Τα φαβορί κι ο... Ρούντι

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: ότι κανείς δεν κερδίζει την Ευρωλίγκα με τα ψέματα. Άλλοι είναι πιο τυχεροί, άλλοι πιο ευνοημένοι από πρόγραμμα, φόρμα και χρονική περίοδο, αλλά η ουσία είναι ότι για να κάνει μια ομάδα μια μεγάλη επιτυχία, πρέπει να κερδίσει μεγάλα ματς. Και μεγάλους αντιπάλους.

Είτε στην κανονική περίοδο, είτε στο Top-16, είτε στα προημιτελικά, είτε στο ίδιο το φάιναλ-φορ.

Ε απλά τώρα ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει την υπέρβαση του σε αυτό το διάστημα. Στα πλέι-οφ, όπου η ομάδα με το μειονέκτημα έδρας είναι το κατεξοχήν αουτσάιντερ. Το λένε άλλωστε κι οι αριθμοί: Κατά 87% η ομάδα που έχει το αβαντάζ παίρνει και την πρόκριση. Μόνο το 13% κάνει το «break» και μαζί την έκπληξη, όπως έγινε πρόσφατα με τις περιπτώσεις της Παρτίζαν και της Κάχα Λαμποράλ (Ταουγκρές τότε… απέναντι στον Παναθηναϊκό το 2006 και την Μπενετόν το 2005).

Αφήνοντας εκτός συζήτησης την παράδοση των τελευταίων ετών (με τη Μπάρτσα να "έχει" τον ΠΑΟ) προσωπικά θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι η έδρα. Με τις φετινές του εμφανίσεις δεν θα κέρδιζε τον τίτλο του φαβορί, ούτε αν η Μπαρτσελόνα είχε το «μειονέκτημα». Το μεγάλο «θέμα» με την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είναι ότι παρουσιάζει αρκετές αδυναμίες και σε σχέση με τις άλλες χρονιές φαίνεται να έχει «ταβάνι». Με τη γνωστή… καφενειακή λογική θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο καλός Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να κερδίσει την καλή Μπαρτσελόνα.

Όχι ότι το «τριφύλλι» παίζει άσχημα. Απλά δεν έχει μεγάλη συνέπεια λόγω περιορισμένων επιθετικών προσανατολισμών, παρά το γεγονός ότι μοιάζει πιο «κουρδισμένη» από ποτέ. Ο φετινός Παναθηναϊκός, δηλαδή, έχει κατεύθυνση. Όχι ότι δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια. Απλά φέτος μοιάζει σαν να παίζει με το... ίδιο στυλ σε όλα τα παιχνίδια. Κι αυτό δεν είναι κακό.

Κουρδισμένη, αλλά λιγότερο ταλαντούχα

Η ομάδα του "Ζοτς" προσπαθεί να κάνει ορισμένα πράγματα στο παρκέ (διαφορετικά από τα προηγούμενα χρόνια) και συνήθως τα πετυχαίνει. Απλά σε επίπεδο ταλέντου υπολείπεται των άλλων ετών.

Δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει ότι η μεγάλη διαφορά είναι η απώλεια των Σπανούλη και Πέκοβιτς. Κι αν για το πρώτο έχει να κάνει με το «στοίχημα» των Καλάθη-Τέπιτς, για το δεύτερο το «βάρος» πέφτει στον τραυματισμό του Μάριτς, που αποτελεί αν μη τι άλλο αστάθμητο παράγοντα.

Κακά τα ψέματα, η αποχώρηση του Σπανούλη άφησε μεγάλο κενό, που δεν αναπληρώθηκε. Ο Παναθηναϊκός έχασε έναν παίκτη που όχι μόνο "τρυπάει" την αντίπαλη άμυνα και δηλώνει "παρών" στα δύσκολα, αλλά κι έναν πολύ καλό αμυντικό πάνω στη μπάλα. Έναν παίκτη που αν π.χ είχε στο ματς με τη Λιέτουβος δεν θα έχανε.

Μπορεί να περάσει;

Υπάρχει βέβαια κι η άλλη πλευρά. Ο Παναθηναϊκός έχει βρεθεί και στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις, που είτε έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο, είτε ήταν το αουτσάιντερ, είτε χρειαζόταν να κάνει μια υπέρβαση. Και τα κατάφερε.

Κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει τους «πράσινους». Διότι διαθέτουν ποιότητα και εμπειρία. Το μόνο που χρειάζεται (πέρα από την τύχη φυσικά που είναι απαραίτητη σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε) είναι να… φέρει την Μπαρτσελόνα στα δικά του μέτρα. Να εκμεταλλευτεί τα δικά του «καλά» χαρτιά.

Κάπως σαν το δραματικό ξέσπασμα του Ρούντι Τομγιάνοβιτς και το περίφημο "μην υποτιμάτε, ποτέ μα ποτέ, την καρδιά του πρωταθλητή"...

Ποια είναι η Μπαρτσελόνα

Είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα. Κάτοχος του τίτλου ,γαρ… Είναι μια ομάδα γεμάτη, με πολύ ταλέντο, ξεκάθαρους ρόλους και κίνητρο, που βρίσκεται στην «καλύτερη της ηλικία».

Παρατηρώντας το παιχνίδι των «μπλαουγράνα» μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι η Μπαρτσελόνα είναι μια ομάδα με εξαιρετική άμυνα, που δέχεται δύσκολα καλάθι κι… απλά περιμένει το ξέσπασμα των παικτών της στην επίθεση. Για αυτό και είναι σύνηθες φαινόμενο ένα καλό «3λεπτο» της ομάδας του Πασκουάλ να μετατρέπεται σε μια διαφορά 20 πόντων.

