Η Μακάμπι πρωταθλήτρια, λοιπόν. Ένα ακόμη αουτσάιντερ που έκανε το τέλειο φάιναλ-φορ και πάτησε την κορυφή της Ευρώπης. Τι έκανε, ωστόσο, αυτή την ομάδα τόσο ξεχωριστή;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο Μιλάνο η "ομάδα του λαού" ταξίδεψε φορώντας τον (άθραυστο όπως αποδείχτηκε ακόμη μια φορά) μανδύα του αουτσάιντερ. Α) Είχε το χειρότερο ρεκόρ Β) ήταν η μοναδική που προκρίθηκε έχοντας μειονέκτημα έδρας Γ) είχε τα χειρότερα στατιστικά Δ) και τη μεγαλύτερη απόδοση σύμφωνα με τις εταιρίες στοιχημάτων. Στο Μιλάνο, όμως, απέδειξε ότι όλα γίνονται.

Και τα κατάφερε κάπως έτσι :

Άδειασε το κουτί με τα τρικ... Ο Ντέιβιντ Μπλατ όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν έλεγε ότι η ομάδα του έπαιξε με δύο καλύτερες ομάδες. Και έτσι προσέγγισε το ματς, με μια τακτική... κλεφτοπολέμου. Έριξε από νωρίς την ματς-απ άμυνα (σήμα κατατεθέν), την οποία άλλαξε αρκετές φορές. Πίεσε σε όλο το γήπεδο, άλλαζε αμυντική τακτική για να χαλάσει το ρυθμό του αντιπάλου και έβαλε αρκετές φορές το χέρι του στην φαρέτρα, κυρίως για να "κατεβάσει" τη Ρεάλ και να τη φέρει στα μέτρα της Μακάμπι.

Αμυντική φιλοσοφία... Η αποτελεσματικότητα της άμυνας της Μακάμπι, ωστόσο, δεν έχει να κάνει τόσο με τη μορφή της, όσο με τις αρχές της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ιδιομορφία της ματς-απ άμυνας ζώνης (που περιλαμβάνει αρκετές αλλαγές στα σκριν μακριά από τη μπάλα), δεν αφαίρεσε από τους Μαδριλένους δύο σημαντικά στοιχεία του επιθετικού τους παιχνιδιού:

- τα off-ball screen στην αδύνατη πλευρά (η Ρεάλ χτύπησε τα μις-ματς με τον Ρέγιες στο 2ο δεκάλεπτο, αλλά δεν το έκανε στην επανάληψη)

- τις απομονώσεις για 1on1. Οι χώροι παρέμεναν ιδιαίτερα κλειστοί για τη Ρεάλ, που έχασε κι άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα.

Ο κανόνας των τριών πόντων... (1) Η ουσία, όμως, αφορά τις γενικότερες αρχές. Ειδικά με τον Τάιους στο "5" η ομάδα του Μπλατ εξουδετέρωσε τα πικ-εν-ρολ της Μακάμπι, δεν επέτρεψε εύκολα καλάθια μέσα από τη ρακέτα, ούτε πόντους από το low-post (παρά το σαφές μειονέκτημα που είχαν με τον Σμιθ και τον Πνίνι στο "4"), κράτησαν τη Ρεάλ μακριά από το επιθετικό ριμπάουντ. Για να το πετύχουν, όμως, έκαναν ότι κάνουν κατά κανόνα: ρισκάρουν τα σουτ τριών πόντων, προκειμένου να παρουσιαστούν δυνατοί σε όλες τις άλλες περιστροφές.

Μικρή σημείωση: η Μακάμπι είναι α) η ομάδα μεταξύ των τεσσάρων του φάιναλ-φορ που αφήνει τα περισσότερα τρίποντα (23.3 συνολικά, 22.5 στην κανονική περίοδο, 22.4 στο Top-16) και β) η 1η ομάδα σε προσπάθειες αντιπάλου πίσω από τη γραμμή στους "8" (26.3) και γ) αυτή που άφησε στο Μιλάνο τους αντιπάλους της να σουτάρουν σε δύο ματς 54 φορές από τα 6.75.

Ο κανόνας των τριών πόντων... (2) Οι αντίπαλοι της σούταραν δηλαδή περισσότερο, αλλά ευστόχησαν λιγότερο: μόλις 27.8% την ώρα που για παράδειγμα η ΤΣΣΚΑ επέτρεψε 48% και η Μπαρτσελόνα 41%.

Μισό λεπτό γιατί έχει και άλλη όψη το νόμισμα. Και στα δύο παιχνίδια η Μακάμπι σούταρε καλύτερα από τον αντίπαλο της: είχε 41% απέναντι στην ΤΣΣΚΑ (έναντι 20% του αντιπάλου) και 41% απέναντι στη Ρεάλ (που είχε 32%).

