερδίζοντας παράλληλα τον τίτλο του MVP του ιταλικού πρωταθλήματος. Ο Αμερικανός άσος χρησιμοποιεί τη σωματοδομή του για να κερδίσει τους αντιπάλους στην επίθεση, έχοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο, το οποίο του επιτρέπει να σκοράρει με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Ρας Σμιθ (Γαλατάσαραϊ)

Θεωρείται ο πιο "σεσημασμένος" σκόρερ της διοργάνωσης. Κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι πέρσι στο Ντέλαγουερ είχε 28.1 πόντους μέσο όρο και 8 ασίστ. Η Γαλατάσαραϊ θα είναι η πρώτη του ομάδα στην Ευρώπη. Προέρχεται από το κολέγιο του Λούιβιλ, όπου υπό τις οδηγίες του Ρικ Πιτίνο κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2013. Έπαιξε στο ΝΒΑ και στο NBDL επί σειρά ετών, ερχόμενος να βγάλει το παντεσπάνι του στην Τουρκία, σε μια ομάδα γεμάτη Αμερικανούς και ταλέντο. Επί της ουσίας αποτελεί τη διάδοχη κατάσταση του Έρικ ΜακΚόλουμ, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά, μέγεθος (1.83) και επαφή με το καλάθι.

Βίκτορ Ραντ (Μακάμπι)

Πέρσι ήταν η πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη. Και σ' αυτή φρόντισε να δείξει το πληθωρικό του επιθετικό ταλέντο. Είχε 15.8 πόντους στο Eurocup με τα χρώματα της Νίζνι. Για αυτό και κέρδισε ένα συμβόλαιο στην "ομάδα του λαού", που λατρεύει τέτοιους επιθετικογενείς παίκτες, καθώς αμυντικά έχει δείξει μεγάλη αστάθεια. Ο Ραντ δεν είναι ούτε "4", ούτε "3", αλλά περισσότερο κάτι ανάμεσα. Για αυτό και συνδυάζεται ιδανικά με τον Ντέβιν Σμιθ στη γραμμή των φόργουορντ. Ο Ραντ άφησε καλές εντυπώσεις και το καλοκαίρι στο Summer League καθώς συνδυάζει το ένας-ένας παιχνίδι, τα εντυπωσιακά τελειώματα (χάρις στα αθλητικά του προσόντα) και ένα σταθερό σουτ, που συνθέτει ένα τέλειο επιθετικό πακέτο.

Κουίνο Κόλομ (Ούνιξ)

Στα 28 του θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην Euroleague. Με το σπαθί του μάλιστα! Αυτή θα είναι η δεύτερη σεζόν του στο Καζάν μετά την πρώτη και την εμπειρία του από το Eurocup (11.8 πόντοι, 7.6 ασίστ), έχοντας προηγουμένως χρησιμοποιήσει ως διαβατήριο το "ξεπέταγμα" του στο Μπιλμπάο υπό τις οδηγίες του Σίτο Αλόνσο (10.1 πόντοι, 6 ασίστ). Μπορεί το παρουσιαστικό του να μην γεμίζει το μάτι, ωστόσο, αποτελεί έναν γκαρντ με προσωπικότητα. Είναι πάντα επιθετικός, διαβάζει καλά τις φάσεις και μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα και ευκαιρίες στους συμπαίκτες του να σκοράρουν.

Και ο...

Αντρέα Μπαρνιάνι (Λαμποράλ)

Η Λαμποράλ μπορεί να έχασε τον προπονητή της και τον βασικό της κορμό (Άνταμς, Τζέιμς, Μπουρούση, Μπέρτανς), ωστόσο, φρόντισε με τις κινήσεις να κάνει κρότο. Πέρα από τον Λάρκιν εξίσου εντυπωσιακή είναι και η μεταγραφή του Αντρέα Μπαρνιάνι. Που γίνεται το πρώτο Νο1 του ντραφτ που παίζει στην Ευρώπη (αφού έγινε ντραφτ), αφήνοντας πίσω του τον Μάικλ Ολοβοκάντι που είχε αγωνιστεί για μικρό χρονικό διάστημα στην Κίντερ Μπολόνια εν μέσω λοκ-άουτ.

Ο Ιταλός σέντερ επιστρέφει μετά από 10 χρόνια στην Ευρώπη, έχοντας ενδιάμεσα 14.3 πόντους και 4.6 ριμπάουντ μέσους όρους καριέρας στο ΝΒΑ παίζοντας για τους Ράπτορς, τους Νικς και τους Νετς. Ο Μπαρνιάνι θα αποτελέσει την "μέσα-έξω" απειλή της Λαμποράλ, όπως συνέβη πέρσι με τον Μπουρούση. Αν κι είναι ένας παίκτης που κλείνει περισσότερο στο "4" και λιγότερο στο "5", παρά το μπόι του (2.13). Είναι ωστόσο ένας εξαιρετικός σκόρερ, που μπορεί να σουτάρει από μακριά. Τόσο αυτός όσο και ο "τρίποντος" Βόιτμαν θα δημιουργήσουν πολλά προβλήματα και ανισορροπίες στις αντίπαλες άμυνες.