Φέτος οι Ισπανοί έχουν καταφέρει να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν, όπως ο τραυματισμός του Μπαζίλε ή το πρόβλημα που προέκυψε με τον Μάικλ. Ο Άντερσον έχει δώσει αρκετές νίκες στη Μπάρτσα, με καλάθια σε κρίσιμα σημεία, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια ο Μάικλ. Ο Πασκουάλ, άλλωστε, πάντα έχει στο… ρεπερτόριο του 2-3 plays γρήγορων επιθέσεων «ασφάλειας», που χρησιμοποιηθεί όταν η ομάδα χρειάζεται ένα καλάθι και καταλήγουν με τον Αμερικανό να παίζει ένας με έναν.

Τα σημεία αναφοράς στο παιχνίδι των Ισπανών είναι η πίεση στη μπάλα (Σάδα, Ρούμπιο αλλά και ο Λάκοβιτς), η επιθετικότητα των περιφερειακών παικτών που ανά πάσα στιγμή απειλούν το καλάθι (Ναβάρο, Γκριμάου, Άντερσον, Ίνγκλις), τα μεγάλα ύψη μες στη ρακέτα (συνηθίζει να παίζει με τον Λόρμπεκ στο «4» ή τον αθλητικό Μόρις και… 5άρια που κρύβουν τον ουρανό όπως οι Βάσκεζ, Πέροβιτς και Ν’Ντονγκ) κι η έφεση των παικτών της στη δημιουργία.

Στο σύγχρονο μπάσκετ οι παίκτες χωρίζονται σε «δημιουργούς» και «εκτελεστές». Το «συν» της Μπαρτσελόνα είναι ότι διαθέτει πολλούς που ανήκουν και στις δύο κατηγορίες, όπως είναι ο Ναβάρο, ο Λάκοβιτς, ο Άντερσον κι ο Λόρμπεκ, που έχουν την ατομική ικανότητα στο ένας-εναντίον-ενός, στο πικ-εν-ρολ ή παίζοντας με πλάτη στο καλάθι για να φέρουν την… άμυνα σε δύσκολη θέση.

Η αντίθεση και τα "όπλα"

Ο φετινός Παναθηναϊκός από την άλλη έχει λιγοστούς άξονες δημιουργίας: το πικ-εν-ρολ των Διαμαντίδη-Νίκολας και το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι από… ημίψηλους (κυρίως) και ψηλούς. Το low-post παιχνίδι αναμένεται να… φορεθεί πολύ στα παιχνίδια με τη Μπαρτσελόνα, διότι απλούστατα είναι ένα από τα σημεία υπεροχής του Παναθηναϊκού, έχοντας παράλληλα ένα ακόμη «συν». Όταν η μπάλα πηγαίνει κοντά στη ρακέτα, οι επιθέσεις «μεγαλώνουν», τα λάθη περιορίζονται κι ο ρυθμός «πέφτει». Αυτό άλλωστε ήταν και το σχέδιο δράσης της Ρεάλ στην περσινή προημιτελική σειρά όταν έκανε το «break» στη Βαρκελώνη.

Από την άλλη οι άμυνες ζώνες που έχει εισάγει τον τελευταίο καιρό ο «Ζοτς» (κατά κύριο λόγο στα άουτ), ίσως αποτελέσουν «όπλο» για τους «πράσινους», που μπορούν να… ποντάρουν πολλά στη μεγάλη πίεση που θα νοιώθει η Μπαρτσελόνα ειδικά στο πρώτο παιχνίδι. Ο τίτλος του φαβορί είναι «βαρύς», πολύ περισσότερο φέτος που οι «μπλαουγράνα» ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκονται στο φάιναλ-φορ λόγω… εντοπιότητας, μιας κι η διοργάνωση γίνεται στη Βαρκελώνη.

Βέβαια ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να λύσει προβλήματα και στη δική του επίθεση, καθώς οι παίκτες της Μπαρτσελόνα είναι πολύ συνεπείς στην άμυνα. Ακόμη και παίκτες που δεν λογίζονται… εξολοθρευτές (όπως ο Ναβάρο) παίζουν με προσήλωση και κάνουν μεγάλη προσπάθεια. Είναι το ένα αμυντικό «παράσημο» του Πασκουάλ. Το άλλο αφορά τις συνεργασίες των δύο παικτών, στις οποίες η ομάδα του είναι αρκετά αποτελεσματική.

Τα άλλα ζευγάρια;

Για τον Ολυμπιακό και τη Σιένα γράφτηκε κείμενο την περασμένη βδομάδα όταν κι έγινε γνωστό το ζευγάρι. Η Κάχα Λαμποράλ υποδέχεται τη Μακάμπι σε μια ανοιχτή σειρά (λόγω του απρόβλεπτου χαρακτήρα των «Βάσκων»), ενώ η Ρεάλ θα φιλοξενήσει στα δύο πρώτα ματς των πλέι-οφ τη Βαλένθια σε έναν ισπανικό «εμφύλιο».

Η ομάδα του Πέσιτς έχει κερδίσει αρκετά ματς στο τέλος, στο νήμα και με το πιστόλι στον κρόταφο, στοιχείο που την καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνη. Μόνο που συνηθίζει να παίζει σε έναν ρυθμό, την ώρα που η Ρεάλ Μαδρίτης φαίνεται πιο αποτελεσματική στο «πέντε-πέντε», όπως έγινε και στο πρόσφατο τουρνουά του «Copa Del Rey».

Τα ωραία, πάντως, τώρα αρχίζουν. Ειδικά το πρώτο ματς; Όλα τα λεφτά.