Για να μην υπολογίσουμε για παράδειγμα τη σημασία των σουτ που επιχείρησε: αυτό του Μπλου από το hand-off του Ράις στον ημιτελικό, ή αυτά του "κοντού" της Μακάμπι στην παράταση. Και την ίδια ώρα η Ρεάλ έδειχνε μια υπερβολή στα σουτ τριών πόντων (34 συνολικά), φτάνοντας στην αρχή της επανάληψης να έχει σουτάρει περισσότερες φορές πίσω από τη γραμμή και λιγότερες μέσα απ' αυτή.

Διαχείριση και rotation... Κι αν στον ημιτελικό η τακτική του Μπλατ μπορεί να κριθεί υπερβολική (έβαζε-έβγαζε συνεχώς, τιμωρώντας αρκετούς παίκτες για άστοχο σουτ για παράδειγμα), στον τελικό πέτυχε την τέλεια συνταγή. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα προσπαθούσε να κρατάει φρέσκια την "καλή" του 5άδα. Κι από τη στιγμή που το σκορ δεν άνοιξε σε αυτό το διάστημα, ήξερε πως το τέλος με τη βοήθεια της πίεσης που θα ένιωθε ο αντίπαλος, θα είχε τον πρώτο λόγο.

"Γίγαντας" στο τέλος... Ο προπονητής της Μακάμπι το έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι η ομάδα του παίζει με μια καλύτερη ομάδα. Τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό. Έλεγε και ξαναέλεγε στους παίκτες του ότι αν καταφέρουν να μείνουν μες στο ματς θα έχουν τον πρώτο λόγο, καθώς το βάρος του φαβορί θα λυγίσει τον αντίπαλο (το είδαμε 100%). Και όπως εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου: "είμαι σίγουρος ότι η Ρεάλ θα ήθελε να παίξει με τη Μακάμπι στο τελικό. Αν όμως το παιχνίδι γινόταν ντέρμπι στο τέλος, είμαι και πάλι σίγουρος ότι δεν ήθελε να παίζει με την Μακάμπι".

Η απάντηση στο low-post ... Όταν η Ρεάλ άρχισε να χτυπάει μες στο low-post (στο 2ο δεκάλεπτο) ο Ντέιβιντ Μπλατ έβαλε στην πίσω γραμμή της ζώνης δύο ψηλούς περιφερειακούς που μπορούν να αμυνθούν εκεί: τον Ίνγκλις και τον Σμιθ. Αν και τελικά η σημαντικότερη κίνηση ήταν στο 2ο ημίχρονο όταν "χρέωσε" το μαρκάρισμα του Ρέγιες σε 5άρι (Τάιους), με αποτέλεσμα ο αρχηγός της Ρεάλ να χάσει το πλεονέκτημα που θα είχε απέναντι σε ελαφρύτερους παίκτες, το οποίο και είχε εκμεταλλευτεί στο πρώτο ημίχρονο (12 πόντοι).

Veteran leadership... Που μεταφράζεται και ως Ντέιβιντ Μπλου. Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του παρκέ την Παρασκευή ο Ντέιβιντ Μπλου φαινόταν έτοιμος για αυτά τα παιχνίδια. Οι πρωταθλήτριες ομάδες στηρίζονται πάντα στις λύσεις που θα δώσουν στα δύσκολα οι μπαρουτοκαπνισμένοι παίκτες, όπως έκανε στο Μιλάνο ο νατουραλιζέ Αμερικάνος, που δεν πτοήθηκε καθόλου από το γεγονός ότι μέχρι το φθινόπωρο είχε... αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

Μην ξεχνάμε ότι ο Μπλου είναι ένας παίκτης για τα μεγάλα παιχνίδια. Στο φετινό φάιναλ-φορ παρότι είχε 9 πόντους μέσο όσο στην αρχή της χρονιάς, έβαζε 11.5 στους "8" και 14.5 σε ημιτελικό-τελικό! Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει και το 2004 στο Τελ Αβίβ. Τότε είχε 6.2 πόντους συνολικά στη σεζόν, αλλά στο φάιναλ-φορ πέτυχε 14.5, σκοράροντας 20 στον μεγάλο τελικό. Μάλιστα τα δικά του σουτ είχαν δώσει στο ξεκίνημα του αγώνα στη Μακάμπι το προβάδισμα, που εξελίχθηκε σε θρίαμβο.

Το 2008 που η Μακάμπι έφτασε και πάλι τελικό ο Μπλου είχε 8 πόντους στο φάιναλ-φορ (8.7 μες στη χρονιά), ενώ αυξημένο μέσο όρο είχε και το 2011: 12 πόντους στο φάιναλ-φορ, ενώ είχε 8.9 συνολικά.

Το αμερικάνικο δίδυμο... Ο Πάμπλο Λάσο σε ερώτηση για το στοιχείο που έκρινε την αναμέτρηση, έκανε λόγο για την ικανότητα της Μακάμπι στο 1on1 (Ράις, Χίκμαν με πρόσωπο και Σχορτσιανίτης-Σμιθ με πλάτη). Το είχε αναφέρει και πριν τον τελικό, το Σάββατο, αλλά επί της ουσίας στο γήπεδο δεν είδαμε τη Ρεάλ να σταματάει αυτές τις φάσεις. Ο Χίκμαν κράτησε τη Μακάμπι μες στο ματς όταν το ματς έδειχνε να ξεφεύγει και ο Ράις έκανε ένα πάρτι άνευ προηγουμένου, κάνοντας άνω-κάτω την άμυνα της Ρεάλ. Και δεν ήταν η πρώτη φορά.

Η Μακάμπι τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό έγινε πραγματικά απειλητική όταν είχε στην ίδια πεντάδα τόσο τον Χίκμαν, όσο και τον Ράις. Η Ρεάλ δεν κατάφερε να βρει απάντηση, με τον Λάσο να ρίχνει πάνω τους τον Γιουλ (μάρκαρε πρώτα τον Χίκμαν και μετά τον Ράις όταν αυτός πήρε φωτιά) και τον Ντάρντεν. Τελικά όμως οι δύο είχαν 44 πόντους συνολικά και 5 ασίστ. Τυχαίο ή όχι να σημειωθεί ότι η Μακάμπι ήταν η μοναδική ομάδα του φάιναλ-φορ με δύο Αμερικάνους στα γκαρντ.

Η εικόνα ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρη στο ματς με την ΤΣΣΚΑ, όπου οι Ισραηλινοί χτύπησαν στην αδυναμία του Τεόντοσιτς. Για αυτό και κατά την ταπεινή μου άποψη έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ο τραυματισμός του Άαρον Τζάκσον, του καλύτερου αμυντικού της ΤΣΣΚΑ στην περιφέρεια.

Να δούμε όμως την επιρροή των δύο γκαρντ στα καλά παιχνίδια της Μακάμπι.

Ματς	Χίκμαν	Ράις	Σύνολο	Ποσοστό επί συν. πόντων*
Ρεάλ	18 / 3	26 / 2	44 / 5	55%
Μακάμπι	10/ 1	13 / 3	23 / 4	45%
Μιλάνο Game 4	16 / 5	6 / 6	21 / 11	50%
Μιλάνο Game 3	15 / 6	9 / 4	24 / 10	57%
Μιλάνο Game 2	9 / 4	10 / 4	19 / 8	45%
Μιλάνο Game 1	26 / 3	17 / 3	45 / 6	54%
Top-16	11.4 / 2.6	9.9 / 3.2	21.3 / 5.8	41%
Κανονική περίοδος	12.2 / 2.7	9.5 / 3.2	21.7 / 5.9	42%

*Στη λίστα επί των συνολικών πόντων προσθέτουμε πόντους + ασίστ (κάθε μια για δύο πόντους). Η συνολική εικόνα, βέβαια, δεν είναι πλήρης καθώς στην περίπτωση του Ράις πολλά από τα άστοχα του σουτ κατέληγαν σε επιθετικό ριμπάουντ του Τάιους, με την άμυνα να έχει βγει ήδη από τη θέση της.

Μελετώντας τον πίνακα βλέπουμε τη διαφορά στο μοναδικό παιχνίδι που έχασαν (στο Game 2 που πέτυχαν τους λιγότερους πόντους). Επίσης σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε την αγωνιστική τους συμμετοχή στο παιχνίδι, πέρα από την στατιστική. Η δική τους ικανότητα ουσιαστικά "ελευθέρωνε" τους σουτέρ (Μπλου, Σμιθ, ακόμη και τον άστοχο Πνίνι), γέμιζε με φάουλ τον αντίπαλο και έδινε χώρο στον Τάιους να πηδήξει δυνατά και χωρίς αντίπαλο (αφού ο δικός του προσπαθούσε να σταματήσει τη διείσδυση).

Ειδικά όσο το ματς πλησίαζε στο τέλος η δική τους ικανότητα, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για αυτό που λέμε "εύκολο καλάθι", το οποίο σε τέτοιες καταστάσεις έχει μεγάλη σημασία.

Ο Ράις έγινε ο πρώτος Αμερικανός που κερδίζει τον τίτλο του MVP μετά τον Τράιαν Λάνγκτον (2008). Συνολικά το βραβείο έχουν κατακτήσει ακόμη ο Άντονι Πάρκερ (2004), ο Τάιους Έντνι (1999), ο Ντέιβιντ Ρίβερς (1997) και ο Μπομπ ΜακΆντου.

Ωστόσο αν το πάρουμε και από την άποψη της θέσης τέτοια επιρροή στο παιχνίδι από Αμερικάνο "άσο" είχαμε να δούμε από την εποχή του Ντέιβιντ Ρίβερς και του Τάιους Έντνι.

Εσείς έχετε να προσθέσετε κάποιο άλλο σημείο που έκρινε τον τίτλο;